Με κοινωνιοπαθή

[wanderer010]

Αφού νιώθω που νιώθω τόσο άσχημα, θέλω να πω κάποια πράγματα. Βασικά θα ήθελα συμβουλές.

5 χρόνια έχω μια συνεξαρτησιακή επαφή, με έναν κοινωνιοπαθή. Στην αρχή πίστευα πως το πρόσωπο που έδειξε αρχικά ήταν αληθινό, πως είχα βρει την σύνδεση που ήθελα και δεν είχα και ποτέ. Ήταν φοβερός, νοιαζόταν, έλεγε συγκινητικά πράγματα, barnacles. Τα πίστευα όλα. Τον τελευταίο χρόνο παραδέχθηκε πως τα έλεγε για να με χειριστεί. Αλλά αν τολμήσω να του το θυμίσω, θα τα γυρίσει όλα ή θα πει κι εσύ το ίδιο έκανες, ενώ δεν είπα ποτέ πράγματα με σκοπό την χειραγώγηση.

Ήταν και αυτοκτονικος, και πήρα τον ρόλο του σωτήρα. Μου άρεσε ότι έδειχνε πως με χρειαζόταν... Ήταν ο μόνος που μου έστελνε πρώτος, που έδειχνε ενδιαφέρον γενικά. Αυτό κράτησε ούτε έναν μήνα λολ

Και άρχισαν οι προσβολές, άρχισαν τα φταις εσύ για όλα, άρχισε μια τρέλα. Και μετά, πάλι ένας άλλος γλυκός άνθρωπος από το πουθενά. Και κάθε φορά, ένιωθα όλο και πιο όμορφα όταν είχε αυτές τις γλυκές στιγμές. Και όλο και πιο άσχημα τις υπόλοιπες, που ήταν και όλο και πιο συχνές. Δηλαδή φαντάσου μια καλή στιγμή τον μήνα; Σε καθημερινή επικοινωνία. Και μετά 3 τον χρόνο.

Γύριζε όλα όσα έλεγα, την μια έτσι την άλλη γιουβέτσι ώστε πάντα να φαίνεται ότι φταίω εγώ, δεν αναλάμβανε ποτέ ευθύνη για τίποτα, για όλα μα όλα έφταιγα εγώ, και ακόμη και όταν με απείλησε, δεν έκοψα επαφή. Έφταιγα που δεν μπορούσε να κοιμηθεί, έφταιγα γιατί τον ρώτησα πώς είναι, έφταιγα που κοιμήθηκε πολύ, έφταιγα γιατί έδειχνα ενδιαφέρον, έφταιγα γιατί νοιάζομαι μετά έφταιγα γιατί δεν νοιαζομαι. έφταιγα γιατί του πήρα δώρο στα γενέθλιά του, έφταιγα γιατί τον πήρα τηλέφωνο, έφταιγα γιατί έστειλα ένα μήνυμα, έφταιγα γιατί είπα ένα πράγμα για τον εαυτό μου. Έφταιγα γιατί με πήρε ο ύπνος.

Όλο προσβολές. Μια τρέλα, αλλά είχα ενοχές πάντα και δεν έφευγα.

Και η τριγωνοποίηση! Αλίμονο. Ενώ πάντα μου έλεγε πόσο δεν έχει κανέναν, ξαφνικά έλεγε για μια κοπέλα με την οποία είχε ήδη επικοινωνία έναν χρόνο που εμένα μου έλεγε αλλά Ντάλλα. Και πόσο άξια είναι και πώς νιώθει για εκείνον και γενικά συνέχειααα να μου λέει για εκείνη. Πόσο εκείνη έχει αληθινά συναισθήματα και εγώ όχι, πόσο ικανή είναι και εγώ άχρηστη κλπ. Μέχρι που μου έστειλε και σκρινσοτ τον αριθμό της χωρίς ποτέ να ζητήσω κάτι τέτοιο.

Η κοπέλα του έκανε ghosting τελικά. Την κυνηγούσε. Μου έστειλε screenshot πόσο όμορφα της μιλούσε. Ήθελα να κλάψω, γιατί εμένα με πρόσβαλε κάθε μέρα.

