Αίσθημα ενοχής

[DissolvedGirl]

Αγαπητή Ορέστεια,
από το πρώτο σου μήνυμα συνειδητοποίησα ποσο συμπάσχω μαζί σου, οποτε ναι, δεν είσαι μονη σε αυτόν τον αγώνα. Νομίζω πως αισθάνομαι όπως εσύ, ακόμα και στο σωματικό πόνο, σαν κάποιος να έχει πιάσει τη καρδια μου σε μια μέγκενη και να σφίγγει ανελέητα. Και πάντα σαν να υπάρχει μια σκιά που να αιωρείται συνεχώς από πάνω μου, ακόμα και στις πιο αστείες, ανέμελες στιγμές, να με γεμίζει με ένα αίσθημα απίστευτης ενοχης, άγχους και ανεπάρκειας. Ότι δεν έχω δικαίωμα να γελάω τόσο εγκάρδια. Ότι έχω τόσα να προσφέρω αλλα δεν ξέρω τον τρόπο, η αν θα γίνουν αποδεκτά. Ότι δεν μου αξίζει να αισθάνομαι τόσο όμορφα. Πες μου σε παρακαλώ αν νοιώθεις και εσύ έτσι, η αν κατά λάθος προέβαλα τον εαυτό μου παραπάνω από όσο θα έπρεπε σε εσένα.

Το έχω ψάξει χρονια τώρα, και με ειδικούς, και με φίλους αλλα περισσότερο με τον εαυτό μου, και για εμενα η mariafound82 έχει δίκιο. Είναι θέμα αγάπης, και αν πιστεύεις ότι την αξίζεις. Και επειδή βάζουμε πάντα οι ίδιοι τροχοπέδες στη ζωή μας και οι απαιτήσεις μας υψώνονται πιο ψηλά από ποτε όταν αφορούν τον εαυτό μας, αισθανόμαστε ανεπαρκείς όταν μας προσφέρουν αγάπη. Και ακριβώς επειδή νομίζουμε πως δεν την αξίζουμε, νοιώθουμε ενοχες που είμαστε αποδεκτες, νοιώθουμε κάλπικοι η λειψοί.

Originally posted by Ορέστεια
Δίνω την εικόνα μιας ισορροπημένης κ απόρθητης, κ όμως η παραμικρή ανοησία κάποιου είναι αρκετή για να με παραλύσει

Από όσα έγραψες, αυτή εδώ η φράση με έκανε να συνδεθώ με το πρόβλημα σου περισσότερο. Αυτό το άγχος και η ανασφάλεια, που λες και περιμένει το παραμικρό αρνητικό σχόλιο του κάθε τυχόντα για να τρυπώσει μέσα στο απόρθητο κάστρο τις αυτοπεποίθησης μας και να μας κάνει να αμφισβητήσουμε ακόμα και πασιφανείς αλήθειες, είναι ένα από τα πιο έντονα συναισθήματα που με κατακλύζουν κατά καιρούς, και ομολογώ πως δεν καταφέρνω πάντα να ηρεμήσω τον εαυτό μου.
Αυτό που με βοηθάει όμως να ξεπεράσω αυτήν την παράλυση, αυτό το επίπονο μούδιασμα που σαν να μου τρώει την ψυχή, είναι μια δόση απύθμενης, λογικής κυνικότητας. Σταματα και πες στον εαυτό σου \"γιατί να με επηρεάζει αυτό το σχόλιο, γιατί αφήνω τις λέξεις ενός ανθρώπου που δε με ξέρει τόσο καλά όσο εγώ, να μου προκαλούν τέτοια αισθήματα; Eγώ ξέρω τον εαυτό μου και την αλήθεια, και αυτός κρίνει αυθαίρετα, άρα η μονη άποψη που έχει σημασία είναι η δικη μου\". Μπορεί να μην είναι πάντα ακριβές, και άπειρες φορες το ίδιο σου το μυαλό να αμφισβητεί αυτό που προσπαθείς να του πεις (ούτε εγώ τα καταφέρνω πάντα), αλλα επέμενε, και κάθε φορα θα γίνεται και πιο εύκολο, και κάποια στιγμή είθε να ακούς μονο τους ανθρώπους στους οποιους έχεις δώσει εσύ η ίδια δικαίωμα άποψης για τον εαυτό σου. Στο εύχομαι με όλη μου τη καρδια.

Δε θα ήθελα να επεκταθώ άλλο, σε περίπτωση που κάνω λάθος στην εκτίμηση μου, οποτε περιμένω να μου απαντήσεις αν αισθάνεσαι και εσύ έτσι.

