Το 24ωρο μιας -διατροφικά- διαταραγμένης προσωπικότητας...

[elsa__]

Πού ξεκινά η μέρα? Πού τελειώνει η νύχτα? (αλήθεια, αρχίζει καν για μένα?)
Ας πάρω, λοιπόν, ως αφετηρία την έναρξη εργασίας (07.30\' ), γιατί στη ζωή μου μέρα και νύχτα μπερδεύονται τραγικά...

Η κόρνα του πλανόδιου πωλητή κουλουριών που περνά έξω απ\'το γραφείο, ξεσηκώνει το μυαλό και το πεινασμένο κορμί μου. Αχ και να μπορούσα να βγω και ν\'αγοράσω 2, 3, 4 κουλύρια, να τα εξαφανίσω εν ριπή οφθαλμού χωρίς ΕΝΟΧΕΣ, χωρίς ΑΥΤΟΜΑΤΗ κατεύθυνση προς το μπάνιο (για την απαραίτητη εξαγωγή του \"μιάσματος\" ), χωρίς προσβλητικές ΑΥΤΟΜΟΜΦΕΣ για το αδύναμον του χαρακτήρα μου...
Πακτώνω τα πόδια στο έδαφος. \'Οχι! Δεν θα βγω! Δεν πρέπει να βγω για ν\'αγοράσω! Υπομονή, σε λίγο θ\'απομακρυνθεί ο \"κίνδυνος\"...

Οι καφέδες διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Πασχίζω να ικανοποιήσω το αίσθημα της πείνας (ή της ανόητης όρεξης? τάχω μπερδέψει κι αυτά τα δυο), πίνοντας συνεχώς καφέδες και καπνίζοντας. Οι ώρες περνούν. Αγνοώ το γουργούρισμα του στομαχιού. Το αγονώ και το ΜΙΣΩ μαζί
\'Αραγε, αυτός ο θυμός και η εχθρότητα που βγάζω αυθόρμητα προς τους συναδέλφους, θα εξέλειπαν εάν είχα φάει εκείνα τα κουλούρια? Χμ... Κι αν ακόμη εξέλειπαν, θα είχαν δώσει τη θέση τους στα αισθήματα ενοχής & βάναυσης ΑΥΤΟΥΠΟΤΙΜΗΣΗΣ... Καλύτερα έτσι λοιπόν...

Επιστροφή στο σπίτι νωρίς το απόγευμα. Οι πειρασμοί καραδοκούν παντού. Στο ντουλάπι με τα σνακς και τα μπισκότα της 6χρονης κορούλας μου, στο ψυγείο με τις σοκολάτες... Η μικρή επιδίδεται σε μια ανελέτη επιδρομή, καταβροχθίζει ό,τι και όσο μπορεί. Τυχερό μου παιδάκι!
Πρέπει να κάνω κάτι για ν\'αποσπάσω το μυαλό από ντουλάπια και ψυγείο. Αρχίζω να καθαρίζω μανιωδώς το σπίτι, να σφουγγαρίζω ξανά και ξανά όσα είχα ήδη σφουγγαρίσει νωρίς το πρωϊ.. Σημασία έχει ν\'απασχολήσω χέρια, μυαλό και κορμί, μακριά απ\'τους \"πειρασμούς\"... Μαγειρεύω ελάχιστη ποσότητα φαγητού για το παιδί, για την επόμενη μέρα...
\'Εχω ξεχάσει πια πώς είναι να κάθεσαι σ\'ένα τραπέζι το μεσημέρι, να περιφέρνεις το πηρούνι σου στα πιάτα, να γελάς μασώντας, να τέρπεσαι με την τελευταία μπουκιά...

Κάποτε τελειώνουν οι δουλειές. \'Ωρα να φχαριστηθώ πίνοντας 2-3 κούπες καφέ, συζητώντας ανέμελα με το παιδί.
Ο μικρός, εσωτερικός μου \"διάβολος\", όμως, δεν μ\'εγκαταλείπει ποτέ... Με προτρέπει επίμονα να γευτώ 1-2 φρούτα. \"Ελα τώρα βρε! δικαιούσαι 200 θερμιδούλες, μετά από τόση στέρηση όλη μέρα!\" . Τα φρούτα εξαφανίζονται... Μια ψευδής τάση υπογλυκαιμίας με κατευθύνει, σχεδόν σα ρομπότ, στο ντουλάπι... \"Ενα-δυο κουλουράκια μόνο οκ?\" μονολογώ. \"Και το νου σου! Μη χάσεις το άθροισμα στις θερμίδες, αλοίμονό σου κακομοίρα μου!!\" Σειρά έχει λίγο γιαουρτάκι νερουλό 2%, 1-2 φρυγανιές... \"Γμτ, πώς τα κατάφερα πάλι να φτάσω τις 800 θερμίδες? Αει σιχτίρ! Παλιολιγούρα! Λαίμαργη!\".