Κάποια στιγμή έτυχε να μιλήσω με την κοπέλα, καιρό μετά, και μου είπε πόσο επιζήμιος ήταν για την ψυχική της υγεία και πως για αυτό τον ξεκοψε. Ένιωσα περήφανη για εκείνη, και άχρηστη που εγώ δεν μπορούσα να ξεκόψω.

Με "πέταγε" πολύ συχνά, πολλά μπλοκ κλπ. Αλλά γυρνούσε σε λίγα λεπτά μόνος του τότε. Μετά όταν με μπλόκαρε, έπαιρνα άλλους αριθμούς και τον ενοχλούσα μέχρι να γυρίσει. Τι να κάνει, πάλι γυρνούσε.

Ώσπου μου είπε να πάω να πεθάνω, με έκανε μπλοκ και δεν γύρισε όσα μηνύματα κι να έστειλα. Του είπα, αν δεν απαντήσεις σε κάτι, θα πάω να πέσω μπροστά από ένα αυτοκίνητο. Δεν έδωσε σημασία. Μέσα σε 20 λεπτά από το μπλοκ, περπατούσα στην κίνηση. Με απέφυγε το πρώτο αυτοκίνητο, το δεύτερο δεν πρόλαβε. Έχω πολλές ενοχές για αυτό και ακόμη νιώθω χάλια γύρω από δρόμους. Ε, νοσοκομείο μπλα μπλα, έφαγα μπουνιές στην πλάτη από έναν γιατρό που ήθελε να δει αν έσπασα κάτι. Δεν είχα τίποτα μαζί μου, κινητό κλπ, και η μάνα μου είχε τρελαθεί μέχρι να με βρει.

Αλλά αφού είχα ζήσει, είχα την ελπίδα ότι ξέρεις κάτι, τέλος αυτή η ιστορία , θα πάρω βοήθεια, θα ξεφύγω. Και ήλπιζα να μην μου έχει στείλει τίποτα. 12 ώρες μετά μου είχε στείλει. ???? Είχε γυρίσει. Και μιλούσαμε πάλι.

Μετά Δαφνί, εγκλεισμός, να βλέπω άτομα να κλαίνε όλη μέρα στα κρεβάτια, άλλοι χειριστικοι που το έπαιζαν καλοί και μετά έκαναν την νοσηλεία εφιάλτη, κατηγορώντας με για τα πάντα κάθε φορά που τολμούσα να βγω από το δωμάτιο. Τα βράδια να ροχαλιζουν όλοι τόσο πολύ που έκλαιγα από τα νεύρα και έσπρωχνα τα τραπέζια και τις καρέκλες του σαλονιού ή να πηγαίνω να κοιμάμαι χειμώνα στο πάτωμα σε μια γωνία στον διάδρομο, μόνο με ένα μαξιλάρι. Ακόμη έχω εφιάλτες από αυτά...

Να λιποθυμώ από τα φάρμακα. Να έχω άθλιες συμπεριφορες από τους νοσηλευτές αν δεν έπαιρνα τα φάρμακα. Γιατί; Για μια βλακεία και μισή. Γιατί όσο είχα επαφή με εκείνον, ήμουν καλά, δεν χρειαζομουν τίποτα. Αν δεν είχα; Λιποθυμίες, εμετούς, κρίσεις πανικού, ακόμη και ψυχογενείς επιληπτικές. Ένα πράγμα λες και έπαιρνα ναρκωτικά και μου τα έκοβαν.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Που δεν έχω ξεκόψει ακόμη, που φοβάμαι τόσο πολύ να ξεκόψω, που μου φωνάζει κάθε μέρα, με προσβάλει, μου λέει να πεθάνω, πως δεν αξίζω τίποτα, πως είμαι τέρας και όχι άνθρωπος.

Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ απλά να φύγω. Πήγε διακοπές την προηγούμενη εβδομάδα και είχαμε πει να μη μιλήσουμε. 3 μέρες άντεξα, μίλησα, μίλησε κι εκείνος μια χαρά μέχρι που από το πουθενά άρχισε να με προσβάλει που μίλησα. Και δεν μίλησα για άλλες 3 μέρες, 1 μέρα πριν γυρίσει. Δεν του λέω ποτέ για εμένα και πάντα οτιδήποτε λέμε είναι για εκείνον, εδώ και χρόνια.

Τώρα είναι πάλι χάλια η κατάσταση, όλη την εβδομάδα σερί με βρίζει, μου λέει πως δεν αξίζω τίποτα, να μη με ενδιαφέρει εκείνος, με αγνοεί, απαντά ένα μήνυμα κάτι άσχετο και μετά με γράφει, ενώ του έχω εξηγήσει πόσο με ενοχλεί αυτό το να εμφανίζεται για 2 δευτερόλεπτα και μετά γράψιμο στα πάντα. Βρίσκει δικαιολογία τη δουλειά, ότι δεν προλαβε ενώ λέει πως δεν έχει καθόλου κόσμο αυτόν τον καιρό και δεν έχει τι να κάνει στο κατάστημα. Παλαιότερα στην ίδια δουλειά, μου έστελνε 500 μηνύματα. Είναι όλα δικαιολογίες ώστε πάντα να φταίω εγώ.

Δεν με θέλει στη ζωή του καθόλου, μου το δείχνει άλλωστε και εγώ δεν μπορώ να φύγω, δεν ξέρω γιατί. Του είχα ζητήσει να ξεκόψει όσο ήμουν στο νοσοκομείο και είχα βοήθεια, αλλά δεν το είχε κάνει. Τώρα δεν μπορώ να ξεκόψω, φοβάμαι. Δεν έχω επικοινωνία με κανέναν άλλον, γενικά δεν έχω άτομα στη ζωή μου. Όταν δεν έχουμε επαφή, γίνομαι άλλος άνθρωπος, κάνω άσχημα πράγματα στον εαυτό μου, είναι σαν μια φωνή να φωνάζει στο κεφάλι μου πως πρέπει να μην υπάρχω και δεν μπορώ να σταματήσω. Δεν είναι ότι θα πέσω σε κατάθλιψη, θα κάτσω να κοιμηθώ, να μη σηκώνομαι κλπ, θα κάνω επικίνδυνα πράγματα. Δεν αντέχω αυτόν τον κύκλο αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω. Δεν έχω δική μου ζωή. Στην αρχή αυτών των χρόνων, έχασα ο,τι είχα, είχα τη δουλειά των ονείρων μου και φίλους, χάθηκαν όλα, μετά απλά όλα περιστρεφοντουσαν γύρω από εκείνον.

Θέλω να ξεφύγω και να είμαι όπως παλιά. Θέλω να ξεφύγω. Θέλω να τον αφήσω, και να έχω τη ζωή που είχα πριν. Αλλά δεν βλέπω να μπορώ. Κάθε προσπάθεια πάει στον πάτο. Δεν είμαι καλά και πλέον νιώθω σαν να έχει μελανιασει η ψυχή μου.

Κάποιες φορές τον σιχαθηκα, αλλά τώρα μόνο εμένα. Ξέρω πως δεν βγάζει νόημα, δεν έχω καταφέρει να βγάλω νόημα χρόνια τώρα.

Οποιαδήποτε συμβουλή...

Δεν είχαμε ποτέ σχέση, ήξερε για τα συναισθήματά μου για εκείνον, αλλά μέχρι εκεί. Το έπαιρνε πάνω του όταν κάποια του έδειχνε ενδιαφέρον και έδειχνε σαν να ενθουσιαζοταν όποτε εμφανιζόταν μια πρώην ας πούμε. Είχα προσπαθήσει να γυρίσω δύο κοπέλες στη ζωή του έμμεσα, σε μια προσπάθεια να προχωρήσω κι εγώ, αλλά καμία τους δεν ήθελε ούτε να του μιλήσει πάλι.