[Digweed]

γεια σου Ορέστεια.

νιώθω και γω ενοχές και τύψεις για πολλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου.

αυτά τα συναισθήματα πηγάζουν κυρίως από την κατάθλιψη μου που υπέβοσκε για χρόνια και συνεχίζει και ακόμα και τώρα να υπάρχει. αποτελούν δηλαδή το βασικό σύμπτωμα της κατάθλιψης μου.

για πράγματα τα οποία καν δεν με αφορούνε, έχω την τάση να κάνω αυτά τα προβλήματα δικά μου και τελικά να ενοχοποιώ τον εαυτό μου για αυτά.
ανέφερες χαρακτηριστικά για την δολοφονία του κένεντυ. φυσικά και αυτό το φερές σαν παράδειγμα αλλά και γώ έχω να θυμάμαι αρκετά τέτοια ακραία περιστατικά, στα οποία έβαλα μέσα τον εαυτό μου και τον κατηγόρησα για κάτι που έγινε...

το πιο άσχημα στην όλη κατάσταση είναι ότι πραγματικά ποτέ δεν έχω πειράξει ούτε μυρμήγκι, ήμουν πάντα καλός και σωστός με όλους γύρω μου αλλά ανταυτού συνεχίζω το ίδιο τροπάριο...

η όλη κατάσταση μου έχει επιδεινωθεί από 2 γεγονότα που μου συνέβησαν. ένα παλιότερα και ένα πρόσφατα. και για τα δύο ενώ γνωρίζω ότι είναι αβάσιμες και αδικαιολόγητες οι ενοχές μου, συνεχίζω να κατηγορώ τον εαυτό μου και να αισθάνομαι άσχημα.

μέσα σε όλα αυτά κάνω εδώ και 20 μέρες μία προσπάθεια με την βοήθεια 2 ειδικών (ψυχίατρου και ψυχολόγου) να αντιμετωπίσω όσα με βασανίζουν, και μπορώ να πω ότι το ενδιαφέρον των ανθρώπων αυτών μου δίνει κουράγιο για να συνεχίσω.

[Sofia]

digweed ελπιζω να πανε ολα καλα απο εδω κ περα

κατι ακομα που θα θελα να πω: ενοχες δεν αισθανομαστε γιατι εχουμε κανει κατι \"κακο\", ή γιατι ειμαστε \"κακοι\" ανθρωποι...ειδικα αν αυτο το αισθημα της ενοχης ερχεται απο παλια...


καλη αρχη να σου ευχηθω για την τελευταια προσπάθεια κ καλη δυναμη, πιστευω θα την χρειαστεις!

[researcher]

Originally posted by DissolvedGirl
Αγαπητή Ορέστεια,
από το πρώτο σου μήνυμα συνειδητοποίησα ποσο συμπάσχω μαζί σου, οποτε ναι, δεν είσαι μονη σε αυτόν τον αγώνα. Νομίζω πως αισθάνομαι όπως εσύ, ακόμα και στο σωματικό πόνο, σαν κάποιος να έχει πιάσει τη καρδια μου σε μια μέγκενη και να σφίγγει ανελέητα. Και πάντα σαν να υπάρχει μια σκιά που να αιωρείται συνεχώς από πάνω μου, ακόμα και στις πιο αστείες, ανέμελες στιγμές, να με γεμίζει με ένα αίσθημα απίστευτης ενοχης, άγχους και ανεπάρκειας. Ότι δεν έχω δικαίωμα να γελάω τόσο εγκάρδια. Ότι έχω τόσα να προσφέρω αλλα δεν ξέρω τον τρόπο, η αν θα γίνουν αποδεκτά. Ότι δεν μου αξίζει να αισθάνομαι τόσο όμορφα. Πες μου σε παρακαλώ αν νοιώθεις και εσύ έτσι, η αν κατά λάθος προέβαλα τον εαυτό μου παραπάνω από όσο θα έπρεπε σε εσένα.

Το έχω ψάξει χρονια τώρα, και με ειδικούς, και με φίλους αλλα περισσότερο με τον εαυτό μου, και για εμενα η mariafound82 έχει δίκιο. Είναι θέμα αγάπης, και αν πιστεύεις ότι την αξίζεις. Και επειδή βάζουμε πάντα οι ίδιοι τροχοπέδες στη ζωή μας και οι απαιτήσεις μας υψώνονται πιο ψηλά από ποτε όταν αφορούν τον εαυτό μας, αισθανόμαστε ανεπαρκείς όταν μας προσφέρουν αγάπη. Και ακριβώς επειδή νομίζουμε πως δεν την αξίζουμε, νοιώθουμε ενοχες που είμαστε αποδεκτες, νοιώθουμε κάλπικοι η λειψοί.

