ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΙΔΙΚΟ

[marian_m]

Βεβαίως είναι εργαλείο, το πιο πολύπλοκο μάλιστα και όπως όλα τα εργαλεία, αν το χειριζόμαστε σωστά θα έχουμε και καλά αποτελέσματα.
Θέλω να πιστεύω όμως ότι ένας υγιής άνθρωπος μπορεί να μάθει να το κουμαντάρει. Άλλος καλύτερα, άλλος χειρότερα.
Αν το κουμαντάρει άλλος από μας, τότε, ναι, έχουμε πρόβλημα.

[Sofia]

Εάν κάποιος ειδικός δεν βοηθήσει πραγματικά, τότε προχωράμε να δούμε αν άλλος ειδικός μας κάνει. Αυτό ισχύει για τους γιατρούς, μηχανικούς κτλ..

Ξερεις, αποστασιοποιημενα δεν διαφωνω μαζι σου. Ειναι ομως εντελως διαφορετικο το να παρεις λαθος σχεδια απο εναν μηχανικο κ να προχωρησεις σε εναν αλλον, χαλασμενη βρυση απο εναν υδραυλικο κ μετεωρη ψυχη απο τη δουλεια με εναν ψυχολογο. Δεν ειναι ευκολο καθολου ετσι κ αλλιως το ανοιγμα σε εναν θεραπευτη. Ποσο μαλλον οταν συμβει στον λαθος θεραπευτη, στον λαθος ειδικο. Δλδ σ αυτον που οχι απλα δεν ταιριαζει π.χ. σε μενα, αλλα δεν μου το λεει ενω το γνωριζει. Που δεν με βοηθαει να προχωρησω σε επομενη θεραπευτη. Γιατι ναι, η λογικη λεει πώς οταν καποιος ειδικος δεν μας βοηθησει παμε στον επομενο. Ομως δεν ειμαστε μονο λογικη, κι ενω η λογικη καποιες φορες πρεπει να επιβαλλεται ειναι κ αλλα ζητηματα, συνηθως αδουλευτα αν κ γνωριμα που μας εμποδιζουν να κανουμε αυτο το βημα.

Κατά τη γνώμη μου οι περισσότεροι που δεν είχαν καλά λόγια να πουν από τον πρώτο ειδικό, σταματήσανε εκεί. Συνεχίζουν να ασχολούνται με ψυχολογία (άρθρα, forum κτλ) αλλά η πρόοδός τους είναι αργή. Αρκετοί πήγαν και σε 'ειδικους' που παρέχουν δωρέαν τις υπηρεσίες τους σε δημόσιους οργανισμούς (άρα έχουν μικρό κίνητρο να βοηθήσουν).

Αντιθέτως, υπάρχουν άλλοι που επέμειναν, και βρήκαν έναν ειδικό που τους βοηθά να καταλάβουν. Διότι οι ειδικοί έχουν σπουδάσει, έχουν ασχοληθεί και γνωρίζουν τον τρόπο..

Γνωριζω αρκετα ατομα, που δεν αρκεστηκαν στον ειδικο που δεν τους ειπε πολλα κ εψαξαν κ για αλλους. Προσωπικα θαυμαζω τη δυναμη τους, αλλα κ το θαρρος τους να ακουσουν την αναγκη τους κ να τη σεβαστουν. Στα ατομα αυτα εχω δει αλλαγες στην καθημερινοτητα τους κ στην ζωη τους. Αλλα περα απο αυτο, δεν βρισκω απολυτο το οτι οποιος θα διαβασει σχετικα θα προχωρησει αργα κ οποιος μπει στη διαδικασια της ψυχοθεραπειας θα προχωρησει γρηγορα. Εχω μαλιστα την πεποιθηση, οτι κ 15 χρονια ψυχοθεραπειας δεν μπορουν να κανουν τιποτα, αν ο ιδιος ο θεραπευομενος δεν βρει το θαρρος να ανοιξει την καρδια του εχοντας απεναντι εναν ικανο κ ευαισθητο θεραπευτη. Γιατι ναι η γνωση ειναι απαραιτητη, σαφεστατα. Αλλα οχι η μονη αναγκαια συνθηκη για να βοηθησει μια θεραπευτικη σχεση να εξελιχθει κ να δωσει πλουσιους καρπους.