Αρχίζει η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΧΗ. Ξέρω πολύ καλά την επόμενη κίνησή μου... Δυο ποτήρια νερό (για διευκόλυνση εξαγωγής της σωρρευμένης ξηράς τροφής) και γραμμή για το μπάνιο. Κλειδώνω την πόρτα. Μην καταλάβει, μην ακούσει τίποτα το παιδί!! Δίνω την επόμενη μάχη με όπλο τα δάχτυλα.. Μάχη με τον οισοφάγο, το στομάχι, την παλιοσαβούρα που έφαγα... Νιώθω να πνίγομαι, αρχίζω να δακρύζω απ΄την πίεση, πονάει η καταραμένη πληγή του χεριού μου (σουβενίρ της καθημερινής προσπάθειας εξόντωσης του λάρυγγά μου)...

Ακολουθεί απαραιτήτως ζύγισμα, διαπίστωση εάν \"βγήκαν\" ΑΚΡΙΒΩΣ όσα \"μπήκαν\"... \'Οταν το ισοζύγιο επιτευχθεί, είμαι ΠΑΝΕΥΤΥΧΗΣ. Μια αγαλλίαση απλώνεται μέσα μου, μια ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ, σαν το στρατιώτη που μόλις ξέφυγε απ\'τη θανατηφόρα σφαίρα του εχθρού...
Εφοδιάζω το στομάχι μου και με 2 καθαρτικά, ώστε να σιγουρευτώ για την επιτυχία και αυτής της μέρας...

Το βράδυ, μόλις το παιδί κοιμηθεί, ώρα για στατική γυμναστική. Πώς ν\'αγνοήσω τις θερμίδες που με φόρτωσαν τόσοι καφέδες με γάλα, όλη μέρα?? Πρέπει να τις ξεφορτωθώ! Ασε που μπορεί να μείναν και κάποιες μέσα μου, γλυτώνοντας τη λεκάνη του μπάνιου... Γυμναστική λοιπόν... σταματάω ΜΟΝΟ όταν δεν μπορώ πια να κουνήσω τα πόδια απ\'την κούραση, καταϊδρωμένη...

Είναι ήδη περασμένα μεσάνυχτα... Ακόμα 1-2 καφέδες θα ήταν ό,τι χρειάζομαι! \'Υπνος δεν μου κολλάει. Κι αν κάνει πως έρχεται, προσπαθώ να τον απομακρύνω -όπως ο διάολος το θυμίαμα-. Γιατί? Γιατί και μόνο η σκέψη ότι πρέπει να φορέσω την μισητή πάνα ακράτειας για τη νυχτερινή ενούρηση, με κάνει να ντρέπομαι. \"Καλύτερα μείνε ξύπνια, σε 2 ωρίτσες θα ξυπνούσες εξάλλου\", λέω στον εαυτό μου...
Ομως το μεν (αρρωστημένο) πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ αδύναμη.. Γέρνω για λίγο στον καναπέ. Ο ελάχιστος χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα... Λήθαργος.. .Ξυπνάω αλαφιασμένη, μουσκεμένη, ταπεινωμένη. Δακρύζω.

Γιατί πάλι Θεέ μου?? Γιατί???

Μια νέα μέρα αρχίζει. \'Ιδια με τη χθεσινή. \'Ιδιες οι μάχες. \'Ιδιος ο πόλεμος και τα θύματά του...:(

[gloomy]

Text panta yparxei enas tropos.. diavasa kai auto pou egrapses to keimeno. kai ena reply. to provlhma(giati einai provlhma as you know) einai arketa vathytero to opoio prepei na vreis giati se auth th zwh de eisai monh sou. Kai monh sou na hsouna tha prepe na draseis gia ton eauto sou. Poio poly apantaw se auto gia na se \"sprwksoume\" se kapoia psyxanalysh \'h se kapoion eidiko giatro gia auto to thema.Prwta omws prepei na to thelhseis esy. Alliws de tha xeis kanena apotelesma. Sygoura tha skeftesai kai tha les \"kai pou kseroun autoi ti pernaw akrivws de einai sth kathimerinh zwh dipla mou\" . O kathenas mas exei tis dikes tou anhsyxies kai ta dika tou provlhmata, to thema einai kata poso eisai diathetimenos gia thn epilysh tous. Eisai?

[elsa__]

Υπάρχει κανείς που ΘΕΛΕΙ να είναι δυστυχισμένος??
Υπάρχει κανείς που ΘΕΛΕΙ να είναι πεινασμένος??
Υπάρχει κανείς που ΘΕΛΕΙ να είναι άυπνος??

