help..I need somebody (βουλιμική εδώ και 14 χρόνια)!

[LSD]

γεια σας,
το πρόβλημα μου ειναι το εξης:
ειμαι βουλιμική εδώ και 14 χρόνια, από τα 18 (με εξαιρεση ενα 6μηνο ανορεξιας που εφτασα 37 κιλά) και το βάρος μου παίζει από 54 μεχρι 74 κιλά. Οταν ειμαι στα ''πάνω'' μου ελέγχω τι τρώω (με τους γνωστους σε όλους μας τρόπους) και αδυνατιζω. Οταν ειμαι στις μαυρες μου αδιαφορώ πλήρως για τις απειρες θερμιδες που προσλαμβάνω και παίρνω 2-3 κιλά την εβδομάδα μεχρι να συχαθώ ξανά τον εαυτο μου.
Πάντα ελπιζα οτι οταν θα παντρευομουν αυτο θα αλλαζε, αλλά δυστυχως καταφερνω και το κρύβω πολύ καλά απο τον αντρα μου και ετσι συνεχίζεται η ιδια ιστορία. αφου εχασα αυτη την ελπίδα, θεωρησα οτι μολις κάνω ενα παιδι, ε εκει πια θα τελειώσει το θεμα. Ειχα πάλι αδικο γιατι καθ'ολη τη διαρκεια της εγκυμοσύνης μου συνέχισα το ιδιο βιολι (με τρελό φόβο για την υγεια του παιδιου μου)...τοτε κατάλαβα οτι το πρόβλημα μου ειναι πολύ πιο σοβαρο απο οτι νομιζα. τωρα ο γιος μου ειναι 3 μηνών και παρ ολη την κουραση και τις ευθυνες ανυπομονω να βρω λίγο ελευθερο χρονο για να επιδοθω στο αγαπημενο μου ναρκωτικό: το φαγητο. Η αλήθεια ειναι οτι τα περιστατικά εχουν μειωθει πολύ λόγω ελειψης ευκαιριών, αλλά αυτο που με τρομάζει ειναι η τεραστια επιθυμια μου να το ξανακάνω.
Θελω να γίνω καλά, τρομάζω οταν σκεφτομαι πόσο εχω επιβαρυνει την υγεια μου ολα αυτα τα χρόνια με εμετους, καθαρτικά, σκαμπανεβασματα βάρους, κλπ αλλά δεν ξέρω αν μπορω. Νομιζω οτι εχω εθιστει τοσο πολύ σε αυτο το πράγμα και αφου δεν καταφερα να ξεκοψω μόνη μου, με την εγκυμοσυνη, δεν ξερω τι αλλο θα με αναγκάσει να το κάνω. Πότε πότε σκεφτομαι να τα εξομολογηθω ολα στον αντρα μου για να με προσέχει αυτος αλλά ποτέ δεν το αποφασιζω. Αφενος γιατι ξέρω οτι δεν θα με καταλάβει (απο καποιες κουβεντες που του εχω κάνει απεξω απεξω) και αφετερου γιατι φοβαμαι οτι αν οντως τα καταφερει και με προσέχει η ζωη μου θα γίνει κολαση...
Αισθανομαι σαν ναρκομανης αλλα δυστυχως δεν υπάρχουν κέντρα αποτοξίνωσης από το φαγητο. Μακάρι να εβρισκα μια λύση για να ειμαι και αδυνατη και υγιης...

[Kleanthis_ed]

LSD καλώς ήλθες στην παρέα μας!

Φαντάζομαι ότι το συμβολικό σου ψευδώνυμο θέλει ν' απεικονίσει μια πραγματικότητα που όμοια της βιώνουμε λίγο - πολύ όλοι οι βουλιμικοί.Πράγματι , το φαγητό είναι κάτι σα ναρκωτικό αλλά νομίζω ότι έχουμε κάποιους τρόπους ν απεξαρτηθούμε.

