Από το ένα άκρο στο άλλο - Οι λεπτές ισορροπίες των ανθρωπίνων σχέσεων...

[anwnimi]

Κάποτε ήμουν ένας φοβισμένος άνθρωπος.
Που φοβόταν να εκφραστεί, που έδινε - ακούγοντας και συμπαραστέκοντας σε όποιον του το ζητούσε, αλλά που δεν ζητούσε ποτέ το ίδιο. Αρκούνταν με τις μέτριες σχέσεις, ίσως το υπό του μετρίου, συμβιβαζόταν, έπνιγε συναισθήματα, τα ξεχνούσε, συγχωρούσε χωρίς μια κουβέντα.
Αλλά είχα πολλούς, πολλούς φίλους, καλή εικόνα, εξόδους, σχέση. Ένιωθα καλά, μα κάτι με έτρωγε. Κι αυτό το κάτι, από κάτι μικρό, έγινε κατάθλιψη, επιθυμία για τερματισμό της ζωής, και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.


Ώσπου ήρθαν οι φοβίες.
Ήρθαν, τις έδιωξα με πολύ πολύ κόπο και με το έτσι θέλω, έφυγαν. Και ξαναγύρισα στο γνώριμο μοτίβο ζωής μου.
Μα ξαναήρθαν.

Κάποια στιγμή διεκδίκησα. Διεκδίκησα το πάνω από το μέτριο, δεν μου έφτανε πια αυτό που είχα. Δε με συνάρπαζαν πλέον οι χλιαρές σχέσεις. Ήθελα το καλύτερο, το ιδανικότερο. Σταμάτησα σιγά σιγά να είμαι ο φοβισμένος άνθρωπος. Έδινα όσο έδινα και παλαιότερα αλλά και ζητούσα, εκφραζόμουν. Μόνο αυτό με συγκινούσε πλέον και δε συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο.
Τότε πολλοί φύγαν ή έφυγα εγώ. Έμεινα μόνη, δεν είχα καλή εικόνα, δεν είχα πολλούς φίλους, εξόδους.
Το παράδοξο είναι όμως ότι ένιωθα/νιώθω καλά με αυτό.

Όμως συνειδητοποίησα ότι κανείς μα κανείς δεν είναι τέλειος, ιδανικός. Όλοι μας είμαστε "μέτριοι". Με τα πολύ φωτεινά μας σημεία και τα πολύ σκοτεινά μας.
Έτσι, αποδεχομενη κάποια πράγματα, ξανάρχισα τις εξόδους, αποκαταστάθηκαν μερικώς κάποιες σχέσεις, κάποιες έληξαν.

Αυτη η συνειδητοποίηση είναι όμως που μου δημιουργεί ένα κενό. Δε με γοητεύει, εξιτάρει, συναρπάζει τίποτα το μη ιδανικό. Και όλα γύρω μου πλέον τώρα τα αισθάνομαι μέτρια.
Μόνο το φυσικό περιβάλλον με συγκινεί.
Θέλω το ακραία όμορφο (δε μιλώ εμφανισιακά). Το επιζητώ. Θέλω να σταματήσω να το θέλω γιατί λογικά συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν είναι εφικτό.
Δυστυχώς όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν το έζησα, είτε νόμιζα ότι το ζούσα, είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο, ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη.
Και συνηθως ήταν απλές στιγμές, χωρίς τίποτα το μεγαλειώδες.
Συνειδητοποιώντας ότι όλα γύρω μου πλέον είναι μέτρια και δεν είναι ιδανικά ή υπάρχουν όμορφες στιγμές αλλά δεν μπορούν να διαρκουν για πάντα, έρχομαι από τη μία πλευρά πιο κοντά στους ανθρώπους γιατί αναγνωρίζω το ανθρώπινο στο χαρακτήρα μας και τη συμπεριφορά μας τα δυνατά και τα αδύνατά του σημεία ο καθένας μας.
Από την άλλη, δεν είμαι τόσο απόλυτα κοντά ΄με ανθρώπους όσο παλιότερα, που αναζητούσα το τέλειο και το έβρισκα. Έτσι απομακρύνομαι.

