Results 1 to 15 of 18
Thread: about death..
-
27-10-2006, 00:44 #1
- Join Date
- Oct 2005
- Posts
- 68
about death..
ολοι σιγουρα εχουμε περασει στιγμες πενθους που μας προκαλεσε ο χαμος ενός αγαπημενου-ή και μη-προσωπου. ειτε την εκδηλωνουμε εντονα, ειτε σε μικροτερο βαθμο, η θλιψη υπαρχει. πριν αρκετο καιρο, με αφορμη μια ειδηση θανατου, συνειδητοποιησα πως στην ουσια θρηνουμε, όχι τοσο τις δυνατοτητες, τις αρετες, τα νιατα και αυτά που ο πλεον νεκρος θα μπορουσε να ζησει και να πραξει. θρηνουμε τους εαυτους μας και,γενικοτερα, ο,τι αφηνει πισω του. αυτος ο θρηνος καποια στιγμη εξαντλειται. δε μπορεις αιωνιως να πενθεις, δε βοηθας ο,τι εχει μεινει πισω να συνεχισει να λειτουργει ανεξαρτητα από την υπαρξη του (αγαπημενου) προσωπου. αλλωστε ο θανατος είναι η φυσικη αποληξη του ανθρωπου. περισσοτερο θα επρεπε να θρηνουμε τις συνθηκες υπο τις οποιες κανει την εμφανιση του ο χαρος (άλλο είναι να πεθαινεις στο κρεβατι σου 80 χρονων και άλλο 20 από ναρκωτικα ή χαλασμενα φρενα..)
ωστοσο, υπαρχουν ανθρωποι που πενθουν συνεχως..
τι είναι τελικα αυτό που προκαλει πονο στο θανατο?
γιατι ενώ το πενθος είναι παροδικο για καποιους, για αλλους είναι μονιμη σταση ζωης και τους εμποδιζει να ζουν "κανονικα"?
θα με ενδιεφερε να διαβασω τις γνωμες σας.
ακομη, θα ηθελα να δω αν υπαρχουν εδώ ανθρωποι που εχουν αντιμετωπισει με υπερβολικη ψυχραιμια το θανατο καποιου.
- 27-10-2006, 09:44 #2
- Join Date
- Oct 2005
- Posts
- 179
Originally posted by atwa
ολοι σιγουρα εχουμε περασει στιγμες πενθους που μας προκαλεσε ο χαμος ενός αγαπημενου-ή και μη-προσωπου. ειτε την εκδηλωνουμε εντονα, ειτε σε μικροτερο βαθμο, η θλιψη υπαρχει. πριν αρκετο καιρο, με αφορμη μια ειδηση θανατου, συνειδητοποιησα πως στην ουσια θρηνουμε, όχι τοσο τις δυνατοτητες, τις αρετες, τα νιατα και αυτά που ο πλεον νεκρος θα μπορουσε να ζησει και να πραξει. θρηνουμε τους εαυτους μας και,γενικοτερα, ο,τι αφηνει πισω του. αυτος ο θρηνος καποια στιγμη εξαντλειται. δε μπορεις αιωνιως να πενθεις, δε βοηθας ο,τι εχει μεινει πισω να συνεχισει να λειτουργει ανεξαρτητα από την υπαρξη του (αγαπημενου) προσωπου. αλλωστε ο θανατος είναι η φυσικη αποληξη του ανθρωπου. περισσοτερο θα επρεπε να θρηνουμε τις συνθηκες υπο τις οποιες κανει την εμφανιση του ο χαρος (άλλο είναι να πεθαινεις στο κρεβατι σου 80 χρονων και άλλο 20 από ναρκωτικα ή χαλασμενα φρενα..)
ωστοσο, υπαρχουν ανθρωποι που πενθουν συνεχως..
τι είναι τελικα αυτό που προκαλει πονο στο θανατο?
γιατι ενώ το πενθος είναι παροδικο για καποιους, για αλλους είναι μονιμη σταση ζωης και τους εμποδιζει να ζουν \"κανονικα\"?