\'Οχι θαρρώ

Κι εγώ ΘΕΛΩ, πιστέψτε με!

Θέλω να ζήσω φυσιολογικά και πάλι, θέλω να ξαναγελάσω (έστω και τώρα στα 40 μου).
Μα αυτή η εσωτερική, αλλόκοτη πάλη μεταξύ υγιούς και αρρωστημένου τμήματος του ΙΔΙΟΥ μυαλού, μου κόβει τη φόρα, φέρνει ό,τι λογής εμπόδια βάλει ο ανθρώπινος νους.

Ακροβατώ κάθε μέρα μεταξύ της παρανοϊκής κατάστασης που περιέγραψα και μιας -φαινομενικά- φυσιολογικής μητέρας που είναι \"απλά εσωστρεφής\".

Είναι αποκυήματα της φαντασίας μου, άραγε, ότι δεν έχω ΚΑΝΕΝΑΝ να αφήσω το παιδί μου, έστω και για 1 ώρα συνεδρίας με κάποιο θεραπευτή?
\'Οτι παλεύω ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ καθημερινά, αφενός να προσφέρω στον μικρό μου άγγελο ό,τι χρειάζεται για να ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ και να νιώθει ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ και αφετέρου να ΚΡΥΨΩ επιμελώς από εκείνη ότι η μαμά έχει σοβαρά προβλήματα?
΄Οτι είμαι μια γυναίκα με ΝΕΚΡΩΜΕΝΗ τη γυνακεία φύση & επιθυμία, εδώ και χρόνια?

Τέλος έκρηξης... Σας ευχαριστώ και πάλι, που ασχολείστε με μια άγνωστη. -

[ik1]

Originally posted by Helena
έλσα,
αν και μικρότερη ηλικιακά απο εσένα ένα έχω μάθει-δεν υπάρχει δεν μπορώ,υπάρχει δεν θέλω
αν σε ανακουφίζει να γράφεις στο φόρουμ,βεβαίως και μπορείς ,όπως καί όλοι μας,εξάλλου,να συνεχίσεις, όμως λύση οριστική στο πρόβλημα δεν πρόκειται να βρείς έτσι
μιλώ εκ πείρας,και έυχομαι,για χάρη του παιδιού σου, να συνειδητοποιήσεις τη σοβαρότητα της κατάστασης,
μιλώ όχι τυχαία,γιατί και εγώ πέρασα για λίγο απο τη φάση της anorexia nervosa, δεν ήξερα κάν ότι είχα κάτι τέτοιο,φαντάσου,παραμονές πάσχα 2002,στα εξωτερικά ιατρεία του ευαγγελισμού,όταν κινδύνευσα να ΠΕΘΑΝΩ....απο την εξασθένηση του οργανισμού μου,ένιωθα ότι δεν έχω κουράγιο να πάρω ανάσα,συνειδητοποίησα ότι έχω πρόβλημα,και ευτυχώς πήγα σε ψυχίατρο,κατόπιν παρότρυνσης των εκεί γιατρών,και μετά απο πολύ λίγο διάστημα είχα θεραπευτεί(απο αυτό τουλάχιστον)
αρκεί να το θελήσεις και υπάρχει έξοδος απο το βάλτο,δεν είναι κρίμα να τιμωρείς έτσι την έλσα;
για σκέψου το λίγο
για ότι θες είναι όλη η παρέα εδώ
έλενα

[ik1]

ELSA KALIMERA.
THELO NA XEREIS OTI EGO EIMAI DIATHETIMENI NA KRATISO TO PAIDI SOU, KAI EPISEIS AN THELEIS NA PAME MAZI SE PSIXANALITI . APLA KANE TO VIMA SAN NA VGAINEI APO MESA SOU OLI I ORMI KAI TO PATHOS. GIATI PISTEUO OTI I GINAIKEIA FISI DEN PETHAINEI, APLA EINAI SE IFESI, THELEI NA AFIPNISTEI....KAI NA TIN KANEI KAPOIOS NA XANANIOSEI OMORFI KAI THELKTIKI...EGO PISTEUO OTI STA 40 EISAI MIA IPEROXI GINAIKA KALLIERGIMENI OMORFI KLP KLP.........ALLOSTE KAI ESI TA XEREIS AUTA...DEN EINAI ANAGI NA VREIS KAPOION NA STA LEEI

ELA XAMOGELA

OTI THELEIS MPOREIS NA MOU AFISEIS MINIMA TO TIL MOU STO STELNO SE PRIVE MINIMA OTI THELEIS PARE ME OPOTE THELISEIS TO TIL MOU DIANIKTEREUEI...

TIMI MOU
OMORFI!!!!