Το παράδοξο είναι ότι είμαι τόσο κοντά σε περισσότερους ανθρώπους όσο ποτέ, αλλά και μακριά όσο ποτέ.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, αν με καταλαβαίνετε...Το έχει νιώσει κανένας αυτό;
Σαν να με ικανοποιεί μόνο το απόλυτο, το ιδανικό.

[Helena]

εχω αποφασισει να μην ξαναγραψω δημοσια εδω.ωστοσο για σενα θα κανω μετα χαρας μια εξαιρεση
λοιπον καλη μου νομιζω οτι η πρωτη παραγραφος απο μονη της περιγραφει την αιτια που νιωθεις ετσι.η πολυ αυτο καταπιεση και η αυτο λογοκρισια σε συνδυασμο με χαμηλη αυτοπεποιθηση ειναι κακοι συμβουλοι.η πιο κοντινη εμπειρια σ αυτα που περιγραφεις που ειχα ηταν οταν για πολλα χρονια απο φοβο μην μεινω μονη η μην γινω αντιπαθης στις παρεες πχ πολλες φορες δεν εξεφραζα τα πραγματικα μου συναισθηματα και τις ιδεες μου.προτιμουσα αν ειχα μια διαφωνια σε ενα θεμα να την θαψω παρα να ρισκαρω να εκτεθω και να υποστω τις οποιες συνεπειες.τελικα καταλαβα οτι ετσι καταπιεζα τις αναγκες μου και το ειρωνικο της υποθεσης ηταν οτι οι αλλοι -αυτοι που προσπαθουσα να κρατησω κοντα μου-απομακρυνονταν ετσι κι αλλιως. τζαμπα ο αυτοπεριορισμος δηλαδη. :)

δεν ξερω κατα ποσο σε βοηθαει ολο αυτο που εγραψα..πιστευω η χρυση τομη ειναι η καλυτερη δλδ να ειμαστε ο εαυτος μας χωρις να πληγωνουμε σκοπιμα και να υποτιμαμε τους αλλους..

[anwnimi]

Έλενα σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!
(Σε πείσμα των καιρών προσπαθώ να λειτουργώ όπως κάποτε λειτουργούσαμε εδώ περα μπας και αλλάξει κάτι, ποτέ δεν ξέρεις:) \'Ισως και να είμαι αισιόδοξη υπέρ του δέοντος, θα δείξει:) )

Λοιπόν, ταυτίζομαι πολύ με τα λόγια σου και είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο υπήρχε και ακόμα υπάρχει ο φόβος αυτός μέσα μου.
Το έχω ξεπεράσει, όχι τελείως αλλά έχω κάνει αρκετά βήματα, και είδα ότι και να μένω μόνη μου στην τελική δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο νόμιζα.
Τελικά αυτό το μόνη δε διήρκησε, όσο φοβόμουν.
Αλλά αυτό που με ενοχλέι δεν είναι το μόνη πλέον, αλλά αυτή η ανάγκη μου για το \"συναρπαστικό\", το απόλυτο δέσιμο, σε φιλικό κι ερωτικό επίπεδο.
Και δυστυχώς επιπλέον, το συναρπαστικό για μένα σε ερωτικό επίπεδο είναι περίπλοκο, περίπλοκο, περίπλοκο.

[Empneustns]

περπαταμε στο δρομο και βλεπουμε λουλουδια απειρα,μα εμεις σκεφτομαστε πως πρεπει να βιαστουμε να παμε στη δουλεια μας.καποτε σταματαμε να σκεφτομαστε την δουλεια μας και βλεπουμε ενα λουλουδι,και το ερωτευομαστε,το ποτιζουμε το αγαπαμε....