Έχεις παιδί να μεγαλώσεις και του αξίζει η μαμά του.


Καλή δύναμη και υπομονή.

[NADINE_ed]

Καλώς μας ήρθες,LSD
Το δίλλημα σου να το μοιραστείς με τον συζυγό σου αντικατοπτρίζει και την αμφιθυμική σου σύγκρουση
ως προς το αν θέλεις πραγματικά ν' απαλλαγείς από το πρόβλημα ή να συνεχίζεις να κρύβεσαι πίσω απ'αυτό...
Δεν είναι λίγα 18 χρόνια...και μόνο η δύναμη της συνήθειας είναι δύσκολη να ξεπεραστεί,
πόσο μάλλον οι λόγοι για τους οποίους χρησιμοποιείς το φαγητό...
Αν πραγματικά το έχεις πάρει απόφαση να κάνεις το πρώτο βήμα,νομίζω ξέρεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις.
Μέχρι τότε κάθε "ευκαιρία":γάμος,μητρότητα.. .θα μένει ανεκμετάλλευτη...
Ανάτρεξε σ'όλους τους πολύτιμους λόγους για τους οποίους θέλεις να επαναποκτήσεις τον έλεγχο της ζωής σου,
βάλε προτεραιότητα σ' ο,τι πραγματικά αξίζει για σένα κι αν η προβληματική σχέση σου με το φαγητό είναι υποδεέστερη
και επιπρόσθετα καθίσταται εμπόδιο στην πραγμάτωση τους,σπάσε τον φαύλο κύκλο,άρχισε να "εκθέτεις" τον εαυτό σου,
μοιράσου το κι ας μην σε στηρίξουν στην αρχή( μακρυπρόθεσμα θ'αντέξουν εφόσον υπάρχει σχέση αγάπης)...
Κάνε ό,τι ποτέ δεν τόλμησες!Αν δεν δοκιμάσεις,αν μείνεις εκεί,την ξέρεις πολύ καλά την κατάληξη...
Ελπίζω να σπάσεις τα δεσμά που σε κρατούν χρόνια φυλακισμένη!Δεν είναι εύκολο ούτε επιτυγχάνεται απαραίτητα με τη μία.
Όσο όμως είμαστε συντονισμένοι στη συχνότητα αυτή οι πιθανότητες είναι με το μέρος μας.Κι ο χρόνος μαζί...

[LSD]

σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας.
Ναι, το ψευδόνυμο μου ειναι συμβολικό γιατι όντως θεωρώ το φαγητο ναρκωτικό (και οχι απλώς σα ναρκωτικό) αφου επηρεαζει τη συμπεριφορά μας σε τοσο μεγαλο βαθμο και αφου δημιουργει (σε εμενα τουλάχιστον) τετοια στερητικά συνδρομα όπως πονοκεφαλος, εκνευρισμος, μελαγχολία, κλπ
το κακο ειναι οτι ενω οι παραδοσιακοι ναρκομανεις ξερουν ακριβως τι πρέπει να κάνουν, όπως αλλωστε και οι αλκοολικοι (πλήρης αποχη) για εμας τα πράγματα ειναι πολύ πιο δυσκολα αφου πρέπει να φας και πρέπει εσυ ο ίδιος να βρεις που ειναι τα ορια και οι ισορροπιες σου.