θα με ενδιεφερε να διαβασω τις γνωμες σας.
ακομη, θα ηθελα να δω αν υπαρχουν εδώ ανθρωποι που εχουν αντιμετωπισει με υπερβολικη ψυχραιμια το θανατο καποιου.
Μια ανάλογη αντίδραση (και μάλιστα πολλοί ψυχολόγοι χρησιμοποιούν κι εδώ τον όρο πένθος) έχουμε και σε περιπτώσεις διάλυσης μιας ερωτικής σχέσης.Μπορεί μέχρι τότε να δίναμε όρκους αγάπης ο ένας στον άλλον...ωστόσο όταν ο ένας σύντροφος μας εγκαταλείπει αιφνιδίως...πολλές φορές ο άλλος που μένει πίσω βυθίζεται στο πένθος...άν και ξέρει οτι στην τελική ο σύντροφος που τον εγκατέλειψε μπορεί έξω απο αυτήν την σχέση να αισθάνεται πολύ καλύτερα ...άλλοστε αυτό δεν είναι μια έκφραση αγάπης...να κάνεις ότι μπορείς για να είναι καλύτερα αυτός που αγαπάς.Η αποδοχή της ελευθερίας του ....είναι αγάπη.Όμως κι εδώ το πένθος μας δεν έχει να κάνει τόσο με αυτόν που φεύγει όσο με αυτά που χάνουμε απο αυτόν που φεύγει.
Στο ερώτημα σου τι καθορίζει τη διάρκεια του πένθους και κάποιοι μπορεί να πενθούν και ισοβίως....πάλι ωφελιμιστικές διαστάσεις εμπλέκονται στο ζήτημα (δεν το εξετάζω ψυχοπαθολογικά ,την ανάπτυξη δηλαδή μιας κατάθλιψης που μπορεί να απαιτεί θεραπεία...ακριβώς γιατί δεν απαντώ το ζήτημα ως ψυχίατρος) ανάλογες με αυτές που εμφανίζει κάποιος όταν \"κολλάει\" σε μια προηγούμενη σχέση.Τις περισσότερες φορές πιστεύω ότι ο μηχανισμός ενός παρατεταμένου πένθους είναι \"πενθώ για τις απώλειες και έχω ένα καλό άλλοθι για να μην μπώ στην διαδικασία αναπλήρωσης τους\"...είναι πιο εύκολο να υποφέρεις παρά να κάνεις κάτι για να βελτιώσεις τις συνθήκες ζωής σου.Μέσω του πένθους διατηρείς μια σχέση με αυτά που έχασες και κατα κάποιον τρόπο επαναπαύεσαι απ το να μπείς στην διαδικασία να δημιουργήσεις σχέσεις μέσω των οποίων θα ξαναδιεκδικήσεις αυτά που χρειάζεσαι (έστω και αν η σχέσεις αυτές εμπεριέχουν και την σχέση σου με τον εαυτό σου).
Προσωπικά....έχω πενθήσει απώλειες ανθρώπων λόγο θανάτου ή λόγο χωρισμού.Μπήκα στο τρυπάκι...του μακροχρόνιου πένθους ( σε χωρισμό) και μέσα σε αυτό κατάλαβα πολλά πράγματα για μένα.Σε ότι αφορά τον θάνατο....έχω την εντύπωση ότι επι της ουσίας δεν χάνεται ούτε η σχέση που είχαμε με τον άνθρωπο που έφυγε.Ξέρουμε πολύ καλά ότι θα ήθελε να μας βλέπει χαρούμενους...και αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο που μπορούμε να του κάνουμε...να φροντίζουμε τον εαυτό μας έτσι όπως θα μας έκανε κι εκείνος κι έτσι όπως θα ήθελε να μας βλέπει.Θυμάμαι ότι πιο όμορφο μου χάρησαν άνθρωποι που έχασα...και σε αυτήν την προσφορά ομορφιάς προσπαθώ να τους μιμηθώ.Τις στιγμές εκείνες που τους μιμούμαι...νιώθω ότι ξαναζωντανεύουν μέσα μου...ίσως οτι είναι περισσότερο κοντά μου απ όσο τους ένιωθα οτι ήταν εν ζωή.