[anwnimi]

Εμπνευστή, κάτι σαν να μου έρχεται στο μυαλό για ενα σχετικό θέμα που είχες ανοίξει πριν λίγο καιρό, έτσι δεν είναι; :)

Συμφωνώ με αυτό που λες για το λουλούδι, και κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Άρα το λουλούδι ίσως να είναι μπροστά μας και να το προσπερνάμε.
Γιατί όμως έχουμε την ανάγκη να προσέξουμε μόνο ΤΟ λουλούδι, είτε φιλικά είτε ερωτικά, και όχι κάθε λουλούδι; Αφού κι εμείς είμαστε ένα από τα πολλά πολλά εκατομύρια λουλούδια...

[Θεοφανία]

Originally posted by anwnimi
Κάποτε ήμουν ένας φοβισμένος άνθρωπος.
Που φοβόταν να εκφραστεί, που έδινε - ακούγοντας και συμπαραστέκοντας σε όποιον του το ζητούσε, αλλά που δεν ζητούσε ποτέ το ίδιο. Αρκούνταν με τις μέτριες σχέσεις, ίσως το υπό του μετρίου, συμβιβαζόταν, έπνιγε συναισθήματα, τα ξεχνούσε, συγχωρούσε χωρίς μια κουβέντα.
Αλλά είχα πολλούς, πολλούς φίλους, καλή εικόνα, εξόδους, σχέση. Ένιωθα καλά, μα κάτι με έτρωγε. Κι αυτό το κάτι, από κάτι μικρό, έγινε κατάθλιψη, επιθυμία για τερματισμό της ζωής, και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.


Ώσπου ήρθαν οι φοβίες.
Ήρθαν, τις έδιωξα με πολύ πολύ κόπο και με το έτσι θέλω, έφυγαν. Και ξαναγύρισα στο γνώριμο μοτίβο ζωής μου.
Μα ξαναήρθαν.

Κάποια στιγμή διεκδίκησα. Διεκδίκησα το πάνω από το μέτριο, δεν μου έφτανε πια αυτό που είχα. Δε με συνάρπαζαν πλέον οι χλιαρές σχέσεις. Ήθελα το καλύτερο, το ιδανικότερο. Σταμάτησα σιγά σιγά να είμαι ο φοβισμένος άνθρωπος. Έδινα όσο έδινα και παλαιότερα αλλά και ζητούσα, εκφραζόμουν. Μόνο αυτό με συγκινούσε πλέον και δε συμβιβαζόμουν με τίποτα λιγότερο.
Τότε πολλοί φύγαν ή έφυγα εγώ. Έμεινα μόνη, δεν είχα καλή εικόνα, δεν είχα πολλούς φίλους, εξόδους.
Το παράδοξο είναι όμως ότι ένιωθα/νιώθω καλά με αυτό.

Όμως συνειδητοποίησα ότι κανείς μα κανείς δεν είναι τέλειος, ιδανικός. Όλοι μας είμαστε \"μέτριοι\". Με τα πολύ φωτεινά μας σημεία και τα πολύ σκοτεινά μας.
Έτσι, αποδεχομενη κάποια πράγματα, ξανάρχισα τις εξόδους, αποκαταστάθηκαν μερικώς κάποιες σχέσεις, κάποιες έληξαν.

Αυτη η συνειδητοποίηση είναι όμως που μου δημιουργεί ένα κενό. Δε με γοητεύει, εξιτάρει, συναρπάζει τίποτα το μη ιδανικό. Και όλα γύρω μου πλέον τώρα τα αισθάνομαι μέτρια.
Μόνο το φυσικό περιβάλλον με συγκινεί.
Θέλω το ακραία όμορφο (δε μιλώ εμφανισιακά). Το επιζητώ. Θέλω να σταματήσω να το θέλω γιατί λογικά συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν είναι εφικτό.
Δυστυχώς όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν το έζησα, είτε νόμιζα ότι το ζούσα, είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο, ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη.
Και συνηθως ήταν απλές στιγμές, χωρίς τίποτα το μεγαλειώδες.
Συνειδητοποιώντας ότι όλα γύρω μου πλέον είναι μέτρια και δεν είναι ιδανικά ή υπάρχουν όμορφες στιγμές αλλά δεν μπορούν να διαρκουν για πάντα, έρχομαι από τη μία πλευρά πιο κοντά στους ανθρώπους γιατί αναγνωρίζω το ανθρώπινο στο χαρακτήρα μας και τη συμπεριφορά μας τα δυνατά και τα αδύνατά του σημεία ο καθένας μας.
Από την άλλη, δεν είμαι τόσο απόλυτα κοντά ΄με ανθρώπους όσο παλιότερα, που αναζητούσα το τέλειο και το έβρισκα. Έτσι απομακρύνομαι.