Σχετικά με τον 'πνευματικό', παρέχει περισσότερο κατανόηση και συμπόνοια. Όμως για την 'γιατρειά' από τα ψυχικά προβλήματα, δε χρειάζεται συμπόνοια - χρειάζεται ψυχρή και ίσως αυστηρή αντιμετώπιση των αιτιών ώστε το άτομο να αναλάβει ευθύνη, να δει τις συνέπειες των πράξεών του και να προχωρήσει.
Όμως αυτό ειναι πολύ επώδυνο πολλές φορές γιατί ανασύρει αρνητικά συναισθήματα (εφιάλτες, πτώση διάθεσης, απομόνωση, συχνό κλάμμα κτλ) και οι πιο πολλοί 'αντιστέκονται' και τελικά καταφεύγουν σε άλλες λιγότερο επώδυνες λύσεις (ενασχόληση με θρησκεία - φιλανθρωπεία, αλκοόλ - πολύ διασκέδαση , κτλ) ώστε περισσότερο να καλύψουν τα προβλήματά τους (όχι να τα λύσουν) με τα θετικά συναισθήματα που οι παραπάνω δραστηριότητες προσφέρουν.

Σε οτι αφορα την συμπονοια, προσωπικα την αναζητησα. Οπως και την καταννοηση κ την αισθηση οτι ακουγομαι. Ναι, χρειαστηκα κ την λογικη. Μα δεν ειναι ολες οι στιγμες οι ιδιες. Δεν μπορω καθε στιγμη να βλεπω καταματα, ψυχρα τις πληγες μου κ τα κουσουρια μου. Δεν μπορω καθε στιγμη να ανακαλυπτω τα αιτια των προβληματων μου ή να ασχολουμαι μ αυτα. Θελω αλλες φορες ενα βλεμμα κατανοησης κ αλλες στιγμες μια φωνη ψυχραιμη. Μα ζεστη κ οχι απομακρη. Εστω κ αν ειναι απο εναν θεραπευτη ή απο εναν παπα (που προσωπικα δεν αναζητησα, μα πολλοι ανθρωποι εχουν βρει ανακουφιση μεσα απο κει). Κ ειλικρινα δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να γινει ενα debate μεταξυ θεραπευτων, θρησκειας κ ιατρικης. Απαγορευει το ενα το αλλο? Ειναι στο ολοδικο μας χερι, τι θα διαλεξουμε κ πώς θα καλυφθουμε αλλα και απο ποια πηγη. Γιατι η λογικη να κλεισει τον δρομο στην συμπονοια λοιπον ή το αντιστροφο? Γιατι να χωραει μονο η λογικη στα προβληματα ή να αποκλειει την υπαρξη συναισθηματων?Κ πώς η συμπονοια απαγορευει την αναληψη ευθυνων? κ στο τελος τελος, ποιος λεει οτι η ανακαλυψη της αιτιας του καθε προβληματος μας, μας δινει αυτοματως κ την λυση σ αυτα?

[esoteriki_dynami]

Margaritta, σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου. Νομίζω ότι λέμε τα ίδια πράγματα με άλλες λέξεις. Σχετικά με το 'εγώ' που αναφέρεις, όταν ο άνθρωπος κυριεύεται από ανασφάλειες τότε έχει έντονο 'εγώ' . Αυτό το έντονο 'εγώ' όμως θα του προκαλεί και προβλήματα στις διαπροσωπικες/ερωτικές σχέσεις του, κάτι που μπορεί να τον οδηγήσει στην εξέταση του εαυτού του "τι φταίει; ". Μια τέτοια εξέταση οδηγεί σταδιακά σε αυτογνωσία. Απόλυτη αυτογνωσία δεν υπάρχει φυσικά όπως τίποτα απόλυτο στον κόσμο.

Σχετικά με το 'μυαλό' - το μυαλό σαν κάθε εργαλείο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για καλό και για κακό . Η λογική δεν σημαίνει κατάργηση των συναισθημάτων - δηλαδή όλοι οι άνθρωποι να σκεφτόμαστε σαν ρομπότ και μόνο τα λεφτά, αν εννοείς αυτό. Λογική σημαίνει να καταλαβαίνω τα συναισθήματά μου, να τα ικανοποιώ, και έτσι να νιώθω ευτυχισμένος άραν α εκπέμπω την ευτυχία γύρω μου, στους άλλους, στα παιδιά μου και έτσι να ειμαι ένας ισορροπημένος άνθρωπος.