Δεν έχω τη δυνατότητα ψυχολόγου. Στο γνωστό νοσοκομείο που προτείνουν όλοι έχω φάει γράψιμο, αναμονή μηνών για να απορριφθω, δεν με έβαλαν ποτέ σε κανένα πρόγραμμα (αφού πήγαινα και ζητούσα βοηθεια μέρα παρά μέρα κ μου έλεγαν έλα πάλι σε 2 μέρες) και απλώς με πήραν να μου πουν τότε ότι δεν θα με βάλουν πουθενά. Έχω πρόσβαση μόνο στο ψυχιατρικό ενός νοσοκομείου άλλου, που μου γράφει μόνο άχρηστα φάρμακα που δεν κάνουν απολύτως τίποτα.

Κάνω πράγματα, βγαίνω έξω κάθε μέρα, αλλά πάντα καταλήγω στο ίδιο σημείο, στα ίδια συναισθήματα, την ίδια απελπισία και θλίψη.

Τι στο καλό να κάνω; Όλες οι πόρτες κλεισμένες. Δεν θέλω να πονάω άλλο, πραγματικά έχει αρχίσει να με πονάει το στήθος μου πολύ, κανένας δεν με παίρνει στα σοβαρά, κανένας δεν με βοηθά. Κάνω τα πάντα που μπορώ μόνη, δεν είναι ότι κάθομαι σε ένα κρεβάτι, αλλά δεν με βοηθούν σε κάτι, πονάω συνέχεια.
----

Το είχα γράψει πριν μέρες αυτό σε ένα άλλο φόρουμ.

Ένα update είναι ότι με μπλόκαρε πάλι, και ώρες μετά αγόραζα εικονικούς αριθμούς, με τα λίγα χρήματα που μου είχαν μείνει για να περάσω τον μήνα που δεν έπρεπε να ξοδέψω, για να του στείλω μηνύματα, έκανα ότι προσπαθώ να μπω στα σόσιαλ του, για να του έρχονται μηνύματα και έστειλα τους μάρτυρες του Ιεχωβά στο σπίτι του.

Κάποια στιγμή είπα κάτσε φτάνει, άφησα όλα μου τα πράγματα σπίτι, δεν πήρα ούτε κινητό (αν το είχα μαζί ήξερα δε θα σταματούσα), και βγήκα έξω. Κάθισα δίπλα στη θάλασσα, περπάτησα. Σκέφτηκα ότι τώρα μπορώ να κάνω καινούργια πράγματα χωρίς αυτή τη σκιά στο κεφάλι μου 24/7. Έφαγα κάτι. Ένιωσα καλύτερα για λίγο. Πολύ λίγο. Άρχισαν να μπαίνουν σκέψεις στο μυαλό μου να πάρω πάλι πολλά χάπια το βράδυ, αν δεν είχε γυρίσει.

Αλλά με το που γύρισα σπίτι, έπιασα το κινητό πάλι. Μανιωδώς. Γύρισε πάλι. Δεν μιλάει όπως μιλούσε. Μετακινούμαι συνεχώς από την προσπάθεια να μην νιώθω τίποτα και να λέω καλύτερα έτσι, θα έχω τη δική μου ζωή επιτέλους, στο να πονάω.

Αντιδρώ έτσι πάντα στην εγκατάλειψη. Η τελευταία φίλη που με αγνοούσε/εγκατέλειψε, παρήγγειλα πράγματα στην διεύθυνση της, για να την εκδικηθώ και να την ενοχλήσω για τον τρόπο που μου φέρθηκε - με σταμάτησαν μόνο οι απειλές πως θα με καταγγείλει. Το ίδιο θα του έκανα αν δεν γυρνούσε εκείνος. Αυτή τη φορά δε με ένοιαζε καν η πιθανότητα να μπλέξει τις αρχές.

Θέλω να πονέσω τους ανθρώπους που με εγκαταλείπουν. Δεν μπορώ να τον αφήσω να φύγει. Τον συγκεκριμένο θέλω να τον πονέσω για τη ζωή που μου έκλεψε και που δεν γυρνά πίσω. Στο μυαλό μου είναι πως αν φύγει, δεν θα μπορέσω να ζήσω άλλο.