29-10-2006, 15:56 #3
- Join Date
- Oct 2006
- Location
- Νότια
- Posts
- 16
Originally posted by atwa
τι είναι τελικα αυτό που προκαλει πονο στο θανατο?
ακομη, θα ηθελα να δω αν υπαρχουν εδώ ανθρωποι που εχουν αντιμετωπισει με υπερβολικη ψυχραιμια το θανατο καποιου.
Πόνο μου προκάλεσε το γεγονός οτι δε θα τον ξαναδώ, δε θα τον ξαναγγίξω, δε θα ξανανοιώσω τη στοργή του. Μου προκαλεί ακόμα πόνο, όμως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Κάποιες φορές σκέφτομαι οτι είναι εγωϊστικό αυτό που νοιώθω. Αν δεν \"έφευγε\" θα ήμουν καλά ΕΓΩ. Όμως, έτσι νοιώθω..
Απώλεια, κενό.
Το αντιμετώπισα και το αντιμετωπίζω με ψυχραιμία, όμως.
Ήταν δύσκολο, αν και το κενό συνεχίζει να υπάρχει. Για να είμαι ειλικρινής δε θα θελα να φύγει το κενό που νοιώθω, άν πάψει να υπάρχει ίσως να τον \"χάσω\" ολοκληρωτικά.
Συμβιβασμός, ίσως.
29-10-2006, 23:31 #4
- Join Date
- Oct 2005
- Posts
- 68
Originally posted by LOGOPSYXOS
το πένθος μας είναι κατα βάση ωφελιμιστικό...
αλλα σιγουρα δεν ειναι κατακριτεο αυτο και εννοειται πως δεν πρεπει να παρεξηγηθει..
αλλωστε η ζωη στις περισσοτερες πτυχες και εκφανσεις της εχει χαρακτηρα ωφελιμιστικο.(αγαπη, ερωτας,φιλια.. παντα δε ζηταμε κατι απο αυτον στον οποιο δινουμε? ε,και με το πενθος προφανως θρηνουμε γι αυτα που χανουμε απο αυτον που αγαπαμε..)
esperanza,λυπαμαι που σου συνεβη αυτο,ενω χαιρομαι που εισαι ψυχραιμη.πιστευω οτι η ψυχραιμια ειναι αντιδοτο(αν οχι ιαση).
αν ειχα να δωσω συμβουλη,αυτη θα ηταν πιστη αντιγραφη της τελευταιας παραγραφου απ\'οσα ειπε ο LOGOPSYXOS..
να εισαι χαρουμενη, γιατι ετσι σε θελει ο μπαμπας σου.
30-10-2006, 13:14 #5
- Join Date
- Oct 2005
- Posts
- 179
Originally posted by atwa
Originally posted by LOGOPSYXOS
το πένθος μας είναι κατα βάση ωφελιμιστικό...
αλλα σιγουρα δεν ειναι κατακριτεο αυτο και εννοειται πως δεν πρεπει να παρεξηγηθει..
Δεν υπάρχει κανένα ντοκουμέντο που να μας πείθει ότι ο εκλειπών μεταπίπτει σε μια κατάσταση χειρότερη απο αυτήν που είχε όσο ήταν εν ζωή...και για την ακρίβεια δεν ξέρουμε τίποτα για τα όσα έπονται του θανάτου...Ποιός ο λόγος λοιπόν να λυπόμαστε για την τωρινή του κατάσταση ? Στο κάτω κάτω και η γέννηση έχει ένα άγνωστο μέρος (αυτό που προηγείται αυτής) για την ύπαρξη κι ίσως τελικά γέννηση και θάνατος να είναι οι διαφορετικές όψεις του ιδίου νομίσματος,να γεννιόμαστε σε κάποιον κόσμο και ταυτόχρονα να πεθαίνουμε σε κάποιον άλλον.