Αυτό το άγχος και η ανασφάλεια, που λες και περιμένει το παραμικρό αρνητικό σχόλιο του κάθε τυχόντα για να τρυπώσει μέσα στο απόρθητο κάστρο τις αυτοπεποίθησης μας και να μας κάνει να αμφισβητήσουμε ακόμα και πασιφανείς αλήθειες, είναι ένα από τα πιο έντονα συναισθήματα που με κατακλύζουν κατά καιρούς, και ομολογώ πως δεν καταφέρνω πάντα να ηρεμήσω τον εαυτό μου.
Αυτό που με βοηθάει όμως να ξεπεράσω αυτήν την παράλυση, αυτό το επίπονο μούδιασμα που σαν να μου τρώει την ψυχή, είναι μια δόση απύθμενης, λογικής κυνικότητας. Σταματα και πες στον εαυτό σου \"γιατί να με επηρεάζει αυτό το σχόλιο, γιατί αφήνω τις λέξεις ενός ανθρώπου που δε με ξέρει τόσο καλά όσο εγώ, να μου προκαλούν τέτοια αισθήματα; Eγώ ξέρω τον εαυτό μου και την αλήθεια, και αυτός κρίνει αυθαίρετα, άρα η μονη άποψη που έχει σημασία είναι η δικη μου\". Μπορεί να μην είναι πάντα ακριβές, και άπειρες φορες το ίδιο σου το μυαλό να αμφισβητεί αυτό που προσπαθείς να του πεις (ούτε εγώ τα καταφέρνω πάντα), αλλα επέμενε, και κάθε φορα θα γίνεται και πιο εύκολο, και κάποια στιγμή είθε να ακούς μονο τους ανθρώπους στους οποιους έχεις δώσει εσύ η ίδια δικαίωμα άποψης για τον εαυτό σου. Στο εύχομαι με όλη μου τη καρδια.

Δε θα ήθελα να επεκταθώ άλλο, σε περίπτωση που κάνω λάθος στην εκτίμηση μου, οποτε περιμένω να μου απαντήσεις αν αισθάνεσαι και εσύ έτσι.

καλα απιστευτη!

περιγραφεις τελεια τη φαση που βρισκεσαι!

και σαν να περιγραφεις και μενα σε πολλες πολλες μου φασεις!

απιστευτη!

[Digweed]

Originally posted by Sofia
digweed ελπιζω να πανε ολα καλα απο εδω κ περα

κατι ακομα που θα θελα να πω: ενοχες δεν αισθανομαστε γιατι εχουμε κανει κατι \"κακο\", ή γιατι ειμαστε \"κακοι\" ανθρωποι...ειδικα αν αυτο το αισθημα της ενοχης ερχεται απο παλια...


καλη αρχη να σου ευχηθω για την τελευταια προσπάθεια κ καλη δυναμη, πιστευω θα την χρειαστεις!

σε ευχαριστώ πολύ σοφία για τα λόγια σου!

το συμπέρασμα που έχει αρχίσει να βγαίνει από την ψυχοθεραπεία που κάνω αυτό το διάστημα είναι ότι έχω χάσει από τα πολλά χρόνια που με βασανίζει η κατάθλιψη την κριτική μου ικανότητα για πράγματα και καταστάσεις γύρω μου καθώς και την δυνατότητα του μυαλού μου να αποδέχεται κάποια δεδομένα ως έχουν και να μην κολλάει.

επομένως όσον αφορά τις ενοχές που λές δεν τις αισθάνομαι γιατί έχω κάνει κάτι κακό, γνωρίζω και γω ο ίδιος μέσα μου ότι τα όσα νιώθω είναι αβάσιμα και χωρίς λογική, αλλά συνεχίζω να τα νοιώθω και εκεί νομίζω είναι το όλο πρόβλημα. στο ότι δηλαδή έχω χάσει την δυνατότητα να ελεγχω το μυαλό μου, γιατί ενώ από την μία γνωρίζω τι είναι το σωστό από την άλλη δεν μπορώ να το επιβάλω στον εαυτό μου...