Nadine, εχω κάνει πολλά πρώτα βηματα (επισκεψεις σε ψυχολόγο, ψυχιατρο) αλλά καμια δεν εχει αποδόσει καρπους. Ισως δεν ειμαι ετοιμη, ισως δεν ειμαι ικανη, δεν ταιριαξε και η ''χημεια'' μας... δεν ξέρω τι να πω.
το εταιρο κακό ειναι οτι οι κινδυνοι δεν ειναι πάντα ορατοι οποτε ειναι πολύ ευκολο να το αναβάλλει κανεις για αργοτερα, οταν θα ειναι ''πιο ετοιμος''. Για παραδειγμα εγω αυτον τον καιρο ειμαι πάρα πολλές ωρες στο σπίτι (εχω αδεια) και μου ειναι πολύ πιο δυσκολο να κρατηθω, ενω οταν δουλευω, ειμαι εξω στο γυμναστηριο, σινεμα, κλπ ξεχνιεμαι και συγκρατουμαι πολύ πιο ευκολα. δεν θελω να κανω αλληη μια αποτυχημενη προσπάθεια γιατι θα μου ριξει πολύ το ηθικο, όταν ή αν ξαναπροσπαθησω θέλω να εχω τις καταλληλες προυποθεσεις για να επιτυχω.

[NADINE_ed]

Καλημέρα,LSD
Έχεις δίκιο στο ότι είναι πιο δύσκολο να περιορίσεις κάτι από το να το κόψεις τελείως.
Και το φαγητό είναι βιωτική ανάγκη,οπότε χρειάζεται ένα κάποιο μέτρο.
Αυτή η λέξη (μέτρο) είναι ίσως άγνωστη για πολλούς από εμάς,τους των άκρων,
και η πολυπόθητη ισορροπία καθίσταται δύσκολη να επιτευχθεί...ωστόσο έιναι εφικτή και το ξέρουμε καλά!
Σίγουρα όταν δε βοηθούν οι συνθήκες η προσπάθεια καθίσταται προκλητικότερη,
αλλά αν είσαι αποφασισμένη πραγματικά τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο στόχο σου...
Ξέρω,άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη...Όταν νιώσεις λίγο πιο δυνατή,ξεκίνησε κι ας μην είναι όλα ιδανικά.
Ίσως μη γίνουν ποτέ κι εντωμεταξύ εσύ βυθίζεσαι περισσότερο στην ψυχοφθόρα αυτή κατάσταση...
Ο κατάλληλος ψυχολόγος συνδράμει σημαντικά,αλλά η βάση είσαι εσύ!Εσύ και μόνο εσύ κάνεις τη διαφορά!
Σου προτείνω να αφουγκραστείς τους λόγους για τους οποίους "χρειάζεσαι "το φαγητό.
Πού σ'εξυπηρετεί,τι σου προσφέρει,για ποιούς λόγους βολεύεσαι να βρίσκεις καταφύγιο σ'αυτό...
Αν τους βρεις και τους αντιμετωπίσεις,αν τολμήσεις να γεμίσεις τη ζωή σου μ'αυτά που πραγματικά σου λείπουν
κι όχι με το υποκατάστατο του φαγητού,θα διαπιστώσεις πως θ'αρχίσει να υποχωρεί η σημασία του
κι ας είσαι όλη μέρα κλεισμένη σ'ένα σπίτι σούπερ-μάρκετ!Είσαι ικανότατη!Μην υποτιμάς τον εαυτό σου!
Κι έτοιμη είσαι για να είσαι εδώ..Σου λείπει ο τρόπος και όσο τον επιδιώκεις,θα τον βρεις!
Όλοι εδώ παλεύουμε με τους δαίμονές μας,άλλοτε κερδίζουμε κι άλλοτε χάνουμε καμιά μάχη...
Ο στόχος είναι κοινός!Να δυναμώσουμε απέναντι στον όποιο πειρασμό,να επαναποκτήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας,
ώστε να αποκομίσουμε τα μέγιστα απ'αυτό το σύντομο πέρασμά μας στη γη και τις απολαύσεις της...
Μη χάνεσαι,τώρα που βρεθήκαμε...Ας πορευτούμε μαζί...Ίσως με συμμάχους-συνοδηπόρους να είναι καλύτερα!
(κάτι σε προεκλογική καμπάνια μου κάνει αυτό... :P )

[dolphin_ed]

Καλησπέρα στην παρέα!