[Black Rose]

Ελσα μου,

αφου ΔΕΝ θέλεις αυτό που είσαι , μπορείς να το αλλάξεις. Και από αυτό το site βλέπω ότι διαφημίζονται διάφορες ομάδες για την βουλιμία κλπ.

Μην μετράς άλλες χαμένες μέρες. ¨Αρχισε να μετράς μέρες δράσης. Αναζήτησε βοήθεια σε ειδικευμένο γιατρό, πάρε μέρος σε αυτές τις ομάδες..

Προχώρα στη ζωή σου. Οσο και να πονάς, οσο και να ματώνεις. ΠΡΟΧΩΡΑ!

τωρα μου δινεις την εντύπωση ότι βλαστημάς τη κακιά σου τύχη αλλά δεν κάνεις κάτι να την αλλάξεις. παρατηρείς και καταγράφεις τις πράξεις σου. Α, παρεπιπτόντως.. γιατί να υπάρχουν όλα αυτά τα γλυκά σου σπίτι? ειναι καλό για το παιδί να τρέφεται με τόσες σοκολάτες και γλυκά?

Πεταξέ τα όλα από ντουλάπια, ζήτησε υποστήριξη απο την οικογένεια, πήγαινε σε γιατρό διαιτολογο και οχι σε ινστιτούτο ομορφιάς. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να πεινάει, να μασουλάς κάτι συνέχεια : καρότο, σέλερυ, καρδιά μαρουλιού..

Ακόμα και εγω που ειμαι \"πετσί και κόκκαλο\" και σιχαίνομαι τα γλυκά , αν έχει το ντουλάπι τσιπς κάποια στιγμή θα τα τσακίσω.. Πέταξέ τα όλα και μάθε το παιδί σου να τρέφεται σωστά, έχεις ευθύνη για αυτό.

Κουράγιο!

[NikosD.]

Elsa,
με πολύ γλαφυρό και κυνικό τρόπο ξετύλιξες την προσωπική σου ιστορία και πραγματικά αισθάνομαι ότι περνάς ένα βασανιστικό μαρτύριο που μοιάζει με έναν (αδιέξοδο) φαύλο κύκλο. Θα υποθέσω επίσης ότι αυτή τη βασανιστική κατάσταση τη βιώνεις εδώ και χρόνια, όπως τουλάχιστον μαρτυρά η πληγή στο δάκτυλο του χεριού σου.

Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο ακόμη και να μοιραστείς αυτό που περνάς, μιας και στα μάτια των περισσοτέρων μια διαταραχή πρόσληψης τροφής δε είναι δα και κάτι φοβερό συγκριτικά με άλλα προβλήματα \"πολυδιαφημισμένα\" που φαντάζουν πιο \"εντυπωσιακά\" και δυνητικά επικίνδυνα και θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που τελικά μοιράστηκες μαζί μας τη προσωπική σου ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι ο κύκλος \"βουλιμικό επεισόδιο-απώλεια αυτοελέγχου-ενοχές-διαδικασία ακύρωσης του επεισοδίου είναι μια κατάσταση βασανιστική και ιδιαίτερα δύσκολα αντιμετωπίσιμη. Δε ξέρω αν γνωρίζεις τις συνέπειες αυτής της αλυσίδας συμπεριφορών, αν δε τις γνωρίζεις και θέλεις, μπορώ να σε ενημερώσω λεπτομερώς.

Διαβάζω στο μήνυμα σου ότι όσο και αν βασανίζεσαι από αυτή τη κατάσταση, έχεις πάντα καλούς λόγους για να αρνείσαι να μπεις σε ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Εμείς οι ψυχολόγοι συνηθίζουμε να το ονομάζουμε αυτό αντίσταση στη θεραπεία, αλλά αναγνωρίζω 1. ότι δεν είναι πάντα έτσι και 2.ότι δε θα μπορούσα να πάρω θέση στη δική σου περίπτωση μιας και οποιαδήποτε κρίση θα ήταν πολύ βιαστική και άρα αυθαίρετη. Αυτό ωστόσο που μπορώ να σου πω είναι πως όσο και αν θέλεις να ξεφύγεις, πάρε την απόφαση να πας για θεραπεία όταν θα αισθανθείς πραγματικά έτοιμη. Ισως αυτή τη στιγμή να μην αισθάνεσαι έτοιμη, ίσως και να μην αντέχεις στο εδώ και τώρα να αντιμετωπίσεις το θηρίο. Κάποια στιγμή, αύριο, σε 1 εβδομάδα, σε 1 μήνα, σε 1 χρόνο, όταν θα αισθανθείς αληθινά έτοιμη, όχι εγκεφαλικά αλλά \"στομαχικά\", συναισθηματικά, τότε μη χάσεις την ευκαιρία να δουλέψεις τη κατάσταση ψυχοθεραπευτικά. Φαντάζομαι αναγνωρίζεις πως όλο αυτό που περνάς ανήκει στη σφαίρα της ψυχολογίας και έχει βαθιά ψυχογενείς αιτίες, οπότε δε θα σου συνιστούσα να ξεκινήσεις την προσπάθεια από ινστιτούτα ή άλλες λύσεις.

