Οικογένεια!

[Anti97]

Καλησπέρα σας ! Πέρα από το θέμα του εαυτού που έγραψα πριν λίγες ώρες , θέλω να μιλήσω για το θέμα "οικογένεια"!

Είμαι 22 χρόνων κοπέλα , φοιτήτρια στο τελευταίο μου έτος και μένω με τους γονείς μου καθώς σπουδάζω στη πόλη μου. Μεγάλωσα με δύο γονείς συντηρητικούς, στενόμυαλους, με αρκετά στερεότυπα και προκαταλήψεις. Με δύο γονείς που είναι χειριστικοί και υπερ - προστατευτικοί. Τους θεωρώ τοξικούς. Καλώς ή κακώς τους γονείς μας και γενικότερα τους συγγενείς μας δεν τους επιλέγουμε, όπως δε μας επιλέγουν και εκείνοι . Εγώ νιώθω όμως ότι δε υπάρχει επικοινωνία μεταξύ μας και πλέον δε θέλω να υπάρξει κιόλας. Μετά από κάποια γεγονότα δε τους έχω καθόλου εμπιστοσύνη , ούτε εκείνοι σε μένα. Νιώθω από πολύ μικρή ότι μένω στο ίδιο σπίτι με ανθρώπους που ναι μεν έχει ο καθένας τον χαρακτήρα του αλλά εμείς δεν μπορούμε καν να συνεννοηθούμε. Αυτό συμβαίνει διότι έχω διαφορετικό τρόπο σκέψης. Ασκούν από πολύ παλιά έλεγχο πάνω μου και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να με έχουν κάνει ένα άτομο ανεύθυνο, άβουλο , χωρίς να μπορώ να πάρω μια πρωτοβουλία, να φοβάμαι να ζήσω ανεξάρτητη. Έχω κάνει και εγώ λάθη στη ζωή μου . Έχω μπει και στη θέση τους , έχουν ζήσει δύσκολες καταστάσεις , οι γονείς τους ήταν ακόμα χειρότεροι και τους μεγάλωσαν με έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και με συγκεκριμένες αντιλήψεις. Όμως δε μπορούν να επεμβαίνουν συνεχώς στη ζωή μου και να την κάνουν άνω κάτω . Έχουν γνώμη για όλα . Για τις σπουδές μου, για τις φιλίες μου, για τις σχέσεις μου , για όλα, χωρίς να τους ζητηθεί . Εξαρτώμαι δυστυχώς ακόμα οικονομικά από αυτούς και αυτό τους δίνει το θάρρος να φτιάξουν τη ζωή μου όπως θέλουν αυτοί. Έχω ζήσει ακραίες καταστάσεις . Με έχουν κάνει ρεζίλι αρκετές φορές σε φίλους , σε πρώην σχέσεις μου. Με έχουν διώξει από το σπίτι . Μου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο . Μου έχουν ασκήσει σωματική βία . Αυτά όλα τα περνάει και η κατά 6 χρόνια μικρότερη αδερφή μου με την οποία έχουμε μια πολύ καλή σχέση και είμαστε πολύ δεμένες . Σε σημείο να μου λέει η αδερφή μου ότι όταν θα φτάσει σε ηλικία όπου θα έχει τη δουλειά της και το δικό της σπίτι , θα τους κόψει και τη καλημέρα. Πάντα είχαμε μια τυπική σχέση μαζί τους. Δε ήταν πολύ ιδιαίτερα στοργικοί, δε έδειχναν καμία αγάπη . Μη τυχόν και επαναστατούσες και έπαιρνες αποφάσεις που δε συμφωνούσαν με τα δικά τους "θέλω" και "πιστεύω". Μας έχουν απομακρύνει πολύ από δίπλα τους. Τους αγαπάμε και τους νοιαζόμαστε αλλά πρέπει να κοιτάξουμε και τη δική μας ψυχική υγεία . Πάντα με μείωναν, με υποτιμούσαν, με σύγκριναν με παιδιά άλλων γνωστών. Ποτέ δε με ενθάρρυναν , δε μου έδιναν δύναμη. Έχω προσπαθήσει να το λύσω με ήρεμη συζήτηση το θέμα και καταλήγουμε σε φωνές και απειλές επειδή δε παραδέχονται ότι μπορεί να φταίνε και σε κάτι , ότι δε τα ξέρουν όλα , ότι μπορεί να κάνουν και λάθος σαν γονείς. Μου λείπει η έννοια της οικογένειας. Μου λείπει να νιώσω ότι έχω οικογένεια μια φορά και όχι κριτική , γκρίνια και έλεγχο παντού.
Τι να κάνω ; Πώς να φερθώ; Να πάω σε ψυχολόγο; Που λεφτά ; Πήγα στη ψυχολόγο του πανεπιστημίου μου αλλά δε με βοήθησε ιδιαίτερα. Να στείλω εκείνους σε ψυχολόγο ; Αρνούνται ότι έχουν κάποιο πρόβλημα και θεωρούν ότι είναι πολύ σωστοί γονείς , οι ψυχολόγοι πουλάνε φούμαρα για να παίρνουν λεφτά μόνο λένε. Με τους συγγενείς έχουμε πολύ τυπικές σχέσεις. Είμαστε αποστασιοποιημένοι. Τα ίδια άλλωστε είναι και εκείνοι. Έχω πικραθεί. Έχετε ζήσει παρόμοια κατάσταση ; Θα εκτιμούσα πολύ τη άποψη σας.

