Κάτι μου λέει πως ακόμη θέλω να ζήσω....

[donald_girl]

Δεν ξέρω, πραγματικα δεν ξέρω γιατί θα τα γράψω εδώ όλα αυτά, μα ίσως είναι προτιμότερο από το ναγράφω ημερολόγιο. Τουλάχιστον θα τα διαβάσει κάποιος εδώ, και ας μην καταλάβει τι νιώθω, αλλά το ημερολόγιο παραμένει σκέτο χαρτί...
Παρά τα χάλια μου, δεν ξέρω αν είναι ¨αναλαμπή¨ ή ¨φλασια¨ της στιγμής αλλά κάπου μέσα μου, θέλω να ζήσω...Μακάρι να γίνω καλά και να ζήσω... Μακάρι να αισθανθώ όλα αυτά που θέλω να αισθανθώ, μακάρι να καταφέρω να γίνω αυτό που θέλω...
Πάντα ονειρευόμουν ένα σπίτι δίπλα στη θαλασσα, και δεν έχω λεφτα, μια σκηνη δίπλα στη θάλασσα έστω, να ακούω το κύμα... Και κάποτε δεν το ονειρευόμουν μόνη μου. Κάποτε είχα μια φίλη που μεγαλώσαμε μαζί και κάναμε όνειρα μαζί, θα φτιάχναμε λέει ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, κάπου στη Ρόδο, να βλέπουμε την αγριεμένη θάλασσα, να ακούμε το κύμα. Θα είχαμε μέσα λέει ένα στούντιο για να ηχογραφώ εγώ τη μουσική μου και ένα χώρο που εκείνη θα ζωγράφιζε...Θα είχαμε και τους άντρες της ζωής μας, εκείνη ονειρευόταν κάτι πιο wild σε σχέση με μένα και εγώ κάτι πιο σοφιστικε... Θα ¨φιλοσοφούσαμε¨, θα ακούγαμε μουσική, θα βλέπαμε τη θάλασσα, θα ονειρευόμασταν...Θα ζούσαμε όμορφα... Αυτά ονειρευόμασταν τότε, τότε που λέγαμε πως θα ¨μεναμε για πάντα φίλες¨, αλλα σύντομα ήρθε η ώρα που έπρεπε να πάρει κάθε μια το δρόμο της... Και δεν ήμασταν όπως τότε... Δεν μιλούσαμε ατέλειωτες ώρες πια πάνω στο λόφο που βρίσκεται το δημοτικό σχολειο του χωριού, παρατηρώντας τα πάντα από ψηλά με μια μπυρα στο χέρι... Δεν χαζογελούσαμε πια. Δεν μυξοκλαίγαμε πια για τις ηλίθιες σκεψεις μας με μόνο φως το φώς των κεριών σε ένα σκοτεινό δωμμάτιο. Τίποτα δεν έμεινε ίδιο. Έιχαμε αλλάξει... Όλα αυτά είχαν μείνει στο παρελθόν και τράβηξε κάθε μια το δρόμο της... Προσπάθησα πολλές φορές να τη φέρω πίσω και εκείνη εμένα, αλλά δεν γινόταν, οι στιγμές πέθαναν, οι άνθρωποι άλλαξαν και όλα αυτά είχαν μείνει στο παρελθόν...
Παραδέχομαι πως για το χάλι που έχω φτάσει φταίει και αυτό, φταίει που πέθαναν όλα αυτά, φταίει που χάθηκε για πάντα εκείνο που για περίπου 7 χρόνια θεωρούσα ό,τι πιο σημαντικό έχω στη ζωή μου, τα υπόλοιπα τρία πάλευα να το κρατήσω, ώσπου για πάντα τέλειωσε.
Παραδέχομαι επίσης πως όλες οι υπόλοιπες στιγμές της ζωής μου είναι απλά ανιαρές και γλυκανάλατες σε σχέση με αυτές που ζούσα τότε. Και τότε είχα κατάθλιψη, αλλά υπήρχαν φορές που το παραδέχομαι πως ημουν ευτυχισμένη, γιατί περνούσαμε όμορφα, πολύ όμορφα και ας πονούσαμε πάρα πολύ...
Σήμερα, δεν ξέρω αν ποτε θα ξαναζήσω έτσι...Αμφιβάλλω... Μόνο το όνειρο έχει μέινει, που δεν έιναι όνειρο που το μοιράζομαι πια, δεν έχω με κάποιον κοινά ονειρα... Βασικά ονειρεύομαι να ξαναζήσω κάποια πράγματα. Βαρέθηκα να νιώθω τόσο μόνη μου... Θα θελα να είχα κάποιον δίπλα μου να μοιράζομαι τις ηλίθιες, οχι και τόσο φυσιολογικές σκέψεις μου, το απαίσιο-τραγικό κατάμαυρο χιούμορ μου(που το έχω χάσει), την μουσική μου (δεν ακούω πια), τα τραγούδια που γράφω (εχω καιρο πια να γράψω), τις ταινίες που γουστάρω(κάνεις δεν θέλει να βλέπει ταινίες μαζί μου). Θα ήθελα πολύ να κάταφερνα να γελάσω μέχρι δακρύων, ή να γελάω συνεχώς χωρίς λόγο και αιτία όπως έκαναν κάποτε. Θα ήθελα να κατάφερνα να κλάψω απλά για να ξεσπάσω, και μετά ν κατέληγα σε γέλια ξανά...
Να κοίταζα τη θάλασσα, να μύριζα την μυρώδια που έχει το χώμα όταν βρέχει, να άφηνα την φαντασία μου ελευθερη χωρίς να φοβάμαι, να διάβαζα πολλά όμορφα βιβλία και να τα μοιραζόμουν...