Προσωπικά, διοργανώνω εδώ και μερικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη ομάδες υποστήριξης για διαταραχές πρόσληψης τροφής και μια τέτοια εμπειρία θα στη συνιστούσα ανεπιφύλακτα είτε ως αποκλειστική θεραπεία επιλογής είτε συνδιαστικά με ατομική θεραπεία. Αν τυχόν σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, μπορούμε να επικοινωνήσουμε ώστε να σου δώσω περισσότερες πληροφορίες. Να σου πω μόνο τώρα πως η επόμενη ομάδα ξεκινά στις 6 Μαρτίου. Για να είμαι ειλικρινής, δε θα θελα τώρα, εδώ στο φόρουμ να μιλήσω περισσότερο για αυτές τις ομάδες γιατί θα ναι σαν να ευλογώ τα γένια τα δικά μου και αυτής της διαδικασίας και δεν νομίζω ότι έχει νόημα αυτό. Θέλω όμως να σου πω ότι δουλεύω με ομάδες διότι πιστεύω πολύ στη δουλειά που γίνεται σε αυτές, στις δυναμικές που αναπτύσσονται και στις θεραπευτικές ιδιότητες που έχει το μοίρασμα μεταξύ ανθρώπων που έχουν μια παρόμοια πορεία. Αυτό μπορώ να στο επιβεβαιώσω τόσο στατιστικά όσο και εμπειρικά και γι αυτούς τους λόγους σου προτείνω τόσο φανατικά μια ομάδα υποστήριξης έναντι μιας ατομικής θεραπείας. Από την άλλη, είναι απολύτως σεβαστό κάποιος να μην αισθάνεται οκ με μια ομαδική διαδικασία και να προτιμά μια διαφορετική προσέγγιση. Εσύ θα δεις τι είναι αυτό που σου ταιριάζει καλύτερα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σου προτείνω να ρίξεις μια ματιά και σε μια άλλη ιστοσελίδα που τυγχάνει να διατηρώ, το www.eatingdisorders.gr
Αν θέλεις, ρίξε μια ματιά εκεί. Βέβαια, τα περισσότερα άρθρα που έχω εκεί, θα τα βρεις και εδώ, στο www.e-psychology.gr.

Οτι χρειαστείς Ελσα, στη διάθεση σου.
Καλή δύναμη, να προσέχεις τον εαυτό σου.

[anwnimi]

Έλσα μου δε θα σου πω όλα τα πρέπει που ήδη φαντάζομαι τα ξέρεις για να πολεμήσεις την αρρώστια αυτή...

Σκέψου το αγγελούδι σου...Σκέψου πόσο τυχερή είσαι που το έχεις, πως άλλες γυναίκες κοπιάζουν πολλές φορές μάταια για να αποκτήσουν ένα τέτοιο αγγελούδι...Σκέψου πόσο χρειάζεστε η μία την άλλη, πως θέλεις να είσαι εκεί να της μάθεις το καλό και το κακό, να τη βλέπεις να ανακαλύπτει τον κόσμο και μαζί της να τον ανακαλύπτεις ξανά κι εσύ... Να τη βλέπεις να μεγαλώνει και να αλληλοσυμπαραστέκεστε η μία στην άλλη. Είναι εκπληκτική η σχέση μάνας και κόρης, η μία μπορεί να καταλάβει απίστευτα
την άλλη...Και φαντάζομαι ότι σίγουρα για να έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο που κάνεις τόσο κουράγιο είναι και εξαιτίας της κορούλας σου που σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις...


Κι εμένα Έλσα η μαμά μου είναι άρρωστη...Δεν πάσχει από την ίδια αρρώστια αλλά είναι αρκετά σοβαρή. Πόσο περήφανη αισθάνομαι όταν παρόλα τα συμπτώματα είναι εκεί πάντα για μένα και προσπαθεί κάθε μέρα να την πολεμά, ίσως μόνο για χάρη μου. Τότε καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο πόσο πρέπει να με αγαπά...

Μα πάνω απ\' όλα σε ότι απόφαση και να καταλήξεις κάποια στιγμή μην το κάνεις μόνο για την κόρη σου. Κάντο πρωτίστως για σένα! Φροντίζοντας τον εαυτό σου είναι σα να φροντίζεις και το αγγελούδι σου! Αν είσαι εσύ καλά θα είναι χαρούμενη κι εκείνη!

