Εγώ και μερικές ερωτήσεις...

[oyster_boy]

Καλησπέρα σας,

Με λένε Δημήτρη και είμαι 25 ετών...Αποφάσισα να γράψω σε αυτό το forum για να ρωτήσω κάποια πράγματα που με απασχολούν, μιας και απ'όσο έχω δει τα άτομα εδω φαίνονται πολύ φιλικά και εξυπηρετικά και με αρκετές γνώσεις πάνω στην ψυχολογία.

Πρώτα,κάποια πράγματα για μένα:
Όπως είπα είμαι 25, και ζω μια ζωή...αρκετά βαρετή, χωρίς πολλές ευχαριστήσεις. Μένω μόνος και οικονομικά δύσκολα τα βγάζω πέρα,βαρετή δουλειά,λίγοι φιλοι... Πάντα ήταν έτσι η ζωή μου, και λόγω πολλών οικογενειακών,οικονομικών προβλημάτων καθώς και προβλημάτων υγείας (όχι δικών μου-της οικογένειας μου-) δεν ευχαριστήθηκα και δεν έζησα ποτέ "ξένοιαστα" και ευχάριστα παιδικά η φοιτητικά χρόνια. Ήμουν πάντα κλειστος χαρακτήρας που δεν εμπιστεύεται εύκολα και δεν κάνει εύκολα φίλους.
Τίποτα το ιδιαίτερο θα μου πείτε..ολονών λίγο πολύ έτσι είναι η ζωη... Το πρόβλημα είναι οτι πάντα,από την εφηβεία ήδη, ένοιωθα..ένα βάρος πάνω μου...μία μόνιμη στεναχώρια και απογοήτευση κυρίως απο τον εαυτό μου.Δεν ήμουν όμως απαισιόδοξος και σκεφτόμουν ότι "το καλό" όπου να'ναι έρχεται... Δεν ήρθε ποτέ.
Μετά από εναν άσχημο χωρισμό (όπου για πρώτη φορά ήμουν ερωτευμένος) , για τον οποίο κατηγορώ τον εαυτό μου, (μιας και ποτέ δεν αφέθηκα ελέυθερος και δεν πίστεψα ότι οτι το αγόρι με το οποίο τα είχα θα μπορούσε να με αγαπήσει) η ψυχολογία μου έχει χειροτερέψει:
Κλαίω συχνά (δεν έκλαιγα σχεδόν ποτέ) . Δεν εχω διάθεση να κάνω τίποτα και ό,τι κανω το κάνω νοιώθωντας βαρεμάρα και απαξίωση. Δεν μου αρέσει καθόλου ο εαυτός μου-και δεν εννοώ εμφανισιακά- (ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά πλέον πιστεύω οτι ποτε δεν θα γίνω αυτός που θα ήθελα να είμαι -δηλ. πιο κοινωνικός,πιο αστείος,πιο θαρραλέος,πιο χαρούμενος...). Είμαι συνέχεια απορροφημένος στον "κόσμο μου" και τις σκέψεις μου(πάντα έτσι ήμουν βέβαια... δεν μπορούσα να κάνω μια συζήτηση χωρίς να χάνομαι στις δικές μου σκέψεις). Θέλω να κάνω πράγματα που θα με ευχαριστούν, αλλά νοιώθω οτι δεν είμαι αρκετά καλός. Βαριέμαι τα πάντα και τους πάντες, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου.
Δεν θέλω να νομίζετε οτι είμαι απο αυτούς που επειδή τον παράτησε ο γκόμενος τα έβαψε όλα μαύρα και έπεσε σε κατάθλιψη μέχρι να βρεί τον επόμενο.Ο χωρισμός απλά χειροτέρεψε συμπτώματα που πάντα είχα,και έβγαλε στην επιφάνεια ανασφάλειες και φοβιές που πάντα υπήρχαν.

Αν κάποιος μπήκε στον κόπο να διαβάσει όλα τα απο πάνω λοιπον, (συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, προσπαθησα να δώσω μια οσο το δυνατόν πιο σφαιρική εικονα μου) θα ήθελα να ρωτήσω τα εξής:

Πιστέυετε πως όλα αυτά οφείλονται σε κάτι πιο σοβαρό απο μια απλή "στεναχώρια" που όλοι αισθανόμαστε όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά? (δεν ψάχνω επιστημονική συμβουλη, απλά μια άποψη).

Θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιος ψυχίατρος/ψυχολόγος/ψυχοθεραπευτης? (δεν γνωρίζω την διαφορά ανάμεσα στα τρία!) Ποιός απο τους τρείς?Με ποιόν τρόπο?