Εστάλη από Redmi S2 στο E-Psychology.gr Mobile App

[λουλούδι]

Εχω ζησει καποια απο αυτα που λες. Ξερω οτι δεν ειναι μονο οι γονεις μου ετσι απλα ολη η κοινωνια, δεν δινω σημασια πλεον.

[Anti97]

Εχω ζησει καποια απο αυτα που λες. Ξερω οτι δεν ειναι μονο οι γονεις μου ετσι απλα ολη η κοινωνια, δεν δινω σημασια πλεον.

Όσο να ναι είναι αίμα σου. Είναι οι άνθρωποι που σε μεγάλωσαν , δε νιώθεις στεναχώρια και απογοήτευση να σου φέρονται έτσι ; Τι φταίμε να τα περνάμε όλα αυτά επειδή έτσι έμαθαν από τους δικούς τους γονείς ;

Εστάλη από Redmi S2 στο E-Psychology.gr Mobile App

[λουλούδι]

Όσο να ναι είναι αίμα σου. Είναι οι άνθρωποι που σε μεγάλωσαν , δε νιώθεις στεναχώρια και απογοήτευση να σου φέρονται έτσι ; Τι φταίμε να τα περνάμε όλα αυτά επειδή έτσι έμαθαν από τους δικούς τους γονείς ;

Εστάλη από Redmi S2 στο E-Psychology.gr Mobile App

Οχι δεν νιωθω απογοητευση γιατι εχω μαθει στη ζωη μου οτι λιγοι αξιζουν. Και οι γονεις μας ετυχε να μην ειναι οπως τους θελαμε. Εμενα εχουν ηρεμησει τωρα εξαλλου καποια για το καλο μας τα κανουν. Εμενα με χωρισαν απο τοξικη σχεση, ναι πονεσα αλλα μου εκαναν καλο.

[Anti97]

Οχι δεν νιωθω απογοητευση γιατι εχω μαθει στη ζωη μου οτι λιγοι αξιζουν. Και οι γονεις μας ετυχε να μην ειναι οπως τους θελαμε. Εμενα εχουν ηρεμησει τωρα εξαλλου καποια για το καλο μας τα κανουν. Εμενα με χωρισαν απο τοξικη σχεση, ναι πονεσα αλλα μου εκαναν καλο.

Κατάλαβα.. :/

Εστάλη από Redmi S2 στο E-Psychology.gr Mobile App

[λουλούδι]

Εσυ εισαι σε δυσκολη φαση τωρα κοιτα να βρεις μια δουλεια να φυγεις απο εκει δεν σου κανει καλο.

[Miliva21]

Όχι δεν έχω ζήσει παρόμοια κατάσταση όμως σκέφτομαι τι θα μπορούσες να κάνεις...

Κοίταξε καταλαβαίνω ότι η υπερπροστασία σε έχει κάνει να μη μπορείς να απαγκιστρωθεις εύκολα και να πατήσεις μόνη σου στα πόδια σου....

Ευτυχώς που λες ότι έχεις ζωή γενικοετρα (σχέσεις φιλους) γτ έτσι όπως το άκουσα στην αρχή νόμιζα ότι οι δικοί σου δεν σε αφήνουν να έχεις καθολου ζωη

Στο θέμα της καταπίεσης για να το αντιμετωπίσεις γνώμη μου είναι να κάνεις μικρά μικρά βηματάκια "απελευθέρωσης".....λιγο λίγο στέκεται ένας άνθρωπος μόνος του .....Δεν ξερω πόση ελευθερία έχεις αλλα σου δίνω ένα παράδειγμα....

Πρώτα θα κανονίσεις να πας μόνη σου έξω να βγεις..Και να τους ενημερώσεις απλά ότι "θα βγω με την/τον τάδε" και άμα σου αρχίσουν και σου λένε "μα μου" και "που πας και γτ θα πας εκεί" και τέτοια...θα τους πεις όρθα κοφτά "ΜΊΛΗΣΑ" και θα σηκωθείς να βγεις τη βόλτα σου χωρίς παραπανω εξηγήσεις.....

Έπειτα μπορείς να αρχίσεις να ψάχνεις δουλειά...οπουδηποτε πωλήτρια; σερβιτόρα; προωθηση σε σουπερμαρκετ; να πουλάς φυλλάδια; θα στείλεις βιογραφικό θα αρχίσεις να ψάχνεις και μη σε νοιαξουν για αρχή τόσο τα λεφτά ...
....Εσύ θα το κάνεις για την εμπειρια...να νιώθεις ότι μπορείς να σταθείς στα πόδια σου ...να ζυμωθεις που λένε....να πάρεις τα πάνω σου και να βγάζεις και ένα χαρτζιλίκι που θα σου δώσει αέρα και θα βγάζεις κάποια βασικά έξοδα σου μόνη σου..............