[diogenis]

ότι αρχίζει η ωραίο τελειώνει με πόνο.....




φυλακές μοναστήρια τρελάδικα άδικα γέμισαν άδικα...


οι σκιές δεν αγαπάνε γιατί δεν έχουνε ψυχή...

[diogenis]

όσο κάi aν είναι δύσκολο η αλήθεια είναι στο άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι...

το αντίθετο όσο και αν είναι ανθρώπινο και αυτό δημιουργεί πρόβλημα πολύ μεγαλύτερο στον άνθρωπο που το σκέφτεται ή και ενεργεί

[diogenis]

τι διάγνωση έχεις αν επιτρέπεται?

[wanderer010]

Μου έχουν αλλάξει τις διαγνώσεις ξανά και ξανά. Από μια διαταραχή προσαρμογής σε αλλαγές -> κατάθλιψη -> οριακή -> κατάθλιψη . Δεν νιώθω ούτε πως ταιριάζω με την οριακή, αλλά ούτε και με την κατάθλιψη. Ξέρω άτομα και με τα 2, και δεν είμαι καθόλου έτσι.

[wanderer010]

Μερικές φορές πιστεύω έχω την αναμενόμενη αντίδραση από μια "σχέση" με έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν και όλη την κακοποίηση που έχω δεχτεί από αυτόν αυτά που θα ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Δεν με θεωρώ άρρωστη, αλλά εκείνος σίγουρα είναι. Έχει διαλύσει την ζωή μου, και απλά τη θέλω πίσω.

[Tsoufis1989]

Από εδώ τι ζητάς?αφού ξέρεις τι είναι αυτό που σε καταστρεφει

[wanderer010]

Τρόπους να ξεχάσω και να φύγω

[WildHoney]

Γιατί δεν μπορείς απλά να φύγεις ρωτάς. Γιατί δεν πιστεύεις ότι αξίζεις κάτι
καλύτερο. Τα κλικ πρέπει να ταιριάζουν, ο κακοποιητής νιώθει τις ευαλωτότητές σου, τις χρησιμοποιεί. Δούλεψε ώστε να του αφαιρέσεις τα όπλα του και ώστε να οπλιστείς εσύ. Σου χρειάζεται αν θες να γιατρευτείς. Σημασία δεν έχει τι είναι αυτός, σημασία έχει το γιατί ή τα γιατί ΕΣΥ τον αφήνεις να σου φέρεται έτσι.

[wanderer010]

Δεν έχω καμία ιδέα πώς να τα καταφέρω χωρίς βοήθεια. Όπως είπα η μόνη "βοήθεια" που έχω είναι ένα enlift και 3 bespar την ημέρα . Αλλά δεν αλλάζει τίποτα με τα φάρμακα και μόνο με τα φάρμακα . Δεν έχω πρόσβαση σε θεραπεία τι άλλο να κάνω; Είναι ανούσιο να παίρνω τα φάρμακα, δεν έχω χημικό πρόβλημα δεν είμαι άρρωστη. Κάπου να μιλάω χρειάζομαι . Μια καθοδήγηση. Που δεν μπορώ να έχω

[Tsoufis1989]

Πόσο ετών είσαι?

[tziovani]

Αφού νιώθω που νιώθω τόσο άσχημα, θέλω να πω κάποια πράγματα. Βασικά θα ήθελα συμβουλές.

5 χρόνια έχω μια συνεξαρτησιακή επαφή, με έναν κοινωνιοπαθή. Στην αρχή πίστευα πως το πρόσωπο που έδειξε αρχικά ήταν αληθινό, πως είχα βρει την σύνδεση που ήθελα και δεν είχα και ποτέ. Ήταν φοβερός, νοιαζόταν, έλεγε συγκινητικά πράγματα, barnacles. Τα πίστευα όλα. Τον τελευταίο χρόνο παραδέχθηκε πως τα έλεγε για να με χειριστεί. Αλλά αν τολμήσω να του το θυμίσω, θα τα γυρίσει όλα ή θα πει κι εσύ το ίδιο έκανες, ενώ δεν είπα ποτέ πράγματα με σκοπό την χειραγώγηση.