[Ορέστεια]

Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας. Τη νοσηλεία κ την ασυλία που έψαχνα σε βιβλία κ συζητήσεις με ανθρώπους που δεν συμπάσχουν, την βρήκα εδώ, συνειδητοποιώντας ότι υπάρχουν κ άλλοι άνθρωποι που καταδυναστεύονται από συναισθήματα (αντί της λογικής κ γι\' αυτό, άλλωστε, δυστυχούν). Ταυτίζομαι σε πολλά με κάποιους από \'σας, αλλά επιμένω ότι δεν μεγάλωσα σε καταπιεστικό περιβάλλον. Το αντίθετο. Είχα κ έχω, όμως, έναν πατέρα που αν κ δεν απαγόρευε ποτέ τίποτα, πάντα υποδείκνυε με το παράδειγμά του τον \"δύσκολο\" δρόμο. Αυτόν που ακολουθούσαν λίγοι για να διακρίνονται από τη μάζα κ να αποτελούν πρότυπο προς μίμηση. Ήθελα, λοιπόν, πάντα να ξεχωρίζω, είτε απέχοντας από \"απολαύσεις\", είτε επιμένοντας σε μια συμπεριφορά που από πολλούς θεωρούνταν παρωχημένης ηθικής. Ανέβαζα τον πήχη των προσδοκιών από τον εαυτό μου, από τους άλλους όμως δεν \"παραδεχόμουν\" ότι περίμενα τίποτα (γιατί έτρεφα την υπερβατική, αλλά κ ναρκισσιστική - στο βάθος - άποψη ότι το καλό δεν θέλει όχι μόνο αντάλλαγμα, αλλά ούτε καν αναγνώριση). Στην πραγματικότητα, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΑ ΚΡΥΦΑ ότι θα ανταποκριθούν στο ύψος των προσδοκιών μου, γι \' αυτό κ έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μου η απογοήτευση.Όσο για την ενοχή, κ αυτή από την ίδια δεξαμενή πηγάζει. Μόνο που με έχει φθείρει. Με οδηγεί στην τρέλα. Οι τύψεις μου είναι σαν τα κεφάλια της λερναίας ύδρας: με το που καταφέρνω να εξορθολογίσω μία, στη θέση της φυτρώνει μια άλλη. Και τρελαίνομαι...

[Digweed]

αγαπητή μου φίλη,
αυτό που νομίζω ότι συναίβει σε μένα είναι μία μακρόχρονη διάπλαση του χαρακτήρα μου από την πλευρά των γονιών μου οι οποίοι στην προσπάθεια τους να μου τα δώσουν όλα και να μην μου λείψει τίποτα, φτάσαν στο άλλο άκρο όπου αποφάσιζαν αυτοί για πολλά πράγματα που αφορούσαν εμένα ακόμα και όταν μεγάλωσα αρκετά. αποτέλεσμα ήτανε, κατά τη γνώμη μου πάντα, να χάνω σιγά σιγά την επαφή μου με αυτό που λέμε \"πραγματικός κόσμος\" και την \"πραγματική ζωή\".

εκεί δηλαδή που οι γονείς μου κάναν τα πάντα για να μου δώσουν εφόδια για να γίνω ένας σωστός άνθρωπος, στην προσπάθεια τους αυτή χωρίς να το καταλαβαίνουν με αποξένωναν όλο και περισσότερο από την πραγματική κοινωνία και φρόντιζαν αυτοί να \"λύνουν\" τα δικά μου προβλήματα... και όπως είπα και στο προηγούμενο μου ποστ έχασα την κριτική μου ικανότητα απέναντι στο ότι συμβαίνει γύρω μου.

ανέφερες ότι ξεπερνάς μία ενοχή και εμφανίζεται άλλη, αυτό που συμβαίνει με μένα είναι να προσπαθώ να βρω μία νέα ενοχή για να αντικαταστήσω την προηγούμενη.... ασχημό, πολύ άσχημο αυτό...

φιλικά!

[σέϊτα]