31-10-2006, 11:46 #6
- Join Date
- Oct 2006
- Location
- Νότια
- Posts
- 16
Originally posted by atwa
esperanza,λυπαμαι που σου συνεβη αυτο,ενω χαιρομαι που εισαι ψυχραιμη.πιστευω οτι η ψυχραιμια ειναι αντιδοτο(αν οχι ιαση).
να εισαι χαρουμενη, γιατι ετσι σε θελει ο μπαμπας σου.
Αυτό σκέφτομαι συνήθως και σταματά να γίνεται επώδυνο.
Originally posted by LOGOPSYXOS
Δεν υπάρχει κανένα ντοκουμέντο που να μας πείθει ότι ο εκλειπών μεταπίπτει σε μια κατάσταση χειρότερη απο αυτήν που είχε όσο ήταν εν ζωή...και για την ακρίβεια δεν ξέρουμε τίποτα για τα όσα έπονται του θανάτου...Ποιός ο λόγος λοιπόν να λυπόμαστε για την τωρινή του κατάσταση ?
Είναι πολύ παρήγορο για οποιονδήποτε που χάνει ένα αγαπημένο πρόσωπο, αν πιστέψει ολα αυτά που λες.
31-10-2006, 12:24 #7
- Join Date
- Jul 2006
- Location
- Αθήνα
- Posts
- 195
Νιωθω ακριβως σαν την esperanza.
Εχασα τη μητερα μου πριν μερικους μηνες και η απωλεια της ηταν για μενα σταθμος...Πολλες φορες περνα απο το μυαλο μου πως ειμαι πολυ εγωιστρια να τη θελω εδω, κοντα μου...Γιατι αν ηταν εδω θα ημουν καλα ΕΓΩ, ακριβως οπως το ειπε και η esperanza...
Ειναι φρικτο το συναισθημα της απωλειας. Να νιωθεις την αναγκη να μιλησεις, να ακουσεις τη φωνη του αγαπημενου σου προσωπου, να νιωσεις το χαδι του...Και ξαφνικα, να συνειδητοποιεις για αλλη μια φορα πως τιποτε απ ολα αυτα δεν θα μπορεις να εχεις πια, παρα μονο τη γλυκια του αναμνηση. Εχω πονεσει πολυ σ\'αυτη τη ζωη αλλα ο πονος της απωλειας ειναι αξεπεραστος και αδιαπραγματευτος!ΜΟΝΙΜΟΣ. Οτι και αν κανει κανεις στη ζωη του, οσο απασχολημενος κι αν ειναι, ερχεται εστω και ΜΙΑ στιγμη της ημερας που καθεται με τον εαυτο του και τον κατακλυζουν οι αναμνησεις. Και τοτε ΠΟΝΑ. Πονα ασφυκτικα.....
Ηταν καλυτερα για κεινη που \"εφυγε\". Το ξερω. Και προσπαθω, προτασσοντας αυτο σαν επιχειρημα να πεισω τον εαυτο μου για οτι λογικο/παραλογο μπορει να σκεφτομαι για το χαμο της...Αλλα ποναει...ποναει παρα πολυ. Τοσο, που πολλες φορες αναρρωτιεμαι πως τον αντεχω αυτο τον πονο...
31-10-2006, 14:35 #8
- Join Date
- Oct 2006
- Posts
- 52
Η δύναμη που έχει ο άνθρωπος είναι τόσο μεγάλη...Μπροστά στους ανθρώπους που έχουν χάσει αγαπημένους υποκλίνομαι...Πριν 10 χρόνια έχασα τη γιαγιά μου(65ετών) που έμενε από κάτω οπότε την είχα σα μάνα...Ακόμα κλαίω...Αλλά γελάω κιόλας με τις αναμνήσεις που μου έρχονται στο μυαλό...Τότε μόνο έκλαιγα...Εγώ τότε δεν έλεγα γιατί πέθανε αλλά γιατί αρρώστησε????Αφού αρρώστησε(καρκίνος) καλύτερα για εκείνη που έφυγε...Μου λειπει...Αλλα το ότι σήμερα γράφω για εκείνη την κρατά ζωντανή...Φόρος τιμής...Δεν την ξεχνάμε ποτε..Ξέρετε γιατί στεναχωριόμουν τότε??Που δε θα προλάβαινε εκείνη να ζήσει 5 χαρές ακόμα...Το γάμο της θείας μου την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο,του αδερφού μου τα πτυχία μας....Εκεί μας έλειψε....