Το παράδοξο είναι ότι είμαι τόσο κοντά σε περισσότερους ανθρώπους όσο ποτέ, αλλά και μακριά όσο ποτέ.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, αν με καταλαβαίνετε...Το έχει νιώσει κανένας αυτό;
Σαν να με ικανοποιεί μόνο το απόλυτο, το ιδανικό.

Ξέρεις ανώνυμη...το έχω πάθει και γω αυτό.
Κάποτε μ έπιανε τρέλα που ήθελα την τέλεια φιλία, την τέλεια σχέση, το ιδανικό.
Ψάχνοντας και απορρίπτοντας ανθρώπους και καταστάσεις, άρχισα να ...καταλαβαίνω.
Να καταλαβαίνω πως εγώ μπορεί να είχα σε ένα σημείο τον εαυτό μου, που ήταν δύσκολο να φτάσουν οι άλλοι.
Ήταν τόσο ψηλά το εγώ μου, που δεν το έβλεπα ούτε εγώ.
Ήρθε ο θάνατος και το χαμήλωσε, το έριξε τόσο μέσα μου, που έπρεπε να σκυψω πολύ χαμηλά για να το δω.
Το είδα με μια άλλη ματιά, όπως και όλο το κόσμο. Έψαχνα πάλι το ιδεατό, αλλά με την πιο ανθρώπινη ματιά του. Με τη γήινη που πλέον είχε και μια δόση κατανόησης.
Δεν άρχισα τις εκπτώσεις....απλά κατάλαβα...

[anwnimi]

Θεοφανία αυτό ακριβώς φοβάμαι. Δε θέλω να γίνω καμιά εγωκεντρική που δεν μπορεί να βρει το \"αντάξιό\" της.

Το περίπλοκο σε μένα είναι ότι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταύτιση είναι επιθυμητή μόνο σε μία φιλία. Πχ με ένα φίλο μου που έχουμε σχεδόν απόλυτη ταύτιση, δεν μπορώ με τίποτα να τον δω διαφορετικά, ενώ περνάω υπέροχα μαζί του.

Καλή μου και σε μένα η απώλεια ήρθε και αντέστραψε το μέσα μου, αλλά με διαφορετικό τρόπο από ότι σε σένα...:)

Ξέρεις πως λειτούργησε σε μένα το \"απλά κατάλαβα\" που λες; Σαν μια στιγμή συνειδητοποίησης που η μαγεία του απόλυτου δεσίματος δε θα υπάρξει ποτέ ξανά.

Να διορθώσω διαβάζοντας το παραπάνω ποστ μου ξανά: δεν είναι ότι με συγκινεί τόσο η απόλυτη ταύτιση, γιατί μπορεί να είναι και βαρετη:) όσο το όσο το δυνατό μεγαλύτερο δέσιμο μεταξύ δύο ψυχών, που μπορεί να συμβαίνει και χωρίς απόλυτη ταύτιση.

[Arsi]

Originally posted by anwnimi
Δυστυχώς όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν το έζησα, είτε νόμιζα ότι το ζούσα, είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο, ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη.

Eγώ ανώνυμη μου θεωρώ τις αληθινές στιγμές,τις μόνες που ένιωσα πραγματικά ζωντανή.Αυτό είναι το δικό μου ιδανικό.Η αυθεντικότητα,το αγνό,το αληθινό,το \'ξεσκέπαστο΄.