Ορεστεια, Dissolvedgirl & Digweed,

να ξερατε μονο ποσο με αγγιξατε, ουτε που το φανταζεσθε.
δεν θελω τιποτα να προσθεσω, θελω μονο να πω οτι οι καταχωρησεις σας ειναι μια βαθια ψυχαναλυση του ευατου μου.
και χαιρομαι γιατι συναντησα ανθρωπους να βιωνουν πραγματα που σχεδον απο παιδι κουβαλαω μεσα μου αλλα δυσκολα μπορουσα να μοιραστω με αλλους εστω και με καλες μου φιλες γιαι απλα δεν εχουν ιδεα απο τετοιες εσωτερικες καταστασεις.
ειναι φοβερο το ποσο σας νοιωθω το ποσα κοινα εχω μαζι σας. ΔΕΝ ΤΟ ΦΑΝΤΑΖΕΣΘΕ !!!! λεω χαιρομαι αλλα ως ενα σημειο γιατι θελω και εσεις αλλα και εγω να καταφερουμε ολα αυτα να τα \" τακτοποιησουμε\" μεσα μας.
οι φιλες μου ουτε που μπορουν να φανταστουν την ευαισθησια μου με θεωρουν και πολυ σκληρη μαλιστα, το ιδιο και οι συναδελφοι μου ακομη και η οικογενεια μου.
ομως μεσα στον πυρηνα της καρδιας μου ειναι ενα μικρο τρεμαμενο πουλακι που συνεχως προσπαθει να απαγγιασει, να προφυλαχτει απο κατι που ουτε αυτο ξερει........... μονιμως φοβισμενο .........
προσευχομαι ο Θεος να μας δωσει την δυναμη που ο καθενας μας χρειαζεται.

[narnia]

Είναι ένας διαρκής αγώνας με τον εαυτό μας, μια πάλη να τον ξεπεράσουμε, να γίνουμε αλλιώς για να κρύψουμε της ψυχής το απύθμενο. Με έχουν πει αδιάφορη και σκληρή σε πόνους άλλων που όμως μέσα στην ψυχή μου τους έχω κάνει δικούς μου κι έχω κλάψει κι έχω πονέσει περισσότερο κι από τους πραγματικούς τους αποδέκτες. Κι αν παριστάνεις το σκληρό η παράσταση σε κουράζει και σε ρίχνει ακόμα πιο κάτω.
Καμιά φορά και οι απαιτήσεις των άλλων, οι προσδοκίες τους, φτάνουν για να σε βάλουν σε αυτή τη μάχη με τον εαυτό σου. Κουράζεσαι και συνεχίζεις....και φτάνει η στιγμή που πια δεν έχουν μείνει αντοχές. Εσύ το γνωρίζεις. Οι άλλοι όχι και σου ζητούν ξανά να είσαι εσύ.Κάπου εκεί χαθήκαμε. Είναι ευαισθησία? Είναι τελειομανία? Είναι εμμονή?Δεν ξέρω να πω. Είναι όμως εξαντλητικό.

[Digweed]

αγαπητή σέιτα,

είναι όντως πολύ ενδιαφέρον να συναντάς άτομα με τα ίδια βιώματα, σκέψεις και συναισθήματα, το θέμα όμως είναι να κάνουμε όλοι κάτι για να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο.

εγώ για αρκετά χρόνια είχα αφήσει αυτή τη κατάσταση να υφίσταται. έλεγα \"θα περάσει\" αλλά δυστυχώς δεν έβλεπα βελτίωση.

όλον αυτό το καιρό κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ ότι μου συμβαίνει μόνος μου, δεν μπορώ να βγώ από τις σκέψεις μου και την \"ψυχολογική κούραση\" μόνος μου.

ώσπου στις αρχές του έτους γνώρισα μία κοπέλα και όσο καιρό ήμασταν μαζί, ήμουνα ο άνθρωπος που πάντα ήθελα να είμαι. χαρούμενος, ευτυχισμένος, με καθημερινό ενδιαφέρον για τη ζωή.

όταν το έχασα όμως αυτό θορυβήθηκα. δεν άντεχα να ξαναγυρίσω στα παλιά. στις σκέψεις, στις ενοχές και στις τύψεις για το κάθε τι.

έτσι και ζήτησα ιατρική βοήθεια. θέλω επιτέλους αυτή η \"σούπα\" συναισθημάτων και σκέψεων που υπάρχει στο μυαλό μου να ξεδιαλύνει και να μπορέσω να ηρεμίσω...

φιλικά!

[σέϊτα]

digweed

γιατι το εχασες ; δεν μπορεσες να διαχειρισθεις την νεα σου κατασταση ;

η συνηθεια στην μιζερια ειναι ΦΡΙΚΗ και γερο ΚΟΛΛΗΜΑ.
θελει επανασταση να καταφερεις εστω να πιστεψεις οτι εχεις δικαιωμα σε κατι αλλο, καλο, χαρουμενο κλπ.

αυτο το topic καθρεπτιζει την ψυχη μου και θα το εκτυπωσω οταν παω σπιτι να το ξαναδιαβασω λεξη - λεξη.........

vaya, μπορει να ειναι εμμονη, τροπος μεγαλωματος, ευαισθησια κλπ. αλλα μπορει να ειναι και ενας υπερμετρος εγωισμος. τοχω δει και ετσι και εχω δει πολλα μεσα μου.