[dora]

agapiti mou elsa

eimai poli mikri gia na pisteuw oti mporeis na dexteis simvoules apo mena (eimai molis 20 xronwn k sto dromo gia na ginw psixologos) alla eniwsa tin anagki na apantisw sto minima sou giati pragmatika molis diavasa to minima sou anatrixiasa...
den se lipame...se thaumazw...
se thaumazw giati parolo to provlima sou eisai ikani na to paradexteis, na to moirasteis me mas , na douleveis, na kratas ena spiti k na megalwneis ena paidaki pou sigoura fantazomai einai eutixismeno...
tha ithela poli na dw se ligo kairo ena minima sou pou na leei oti dextikes voitheia apo kapoion eidiko k oti to paleveis me skopo na to nikiseis... i pali me ton eauto mas einai poli diskoli alla ama apofasiseis oti to theleis pragmatika na simvouleuteis ena eidiko, mazi tha mporesete na ta kataferete...apo to minima katalava oti eisai dinati ginaika...

sou stelnw tis kaliteres euxes mou:)

[elsa__]

Μου κάνει πραγματικά καλό να μιλάω εδώ, μαζί σας...
Μοιάζει λιγότερο μοναχικό απ\'το να γεμίζω κόλλες χαρτιού με μπερδεμένες σκέψεις.

Συνειδητοποιώντας ότι η κατάστασή μου φτάνει εντός ολίγου στο απροχώρητο, απευθύνθηκα σε Κέντρο Ψυχικής Υγείας για επανέναρξη ψυχοθεραπείας.
Η 1η συνάντηση έχει ορισθεί για 27/4/06 (χαίρε αθάνατο και ταχύτατο Σύστημα Υγείας...)

Κατά τα λοιπά, έχουμε και λέμε:
α). Οι εργαστηριακές-βιοχημικές εξετάσεις αίματος που έκανα, έδειξαν εξευτελιστικά χαμηλές τιμές σιδήρου, φερριτίνης και αιματοκρίτη.
Διάγνωση: σιδηροπενική αναιμία
Στην ερώτησή μου εάν τα συνταγογραφούμενα φάρμακα αυξάνουν την όρεξη ή το βάρος, έλαβα θετική απάντηση απ\'τον παθολόγο.
Αποτέλεσμα? Η συνταγή πετάχτηκε ευθύς στον πρώτο κάδο απορριμάτων που βρήκα μπροστά μου...
Αρκούν τα βουλιμικά μου επεισόδια, δεν μου χρειάζεται και αύξηση της όρεξης!
Ας πάει κατά διαόλου κι ο σίδηρος κι ο αιματοκρίτης, εγώ ακόμα στέκομαι όρθια, εργάζομαι και αποδίδω (ευλογημένη καφεϊνη..)

β). Μαζί με το γνωστό EFEXOR, μου δόθηκε και Risperdal (για 1η φορά).
Η πληθώρα των αναφερόμενων -στο εσώκλειστο φυλλάδιο- παρενεργειών με τρόμαξε λίγο, ομολογώ... Πιότερο όμως κι απ\'την πιθανή μυϊκή δυσκαμψία, με τρόμαξε εκείνη η \"αύξηση βάρους\".
Το κουτάκι αυτό δεν το πέταξα ακόμη. Αν χρειαστεί, θα το κάνω στο εγγύς μέλλον.

γ). Η υποτροπή της ψυχολογικής μου διάθεσης πάει απ\'το κακό στο χειρότερο.
Με το ζόρι έρχομαι στη δουλειά, μου είναι αδιάφορο ό,τι συμβαίνει και λέγεται γύρω μου και το ΜΟΝΟ πράγμα που με χαροποιεί κάπως, είναι η προσμονή του μεσημεριού, που θα πάρω το κοριτσάκι μου απ\'τον παιδικό σταθμό, που θα μιλήσω απλοϊκά μαζί της και θα ξεχαστώ, που θα δούμε παιδικές ταινίες στο DVD, που θα κουρνιάσει σαν σπουργιτάκι στην αγκαλιά μου, που θα πάμε στον παιδότοπο (μοναδική πηγή άντλησης κουράγιου είναι αυτό το παιδί για μένα!)
Παιδότοπος και Σούπερ-Μάρκετ αποτελούν, πλέον, για μένα τις καλύτερες επιλογές φυγής απ\'την καθημερινή μιζέρια μου..

Γιατί σας ζαλίζω όμως με όλα αυτά? Γιατί να σας νοιάζουν όλα αυτά?