Η αυθεντικότητα άλλωστε έχει γεύση ιδανικού.
Στιγμές απλές.Ένα βλέμμα,2 κουβέντες,ένα γέλιο από καρδιάς,μια ματιά στα τριαντάφυλλα που γράφει κι ο εμπνευστής,τίποτα πολύπλοκο ...αλλά τελικά ίσως το απλό να είναι πιο πολύπλοκο απ\'το πολύπλοκο.....γιατί θέλει άφημα και οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν το έχουμε συνηθίσει.


Τι θεωρείς ιδανικό??

[Θεοφανία]

Originally posted by anwnimi
Θεοφανία αυτό ακριβώς φοβάμαι. Δε θέλω να γίνω καμιά εγωκεντρική που δεν μπορεί να βρει το \"αντάξιό\" της.


Υπάρχει μια λεπτή γραμμή εδώ. Άλλο εγωκεντρικός και άλλο επιλεκτικός. Εκεί θα συμφωνήσω πως θέλει ψαξιμο. Αυτό έχει να κάνει με την ηλικία και τα βιώματα μας. Όσο πιο μικροί, τόσο πιο ευάλωτοι στο φανταχτερό, αλλά όχι στο ουσιαστικό.


Το περίπλοκο σε μένα είναι ότι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταύτιση είναι επιθυμητή σε μία φιλία. Πχ με ένα φίλο μου που έχουμε σχεδόν απόλυτη ταύτιση, δεν μπορώ με τίποτα να τον δω διαφορετικά, ενώ περνάω υπέροχα μαζί του.


Αυτό δεν το κατάλαβα. Αν μπορείς διευκρίνησε το μου..


Καλή μου και σε μένα η απώλεια ήρθε και αντέστραψε το μέσα μου, αλλά με διαφορετικό τρόπο από ότι σε σένα...:)

Ξέρεις πως λειτούργησε σε μένα το \"απλά κατάλαβα\" που λες; Σαν μια στιγμή συνειδητοποίησης που η μαγεία του απόλυτου δεσίματος δε θα υπάρξει ποτέ ξανά.


Δεν θα υπάρξει σε αυτή τη μορφή, αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν στο ταξίδι σου, συναντησεις ανθρώπους που θα νιώσεις την (όχι απαραίτητα απόλυτη), αλλά πολύ μεγάλη ταύτιση μαζί τους.

Δεν θέλω να φανώ με το ζόρι αισιοδοξη. Τα γράφω πρώτα για να τα βλέπω εγώ και μετά εσύ...

[anwnimi]

Originally posted by Arsi

Originally posted by anwnimi
Δυστυχώς όμως, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν το έζησα, είτε νόμιζα ότι το ζούσα, είτε σε ερωτικό είτε σε φιλικό επίπεδο, ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένη.

Eγώ ανώνυμη μου θεωρώ τις αληθινές στιγμές,τις μόνες που ένιωσα πραγματικά ζωντανή.Αυτό είναι το δικό μου ιδανικό.Η αυθεντικότητα,το αγνό,το αληθινό,το \'ξεσκέπαστο΄.

Η αυθεντικότητα άλλωστε έχει γεύση ιδανικού.
Στιγμές απλές.Ένα βλέμμα,2 κουβέντες,ένα γέλιο από καρδιάς,μια ματιά στα τριαντάφυλλα που γράφει κι ο εμπνευστής,τίποτα πολύπλοκο ...αλλά τελικά ίσως το απλό να είναι πιο πολύπλοκο απ\'το πολύπλοκο.....γιατί θέλει άφημα και οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν το έχουμε συνηθίσει.


Τι θεωρείς ιδανικό??

Άρσι, ναι ακριβώς αυτό είναι το ιδανικό και σε μένα σε μια σχέση, είτε φιλική είτε ερωτική. Το έγραψα κιόλας, όσες φορές πιστεύω ότι έζησα μια ιδανική στιγμή δεν είχε τίποτα το μεγαλειώδες. Απλά συμβαίνει πολύ σπάνια, ειδικά όσο μεγαλώνουμε, το άφημα όπως πολύ σωστά λες είναι δύσκολο.