Θα ήθελα κι εγώ να τονίσω αυτό που είπε η LSD περί φαγητού-ναρκωτικού. Όντως κι εγώ όταν περνάω κρίση υπερφαγίας αν δεν πάρω τη ''δόση''μου δηλ. αν δε φάω όσο πιο πολύ μπορώ εκνευρίζομαι αφάνταστα. Το μυαλό κολλάει εκεί και δεν αποσπάται με τίποτα.
Όσον αφορά την παρατεταμένη παραμονή στο σπίτι λόγω άδειας, σίγουρα δυσκολέυει τη ''μάχη'' με τους διατροφικούς πειρασμούς ειδικά αν έχεις συνηθίσει να λείπεις πολύ από το σπίτι. Εγώ αυτό το βιώνω κυρίως τα Σβκ. Προσωπικά, προσπαθώ να βρίσκω άλλα ενδιαφέροντα όπως π.χ. ιντερνετ, διάβασμα ευχάριστων βιβλίων και δουλειές του σπιτιού οι οποίες με αποσπάνε αρκετά. Βέβαια, το πιο δύσκολο φαντάζομαι θα είναι όταν θα πρέπει να μαγειρέψεις για την οικογένεια σου οπότε και έρχεσαι σε άμεση επαφή με το φαγητό. Ειλικρινά, αυτό αποτελεί μια από τις κυριότερες ανησυχίες μου για το μέλλον (μένω ακόμα με τους δικούς μου). Αυτό που κάνω προς το παρόν είναι να μην κουβαλάω σπίτι γλυκά, μπισκοτάκια και τέτοια ώστε να μη μπαίνω σε πειρασμό να τα αφανίσω. Το μόνο γλυκό που υπάρχει στο σπίτι είναι γλυκό κουταλιού κολοκύθι και 1 μαύρη light σοκολάτα.
Θα πρέπει να συμφιλιωθούμε κάποια στιγμή με το φαγητό, να το δούμε σαν εφόδιο/συστατικό του οργανισμού. Αλλά πώς?
Ακούω που λένε ότι πρέπει να τρώμε για να ζούμε όχι να ζούμε για να τρώμε. Σωστό αυτό, αλλά εγώ το φαγητό το έβλεπα και σαν απόλαυση. Μια απόλαυση που εξελίχθηκε σε μαρτύριο.
Πού θα πάει όμως, αν ψάξουμε βαθιά μέσα μας θα τη βρούμε την απάντηση. Ήδη με τη βοήθεια της ψυχολόγου την οποία επισκέπτομαι έχω αρχίσει και βρίσκω κάποιες απαντήσεις. Ίσως η συνάντηση με ένα ψυχολόγο άμεσα και χωρίς αναβολές να βοηθούσε κι εσένα LSD. Μην ψάχνεις να βρεις τις κατάλληλες συνθήκες. Δε θα έρθουν ποτέ. Εσύ θα τις δημιουργήσεις μέσα στο μυαλό σου.

[Dimitroola]

ΓΕΙΑ ΣΟΥ LSD! ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΝΕ..ΑΛΛΑ Η ΛΥΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΜΙΑ ΕΤΟΙΜΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ.

ΩΣΤΟΣΟ, ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ ΜΟΥ ΝΑΜΗΝ ΑΝΥΣΗΧΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΕΓΩ ΠΟΥ ΖΩ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΡΕΥΩ ΚΑΙ ΣΑ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΕΧΩ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ΟΤΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΜΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΟΥ ΠΑΡΑΓΓΕΛΝΟΥΝ ΟΤΙ ΤΡΑΒΑΕΙ Η ΟΡΕΞΗ ΣΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΝΟΣ ΒΟΥΛΙΜΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΡΙΝ. ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΣ ΣΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΧΑΛΑΣΕΙΣ ''ΧΑΤΙΡΙ'' ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΟΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ. ΕΠΙΣΗΣ, Η ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΕ ΜΠΟΥΚΩΝΕΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΘΕΤΩ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ, ΟΠΟΤΕ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΧΟΡΤΑΙΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ. ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΙΧΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΟΤΙ Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ 90% ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΜΑΣ. ΑΝ ΑΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΑΣ ΜΕ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ.

ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΑ ΠΑΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ΣΕ ΕΜΑΣ!

[daBubbleBlue]

Καλημέρα σε όλους :)
Εγώ πάλι πήρα τα κιλά μου ακριβώς επειδή δεν είχα φαγητό στο σπίτι.
Με γεμάτο το ψυγείο και με τους δικούς μου να μαγειρεύουν δεν είχα φτάσει ποτέ σ αυτό το χάλι που έχω τώρα.
Μένοντας μόνη και σε συνδυασμό με την άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση έτρωγα σαν παλαβή αλλά έτοιμα.
Αν έτρωγα τις ίδες ποσότητες σπιτικών φαγητών θα είχα βάλει λιγότερο από τα μισά κιλά όπως υπολογίζω.
Εδώ κι ένα μήνα που άρχισα την προσπάθεια να τα χάσω, στο μυαλό μου έχω καταγράψει οτι άρχισα απεξάρτηση κι όχι δίαιτα.
Χθες πέρασα μια εφιαλτική μέρα.
Ένιωθα αδυναμία, αδιαθεσία, είχα νεύρα, είχα έντονα άσχημη διάθεση, ήθελα να φάω αλλά δεν το έκανα.
Ήθελα τόσο πολύ να φάω που πήρα αγκαλιά ένα μπουκάλι παγωμένο νερό και κάθισα στα σκοτεινά χωρίς τηλεόραση για να μην βλέπω διαφημίσεις με φαγητά και δεν έφαγα ούτε τα προβλεπόμενα γεύματά μου ( κακώς )
Σήμερα όμως είναι μια άλλη μέρα και αυτό είναι αλήθεια αν και η φράση είναι πολύ "χόλυγουντ".
Νιώθω μια χαρά, δεν έχω αδυναμία , δεν σκέφτομαι το φαγητό, θα φάω ό,τι πρέπει να φάω και θα συνεχίσω ακάθεκτη.
Θα ήθελα να μπορέσω κάποτε να ζήσω τη ζωή μου χωρίς να σκέφτομαι συνεχώς το φαγητό και πως να το αποφύγω, το φαγητό και πώς να φάω, το φαγητό που έφαγα, το φαγητό που δεν έπρεπε να φάω κλπ.
Τις "καλές" μέρες αυτή η σχέση, αυτή η εξάρτηση φαίνεται ουσιαστικά γελοία.
Και είναι.

[dolphin_ed]

Καλημέρα!


Εγώ πάντως όταν μυρίζω φαγάκι δε ''μπουχτίζω'', απεναντίας μου ανοίγει η όρεξη και γουργουρίζει η κοιλίτσα μου...
Το να κάθεσαι LSD στα σκοτεινά με ένα μπουκάλι αγκαλιά δεν είναι λύση. Γιατί δεν έβγαινες για περπάτημα? Γιατί δεν έκανες ένα κρύο μπάνιο? Έχεις σκεφτεί να καταπιαστείς με κάποιο hobby?

[maraaaa_ed]

