κατάθλιψη: Είναι μόνιμη ή ξεθυμαίνει;

[husband]

Ε, χμ, γκουχ γκουχ,
Δηλαδή ποιός πιστεύει ότι αυτό που λεει ο Alexandros δεν ισχύει?

[Aphelia]

Δε συμφωνώ με την άποψη του Αλέξανδρου. Όσες φορές έχω νιώσει κατάθλιψη ή ροπή προς κατάθλιψη ήμουν μέσα σε σχέση. Και δε μπορώ να φανταστώ καν να μπορώ να ενθουσιαστώ με κάποιον ενώ είμαι ήδη σε κατάθλιψη και ας πούμε δεν είχα σχέση γιατί τότε δεν έχω κανέναν ενδιαφέρον για τη ζωή, ούτε να βγαίνω έξω από το σπίτι, ούτε να παρατηρώ ανθρώπους γύρω μου. Εδώ με δυσκολία ενθουσιάζομαι με άντρες και να είμαι μια χαρά. Πρέπει να με πιάσει η όρεξη.
Ίσως κάποιοι να μπορούν, αλλά δε θα γενίκευα μια τέτοια άποψη.

[Aphelia]

Originally posted by La_ViTa

Πολύ ενθαρρυντικά τα μηνύματά σας κορίτσια,ιδίως το δικό σου γιώτα,αλλα πραγματικά το θεωρώ πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τόσο ψύχραιμα!εγώ νιώθω τόσο άσχημα που δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα και η σκέψη μόνο του ότι ένα χαπάκι μπορεί να με κάνει καλά με ανακουφίζει.\'Οχι μόνο δεν σκέφτομαι τους νευροδιαβιβαστές αλλά θέλω να κοιμάμαι με την ελπίδα οτι μόλις ξυπνήσω θα περάσουν όλα...πώς τα καταφέρνετε και τα βλέπετε έτσι με χιούμορ?

Να πω την αλήθεια εγώ καταλαβαίνω γιατί με έπιασε κατάθλιψη. Φυσικά την πρώτη φορά δεν το κατάλαβα αμέσως αλλά κάποια στιγμή ανακάλυψα τις αιτίες. Γενικά όταν νιώθω άσχημα ψάχνω να βρω τι φταίει. Υπάρχουν μέρες που μπορεί να με έχει επηρεάσει ένα όνειρο, άλλες που νιώθω κουρασμένη από τα προβλήματα των άλλων που επωμίζομαι. Αλλά αν δε μπορώ να δω αμέσως την αιτία, την ψάχνω (ακόμα και αθέλητα, δε μπορώ να σταματήσω το μυαλό μου).
Ψάχνοντας ανακαλύπτω πολλά, πράγματα που ίσως να μην τα περίμενα κιόλας να τα βρω.
Έχω καταλάβει τι είναι σημαντικά για μένα ώστε να νιώθω καλά, πως να είμαι ευχαριστημένη από τον εαυτό μου.

[Sofia]

Και πάλι δεν συμφωνώ με τον αλέξανδρο...ο ίδιος μπορεί να το βλέπει ή να το ζει έτσι...Ομως αυτή η άποψη δεν σημαινει ότι μπορεί να υιοθετηθεί απο όλους μας....

Προσωπικά έπεσα σε κατάθλιψη μέσα σε σχέση και ενω ήμουν πολύ ερωτευμενη.....

Εκτος σχέσης πάλι, όντας καταθλιπτική δεν μπορω να ενθουσιαστώ με τίποτα, ούτε με κάποιον άντρα...άλλωστε αυτό μου συμβαίνει πολύ σπάνια και υπο Κ.Σ. πίεσης και θερμοκρασίας)

[alexandros3]

Ναι... σε μένα έτσι συμβαίνει. Βέβαια ποτέ μα ποτέ δεν έχει ξεκινήσει κάτι όταν εγώ είμαι στα μαύρα χάλια της κατάθλιψης. Πάντα ξεκινά κάτι όταν είμαι έξω από το βούρκο. Αλλά άπαξ και ξεκινήσει τότε όντως πέρνουν μπροστά οι μηχανές... για καλό ή κακό.
Το έχω ξαναπεί ότι έρωτα έχω αισθανθεί μόνο μία φορά, την πρώτη. Οι επόμενες ήταν κάτι άλλο. Μπορεί να ήταν πιο έντονες, πιο άγριες ακόμα και πιο βαθειές αλλά η αίσθηση της γαλήνης, της χαράς και του ξέρουμε που πατάμε που πηγαίνουμε κι είμαστε χαρούμενοι, ήταν την πρώτη φορά. Δεν αδικώ προηγούμενες σχέσεις αλλά έρωτας δεν ήταν. Ήταν άλλα πράγματα τα οποία έχουν κι αυτά την αξία τους.