Όταν έρχονται σε ρήξη όμως σχέσεις που είχαν μια ομορφιά, μια \"μαγεία\" μέσα τους, αναρρωτιέσαι και λες αυτό το αυθεντικό θα μπορέσει να ξαναϋπάρξει είτε στις ίδιες είτε σε διαφορετικές; Μήπως πρέπει να σταματήσεις να κυνηγάς το αυθεντικό απόλυτο δέσιμο, μήπως είναι χίμαιρα, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει με διάρκεια, λόγω του ότι είμαστε άνθρωποι;

[anwnimi]

Originally posted by Θεοφανία

Originally posted by anwnimi
Θεοφανία αυτό ακριβώς φοβάμαι. Δε θέλω να γίνω καμιά εγωκεντρική που δεν μπορεί να βρει το \"αντάξιό\" της.


Υπάρχει μια λεπτή γραμμή εδώ. Άλλο εγωκεντρικός και άλλο επιλεκτικός. Εκεί θα συμφωνήσω πως θέλει ψαξιμο. Αυτό έχει να κάνει με την ηλικία και τα βιώματα μας. Όσο πιο μικροί, τόσο πιο ευάλωτοι στο φανταχτερό, αλλά όχι στο ουσιαστικό.


Το περίπλοκο σε μένα είναι ότι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταύτιση είναι επιθυμητή σε μία φιλία. Πχ με ένα φίλο μου που έχουμε σχεδόν απόλυτη ταύτιση, δεν μπορώ με τίποτα να τον δω διαφορετικά, ενώ περνάω υπέροχα μαζί του.


Αυτό δεν το κατάλαβα. Αν μπορείς διευκρίνησε το μου..


Χμ, δε σε αδικώ:) Είμαι άλλωστε διαταραγμένη προσωπικότητα:) Μου αρέσει η όσο το δυνατό μεγαλύτερη ταύτιση αλλά όταν την ανακαλύπτω σε πρόσωπο του αντίθετου φύλου, δυστυχώς για μένα, με ελκύει μόνο φιλικά:(




Καλή μου και σε μένα η απώλεια ήρθε και αντέστραψε το μέσα μου, αλλά με διαφορετικό τρόπο από ότι σε σένα...:)

Ξέρεις πως λειτούργησε σε μένα το \"απλά κατάλαβα\" που λες; Σαν μια στιγμή συνειδητοποίησης που η μαγεία του απόλυτου δεσίματος δε θα υπάρξει ποτέ ξανά.


Δεν θα υπάρξει σε αυτή τη μορφή, αλλά ποτέ δεν ξέρεις αν στο ταξίδι σου, συναντησεις ανθρώπους που θα νιώσεις την (όχι απαραίτητα απόλυτη), αλλά πολύ μεγάλη ταύτιση μαζί τους.


Μακάρι:)

Δεν θέλω να φανώ με το ζόρι αισιοδοξη. Τα γράφω πρώτα για να τα βλέπω εγώ και μετά εσύ...

Σε ευχαριστώ Θεοφανία...Όχι, δεν αντιλήφθηκα καμία διάθεση αισιοδοξίας με το ζόρι. Απενάντίας...

[Arsi]

Δεν ξέρω αν είμαι ονειροπόλα αλλά πιστεύω ότι θα υπάρχουν τέτοιες στιγμές με ανθρώπους που θα υπάρχει χημεία.Που θα υπάρχει το υπόβαθρο ώστε να γίνεται αυτό το άφημα....

Δύσκολο ναι,αλλά όχι ανέφικτο.....αρκεί να μένει ζωντανό το παιδί μέσα μας γιατί αν οι ίδιοι αποδεχτούμε ότι είναι απλά όνειρο θερινής νυκτός έχουμε ήδη κλείσει όλες τις πόρτες.

Προσωπικά πως το βλέπω.Κάθε σχέση έχει τη μορφή της.Ή την ομορφιά της ας μην είναι ιδανική.Κυνηγωντας μόνο το ιδανικό χάνονται κι άλλα κομματάκια που συμπληρώνουν όλα μαζί ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.Φαντάσου μια ζωή χωρίς έστω κι αυτό το μέτριο......
Απ\'την άλλη είμαι ανοιχτή και πιστεύω πως ανα διαστήματα στη ζωή μου θα συναντάω ανθρώπους που θα νιώθω αυτό το όμορφο συναίσθημα που συζητάμε......
Προσωπικά δε νομίζω ότι υπάρχει διάρκεια,σταθερότητα αλλά στιγμές.