Ο πόνος της απώλειας θωρακίζει..Πόσο μάλλον ο πόνος του χαμού της μάνας ....Ισοπεδώνει αλλά μετά από καιρό νιώθεις πιο δυνατός στις δυσκολίες...
Η κολλητή μου πριν δυο χρόνια έχασε τον μπαμπά της...Έπαθε καταθλιψη..1 χρόνο με χάπια..Παραιτημένη...Σημερα? ??
Κάνει όνειρα..Λογοδόθηκε,το Γενάρη αρραβωνιάζεται κ το Σεπτέμβρη γάμος...Έτσι είναι..Έτσι θα ήθελαν κ οι αγαπημένοι μας που έφυγαν...
Στην ανάμνηση τους τρυφερό χαμόγελο...Τους κουβαλάμε μέσα μας...
Το κλάμα είναι φυσιολογικό κ πρέπει να ξεσπάσουμε στο πένθος...Να βγει από μέσα μας...Αλλιώς δημιουργούνται άλλα θέματα..
Ξέσπασε λοιπόν,βγαλτο από μέσα σου...Αλλά την επόμενη στιγμή πάτα στα πόδια σου κ συνέχισε....Σκυφτά στην αρχη...Όρθια κ δυνατή σε λίγο καιρό....
31-10-2006, 16:24 #9
- Join Date
- Oct 2006
- Location
- Νότια
- Posts
- 16
Lenaki,
σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Έτσι σταθμός ήταν και για μένα η φυγή του μπαμπά μου.
Όμως υπέφερε. Με ανακουφίζει το οτι δεν πονάει πια, αλλά με πληγώνει το οτι ένιωσε τον πόνο.
Αν θα ζούσε θα υπέφερε, το ίδιο και η μητέρα σου φαντάζομαι.
Εχουμε δυνάμεις Lenaki. Πολλές.
Ο μπαμπάς μου πάντα με δίδασκε και με συμβούλευε. Και ξέρεις, απο την φυγή του πήρα μαθήματα, έμαθα οτι είμαι δυνατή, χαίρεται που με βλέπει έτσι και καταβάθος χαίρομαι και εγώ για μένα.
Και κάποτε θα καταφέρω να ξαναπαω στη Θεσσαλονίκη, επειδή εκεί πέρασε ολη του την δοκιμασία. (Μένουμε στην Κρήτη, βλέπεις )
Τώρα δεν μπορώ να με φανταστώ οτι πηγαίνω εκεί. Όμως κάποτε, ίσως να παω ξανά.
31-10-2006, 16:26 #10
- Join Date
- Oct 2006
- Location
- Νότια
- Posts
- 16
Originally posted by demi
Στην ανάμνηση τους τρυφερό χαμόγελο...Τους κουβαλάμε μέσα μας...
Αλλά μετά λέω στο εαυτό μου: \" Θυμάσαι τότε που... \"
31-10-2006, 16:56 #11
- Join Date
- Oct 2006
- Posts
- 52
Έχεις δίκιο για την ανάμνηση..Είναι νώρίς ακόμα..Δώσε χρόνο στον εαυτό σου...
31-10-2006, 16:56 #12
- Join Date
- Dec 2003
- Location
- Θεσσαλονίκη
- Posts
- 1,033
Originally posted by esperanza
Ήταν δύσκολο, αν και το κενό συνεχίζει να υπάρχει. Για να είμαι ειλικρινής δε θα θελα να φύγει το κενό που νοιώθω, άν πάψει να υπάρχει ίσως να τον \"χάσω\" ολοκληρωτικά.
