ολα μαυρα

[marian_m]

ειχα θυμωσει κ τοτε με τους γονεις μου. απλα θυμωνω ακομα, λιγοτερο βεβαια. απλα εμαθα για το ηλεκτροσοκ που δεν το ηξερα τοτε. δεν ξερω σε τι οφελει ο θυμος απο ενα σημειο κ επειτα.

Η κατάθλιψη είναι καταπιεσμένη οργή.

[Lou!]

ναι, ισως. τωρα πρεπει να τους θυμωσω κ για το ηλεκτροσοκ που δεν το ηξερα τοτε! θυμος με δοσεις δλδ! λολ!

[iberis]

Πιθανότατα όχι.
Κάποια πράγματα πρέπει να τα βιώσουμε για να τα ξεπεράσουμε. Γιατί, το ότι δεν θυμώσαμε όταν έπρεπε και το καταπνίξαμε, μας έφερε στο σημείο να αρρωστήσουμε. Το ότι γυρνάς στο παρελθόν και σκέφτεσαι τι σου έκαναν οι γονείς σου και θυμώνεις γι' αυτό είναι απαραίτητο για να καταφέρεις να απελευθερωθείς ...

Δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη. Είναι ψυχοφθόρα διαδικασία και δεν πιστεύω ότι ως δια μαγείας κάποια στιγμή αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά.
Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενων αρνητικών σκέψεων. Σε τι θα βοηθήσει να σκέφτεσαι και να ξαναβιώνεις κάτι που δεν σου ήταν ευχάριστο?

Προσωπική μου άποψη πάντα.

[marian_m]

Δεν συμφωνώ με αυτή την άποψη. Είναι ψυχοφθόρα διαδικασία και δεν πιστεύω ότι ως δια μαγείας κάποια στιγμή αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά.
Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενων αρνητικών σκέψεων. Σε τι θα βοηθήσει να σκέφτεσαι και να ξαναβιώνεις κάτι που δεν σου ήταν ευχάριστο?

Προσωπική μου άποψη πάντα.

Κι εγώ στηρίζομαι στην δική μου εμπειρία αλλά και δικών μου ανθρώπων που έχουν περάσει από αυτή τη διαδικασία. Και δεν είπα πουθενά, ότι ως δια μαγείας αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά. Μέσα από τη θεραπεία αρχίζεις να διορθώνεις αυτά που σου προκαλούν προβλήματα. Ενοχές, λανθασμένους τρόπους σκέψης. Και σταδιακά αλλάζεις.
Στην ουσία η ψυχοθεραπεία είναι μια διαδικασία "ωρίμανσης" που όμως συντελείται μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Αλλά είναι μεγάλο κεφάλαιο η ψυχοθεραπεία και δεν εξηγείται ή αναλύεται σε 3 αράδες.
Όσο για το πώς βοηθάει το να ξαναβιώνεις κάτι που δεν σου είναι ευχάριστο.
Βοηθάει ίσως με τον ίδιο τρόπο που βοηθάει το να πενθήσεις κάποιον για να ξεπεράσεις την απώλειά του. Και όχι να το "θάψεις" μέσα σου, με το φόβο ότι θα πονέσεις. Γιατί δεν θα φύγει, αλλά θα σε στοιχειώνει συνεχώς μέχρι να το αντιμετωπίσεις.

[ME&I]