[Arsi]

Originally posted by anwnimi

Χμ, δε σε αδικώ:) Είμαι άλλωστε διαταραγμένη προσωπικότητα:) Μου αρέσει η όσο το δυνατό μεγαλύτερη ταύτιση αλλά όταν την ανακαλύπτω σε πρόσωπο του αντίθετου φύλου, δυστυχώς για μένα, με ελκύει μόνο φιλικά:(

Όντος τι παράξενο πράγμα είναι αυτό με τον έρωτα????

Όσο πιο πολύ φίλοι τόσο λιγότερο εραστές.......υποθέτω θα συμβαίνει σε αρκετούς ε?

[anwnimi]

Originally posted by Arsi
Δεν ξέρω αν είμαι ονειροπόλα αλλά πιστεύω ότι θα υπάρχουν τέτοιες στιγμές με ανθρώπους που θα υπάρχει χημεία.Που θα υπάρχει το υπόβαθρο ώστε να γίνεται αυτό το άφημα....

Δύσκολο ναι,αλλά όχι ανέφικτο.....αρκεί να μένει ζωντανό το παιδί μέσα μας γιατί αν οι ίδιοι αποδεχτούμε ότι είναι απλά όνειρο θερινής νυκτός έχουμε ήδη κλείσει όλες τις πόρτες.

Προσωπικά πως το βλέπω.Κάθε σχέση έχει τη μορφή της.Ή την ομορφιά της ας μην είναι ιδανική.Κυνηγωντας μόνο το ιδανικό χάνονται κι άλλα κομματάκια που συμπληρώνουν όλα μαζί ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.Φαντάσου μια ζωή χωρίς έστω κι αυτό το μέτριο......
Απ\'την άλλη είμαι ανοιχτή και πιστεύω πως ανα διαστήματα στη ζωή μου θα συναντάω ανθρώπους που θα νιώθω αυτό το όμορφο συναίσθημα που συζητάμε......
Προσωπικά δε νομίζω ότι υπάρχει διάρκεια,σταθερότητα αλλά στιγμές.

Ναι Άρσι μου έχεις δίκιο. Πάλι τα είδα ασπρόμαυρα τα πράγματα.
Σ\'ευχαριστώ:)

[anwnimi]

Originally posted by Arsi

Originally posted by anwnimi

Χμ, δε σε αδικώ:) Είμαι άλλωστε διαταραγμένη προσωπικότητα:) Μου αρέσει η όσο το δυνατό μεγαλύτερη ταύτιση αλλά όταν την ανακαλύπτω σε πρόσωπο του αντίθετου φύλου, δυστυχώς για μένα, με ελκύει μόνο φιλικά:(

Όντος τι παράξενο πράγμα είναι αυτό με τον έρωτα????

Όσο πιο πολύ φίλοι τόσο λιγότερο εραστές.......υποθέτω θα συμβαίνει σε αρκετούς ε?

Έλα ντε!!! Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα που ταιριάζει όμως και εδώ, μπορούμε να το συζητήσουμε!
Τι να πω, ίσως παίζει ρόλο και το οιδιπόδειο. Αν ναι, τότε για μένα τα πράγματα προβλέπονται πολύ σκούρα:)

Άλλο περίεργο που μου συμβαίνει. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα με το φίλο που έλεγα παραπάνω, προσπαθώ να αρνηθώ ευγενικά γιατί τελευταία έχει αρχίσει να διεκδικεί περισσότερα πολύ φανερά αλλά δεν πιάνει και αυτό με γεμίζει απίστευτο θυμό απέναντί του. Το εξηγώ ότι ίσως συμβαίνει γιατί βάζει σε κίνδυνο αυτό το υπέροχο που περνώ μαζί του. Αλλά και πάλι, γιατί τόσος θυμός; :((((