Είναι Παρασκευή σήμερα για όλους εσάς, αύριο Σάββατο & μετά Κυριακή..
\'Ισως σχεδιάζετε ήδη τη βραδυνή σας έξοδο, τι θα φορέσετε, τι θα μαγειρέψετε στον αγαπημένο σας σύντροφο την επομένη, ποια ταινία θα δείτε, πόσο αργά θα ξυπνήσετε το πρωϊνό της Κυριακής, πού θα πάτε μια σύντομη εκδρομή για απόδραση και τόσα-τόσα άλλα μικρά σχέδια που στολίζουν το μεγάλο καμβά της ζωής...
Εγώ δεν έχω καμβά, γύμνωσα την ψυχή μου από τέτοια καλλιτεχνήματα... Γιατί να σας ζαλίζω λοιπόν???
Συγχωρέστε με

[dr]

Γεια σου elsa,
δεν ζαλιζεις κανεναν! Δεν ειπαμε οτι ειμαστε εδω για να στηριζουμε ο ενας τον αλλον; ο,τι αναρωτιομουν για νεα σου ειδα το κειμενο σου στο forum.
Λοιπον,το θετικο ειναι οτι πραγματι το ραντεβου σου στο κεντρο Ψυχικης Υγειας ειναι το βημα για μια νεα αρχη,το καταλαβαινω πως το χρονικο διαστημα ειναι αρκετο αλλα μεχρι τοτε θα κανεις ακομα λιγο υπομονη και θα τα λεμε και απο εδω εως οτου δεις καποιον ειδικο και αρχισεις. Φυσικα εννοειται οτι θα τα λεμε και μετα.
Τα αποτελεσματα των εξετασεων δεν μου εκαναν εντυπωση, ηταν αναμενομενα, αφου με τους εμετους δεν παιρνεις τα απαραιτητα στοιχεια για την καλη λειτουργια του οργανισμου, οταν με τη βοηθεια του θεραπευτη μπορεσεις να περιορισεις τα βουλιμικα επεισοδια, μπορεσεις να κανεις μια σωστη διατροφη, θα φτιαξουν και οι τιμες. Αλλα οπως ξερεις και ειπαμε, πρωτα πρεπει να γιατρευτει η ψυχη, να αρχισει το μυαλο να επεξεργαζεται διαφορετικα καποια πραγματα και μετα ολα θα πανε καλυτερα.
Σε παρακαλω προσπαθησε να παρεις το σιδηρο σου μεχρι τοτε, η αυξηση της ορεξης και του βαρους δεν ειναι τοση οση να μην κανεις τη θεραπεια σου.Εχω παρει και εγω, δεν ειδα τη διαφορα να υπαρχει στο βαθμο που να μην παρω το φαρμακο. Η ελλειψη σιδηρου, η ανυπαρκτη διατροφη, η αυπνια, οι καφεδες, και γενικα η κακη ψυχολογικη κατασταση, οδηγουν στην καταρρευση σιγα σιγα και ειμαι βεβαιη πως ειναι το τελευταιο που θα ηθελες να συμβει, απο τη στιγμη που υπαρχει και το παιδι πισω σου.
Οσο για τα ψυχοφαρμακα, ειναι αναγκαιο να τα παρεις για τη σωστη εκβαση της θεραπειας σου, πρεπει να μετρησει περισσοτερο για σενα το θετικο βημα που εκανες και απευθυνθηκες ξανα καπου για βοηθεια, εχω παρει επισης αντικαταθλιπτικα, το βαρος μου δεν αυξηθηκε, βεβαια καθε οργανισμος ειναι διαφορετικος θα μου πεις, ομως ξεκινα και θα το δεις, θα το παρακολουθησεις και θα ενημερωσεις αναλογα τον ειδικο για το τι πρεπει να κανεις.
Δεν ενοχλεις κανεναν στο ξαναλεω, και εγω παρολο που ειναι παρασκευη και ερχεται ενα υπεροχο σαββατοκυριακο για πολλους, σχεδον μονη θα το περασω, με το γιο μου και με παρειτσα καποιους απο εσας με τους οποιους θα συνομιλησω γραφοντας. Δεν εισαι μονη, ειμαστε πολλοι και ειμαστε εδω.
Συνεχισε την καλη προσπαθεια και προσπαθησε να παρεις την φαρμακευτικη αγωγη οσο καλυτερα μπορεις. Δωσε αγαπη στον εαυτο σου, εσυ η ιδια, γιατι τελικα αυτος ειναι οτι εχουμε.
Περιμενω νεα σου, σκεψεις σου και οτι αλλο, να τα πουμε,
Φιλικα,

[nikigirl18]

Ελσα μου ειναι πολυ σημαντικο το οτι εκανες την αρχη και ζητησες βοηθεια.Πιστευω οτι εχεις τη δυναμη και οτι σιγα σιγα τοσο για το κοριτσακι σου που σε εχει αναγκη,οσο και για σενα θα μπορεσεις να ξεπερασεις ολα σου τα προβληματα.Ειμαστε διπλα σου σε οτι χρειαστεις!Φιλακια!:)

[lady]

Αγαπημένη elsa…

Πραγματικά έχω θυμώσει μαζί σου. Πρώτη φορά θυμώνω με έναν άνθρωπο στην κοινότητα. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν ανταποκρίθηκα αμέσως στο κάλεσμα σου.