εγω ειμαι θυμωμενη με τους γονεις μου ακομα για χαζά πράγματα σε σχέση με τα δικά σου... οταν σκεφτομαι σαν ενήλικη γελάω με το θυμό μου και λεω σε τι ωφελει αλλα το μικρο παιδάκι μέσα μας έρχονται στιγμες που κλοτσαει και νιωθει οτι δεν του φερθήκανε καλα.. αυτο το παιδάκι κάνει όλη τη ζημια και πρέπει να το ηρεμίσουμε...να του ξαναδώσουμε όνειρα και χαρές... αρχισε να του δίνεις κάποια όνειρα κάποιους νέους στόχους για να ησυχάσει να σταματήσει να κλαίει και σιγά σιγά θα αρχίσει κ να χαίρεται... γενικά νομίζω οτι όλα ξεκινάνε απο τους γονείς μας και τη σχέση μας μαζί τους και μόνο εκεί μπορούμε να τα τελειώσουμε, όσα νιώθουμε και όσα είμαστε εκει έχουν την αφετηρία και αν θέλουμε να αλλλάξουμε πρέπει να αλλάξοθυμε πρώτα τη σχέση με τους δικούς μας..μπορεί να είναι λάθος δεν ξέρω αλλα μου εχει καρφωθει έντονα τελευταια στο μυαλό οτι αν αρχισω σε νεα βάση τη σχεση μου μαζι τους θα ξεκολλίσουν πολλα αρνητικα απο πάνω μου... ελπίζω να μη σε μπερδεψα ετσι όπως τα εγραψα..έχω και ένα θέμα επικοινωνίας...δυσκολεύομα� �...

[Sofia]

Lou,

φυσικα κ δεν ξερω αν περνας και τωρα καταθλιψη ή οχι...ομως εχω να σου πω κατι απο την δικη μου εμπειρια. Οταν περνουσα την φαση της εντονης καταθλιψης ειχα καποιες στιγμες διαυγειας, με την εννοια οτι ημουν πιο ευαισθητη και πιο ικανη να δω πραγματα που στην προτερη φαση μου τα περνουσα ξωφαλτσα (κ προφανως γι αυτο μαζεψα υλικο μεχρι να πιασω πατο). Ισως λοιπον τωρα να μπορεις να θυμωνεις κ γι αυτο να νιωθεις να βαραινεις. Αναρωτιεμαι, οταν θυμωνεις τί κανεις. Αν το χεις συζητησει με την θεραπευτρια σου...Γιατι δεν εχει σημασια μονο το συναισθημα, αλλα και τί το κανουμε. Βημα βημα λου, θα την βρεις την ακρη.

Ολα αυτα που περασες δεν ειναι καθολου λιγα. Για μενα το απολυτα λογικο ειναι να σαι θυμωμενη και απολυτα υγιες...Ομως σηκωθηκες κ δεν εισαι εκει. Εχεις προχωρησει κ ισως ξανασκονταψεις, αλλα νομιζω οτι πλεον εχεις την εμπειρια να ξανασηκωθεις μεχρι να βρεις την πολυποθητη ισορροπια.

Λου...μπραβο σου για οτι αφησες πισω! Σου αξιζουν συγχαρητηρια κ μην το ξεχνας αυτο...Αλλοι μενουν εκει κ αλλοι δεν σηκωνονται ποτε...Μπραβο σου!

[Lou!]

Sofia, δεν ξερω τι κανω με το θυμο. η γνωμη της ψυχ ειναι οτι ο θυμος δεν μας αφηνει να ωριμαζουμε, οτι πρεπει να βαζουμε εγκαιρα ορια στους αλλους για να μη φθανουμε σε σημειο θυμου κλπ. (στα προβληματα διαπροσωπικων σχεσεων)

στο συγκεκριμενο θεμα που το συζητησα μαζι της, πρακτικα υποστηριξε ολους τους αλλους (γονεις, γιατρο), οποτε για ποιο θυμο να μιλησουμε?

τους γονεις μου τους αθωωσε απο τη συμμετοχη τους, ως οτι δεν ξεραν κ ακουσαν το γιατρο.
το γιατρο τον δικαιολογησε επειδη ειχα κανει αποπειρα προσφατα κ ημουν ψυχολογικα σε δυσφορη κατασταση. για το οτι δε μου ειπαν τπτ επικαλεστηκε οτι μια διαφορα των ψυχικων προβληματων απο τα σωματικα ειναι οτι ο ασθενης μπορει να μην εχει ευθυκρισια αν η θεραπεια ειναι για τον συμφερον του (κ με ρωτησε αν πιστευω οτι ειχα ευθυκρισια τοτε. [μαλλον οχι]) επισης μου ειπε οτι τοτε μπορει να μην μπορουσα να το αντεξω να ακουσω οτι θα μου καναν ηλεκτροσοκ κ γι αυτο να μη μου το ειπαν.

