Φοβάμαι…

[papg]

Γεια σε όλους.
Γράφτηκα σήμερα σε αυτό το Forum για να «ξορκίσω» τον φόβο μου.
Είμαι 28 χρονών και πριν λίγους μήνες απέκτησα πρόβλημα με τον πανικό….Αυτήν την στιγμή ένας πόνος στο στήθος με γεμίζει φόβο. Νομίζω ότι θα πεθάνω…
Πότε δεν θα πίστευα ότι θα αποκτούσα ψυχολογικά προβλήματα , αλλά να που τώρα γράφω σε ένα forum ψυχολογικής υποστήριξης.
Φοβάμαι και αναρωτιέμαι, γιατί σε μένα? Γιατί σε μας? Πως ένας άνθρωπος αισιόδοξος όπως εγώ αποκτά τέτοιου είδους προβλήματα?
Θέλω πίσω την ζωή μου… Δεν μπορεί κάποιος τρόπος θα υπάρχει να την πάρω πίσω…

[mariafound82]

Γεια σου κ καλως ηλθες.Εμαθα οτι τα ψυχολογικα προβληματα δεν κανουν διακρισεις,επισης οτι ξεπερνιουνται.Δες τα σαν ενα καμπανακι που σου λεει οτι κατι δεν παει καλα στην ζωη σου κ πρεπει να το κοιταξεις λιγο παραπανω απο τα αλλα.
Συνεβη κατι που σου δημιουργησε τοσο αγχος κ προκαλεσε αυτα τα προβληματα?

[Sofia]

papg,

καλώς ήρθες

θα δεις πώς πολλοι εδω θα σου πουν το ιδιο. Αλλα κι εγω ποτε δεν πιστευα οτι καποτε θα χα προβλημα που θα με εκανε να στραφω στην ψυχοθεραπεια. Ουτε καν ήξερα τί ειναι η ψυχοθεραπεια, κ απο τα λιγα που ακουγα θεωρουσα το ειδος γραφικο.

Ερχεται ομως καποια στιγμη, που κατι χτυπαει ειτε καταθλιψη, ειτε πανικος, ειτε κατι που δεν μπαινει σε ενα τετοιο ονομα και ολα φαινονται πιο δυσκολα. Ενας ανθρωπος αισιοδοξος, μπορει και εχει το δικαιωμα να στεναχωριεται, να φοβαται και αν το κανει θα εχει κ λογους. Αρα καποιος λογος θα υπάρχει. Νομιζω πως οσο πιο σοβαρα ασχοληθεις με το πώς εφτασες στο σημειο που εισαι τωρα τοσο πιο ευκολα θα βγεις απο την κατασταση αυτη.

[papg]

Ξεπερνιούνται τα προβλήματα?
Αυτό το άκουσα και η αλήθεια είναι ότι το διαπιστώνω. Υπάρχουν στιγμές που είμαι καλά και όλοι οι φόβοι μου φαίνονται ανόητοι. Αλλά υπάρχουν και στιγμές…
Πρόσφατα άρχισα και ψυχοθεραπεία. Πήγα στο κέντρο ψυχικής υγιεινής (Εδώ στην Πάτρα που μένω) και μια νέα ψυχολόγος με ανέλαβε.
Έχω όμως αμφιβολίες. Η ψυχοθεραπεία εκεί γίνετε δωρεάν (η οικονομική μου κατάσταση δεν επιτρέπει ιδιώτη ψυχολόγο). Η κοπέλα που με ανέλαβε είναι άπειρη, είμαι το πρώτο της περιστατικό. Είναι σε θέση να με βοηθήσει λόγο έλλειψης εμπειρίας?

[Sofia]

papg,

εγω ως μη αισιοδοξος ανθρωπος, πιστευω πώς τα προβληματα ειναι κ για να ξεπερνιουνται αλλα κ για να μας βοηθουν τελικα στο να γινομαστε καλυτεροι. Περισσοτερο ανθρωπινοι.

Καλη αρχη λοιπον...Οταν εγω ξεκινησα ψυχοθεραπεια, ειχα πολλες αμφιβολιες και για το ειδος της ψυχοθεραπειας και για την ιδια την θεραπευτρια μου. Δεν ημουν το πρωτο της περιστατικο, δεν ηταν απειρη, αλλα ηταν πολυ νεα γι αυτο που εψαχνα. Τελικα, ειδα πώς με καταλαβαινε. Κι αυτο βοηθησε πολυ στην θεραπεια.

Σαφως και εχει σημασια η εμπειρια. Αλλα, παρατηρησε εσυ αν και τί κερδιζεις απο την θεραπεια. Νιωθεις πώς σε ακουει?Νιωθεις πώς καταλαβαινει τί της λες? Πώς εισαι? Τους φοβους σου?

Μπορει να εισαι το πρωτο της περιστατικο, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν μπορει να βοηθησει.

Λες πως υπάρχουν στιγμες που εισαι καλα. Αν αρχισες προσφατα ψυχοθεραπεια και ήδη βλεπεις καποιες αλλαγες θετικες, αυτο δεν ειναι ενα ενθαρρυντικο σημαδι για την πορεια της θεραπειας σου?