Τίποτα δεν έμεινε...
Αν με συγκρίνω με παλιά έχω πεθάνει γαμώτο!

ΠΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΞΑΝΑ,
ΝΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΝΑ ΖΗΣΩ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΣΤΙΓΜΗ ΞΑΝΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ... ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΑΝ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ...

[Θεοφανία]

Πρώην επακάκι και νυν ντόναλντ.....
Διακρίνω ένα γλυκό πόνο σε αυτά που γράφεις.
Θέλεις να δώσεις, αλλά δεν σου...δίνεται η ευκαιρία. Έχεις ανάγκη από φίλους αλλά δεν....βρίσκεις? Έχεις αναρωτηθεί γιατί μνημονεύεις ακόμη τη φίλη των παιδικών σου χρόνων?
Μήπως εσύ έχεις ορθώσει τοίχος απέναντι στους ανθρώπους?
Μήπως δεν βρίσκεις τον τρόπο να \"μαζέψεις\" ανθρώπους γύρω σου?
Μήπως εκπέμπεις λάθος μνμ ?

[donald_girl]

Μπα... Δεν νομίζω... Το θέμα είναι οτι εγώ παραμένω πάντα , μικρό χαζό και ηλίθιο-αθώο(βλαμμένο) παιδάκι, ενώ οι άλλοι γύρω γίνονται ενήλικές. Πράγμα που μάλλον αρνούμαι να κάνω... Ενηλικίωση, συμφέρον, τέρμα ο ανιδιοτελής τρόπος σκέψης... Donald_Girl επιτέλους μεγάλωσε!!!! Ενηλικιώσου.... Αλλά εγώ στον κόσμο μου... Εξωγήινη... Πιος κανόνικος κάνει παρέα με κάποια με μυαλό 5χρόνου; Κανέις .... Δεν είμαι νορμάλ...

[blDaizy]