Συμβιβασμός, ίσως.
Αυτό που συμβαίνει, είναι ότι η σχέση παίρνει διαφορετική μορφή. Τα συναισθήματα, οι σκέψεις, η θύμηση παραμένουν.Το φόρουμ αυτό, δεν υποκαθιστά τη θεραπεία με τον ψυχολόγο ή τον γιατρό σας. Απευθυνθείτε σε ειδικό, αν κάνετε σκέψεις που μπορούν να αποδειχθούν επικίνδυνες για τον εαυτό σας ή τους άλλους.
31-10-2006, 18:10 #13
- Join Date
- Oct 2006
- Location
- Νότια
- Posts
- 16
Nαι, Demi.
:-)
dodoni
Αυτή την αίσθηση έχω και μου αρέσει που την νοιώθω.
Με ανακουφίζει.
03-11-2006, 01:02 #14
- Join Date
- Oct 2005
- Posts
- 68
esperanza, οταν πρωτοδιαβασα αυτο για το κενο που εγραψες, σκεφτηκα οτι προκειται για κατι πολυ καλο.
παρατηρω τριγυρω μου ανθρωπους, που προσπαθουν να διωξουν οπως οπως τον πονο, χωρις να τους νοιαζει μηπως ξεχασουν αυτο που καποτε αγαπουσαν. ξεγραφουν τους νεκρους και απο την καθημερινη ζωη μα και απο το μυαλο τους...
και οχι, δεν τους κατηγορω. προσπαθουν να κοιμισουν τη θλιψη..ομως πιστευω οτι ο πονος δεν ειναι για να τον κρυβεις και να τον αποφευγεις, αλλα για να ζεις μεσα απο αυτον και να ανακαλυπτεις καθε μερα μεχρι που φτανουν οι δυναμεις σου. να προσπαθεις να προσαρμόζεσαι σε οποιαδηποτε αναποφευκτη κατασταση. να αγωνιζεσαι..
εσυ λες πως δε θελεις να φυγει το κενο που νιωθεις, γιατι τοτε ισως χασεις τον πατερα σου ολοκληρωτικα. συνεπως, εχει ταφει μοναχα το σωμα του. ομως με τις αναμνησεις τον κρατας ζωντανο στο μυαλο σου, ακομα κι αυτο αν ποναει λιγο παραπανω. δε θα σταματησεις να ζεις, απλα θα μαθεις να ζεις παρεα με τις αναμνησεις. χαιρομαι που σκεφτεσαι ετσι.
04-11-2006, 10:45 #15
- Join Date
- Oct 2006
- Location
- Νότια
- Posts
- 16
Originally posted by atwa
δε θα σταματησεις να ζεις, απλα θα μαθεις να ζεις παρεα με τις αναμνησεις
Το χαρίζω σε όλους, έχοντες και μη έχοντες το συναίσθημα της απώλειας. Επειδή απώλεια, δε σημαίνει τέλος. Σημαίνει, συνεχίζω να ζω παρέα με εκείνη.
Ωδή σε εκείνον
Έφυγες.
Έγινες και εσύ
ένας απειροελάχιστος κόκκος σκόνης
και ταξιδεύεις στο σύμπαν.
Τρέχεις μαζί με τον άνεμο,
μπαίνεις μέσα απο τις γρίλιες
σαν πρωϊνή ηλιαχτίδα
και χαϊδεύεις το πρόσωπό μου.
Συνθέτεις μελωδίες
καλοκαιρινής νύχτας
με νότες τον φλοίσβο της θάλασσας.
Άρωμα νυχτολούλουδου και γιασεμιού
μυρίζω όπου βρεθώ
και
δεν αναρωτιέμαι πια...
Μονάχα χαίρομαι
που το σύμπαν έγινε
κατά ένα απειροελάχιστο κόκκο σκόνης
ομορφότερο.
Το φαινόμενο των Incels (=Αθέλητα Άγαμοι)
20-09-2024, 01:14 in Συζητήσεις Ψυχολογικού Ενδιαφέροντος