[papg]

Προφανώς και είναι ενθαρρυντικό σημάδι, βλέπω βελτίωση σε κάποια σημεία.
Υπάρχει όμως ένα ερώτημα που με βασανίζει. Μήπως εκείνη η πρώτη κρίση με άλλαξε για πάντα? Μήπως δεν θα βρω πάλι τον παλιό καλό μου εαυτό?
Αυτή η βελτίωση τι σημαίνει? Ότι θα υπάρξει κάποιο πρωί που θα έχω αφήσει το πρόβλημα πίσω μου ή απλά με την ψυχοθεραπεία θα μάθω να ζω με αυτό?
Υπάρχει κάποιος που να έχει πει «Ναι το ξεπέρασα εντελώς»?

[Sofia]

papg,

καταλαβαινω την αγωνια σου γιατι ενιωθα κι εγω καπως ετσι. Θυμαμαι πολυ καλα οτι φοβομουν πώς δεν θα ξεπερασω ποτε το προβλημα μου. Μονο που ευτυχως ο χρονος με διεψευσε. Δεν ξερω αν θα νιωσεις πώς το ξεπερασες ξαφνικα, σταδιακά. Εγω το ενιωσα μεσα σε μια στιγμη. Ομως ειμαι σιγουρη πώς προηγηθηκε μια διεργασια ετσι ωστε να φτασει η στιγμη εκεινη.

Δεν ξερω τί περιμενεις τελικα: να μην ξανανιωσεις ποτε στη ζωη σου ασχημα?να μην σε ξαναπιασει πανικος? προσωπικα ειχα περασει μια φαση που περιμενα να μην ξαναμαλωσω με κανεναν, να μην με στεναχωρει τπτ κ να μην εχω αναγκη κανεναν. Στην πορεια ειδα πώς αυτο τελικα που χρειαζομουν ήταν να εμπιστευτω τον εαυτο μου. Κ να τον αφησω κ να στεναχωριεται κ να κλαιει.Πιστευοντας ομως πως δεν θα μεινει μονο σε αυτα τα συναισθηματα, θα αφησει τη δυνατοτητα κ σε αλλα να αναπτυχθουν.

Για να μην μακρυγορω, πιστευω πώς μπορεις να βρεις τον παλιο σου εαυτο, κ να τον βελτιωσεις ακομα παραπανω. Αλλωστε αν λειτουργουσε τοσο καλα, δεν θα φτανε σ αυτο το σημειο. Οποτε πας για κατι καλυτερο απο το παρελθον.

[papg]

Sofia,
Δηλώνεις απαισιόδοξη αλλά τα μηνύματα σου κρύβουν μια αισιοδοξία….
Ελπίζω ο χρόνος να είναι και για μένα ο καλύτερος γιατρός και να «ξεθωριάσει» λιγάκι τους φόβους μου.

[Sofia]

μαλλον ευστοχη η παρατηρηση σου

ναι, η αισιοδοξια που κρυβεται στα μνμ μου, βασιζεται σε βιωματα

και ο χρονος κ ο εαυτος σου ευχομαι να γινει ο καλυτερος σου φιλος που οχι μονο θα ξεθωριασει τους φοβους σου, αλλα θα σε βοηθησει να αισθανθεις καλυτερα σε καθε τομεα της ζωης σου

Καλη δύναμη.....

Α! και κατι ακομα: ολες αυτες τις αγωνιες και τα ερωτηματα που εχεις για σενα και το πώς θα προχωρισει η θεραπεια, ειναι πολυ χρησιμο να τις αναφερεις στην θεραπευτρια σου.

[g_alex]

Ένας στίχος από ένα αγαπημένο τραγούδι της ροκ, λέει: \"time the healer, the great concealer\", δλδ, ο χρόνος ο γιατρός, μα ο μεγάλος επικαλυπτής. Έννοιες συγκρουόμενες, ειδικά στην ψυχολογία. Είμαι της άποψης πως όσον αφορά τα ψυχολογικά προβλήματα, ο χρόνος απλά λόγω της καθημερινής ρουτίνας κια φόρτισης απλώς επικαλύπτει μια κατάσταση και ε τη γιατρεύει. Πιστεύω δλδ πως, και εφορμούμενος από την τελευταία φράση σου, ο χρόνος από μόνος του κάνιε μόνο κακό. Χρειάζεται πίστη, θέληση κι ακατάπαυστος αγώνας για να ξεπεραστεί μια δυσκολία κι όχι απλά μέρες, μήνες, και χρόνια.

[Sofia]

g_alex,

δεν πιστεύω πως ο χρονος μπορει να βοηθησει αν δεν κανουμε εμεις κατι γι αυτο. Συμφωνω πώς μπορει να εντεινει καταστασεις, να τις βοηθησει να μεγαλωσουν, με προυποθεσεις ομως. Κ βασικοτερη των προυποθεσεων αυτων βρισκω πώς ειναι οταν κλεινουμε τα ματια στο προβλημα μας, ή προσπειουμαστε πώς τπτ δεν συμβαινει. Τοτε, ναι....ο χρονος κανει κακο.Αλλα οχι απο μονος του, με δικη μας συμβολη.