Ήταν και αυτοκτονικος, και πήρα τον ρόλο του σωτήρα. Μου άρεσε ότι έδειχνε πως με χρειαζόταν... Ήταν ο μόνος που μου έστελνε πρώτος, που έδειχνε ενδιαφέρον γενικά. Αυτό κράτησε ούτε έναν μήνα λολ

Και άρχισαν οι προσβολές, άρχισαν τα φταις εσύ για όλα, άρχισε μια τρέλα. Και μετά, πάλι ένας άλλος γλυκός άνθρωπος από το πουθενά. Και κάθε φορά, ένιωθα όλο και πιο όμορφα όταν είχε αυτές τις γλυκές στιγμές. Και όλο και πιο άσχημα τις υπόλοιπες, που ήταν και όλο και πιο συχνές. Δηλαδή φαντάσου μια καλή στιγμή τον μήνα; Σε καθημερινή επικοινωνία. Και μετά 3 τον χρόνο.

Γύριζε όλα όσα έλεγα, την μια έτσι την άλλη γιουβέτσι ώστε πάντα να φαίνεται ότι φταίω εγώ, δεν αναλάμβανε ποτέ ευθύνη για τίποτα, για όλα μα όλα έφταιγα εγώ, και ακόμη και όταν με απείλησε, δεν έκοψα επαφή. Έφταιγα που δεν μπορούσε να κοιμηθεί, έφταιγα γιατί τον ρώτησα πώς είναι, έφταιγα που κοιμήθηκε πολύ, έφταιγα γιατί έδειχνα ενδιαφέρον, έφταιγα γιατί νοιάζομαι μετά έφταιγα γιατί δεν νοιαζομαι. έφταιγα γιατί του πήρα δώρο στα γενέθλιά του, έφταιγα γιατί τον πήρα τηλέφωνο, έφταιγα γιατί έστειλα ένα μήνυμα, έφταιγα γιατί είπα ένα πράγμα για τον εαυτό μου. Έφταιγα γιατί με πήρε ο ύπνος.

Όλο προσβολές. Μια τρέλα, αλλά είχα ενοχές πάντα και δεν έφευγα.

Και η τριγωνοποίηση! Αλίμονο. Ενώ πάντα μου έλεγε πόσο δεν έχει κανέναν, ξαφνικά έλεγε για μια κοπέλα με την οποία είχε ήδη επικοινωνία έναν χρόνο που εμένα μου έλεγε αλλά Ντάλλα. Και πόσο άξια είναι και πώς νιώθει για εκείνον και γενικά συνέχειααα να μου λέει για εκείνη. Πόσο εκείνη έχει αληθινά συναισθήματα και εγώ όχι, πόσο ικανή είναι και εγώ άχρηστη κλπ. Μέχρι που μου έστειλε και σκρινσοτ τον αριθμό της χωρίς ποτέ να ζητήσω κάτι τέτοιο.

Η κοπέλα του έκανε ghosting τελικά. Την κυνηγούσε. Μου έστειλε screenshot πόσο όμορφα της μιλούσε. Ήθελα να κλάψω, γιατί εμένα με πρόσβαλε κάθε μέρα.

Κάποια στιγμή έτυχε να μιλήσω με την κοπέλα, καιρό μετά, και μου είπε πόσο επιζήμιος ήταν για την ψυχική της υγεία και πως για αυτό τον ξεκοψε. Ένιωσα περήφανη για εκείνη, και άχρηστη που εγώ δεν μπορούσα να ξεκόψω.

Με "πέταγε" πολύ συχνά, πολλά μπλοκ κλπ. Αλλά γυρνούσε σε λίγα λεπτά μόνος του τότε. Μετά όταν με μπλόκαρε, έπαιρνα άλλους αριθμούς και τον ενοχλούσα μέχρι να γυρίσει. Τι να κάνει, πάλι γυρνούσε.