Καλημερα...Καταλαμβαινω απολυτα πως νιωθεις..Και εγω αντιμετωπιζω περιπου την ιδια κατασταση με σενα..Μπραβο που καταφερες να αντισταθεις..Σημαινει οτι εχεις θεληση και αρκετη δυναμη..Εγω προσπαθω αλλα δυστυχως δεν τα εχω καταφερει ακομα..Ακομα συνεχιζουν οι κρισεις υπερφαγιας και το χειροτερο ειναι οτι εχω την εντυπωση οτι μου εχει γινει συνηθεια..Καθε απογευματακι οταν παω σπιτι απο την δουλεια αρχιζω να χλαπακιαζω οτι βρισκω..Ασε εχω διαλυσει το στομαχι μου αλλα συνεχιζω ακαθεκτη..Τιποτα δεν με πτοει..Μπορει 2-3 μερες να ηρεμησω καπως αλλα μετα ξανα τα ιδια..Νιωθω οτι δεν εχω αλλες δυναμεις και αντοχες γιατι εχω κουραστει..Παντα εχω την ιδια απορια..Γιατι ολοι οι υπολοιποι να τρωνε κανονικα χωρις να σκεφτονται οτιδηποτε..αναλογα με τις επιθυμιες τους και εγω οχι??Λενε οτι ειναι απο το αγχος..Οι αλλοι πως το αντιμετωπιζουν??Προσωπικα εχω χασει την αισθηση της πεινας και του κορεσμου..Κανω κατι συνδυασμους στα φαγητα που υπο αλλες συνθηκες θα επρεπε να ειχα παθει δηλητηριαση..Οντως το φαγητο εχει καταντησει σαν το ναρκωτικο οπως το θεσατε και εσεις..Μας εξουσιαζει το φαγητο..Οταν καναμε διαιτες βασανιζαμε τον εαυτο μας τωρα ηρθε η σειρα του να μας βασανισει..Αμυνεται ωστε να μπορεσει να επιβιωσει..Ηδη εδω και λιγο καιρο αρχισα να πηγαινω σε ψυχολογο..Νομιζω οτι αρχισα να καταλαμβαινω καλυτερα την ολη κατασταση και την σοβαροτητα της αλλα δεν μπηκα στην διαδιακασια ακομα να κανω κατι..Προς το παρων απολαμβανω κατα καποιο τροπο τα γλυκα και τα φαγητα..Μερικες φορες δεν εχω καν τυψεις γιατι δικαιολογω τον εαυτο μου..οτι εχω καποιο προβλημα και οτι ειμαι κριμα..και ας φαω για να ηρεμησω..που αυτο ειναι μεγα λαθος..γιατι αν συνεχισω με αυτο το σκεπτικο θα επιδεινωσω περισσοτερο την κατασταση..Διαβαζω καθημερινα την ιστοσελιδα και παιρνω δυναμη απο ατομα που προσπαθουν και τα καταφερνουν εγω γιατι να μην μπορω να βαλω ενα τελος σε ολο αυτο το βασανο??Γιατι??Θα καταφερουμε αραγε ολοι καποια στιγμη να απαλλαγουμε απο αυτο το μαρτυριο??Να σταματησουμε να εχουμε στο μυαλο μας το φαγητο..Να ζουμε και να ευχαριστιομαστε την ζωη χωρις παρεμβολες...

[daBubbleBlue]

* dolphin,

Εγώ το έγραψα αυτό κι όχι η LSD :p
Έχω ασχολίες που μ αρέσουν αλλά χθες δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Ένιωθα κομμάτια , εντελώς χάλια.
Σωματικώς χάλια.
Ούτε στο φίλο μου δεν θέλησα να μιλήσω, δεν μπορούσα.
Δεν σας έχει τύχει?

[maraaaa_ed]

Εχεις απολυτο δικαιο dolphin οτι επρεπε να ασχοληθει με κατι αλλο για να ξεχαστει αλλα δυστυχως ειναι παρα πολυ δυσκολο να τα βαζεις με τον ιδιο σου τον εαυτο..Στο λεω εκ πειρας γιατι οσο και να προσπαθω..Μπορει για λιγη ωρα να τα καταφερω να ασχοληθω με κατι αλλο αλλα μετα την ιδια καταληξη εχω...να τρωω ακαταπαυστα..εχεις εσυ βρει καποια λυση??πραγματικα θελω να την ακουσω μηπως μπορεσω να την εφαρμοσω και εγω..

[maraaaa_ed]

Ουπςς..Προλαβα να απαντησω χωρις να εχω δει τι εγραψες...Εσυ αν επιτρεπεται εχεις κρισεις υπερφαγιας η βουλιμια??