Μικρές μικρες αλλαγές μας κάνουν δυνατούς ....ή πχ αν δν έχεις βγάλει δίπλωμα οδήγησης να πας να βγάλεις.....Καλή ευκαιρία ...εφόσον μπορείς βέβαια...αν δεν μπορείς οικονομικά δούλεψε και βγάλε.....θα νιώσεις καλύτερα ...θα νιώθεις σιγά σιγά πιο αυτόνομη....

Μέχρι το ιδανικό να φύγεις να πας να μείνεις κάπου μόνη σου και να κάνεις τη δική σου ζωή......
Αλλα σιγα σιγα ...λιγο λίγο...

Τώρα για όλα τα υπόλοιπα δν ξέρω τι να σου πω ούτε μπορώ να είμαι στη θέση σου....

[kerasi]

Ν' αλλάξουν χαρακτήρα οι γονείς σου λιγακι δύσκολο. Πιστεύω οτι αν φύγεις απο αυτο το χώρο θα νιώσεις ελευθερία και ανακούφιση, πχ να μενες σε μια γκαρσονιέρα με την αδερφή σου ή με καποια φίλη σου για να μπορείς να διαβάζεις με ησυχία και να πηγαίνεις οποτε θέλεις σπίτι. Άλλωστε με τη σχολή κλπ περνάει ολη η μέρα ετσι.

[αλεξανδρος_77]

ε και εσυ κατα βαθος μαλον δε θες κανενα γι αυτο δε παρεμβαινεις σε οτι σου λενε παρ ολο που αυτο το νικνεμ θα εβγαινε και antαρτισα97

[Sonia]

Τι σπουδάζεις; Έχεις να κάνεις πρακτική; Αν όχι τι σκοπεύεις να κάνεις το καλοκαίρι; Στέλνεις βιογραφικά κάπου σχετικά με τις σπουδές σου; Οι καθηγητές σου δεν μπορούν να σε συστήσουν κάπου;

[Electra77]

Συμφωνώ με τη Miliva21 ότι πρέπει να κάνεις μικρά μικρά βηματάκια προς την έξοδο από αυτό το περιβάλλον.

Περνούσα αντίστοιχη κατάσταση με εσένα - ίσως σε λίγο πιο Light μορφή - με χειραγώγηση, προσβολές, συγκρίσεις και υποτιμητικά σχόλια.

Δυστυχώς εγώ όμως αρνιόμουνα να δω το πρόβλημα και θεωρούσα ότι αυτή είναι μια φυσιολογική οικογένεια, αφού άλλωστε οι γονείς μου μπροστά στον κόσμο "ζητωκραύγαζαν'' πόσο τέλεια οικογένεια έχουν δημιουργήσει (ενώ στο σπίτι όταν δεν μας έβλεπε κόσμος εντελώς άλλοι). Άργησα λοιπόν πολύ να ζητήσω βοήθεια, με αποτέλεσμα να πνίγω τον πόνο μου στο αλκοόλ (ξέρω μέγα λάθος), με άπειρα ψυχολογικά και ένα σωρό αυτοάνοσα. Μεγαλώνοντας άρχισα να μιλάω, κάτι το οποίο δεν τους άρεσε με αποτέλεσμα να μπω κάπως στο περιθώριο της οικογένειας, αφού ποτέ δεν συμφωνούν μαζί μου και αρνούνται ότι κάποια γεγονότα έχουν συμβεί.

Τώρα καταλαβαίνω γιατί όποιον άντρα γνώριζα από τα 23 και μετά ήθελα να φεύγω από το σπίτι μου και να πηγαίνω μαζί του. Απλά για να μην έχω τόση επαφή, γιατί η επαφή φέρνει τριβή.

Έχω επαφές μαζί τους αλλά πάντα, είτε στο κυριακάτικο τραπέζι που τυχόν μαζευτούμε πια με τις οικογένειές μας, είτε σε γιορτές που περνάμε χρόνο μαζί, αποκλείεται να μην γίνει μάχη από την οποία, συμπτωματικά φεύγω πάντα εγώ κλαίγοντας. Γιατί κάτι είπα που δεν συμφώνησα μαζί τους, είτε κάτι που δεν πιστεύουν, είτε απλά γιατί έχω το θάρρος της γνώμης μου και λέω αλήθειες, που κάποιες φορές πονάνε γιατί δεν είναι έτοιμοι να τις ακούσουν και να τις δεχθούν.

Κάνε υπομονή, πιάσε δουλειά και όταν μαζέψεις κάποια χρήματα, είτε μόνη σου είτε με συγκάτοικο (φίλη-φίλο) πήγαινε να ζήσεις αλλού. Δεν θα το μετανοιώσεις. Μπορεί να πονάει και να είναι δύσκολο αλλά είναι η λύση για να σώσεις την ψυχική σου (και όχι μόνο) υγεία.