Ώσπου μου είπε να πάω να πεθάνω, με έκανε μπλοκ και δεν γύρισε όσα μηνύματα κι να έστειλα. Του είπα, αν δεν απαντήσεις σε κάτι, θα πάω να πέσω μπροστά από ένα αυτοκίνητο. Δεν έδωσε σημασία. Μέσα σε 20 λεπτά από το μπλοκ, περπατούσα στην κίνηση. Με απέφυγε το πρώτο αυτοκίνητο, το δεύτερο δεν πρόλαβε. Έχω πολλές ενοχές για αυτό και ακόμη νιώθω χάλια γύρω από δρόμους. Ε, νοσοκομείο μπλα μπλα, έφαγα μπουνιές στην πλάτη από έναν γιατρό που ήθελε να δει αν έσπασα κάτι. Δεν είχα τίποτα μαζί μου, κινητό κλπ, και η μάνα μου είχε τρελαθεί μέχρι να με βρει.

Αλλά αφού είχα ζήσει, είχα την ελπίδα ότι ξέρεις κάτι, τέλος αυτή η ιστορία , θα πάρω βοήθεια, θα ξεφύγω. Και ήλπιζα να μην μου έχει στείλει τίποτα. 12 ώρες μετά μου είχε στείλει. ???? Είχε γυρίσει. Και μιλούσαμε πάλι.

Μετά Δαφνί, εγκλεισμός, να βλέπω άτομα να κλαίνε όλη μέρα στα κρεβάτια, άλλοι χειριστικοι που το έπαιζαν καλοί και μετά έκαναν την νοσηλεία εφιάλτη, κατηγορώντας με για τα πάντα κάθε φορά που τολμούσα να βγω από το δωμάτιο. Τα βράδια να ροχαλιζουν όλοι τόσο πολύ που έκλαιγα από τα νεύρα και έσπρωχνα τα τραπέζια και τις καρέκλες του σαλονιού ή να πηγαίνω να κοιμάμαι χειμώνα στο πάτωμα σε μια γωνία στον διάδρομο, μόνο με ένα μαξιλάρι. Ακόμη έχω εφιάλτες από αυτά...

Να λιποθυμώ από τα φάρμακα. Να έχω άθλιες συμπεριφορες από τους νοσηλευτές αν δεν έπαιρνα τα φάρμακα. Γιατί; Για μια βλακεία και μισή. Γιατί όσο είχα επαφή με εκείνον, ήμουν καλά, δεν χρειαζομουν τίποτα. Αν δεν είχα; Λιποθυμίες, εμετούς, κρίσεις πανικού, ακόμη και ψυχογενείς επιληπτικές. Ένα πράγμα λες και έπαιρνα ναρκωτικά και μου τα έκοβαν.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Που δεν έχω ξεκόψει ακόμη, που φοβάμαι τόσο πολύ να ξεκόψω, που μου φωνάζει κάθε μέρα, με προσβάλει, μου λέει να πεθάνω, πως δεν αξίζω τίποτα, πως είμαι τέρας και όχι άνθρωπος.

Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ απλά να φύγω. Πήγε διακοπές την προηγούμενη εβδομάδα και είχαμε πει να μη μιλήσουμε. 3 μέρες άντεξα, μίλησα, μίλησε κι εκείνος μια χαρά μέχρι που από το πουθενά άρχισε να με προσβάλει που μίλησα. Και δεν μίλησα για άλλες 3 μέρες, 1 μέρα πριν γυρίσει. Δεν του λέω ποτέ για εμένα και πάντα οτιδήποτε λέμε είναι για εκείνον, εδώ και χρόνια.

Τώρα είναι πάλι χάλια η κατάσταση, όλη την εβδομάδα σερί με βρίζει, μου λέει πως δεν αξίζω τίποτα, να μη με ενδιαφέρει εκείνος, με αγνοεί, απαντά ένα μήνυμα κάτι άσχετο και μετά με γράφει, ενώ του έχω εξηγήσει πόσο με ενοχλεί αυτό το να εμφανίζεται για 2 δευτερόλεπτα και μετά γράψιμο στα πάντα. Βρίσκει δικαιολογία τη δουλειά, ότι δεν προλαβε ενώ λέει πως δεν έχει καθόλου κόσμο αυτόν τον καιρό και δεν έχει τι να κάνει στο κατάστημα. Παλαιότερα στην ίδια δουλειά, μου έστελνε 500 μηνύματα. Είναι όλα δικαιολογίες ώστε πάντα να φταίω εγώ.