Με τόσο συγκροτημένη σκέψη και παιδεία πως επιτρέπεις στον εαυτό σου να αυτοκαταστρέφεται;

Έχεις σκεφθεί ποτέ ποιο είναι το νόημα της ζωής;

Δεν πρόκειται να σου «χαϊδέψω τα αυτιά». Το αφήνω στους γύρω σου που το κάνουν, όπως φαίνεται, με τον καλύτερο τρόπο. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι αυτή την κατάσταση την έχεις επιλέξεις εσύ;

Πες μου έναν λόγο για τον οποίο αξίζει να καταστρέψεις τον εαυτό σου; Αυτό που θα μου πεις όμως να το στηρίξεις με επιχειρήματα.

Οι αφηγήσεις σου μου θύμισαν τα λόγια του Ρασίν στη Φαίδρα.
«Σαν μάθετε το έγκλημα μου, τη μοίρα, τη ντροπή μου το ίδιο θα πεθάνω μα με πιο ένοχο όνομα».

Όλοι αποτυγχάνουμε. Το θάρρος βρίσκεται στην προσπάθεια. Το έχεις καταλάβει αυτό; Αν υπάρχει πληγή πρέπει να τη θεραπεύσεις.

«Το μεν (αρρωστημένο) πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ αδύναμη».
Δεν μπορώ να συγκρατήσω τα νεύρα μου…

Σε παρακαλώ να μου πεις την ηλικία σου κι αν έχεις την καλοσύνη να απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω.

Με εκτίμηση

[NikosD.]

Ελσα, να σε ρωτήσω κάτι: το ρεσπερντάλ, τι ειδικότητας γιατρός σου το έδωσε?
Επίσης το εφεξόρ, πόσο καιρό το παίρνεις και κατόπιν ποιας διάγνωσης?

[elsa__]

Καλημέρα σε όλους/ες

Ευχαριστώ για μια ακόμη φορά για τα μηνύματα και τη στήριξή σας.

Κι αν ακόμη φαντάζει βουνό απροσπέλαστο, το να εφαρμόσω έστω και ελάχιστες από τις παραινέσεις σας -τουλάχιστον στην παρούσα φάση- εντούτοις παρηγορεί την ψυχή μου ότι πλέον μπορώ να μιλάω κάπου, να μοιράζομαι.

Δράττομαι της ευκαιρίας για να απαντήσω στα ερωτήματα που έθεσε ο dodoni (τα ερωτήματα της καλής μου lady πρέπει να τα επεξεργαστώ αρκετά, πριν συνομιλήσω μαζί της)...

Το RISPERDAL μου το συνταγογράφησε ψυχίατρος του ΙΚΑ, με καταγεγραμμένη διάγνωση \"ψυχωσική κατάθλιψη\".
Επειδή ήδη στις 3 μέρες που το λαμβάνω (μόλις 2mg/ημέρα) έχω ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ αύξηση της όρεξής μου και παράλληλη αύξηση του εκνευρισμού μου για την πλήρη απώλεια εγκράτειας εκ μέρους μου, το διέκοψα από χθες βράδυ. Δεν πρόκειται να το ξαναπάρω.

Το EFEXOR το παίρνω απ\'τον 1/2005 (με σταδιακή αύξηση της δόσης στα 300mg/ημέρα και πλέον, σήμερα, παίρνω 187,5mg/ημέρα), κατόπιν διάγνωσης μείζονος κατάθλιψης από ψυχίατρο Κέντρου Υγείας.

Σημειωτέον ότι, προ του EFEXOR και συγκεκριμένα από τον 8/2002 έως τον 7/2004 που έκαμνα ψυχοθεραπεία σε ιδιώτη ψυχίατρο, λάμβανα μόνο ANAFRANIL σε ημερήσια δόση μόλις 25mg!
Η δόση αυτή χαρακτηρίστηκε υποδοσολογία (από 2 ψυχιάτρους που επισκέφτηκα) , η οποία όχι μόνο δεν με βοηθούσε, αλλά επιβάρυνε την κατάστασή μου.

Ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον. Νάστε όλοι/ες καλά