[NADINE_ed]

Όλοι εμείς που μάθαμε να χρησιμοποιούμε το φαγητό για επιβράβευση,παρηγοριά,χαλά ρωση,απόλαυση αντί άλλων απολαύσεων
και γενικότερα για κάλυψη πολύπλευρων αναγκών μας,δεν είναι δυνατόν από τη μία στιγμή στην άλλη να το αλλάξουμε αυτό.
Θα υπάρξουν φορές που θα καταφέρουμε ν'αντιπερισπάσουμε τον εαυτό μας κι άλλες που θα αποτύχουμε...
Τα χόμπι,η ενασχόληση εκτός σπιτιού,όλα βοηθάνε αλλά δε λύνουν το πρόβλημα,γι'αυτό ίσως δεν διαρκούνε πολύ
και ξανακυλάμε στις ίδιες συμπεριφορές,πολλές φορές ακόμα πιό στερημένοι...
Και μετά έρχεται η απόγνωση που για άλλη μια φορά αποτύχαμε...Και η αυτοτιμωρία...Και...Και...Και. ..
Πρέπει ν'αποδεχτούμε ότι το σώμα μας έχει μάθει να συμπεριφέρεται έτσι,ίσως και μηχανικά πια
(πχ.διψώ-πίνω νερό, νυστάζω-κοιμάμαι, στεναχωριέμαι-τρώω, χαλαρώνω-τρώω, νιώθω μοναξιά-τρώω κλπ)
κι ότι αυτή η σκέψη θα συνεχίσει να έρχεται πρώτη στο νου μας.
Αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι αφού διαγνώσουμε κάθε φορά ποιά είναι η πραγματική μας ανάγκη,
να το τονίσουμε στον εαυτό μας ώστε να γίνει αντιληπτό,ίσως να εφαρμόσουμε και κάποια διαδικασία καθυστέρησης,
να προσπαθήσουμε να την καλύψουμε(την ανάγκη) μ'αυτό που το φαγητό υποκαθιστά την εκάστοτε φορά
κι αν πάλι καταλήξουμε στο φαγητό πιστεύω ότι η ποσότητα θα είναι μικρότερη γιατί δε γίνεται πια ασυνείδητα.
Με την επιμονή και την επανάλληψη,πιστεύω κάτι θα καταφέρουμε μακρυπρόθεσμα,αρκεί να είμαστε προετοιμασμένοι
για τις συνυπολογιζόμενες αποτυχίες μας,τις φορές που θα λυγίσουμε και θ'αφεθούμε σ'αυτό που πολύ καλά ξέρουμε να κάνουμε.
Είναι κουραστικό,είναι ατέρμονο,το ξέρω,αλλά δεν υπάρχει άλλη οδός.
Ας έχουμε υπόψιν μας ότι όλοι κάτι έχουν να παλέψουν στη ζωή τους...Το δικό μας είναι αυτό !
Και να είμαστε ευγνώμονες που με την επιμονή και τις σωστές κινήσεις αργά ή γρήγορα αντιμετωπίζεται!
Είναι στο χέρι μας κι ως τέτοιο,είναι πραγματοποιήσιμο!

[NADINE_ed]

Ο άλλος τρόπος είναι να ερωτευθούμε! ;)
Αλλά με την αστάθεια των ανθρωπίνων σχέσεων,δεν το συνιστώ!
Αν κάτι πάει στραβά,που είναι και το πιο σύνηθες,αλοίμονο μας!
Χωρίς αντιστάσεις,η κατρακύλα δεν έχει όρια τότε...
Οπότε ξαναγυρνάμε στα παραπάνω.Ο δύσκολος,αλλά αποκλειστικά σίγουρος τρόπος!
Στον εαυτό μας,που είναι και ο μόνος που μπορούμε να ελέγξουμε,όσο κι αν τσινάει πολλές φορές...