Δεν με θέλει στη ζωή του καθόλου, μου το δείχνει άλλωστε και εγώ δεν μπορώ να φύγω, δεν ξέρω γιατί. Του είχα ζητήσει να ξεκόψει όσο ήμουν στο νοσοκομείο και είχα βοήθεια, αλλά δεν το είχε κάνει. Τώρα δεν μπορώ να ξεκόψω, φοβάμαι. Δεν έχω επικοινωνία με κανέναν άλλον, γενικά δεν έχω άτομα στη ζωή μου. Όταν δεν έχουμε επαφή, γίνομαι άλλος άνθρωπος, κάνω άσχημα πράγματα στον εαυτό μου, είναι σαν μια φωνή να φωνάζει στο κεφάλι μου πως πρέπει να μην υπάρχω και δεν μπορώ να σταματήσω. Δεν είναι ότι θα πέσω σε κατάθλιψη, θα κάτσω να κοιμηθώ, να μη σηκώνομαι κλπ, θα κάνω επικίνδυνα πράγματα. Δεν αντέχω αυτόν τον κύκλο αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω. Δεν έχω δική μου ζωή. Στην αρχή αυτών των χρόνων, έχασα ο,τι είχα, είχα τη δουλειά των ονείρων μου και φίλους, χάθηκαν όλα, μετά απλά όλα περιστρεφοντουσαν γύρω από εκείνον.

Θέλω να ξεφύγω και να είμαι όπως παλιά. Θέλω να ξεφύγω.

Θέλω να πονέσω τους ανθρώπους που με εγκαταλείπουν. Δεν μπορώ να τον αφήσω να φύγει. Τον συγκεκριμένο θέλω να τον πονέσω για τη ζωή που μου έκλεψε και που δεν γυρνά πίσω. Στο μυαλό μου είναι πως αν φύγει, δεν θα μπορέσω να ζήσω άλλο.

λοιπον το ζητηματακι ειναι δικο σου και φυσικα οχι δικο του με την εννοια οτι δεν σε ενδιαφερει τι κανει ο αλλος και πως βιωνει πραγματα και καταστασεις . εσυ λοιπον σαν αυτονομη μοναδα , δημιουργησες και δημιουργεις το ζητημα και την εξιστορηση . τι κανουμε λοιπον σε αυτες τις περιπτωσεις αφου τοσα χρονια δεν εκανες αυτο που θα σου γραψω . δημιουργεις θετικα συναισθηματα για τον εαυτο σου , αλλαζεις την ζωη σου ολοκληρωτικα , ψαχνεις και βρισκεις ενδιαφεροντα και ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΣ τον εαυτο σου ! φυσικο τον τυπο δεν τον ξαναενοχλεις και αν σε ενοχλησει δεν υπαρχει ! ο εγωισμος ειναι κακος συμβουλος ! οποτε αν θελεις να απογειωθεις σαν ανθρωπος θα πρεπει να αλλαξεις την κοσμοθεωρια σου και να μπεις σε αλλα μονοπατια σκεψης αλλιως θα μεινεις για παντα φυλακισμενη στο ΕΓΩ ΣΟΥ !
υγ. κανενα φαρμακο και κανενας ψυχολογος - ψυχιατρος , νοσοκομειο δεν θα σου δωσει την λυση . την λυση θα την βρεις εσυ , μολις καθαρισεις το μεσα σου

[elis]

Είσαι εσύ κι ο εαυτός σου κανένας δε θα σου πει τίποτα να ξέρεις

[wanderer010]

Πόσο ετών είσαι?

25 χρόνων είμαι

[wanderer010]

Προσπαθώ κάθε μέρα με ενδιαφέροντα , περπάτημα κλπ... Δεν έχει βοηθήσει σε τίποτα