τελος, κατα τη γνωμη της μου ειπε, οτι θεωρει οτι εμενα η νοσηλεια με ωφελησε, (παροτι ξερει ποσο πολυ με εχει βασανισει απο τα παλια χρονια που συνεργαστηκαμε), γιατι λεει, ποιος ξερει τι θα απογινοσουνα αν δεν ειχες νοσηλευτει. τουλαχιστον εκει επαιρνες φαρμακευτικη αγωγη, κ μετα σταματησες τις αποπειρες! (τωρα εγω γι αυτο τις σταματησα τις αποπειρες? επειδη νοσηλευτηκα? δλδ μετα που βγηκα δε θα μπορουσα να κανω αλλη μια αποπειρα? ποιος ξερει...)

ομολογω οτι η αποψη της οτι η κλινικη, που για μενα ηταν ενας ψυχολογικος βιασμος, με ωφελησε, με εκανε τουρμπο!

αυτα!

[claire]

να θυμώσεις με τους γονείς σου, αλλά νομίζω πως το πιο χρήσιμο για σένα θα ήταν σιγά σιγά να αφήσεις αυτόν το θυμό να ξεθυμάνει. το πιο πιθανό είναι να έιχαν τρομάξει τότε και να έκαναν ό,τι θεωρησαν πιο καλό για σένα. πολλές φορές οι γονείς κάνουν και ό,τι τους πουν οι γιατροί.

κατά τα άλλα (ότι είσαι ψυχάκι, νιώθεις άχρηστη κτλ κτλ) οκ, εγώ δεν σε γνωρίζω αλλά από όσο σε έχω διαβάσει εδώ μέσα μου φαίνεσαι ένα πολύ αξιόλογο άτομο, με ωραίες απόψεις, ένα άτομο που αξίζει να το συναναστρέφεται κανείς.

[claire]

.

Ολα αυτα που περασες δεν ειναι καθολου λιγα. Για μενα το απολυτα λογικο ειναι να σαι θυμωμενη και απολυτα υγιες...Ομως σηκωθηκες κ δεν εισαι εκει. Εχεις προχωρησει κ ισως ξανασκονταψεις, αλλα νομιζω οτι πλεον εχεις την εμπειρια να ξανασηκωθεις μεχρι να βρεις την πολυποθητη ισορροπια.

Λου...μπραβο σου για οτι αφησες πισω! Σου αξιζουν συγχαρητηρια κ μην το ξεχνας αυτο...Αλλοι μενουν εκει κ αλλοι δεν σηκωνονται ποτε...Μπραβο σου!

μου αρέσει πολύ αυτό που σου έγραψε η σοφία και συμφωνώ μαζί της!

[Θεοφανία]

Λου....
Αν ρωτήσεις έναν-έναν εδώ μέσα αν έχει παράπονα απο τον τρόπο που τον διαχειρίστηκαν οι γονεις του στις οποιεσδήποτε καταστάσεις, (από το να τον πρήζουν για τις σπουδές μέχρι τα ρούχα που φοραει και τη γκόμενα/ο που επέλεξε), όλοι μας θα έχουμε μια ιστορία άστοχης μεταχείρισης που στην πορεία μας σημάδεψε.
Μόνη σου είπες πως εικοσι μερες πριν υπογράψουν για εγκλεισμο ειχες κανει απόπειρα.
Τι ήθελες να κάνουν οι γονεις σου όταν ο ψυχίατρος τους είπε πως πρεπει να εγκλειστεις για το καλό σου?
Να πουν: "δε πα να γ@##%$εις θα την αφήσουμε να πετυχει την άλλη φορά την απόπειρα μη τυχόν και της μείνουν απωθημένα μαζί μας?"
Ήξεραν οι δικοί σου για ηλεκτροσοκ και παπαριες μόλις έβαζαν αυτη την υπογραφή?
Ή αίσθηση μου είναι πως είσαι σε φάση φρίκης και ψάχνεις κάπου να ρίξεις το φταίξιμο για ότι έγινε.
Σεβαστό. Σε κανέναν δεν θα άρεσε μια τέτοια εμπειρία.
ΟΜΩΣ
Εχεις δυο επιλογες: ή κάθεσαι και κλαψο@##%εις όλη μερα γι αυτα που έγιναν πριν 12 χρονια και τα βάζεις με τους μοναδικους ισως ανθρωπους στον κόσμο που νοιαζονται πραγματικα για σενα, ή το αφήνεις πίσω σου και κοιτάς να το λύσεις.
Η απόφαση είναι δική σου.