σημασια εχει να τα απομυθοποιησουμε, να ελεθερωθουμε, να αφεθουμε στην απλοτητα της ζωης, καπου χασαμε το τραινο ...

[Digweed]

το έχασα γιατί προφανώς δεν είμαι πια με την κοπέλα

τώρα γιατί έχω κολλήσει αρκετά σε κάποιο γεγονός, το έχω περιγράψει σε παλίοτερο thread μου.

απλά οι μήνες που ήμουνα μαζί με την κοπέλα, μου δείξανε πόσο καλύτερα μπορώ να νοιώσω όταν είμαι χαρούμενος και ευτυχισμένος και δεν σκέφτομαι τα πάντα με αρνητικό τρόπο, και αυτό ήτανε κάτι που με παρακίνησε να ζητήσω βοήθεια.

[σέϊτα]

εχομε αναγκη απο εναν ανθρωπο να μας στηριζει η να μας δειχνει το σωστο δρομο, ομως το ζητουμενο ειναι να μαθουμε μονοι μας να μπαινουμε σ\' αυτο το δρομο.

αν τα προβληματα σου ειναι μονο σε ψυχολογικο επιπεδο νομιζω οτι απο μονος σου θα βρεις ακρη γιατι ηδη εχεις \" γευθει \" την αλλη καλη πλευρα οποτε διεκδικησε την.

το ζορι και μαλιστα πολυ αγριο ειναι τα ψυχολογικα να εχουν σωματοποιηθει και εκει αστα, εχεις να παλαιψεις και με τον εγκεφαλο σου (κοσμος σκεψεων-λογισμων) και με την ψυχη σου( την ασχημη διαθεση και την μαυριλα) και με το σωμα σου ( πονοκεφαλοι, στομαχια κλπ.)
εδω το πραγμα ειναι μια κολαση και δεν ξερεις ουτε τι εξηγηση να δωσεις ουτε τι να πρωτοκτυπησεις καλε μου digweed.

[DissolvedGirl]

Originally posted by Ορέστεια
Ήθελα, λοιπόν, πάντα να ξεχωρίζω, είτε απέχοντας από \"απολαύσεις\", είτε επιμένοντας σε μια συμπεριφορά που από πολλούς θεωρούνταν παρωχημένης ηθικής. Ανέβαζα τον πήχη των προσδοκιών από τον εαυτό μου, από τους άλλους όμως δεν \"παραδεχόμουν\" ότι περίμενα τίποτα (γιατί έτρεφα την υπερβατική, αλλά κ ναρκισσιστική - στο βάθος - άποψη ότι το καλό δεν θέλει όχι μόνο αντάλλαγμα, αλλά ούτε καν αναγνώριση). Στην πραγματικότητα, ΠΑΝΤΑ ΕΛΠΙΖΑ ΚΡΥΦΑ ότι θα ανταποκριθούν στο ύψος των προσδοκιών μου, γι \' αυτό κ έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μου η απογοήτευση.

Ορέστεια, με έπεισες ότι ταιριάζουμε πολύ, οποτε να σε καλωσορίσω στο club των τελειομανών. Όλοι εμείς που είμαστε μελη, που είμαστε φυσικά ελίτ νάρκισσοι υπεράνω αλλα ξέρουμε πως στην πραγματικοτητα δεν είμαστε και ταυτόχρονα πατάμε τόσο γερά στα πόδια μας που σκάβουμε λάκκους με κάθε βήμα, συμπάσχουμε και θα φροντίσουμε για ένα καρτελάκι με το όνομα σου το συντομότερο δυνατόν.

(ok, σοβαρά τώρα) Είμαστε από τους ανθρώπους που όταν κάποιος μας κάνει ένα κομπλιμέντο που δε μπορούμε να δικαιολογήσουμε, δεν καταγράφεται καθόλου στο μυαλό μας και δεν το πιστεύουμε με τίποτα. Είμαστε από τους ανθρώπους που όταν κερδίζουμε το οτιδήποτε, αναρωτιόμαστε αν το αξίζουμε, όταν καταφέρνουμε ένα επίτευγμα, σκεφτόμαστε αν θα μπορούσαμε και καλύτερα, όταν μας λένε \"σ\'αγαπώ\" ρωτάμε \"γιατί\". Είμαστε από τους ανθρώπους που φοβόμαστε να δείξουμε τη μαυρίλα που νομίζουμε ότι είναι η ψυχή μας για να μην απωθήσουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, και όταν κάποιος μας πλησιάζει πολύ, τον διώχνουμε μακρυά μας με λυσσαλέα βία για να μην ανακαλύψει αυτό που νομίζουμε πως είναι ο πραγματικός μας εαυτός. Και ακόμα και τη στιγμή που θέλουμε να φύγει και τον σπρώχνουμε, βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως αυτό που πραγματικά ευχόμαστε είναι να μας αρπάξει τα χερια, να μας τυλίξει με τα δικά του και να μας πει \"όχι\". Και μετά θα θυμώσουμε που παράκουσε τις επιθυμίες μας να φύγει, και θα σπαρταράμε μέσα στην αγκαλιά του ουρλιάζοντας κακίες που δεν αρμόζουν σε ανθρώπους που έχουν αγαπήσει όσο εμείς, αλλα την ίδια στιγμή τα δάκρυα που δε μπορούμε πια να κρατήσουμε θα μας παραλύσουν.