Αγαπημένη μου donald girl .....
Είναι η πικρή αλήθεια αυτό που περιγράφεις ως δική σου εμπειρία πάνω στο θέμα ....παιδική φιλία. Ναι! Λοιπόν! Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα και νομίζω πως είναι \"σχεδόν\" κανόνας τέτοιου είδους φιλίες να χάνονται με τα χρόνια. Οι δρόμοι αλλάζουν, οι προτεραιότητες για τον καθένα, επίσης! Τα χρόνια της αθωότητας ποτέ δεν επιστρέφουν..... Μένουν μόνο ...(και όχι πάντα ίσως), αυτές οι γλυκόπικρες αναμνήσεις για να τις νοσταλγούμε σε στιγμές περισυλλογής και μοναξιάς.
Ο χρόνος τρέχει ...τρέχει με τόσο γρήγορους ρυθμούς και εμείς πολλές φορές δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε! Μακάρι να μπορούσαμε να μείνουμε παιδιά, να κάνουμε τις ίδιες τρέλλες ,με τους ίδιους ανθρώπους και ΕΜΕΙΣ ν\'αποφασίζαμε πότε θ\' αφήναμε τον χρόνο να συνεχίσει για να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο.
Δυστυχώς όμως αυτό, τουλάχιστον πρακτικά ( !! ), δεν γίνεται. Άρα είμαστε \"εγκλωβισμένοι\" , δέσμιοι του χρόνου
και παραμένουμε νοσταλγοί όλων αυτών των ευτυχισμένων στιγμών που έπλασαν τις αναμνήσεις μας και γαλούχησαν την προσωπικότητα μας .

[Θεοφανία]

Αν έτσι δίνεις άλλοθι στον εαυτό σου είναι άλλο θέμα.
Όλοι κατά βάθος είμαστε παιδιά και ζούμε λίγο σε αυτή τη φάση.
Το θέμα είναι, αν εσύ είσαι έτοιμη για να βρεις φίλους και όχι να σε βρουν αυτοί....

[donald_girl]

Εγώ που έχω μυαλό 5χρόνου τί να κάνω τώρα;;;;

[donald_girl]

Originally posted by Θεοφανία
Αν έτσι δίνεις άλλοθι στον εαυτό σου είναι άλλο θέμα.
Όλοι κατά βάθος είμαστε παιδιά και ζούμε λίγο σε αυτή τη φάση.
Το θέμα είναι, αν εσύ είσαι έτοιμη για να βρεις φίλους και όχι να σε βρουν αυτοί....

Δεν δίνω στον εαυτό μου κανένα άλλοθι... Απλά είναι η πραγματικότητα αυτή, αν έβλεπα κάτι άλλο θα έλεγα κάτι άλλο, δεν έχω αυταπάτες... Όσους φίλους είχα ως τώρα, εγώ έψαξα και τους βρήκα, απλά... Ποτέ δεν ξέρεις πότε τα πράγματα έρχονται ανάποδα

[Θεοφανία]

Θέλεις να γίνεις λίγο πιο αναλυτική?

[donald_girl]

Απλά οι άνθρώποι στη πορεία αλλάζουν, όλοι... Και εγώ αλλάζω(οχι πολύ, απλά βλέπω πιο πολλά) .Και όταν τα πράγματα δεν μένουν ίδια αλλάζουν και οι σχέσεις των ανθρώπων, με διάφορους τρόπους...

[mstrouf]

τίποτα στην πορεία του χρόνου δεν παραμένει ίδιο..
όνειρα που κάποτε είχαν αξία διαλύονται με το πρώτο κύμα, σαν να φτιάχτηκαν από άμμο..
μην μένεις σ\'αυτά που περίμενες κ δεν έγιναν..
για να ζήσεις πρέπει να χτίσεις ολόκληρο κάστρο μέσα σου που να αντέχει σε όλες τις συνθήκες,
μην περιμένεις τους ιππότες γύρω σου να λιποτακτήσουν..
δωσε μορφή στο όνειρο που ζητάς εσύ κ προσπάθησε να δείς την αξία του \"είναι\" σου, ξεχώρισε πως έχασαν αυτοί που έφυγαν - χαθηκαν απο κοντά σου κ ζήσε - δημιούργησε το δικό σου παραμύθι..

[donald_girl]

θα κάνω ό,τι μπορω, αλλά θα τα καταφέρω;

[mstrouf]

κ βέβαια θα τα καταφέρεις, αρκεί να το θέλεις πραγματικά κ να προσπαθείς, να μην παραιτείσαι

[athwos]

Originally posted by donald_girl
Εγώ που έχω μυαλό 5χρόνου τί να κάνω τώρα;;;;

Εσύ πήρες την πιπίλα μου? :P

Think positive!

[katarina]

Όχι εγώ την πήρα................................

ότι σας απασχολεί τώρα θεωρείστε το σαν κάτι εντελώς προσωρινό.