Sofia, παντού υπάρχει το ενδεχόμενο ρίσκο, συμφωνώ. Το ίδιο ισχύει όμως και για έναν χειρούργο. Άλλος ξεχνάει αντικείμενα μέσα στο σώμα του ασθενή, και άλλος αφαιρεί τον όγκο από καρκινοπαθή . Χρειάζεται προσοχή.
Σχετικά με τη διάρκεια ψυχοθεραπείας και την ανάγκη ανοίγματος της καρδιάς - συμφωνώ μαζί σου. Απλά η καρδιά έχει τοίχει και άμυνες που είναι φόβος επανάληψης του πόνου. Αυτό σε πολλούς διαρκεί χρόνια. Και σίγουρα χρειάζεται προσπάθεια του ανθρώπου διότι ο ίδιος κάνει την προσπάθεια για την δική του ευτυχία. Τίποτα δεν έρχεται δίχως κόπο.

Για το τελευταίο κομμάτι της απάντησής σου να συμπληρώσω ότι ο ειδικός κατά τη γνώμη μου δεν είναι ρομπότ που απαντά ψυχρά και με φωνή που δεν έχει συναισθηματική χροιά. Οφείλει να μιλά σαν 'φιλος' , με την διαφορά ότι χρειάζεται να κρατά μια ισορροπια στην απόσταση ώστε να διατηρεί την αντικειμενικότητά του.

Τέλος, και πάλι θα συμφωνήσω μαζί σου, η θρησκεια και η ψυχοθεραπεία έχουν κοινό στόχο και δεν ανταγωνίζεται η μία την άλλη. Όλα εξυπηρετούν τον άνθρωπο και στοχεύουν στην αγαλλίαση της ψυχής.

[Margaritta]

Ξέρω πόσο φρικτά δύσκολο είναι να αναγνωρίσει κανείς την παγίδα του μυαλού.
Ενώ νομίζεις ότι παίρνεις εσύ την απόφαση, ουσιαστικά την έχει πάρει άλλος.
Τόσο ακραία δύσκολο πράγμα είναι. Κατανοώ.

[esoteriki_dynami]

Όταν ένας άνθρωπος καλείται να πάρει μια απόφαση , τότε δεν αποφασίζει με το μυαλό; Εννοείς με το συναίσθημα;

[Margaritta]

Δεν εννοώ αυτό. Το συναίσθημα μπορεί να εμπλακεί στην λήψη της απόφασης λιγότερο ή περισσότερο στα στάδια της νοητικής διεργασίας
και ο άνθρωπος τελικά θα αποφασίσει με το μυαλό του δεν τίθεται εν αμφιβόλω αυτό.

Η απόφαση είναι το δια ταύτα. Το κατά πόσο είναι δική μας, πραγματικά δική μας είναι άλλο καπέλο.
Δηλαδή με λίγα λόγια, νομίζουμε ότι έχουμε αποφασίσει εμείς και η ωραία λογική μας, ενώ έχουμε αποφασίσει προδιαδεγραμμένα.
Αφότου δηλαδή έχουμε επιτρέψει στο μυαλό να μας έχει στήσει την παγίδα του, δεν μπορεί παρά να αποφασίσουμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
Συνεπώς αφότου κουμάντο έχει κάνει άλλος, έχει τελειώσει ο χαβαλές αυτό ήταν.
Φυσικά μετά μπορώ να παραμυθιαστώ άνετα και να πω πως εγώ αποφάσισα. Δεν θα πω όχι εγώ σε όσους νομίζουν έτσι, υπολήψεις δεν χαλάμε σπίτια δεν κλείνουμε.
Ποιός αποφάσισε όμως τελικά; Δικαιοδοσίας Φρόιντ και όσων έχουν κατακτήσει ένα ψίχουλο σοφίας, θα πω εγώ. Γιατί αυτοί ξέρουν ότι το μυαλό δεν παλεύεται.
Σε διατεταγμένη υπηρεσία δεν γίνεται να είσαι ελεύθερος. Τελεία και παύλα.


"Νομίζω πως η ζωή είναι μια πολύ θλιβερή φάρσα.Γιατί έχουμε μέσα μας, την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας" Λουίτζι Πιραντέλλο
Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια μέχρι να το καταλάβω. Πρόσεξε, λέω να το καταλάβω. Μέχρι να το κάνω πράξη...άλλο καπέλο.