Έχεις δίκιο όταν λες πως ο καθένας επηρεάζεται διαφορετικά από ίδια γεγονότα, και αυτό έχει σχέση με τις εμπειρίες, την αντοχή και τη γενικότερη ψυχολογία του καθενός. Και λυπάμαι που στο λέω, αλλα όσο και να λέμε στους εαυτούς μας ότι είμαστε και οι πρώτες, όσο και να δείχνουμε στους άλλους την εικόνα μιας δυναμικής, ενεργητικής κοπέλας που μπορεί να καταφέρει τα πάντα, εμείς οι ίδιες δεν το πιστεύουμε, και πρώτες εμείς αμφισβητούμε τον εαυτό μας. Αυτός είναι ένας τραγικός φαύλος κύκλος από τον οποιο δεν ξεφεύγεις εύκολα: επειδή δεν πιστεύουμε τα καλά λόγια που λένε οι άλλοι για εμάς αφού αισθανόμαστε πως εμείς, που ξέρουμε την αλήθεια, γνωρίζουμε τις ανεπάρκειες μας που τα κάνουν ψευδη, σταματάμε να πιστεύουμε οτιδήποτε καλο μας λένε οι άλλοι, οποιαδήποτε ανάταση η έπαινο, και σιγά σιγά αρχίζουμε να μην εμπιστευόμαστε κανέναν και να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε συνεχώς τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις, τι πρόθεση έχει αυτός που μας επαίνεσε και τι θέλει πραγματικά από εμάς.

Έχω βρεθεί εκεί, όπου κανεις τα πάντα για τους ανθρώπους γύρω σου θυσιάζοντας τον ίδιο σου τον εαυτό, τη δικη σου χαρά για τη δικη τους, τη δικη σου ευχαρίστηση για τη δικη τους, πάντα με τη δικαιολογία για κάθε φορα που το Εγώ σου σε ρωτάει \"σε παρακαλώ, πονάω, γιατί με θυσιάζεις για τους άλλους\", ότι η δικη τους ευτυχία είναι αυτό που πραγματικά σε κάνει χαρούμενη, ότι η δικη σου χαρά πηγάζει από να ξέρεις ότι συνέβαλες στο να κανεις κάποιον άλλο να χαμογελάσει... όμως αυτό δεν είναι αλήθεια, και το ξέρουμε και οι δυο, γιατί θα δίναμε τι μιση μας ζωή για να έχουμε κάποιον σαν εμάς γύρω μας να μας φερθεί όπως και εμείς στους άλλους. Και για να σε βοηθήσω με ένα ακόμα βήμα, δεν περιμένουμε αντάλλαγμα, ούτε να μας είναι υπόχρεοι. Αυτό που θέλουμε, όσο απλοϊκό και εύκολο και αν ακούγεται, είναι κάποιον να μας πάρει αγκαλιά, να μας χαϊδέψει το κεφάλι και να μας πει \"σε ευχαριστώ, με έκανες πραγματικά πολύ χαρούμενο, δε θα το ξεχάσω ποτε\" και να το εννοεί. Γιατί όλα αυτά τα κάνουμε για να κερδίσουμε αγάπη, και αποδοχή.

Λυπάμαι που δεν έχω κάποια καλύτερη λύση να σου προτείνω, αλλα εν γνώση μου δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κανεις εσύ για να βοηθήσεις τον εαυτό σου να ξεφύγει από αυτήν την απελπισία. Γιατί έχεις πεισθεί ότι δεν αξίζεις, και έχεις εναποθέσει όλες σου τις ελπίδες στους γύρω σου. Και περιμένεις κάποιον να έρθει διπλα σου, να σου ψιθυρίσει στο αυτι \"Ορέστεια, ξέρω πως πολλές φορες προσπαθείς να δείχνεις δυνατή ενώ αισθάνεσαι σαν φοβισμένο κοριτσάκι, και ξέρω τι κρύβεις κάτω από αυτό το περίβλημα τις απόρθητης αυτοπεποίθησης. Αλλα μου αρέσει αυτό το κοριτσάκι, γιατί η ομορφιά των ματιών σου δεν είναι αυτό που προσπαθείς να δείξεις, αλλα αυτό που δεν μπορείς να κρύψεις, και το θέλω, και θα το αγαπάω για πάντα όσο και αν προσπαθείς να μου το στερήσεις\".