[Sofia]

Εγώ νομίζω ότι με τον έρωτα δεν ξέρεις που πας (τουλάχιστον εγώ...) αλλά πως έχει σκληρές πλευρές....είναι ρίσκο....

[alexandros3]

Κι όμως...
Έχω αισθανθεί πως είναι να είσαι με μια κοπέλα και να είσαι καλά. Όμορφα. Ήρεμα. Χαλαρά. Να σε γεμίζει. Εκεί ξέρω που πάω. Δεν έχει σημασία αν θα φτάσω αλλά ξέρω. Να βγαίνει όμορφα, ανεμπόδιστα, πηγαία... να χαίρεσαι!
Αυτό λέω εγώ έρωτα.
Πολλοί άνθρωποι είναι με κάποιον για να είναι με κάποιον. Και πολλοί άνθρωποι παραμυθιάζονται. Αυτό δεν είναι έρωτας. Το θέμα με μένα είναι ότι ξυπνάω τον έρωτα αλλά είναι πια δύσκολο να μου τον ξυπνήσουν!
Ακόμα και στο σεξουαλικό ισχύει αυτό. Δε ξέρω. Τον τελευταίο καιρό βγαίνω με μια κοπέλα μεγαλύτερη σε ηλικία από ότι εγώ. Αλλά αισθάνομαί ήρεμος, ωραία, χαλαρός. Και το μόνο που τα \"χαλάει\" είναι η ηλικία... έλα ντε που εγώ αισθάνομαι ωραία...
Την είδα σε ένα πάρτι κι απλά τη \"χτύπησα\". Υπήρχαν πολλές κοπέλες μέσα εκεί. Εκείνη με τράβηξε... Και μετά λένε για ένστικτο κι αν υπάρχει. Ασφαλώς υπάρχει.

[xanarhizo]

Τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα κάνουν καλύτερη δουλειά μόνο κάνουμε παράλληλα και ψυχοθεραπεία. Διοαφορετικά, μόλις τα σταματήσουμε και βρούμε μια δυσκολη στιγμή, ξαναπέφτουμε. Ενώ με την ψ/θ βρίσκεις τα αίτια, αναλύεις τα βιώματα και βοηθιέσαι, υποστηρίζεσαι.

[Smoky]

Δεν έχω προσωπική εμπειρία αλλά μια πολύ κοντινή μου φίλη παλεύει με την κατάθλιψη (και κάποια περιστατικά μανίας κάποιες περιόδους) χρόνια. Τα πρώτα 2 χρόνια η κατάσταση ήταν χάλια, διαλύθηκε όλη της η ζωή... Μετά ισορρόπησε για 1 χρόνο και ξαφνικά... Κάθεται η φάση και πέφτει χειρότερα κι από την πρώτη. Ταλαιπωρήθηκε αρκετό διάστημα με δοσολογίες και τύπους φαρμάκων.

Εδώ και 3 χρόνια είναι πάρα πολύ καλά, χρειάστηκαν όμως και κάποιες μικρές ρυθμίσεις ενδιάμεσα. Ξέρω ότι παρακολουθείται και από ψυχίατρο και από ψυχολόγο μία φορά την εβδομάδα, αλλά όλα είναι πολύ καλά, να \'ναι καλά η κοπέλα... Έχει όμως επικοινωνία για το παραμικρό με τους γιατρούς της, αμέσως συζητάει αλλαγές που παρατηρεί όπως εσύ, χαμηλή δράση από κάτι, δυσφορία από κάτι άλλο, ώστε να βρίσκεται σε όσο το δυνατό πιο ιδανικό σημείο.

Συχνά μου λέει ότι έχει τον φόβο μήπως... Μήπως \"κάτι\". Και μήπως τότε δεν τα ξανακαταφέρει, όταν ζορίζεται με τη δουλειά ή με κάτι προσωπικό... Είναι κάτι που θα υπάρχει νομίζω αλλά παράλληλα εξασφαλίζει και την γνώση έγκαιρης αντιμετώπισης και την ετοιμότητα καλύτερης αντίδρασης, γιατί πλέον είναι κάτι γνωστό. Να μην φοβάσαι. Εύχομαι να πηγαίνουν τα πράγματα όπως τα θες.