[esoteriki_dynami]

Margaritta, αυτό που εγώ πιστεύω είναι ότι η απόφαση για κάτι είναι αποτέλεσμα υποσυνείδητης διεργασίας και αργούμε όντως πολύ να το κατανοήσουμε.
Στην ουσία όταν αποφασίζουμε με τη λογική μας , η απόφαση έχει ήδη ληφθεί από το υποσυνείδητο . Ωστόσο μια επαρκής αυτογνωσία προλαβαίνει κάποια απόφαση δίνοντας μεγαλύτερη πρόσβαση στα βαθύτερα κίνητρα και αντιλήψεις.

Νομίζω πως συμφωνώ με την οπτική σου .

[Margaritta]

Το υποσυνείδητο είναι κάτι άλλο.
Μιλώ απλά για το μυαλό το οποίο μας δωροδοκεί για να το ακολουθήσουμε, και μετά μας ξεσκίζει ανελέητα.
Ενδίδουμε πάντα στην αρχή για να ακολουθήσουν οι βουρδουλιές.
Δηλαδή το τυρί το βλέπουμε. Την φάκα δεν βλέπουμε.


Ξέρεις esoteriki_dynami, αυτό που υποστηρίζω είναι απλώς το βίωμά μου και σέβομαι κάθε άποψη.
Δεν θεωρώ ότι το δικό μου κάνει παραπάνω από του άλλου, μιλώ ωστόσο για μια θεμελιώδη πλάνη
που ξέρω με βεβαιότητα ότι έχει πολύ κόστος για τον άνθρωπο, συχνά δυσβάσταχτο.
Κι αυτό προκύπτει από την δική μου ζωή δεν είναι κάτι που διάβασα στα βιβλία, κάτι που μου αφηγήθηκαν.

[esoteriki_dynami]

Μargaritta, θα ήθελες να γράψεις περισσότερες λεπτομέρειες για το βίωμά σου; ή τουλάχιστον για τον τρόπο λήψης της απόφασης που εννοείς;
Θα ήταν ενδιαφέρον, να γίνει πιο συγκεκριμένη η συζήτηση αυτή. Ίσως όμως να το άνοιγες σε ένα νεο thread για να παραμείνει το παρόν εντός θέματος.

[Margaritta]

Ευχαριστώ πολύ esoteriki_dynami, ίσως κάποια φορά.

[esoteriki_dynami]

Όποτε θέλεις!

[rock]

Δεν εννοώ αυτό. Το συναίσθημα μπορεί να εμπλακεί στην λήψη της απόφασης λιγότερο ή περισσότερο στα στάδια της νοητικής διεργασίας
και ο άνθρωπος τελικά θα αποφασίσει με το μυαλό του δεν τίθεται εν αμφιβόλω αυτό.

Η απόφαση είναι το δια ταύτα. Το κατά πόσο είναι δική μας, πραγματικά δική μας είναι άλλο καπέλο.
Δηλαδή με λίγα λόγια, νομίζουμε ότι έχουμε αποφασίσει εμείς και η ωραία λογική μας, ενώ έχουμε αποφασίσει προδιαδεγραμμένα.
Αφότου δηλαδή έχουμε επιτρέψει στο μυαλό να μας έχει στήσει την παγίδα του, δεν μπορεί παρά να αποφασίσουμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο.
Συνεπώς αφότου κουμάντο έχει κάνει άλλος, έχει τελειώσει ο χαβαλές αυτό ήταν.
Φυσικά μετά μπορώ να παραμυθιαστώ άνετα και να πω πως εγώ αποφάσισα. Δεν θα πω όχι εγώ σε όσους νομίζουν έτσι, υπολήψεις δεν χαλάμε σπίτια δεν κλείνουμε.
Ποιός αποφάσισε όμως τελικά; Δικαιοδοσίας Φρόιντ και όσων έχουν κατακτήσει ένα ψίχουλο σοφίας, θα πω εγώ. Γιατί αυτοί ξέρουν ότι το μυαλό δεν παλεύεται.
Σε διατεταγμένη υπηρεσία δεν γίνεται να είσαι ελεύθερος. Τελεία και παύλα.


"Νομίζω πως η ζωή είναι μια πολύ θλιβερή φάρσα.Γιατί έχουμε μέσα μας, την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας" Λουίτζι Πιραντέλλο
Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια μέχρι να το καταλάβω. Πρόσεξε, λέω να το καταλάβω. Μέχρι να το κάνω πράξη...άλλο καπέλο.

Παρα πολυ ωραιο ποστ, συμφωνω απολυτα