Δεν ξέρω, πάλι νομίζω ότι προέβαλα τη ζωή μου σε εσένα, και ζητω συγγνώμη για αυτό. Αν όμως διάβασες κάτι στα λεγόμενα μου που να μπορούσες να ταυτιστείς, έχω μια ακόμα συμβουλή για εσένα. Κάποια στιγμή θα έρθει κάποιος στη ζωή σου, ο οποιος θα σε δει για αυτό που είσαι, μια κοπέλα με τεραστια αποθέματα αγάπης μέσα της, με καλοσύνη και διάθεση να βοηθήσει τους γύρω της, αλλα που το τελειομανές κομμάτι του εαυτού της την έχει πείσει ότι δεν είναι αξια για κανένα θετικό συναίσθημα. Αυτός ο άνθρωπος θα έρθει, γιατί πιστεύω στην καλοσύνη του κόσμου και πιστεύω ότι σου αξίζει. Και όταν έρθει, θα ανακαλύψεις πως αυτό που πραγματικά θέλεις είναι κάποιον να σε μάθει, να σε θαυμάσει για το δυνατό σου περίβλημα, να θελήσει να προστατεύσει την ευαίσθητη σου καρδια, και να διεκδικήσει... και θα νιώσεις πως βρήκες αυτό που σου έλειπε: η αίσθηση ότι αξίζει να ανήκεις σε κάποιον.

[anwnimi]

DissolvedGirl,
διαβάζω τις απαντήσεις σου, θαυμάζω την αναλυτικότητά σου, την ευστοχία σου, τη δυναμικότητα που βγάζεις. Και βοηθιέμαι κι εγώ από τις σκέψεις σου, πραγματικά.
Είσαι μια αισιόδοξη νότα στο φόρουμ, χαίρομαι που είσαι εδώ και καλως ήρθες!

Συμφωνώ με όλα όσα λες, είναι πολύ αληθινά και εύστοχα, αλλά αν μου επιτρέπεις το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω/τροποποιήσω είναι στην τελευταία σου παράγραφο το εξής. Γιατί να περιμένουμε κάποιον άλλο να αναγνωρίσει την αξία μας και τον ευαίσθητο ψυχισμό που κρύβουμε πραγματικά μέσα μας; Άραγε πόσο εύκολο είναι να το κάνει αυτό κάποιος άλλος αν εμείς οι ίδιοι δεν το φανερώνουμε σε κανέναν;

Και γιατί πρέπει να δείχνουμε πάντα τέλειοι, χαρούμενοι, αυτοκυρίαρχοι, δυνατοί (να μη ζητάμε ποτέ τη βοήθεια κανενός) συγκρατημένοι από αισθήματα χαμηλού επιπέδου όπως θυμός;

Άραγε, μήπως γιατί φοβόμαστε ότι οι άλλοι μας αγαπούν μόνο για αυτό που δείχνουμε; Φοβόμαστε ότι αν δείξουμε όλα τα παραπάνω το μόνο που θα εισπράξουμε είναι φυγή ή οίκτο;

Δε θα πω οτι αν τελικά το τολμήσουμε ότι δε θα εισπράξουμε φυγή και οίκτο. Θα εισπράξουμε. Ειδικά από ανθρώπους που ήταν μαζί μας γι\'αυτό που εμείς τους δείχναμε (και είναι πολύ μεγάλο το μερίδιο ευθύνης μας). Και ίσως το ποσοστό αυτών των ανθρώπων που θα φύγουν να είναι το μεγαλύτερο.

Αλλά θα εισπράξουμε και αγάπη, αποδοχή, από ανθρώπους που μπορεί ίσως να ξεγελάστηκαν από αυτό που τους δείχναμε, αλλά νιώθουν ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι εμείς τους χαρίσαμε κάποτε όλα αυτά που κι εμείς ζητούμε.

Είναι δύσκολο μα και πολύ όμορφο να ζούμε ζωή και σχέσεις πιο αληθινές, πιο αμοιβαίες, πιο γνήσιες...