[arktos]

λου, ο εγκλεισμός πάει πέρασε...
δν νομίζω πως αυτό που περιγράφεις ήταν ηλεκτροσόκ.
κ σε μένα έκαναν ενέσεις κ έκλαιγα εκείνη την ώρα.
έγιναν όμως...
το ξέρω πως τα φέρνεις κ τα ξαναφέρνεις στο μυαλό σου.
κατά καιρούς το κάνω κ εγώ.

έχω την αίσθηση πως άλλα είναι αυτά που σε απασχολουν.
τωρινά θέματα.
δν τα πηγαίνεις καλά μαζί τους, ούτε τώρα.

[Lou!]

[QUOTE=Θεοφανία;241233] και κοιτάς να το λύσεις.
Η απόφαση είναι δική σου.[/QUOTΕ]

Θεοφανια, συμφωνω με οσα λες, οτι πρακτικα δεν μπορει να γινει κατι γι αυτο το γεγονος που εγινε τοτε, οποτε πρεπει να το αφησω πισω μου.

με το "και κοιτας να το λυσεις", τι εννοεις?

[Θεοφανία]

[QUOTE=Lou!;241236]

και κοιτάς να το λύσεις.
Η απόφαση είναι δική σου.[/QUOTΕ]

Θεοφανια, συμφωνω με οσα λες, οτι πρακτικα δεν μπορει να γινει κατι γι αυτο το γεγονος που εγινε τοτε, οποτε πρεπει να το αφησω πισω μου.

με το "και κοιτας να το λυσεις", τι εννοεις?

να δεις μεσα σου και να εμπεδωσεις πως οι δικοι σου δεν ειναι εχθροι, αλλα δυο ταλαιπωρημενοι άνθρωποι που στην προσπαθεια να σωσουν το παιδι τους ακολούθησαν αυτό που τους ειπε ο ...επιστημονας.
Δηλαδη, αν ειχες πεσει απο το μπαλκονι, εσπαγες το ποδι σου, παθαινες σηψαιμια και ο γιατρος ελεγε στους δικους σου: αν δεν το κοψουμε θα πεθανει, τι νομίζεις πως θα εκαναν?
Θα του ελεγαν: αστη να πεθανει γιατι αν ξυπνησει και δεν εχει ποδι, ποιος την ακούει....!

[Lou!]

[QUOTE=Θεοφανία;241239]

να δεις μεσα σου και να εμπεδωσεις πως οι δικοι σου δεν ειναι εχθροι, αλλα δυο ταλαιπωρημενοι άνθρωποι που στην προσπαθεια να σωσουν το παιδι τους ακολούθησαν αυτό που τους ειπε ο ...επιστημονας.
Δηλαδη, αν ειχες πεσει απο το μπαλκονι, εσπαγες το ποδι σου, παθαινες σηψαιμια και ο γιατρος ελεγε στους δικους σου: αν δεν το κοψουμε θα πεθανει, τι νομίζεις πως θα εκαναν?
Θα του ελεγαν: αστη να πεθανει γιατι αν ξυπνησει και δεν εχει ποδι, ποιος την ακούει....!

οκ, σε ευχαριστω!

[Lou!]

έχω την αίσθηση πως άλλα είναι αυτά που σε απασχολουν.
τωρινά θέματα.
δν τα πηγαίνεις καλά μαζί τους, ούτε τώρα.

εννοεις δεν τα πηγαινω καλα με τα τωρινα θεματα (οχι με τους γονεις)