Πώς θα βρώ κάποιον "καλό" ειδικό?Πως θα ξέρω δηλαδή οτι "μου κάνει" αυτός στον οποίο θα παω? (υπενθυμίζω οτι δεν εμπιστεύομαι και δεν ανοίγομαι εύκολα σε ανθρώπους, και οτι τα οικονομικά μου δεν είναι κ πολύ καλα)

Τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας είνα καλα?Σου δίνουν σημασία?Είναι μήπως για πιο "σοβαρές" περιπτώσεις? (Έχω πολύ κακη εμπειρία παο γιατρούς του δημοσίου που δεν σου δίνουν σημασία επειδή δεν τους πληρώνεις)

Πώς θα νοιώσω επιτέλους καλά??

Νομίζω...αυτά ήταν!
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας...!

[rainbow]

Originally posted by oyster_boy
Καλησπέρα σας,

Με λένε Δημήτρη και είμαι 25 ετών...Αποφάσισα να γράψω σε αυτό το forum για να ρωτήσω κάποια πράγματα που με απασχολούν, μιας και απ\'όσο έχω δει τα άτομα εδω φαίνονται πολύ φιλικά και εξυπηρετικά και με αρκετές γνώσεις πάνω στην ψυχολογία.

Πρώτα,κάποια πράγματα για μένα:
Όπως είπα είμαι 25, και ζω μια ζωή...αρκετά βαρετή, χωρίς πολλές ευχαριστήσεις. Μένω μόνος και οικονομικά δύσκολα τα βγάζω πέρα,βαρετή δουλειά,λίγοι φιλοι... Πάντα ήταν έτσι η ζωή μου, και λόγω πολλών οικογενειακών,οικονομικών προβλημάτων καθώς και προβλημάτων υγείας (όχι δικών μου-της οικογένειας μου-) δεν ευχαριστήθηκα και δεν έζησα ποτέ \"ξένοιαστα\" και ευχάριστα παιδικά η φοιτητικά χρόνια. Ήμουν πάντα κλειστος χαρακτήρας που δεν εμπιστεύεται εύκολα και δεν κάνει εύκολα φίλους.
Τίποτα το ιδιαίτερο θα μου πείτε..ολονών λίγο πολύ έτσι είναι η ζωη... Το πρόβλημα είναι οτι πάντα,από την εφηβεία ήδη, ένοιωθα..ένα βάρος πάνω μου...μία μόνιμη στεναχώρια και απογοήτευση κυρίως απο τον εαυτό μου.Δεν ήμουν όμως απαισιόδοξος και σκεφτόμουν ότι \"το καλό\" όπου να\'ναι έρχεται... Δεν ήρθε ποτέ.
Μετά από εναν άσχημο χωρισμό (όπου για πρώτη φορά ήμουν ερωτευμένος) , για τον οποίο κατηγορώ τον εαυτό μου, (μιας και ποτέ δεν αφέθηκα ελέυθερος και δεν πίστεψα ότι οτι το αγόρι με το οποίο τα είχα θα μπορούσε να με αγαπήσει) η ψυχολογία μου έχει χειροτερέψει:
Κλαίω συχνά (δεν έκλαιγα σχεδόν ποτέ) . Δεν εχω διάθεση να κάνω τίποτα και ό,τι κανω το κάνω νοιώθωντας βαρεμάρα και απαξίωση. Δεν μου αρέσει καθόλου ο εαυτός μου-και δεν εννοώ εμφανισιακά- (ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά πλέον πιστεύω οτι ποτε δεν θα γίνω αυτός που θα ήθελα να είμαι -δηλ. πιο κοινωνικός,πιο αστείος,πιο θαρραλέος,πιο χαρούμενος...). Είμαι συνέχεια απορροφημένος στον \"κόσμο μου\" και τις σκέψεις μου(πάντα έτσι ήμουν βέβαια... δεν μπορούσα να κάνω μια συζήτηση χωρίς να χάνομαι στις δικές μου σκέψεις). Θέλω να κάνω πράγματα που θα με ευχαριστούν, αλλά νοιώθω οτι δεν είμαι αρκετά καλός. Βαριέμαι τα πάντα και τους πάντες, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου.
Δεν θέλω να νομίζετε οτι είμαι απο αυτούς που επειδή τον παράτησε ο γκόμενος τα έβαψε όλα μαύρα και έπεσε σε κατάθλιψη μέχρι να βρεί τον επόμενο.Ο χωρισμός απλά χειροτέρεψε συμπτώματα που πάντα είχα,και έβγαλε στην επιφάνεια ανασφάλειες και φοβιές που πάντα υπήρχαν.

Αν κάποιος μπήκε στον κόπο να διαβάσει όλα τα απο πάνω λοιπον, (συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, προσπαθησα να δώσω μια οσο το δυνατόν πιο σφαιρική εικονα μου) θα ήθελα να ρωτήσω τα εξής:

Πιστέυετε πως όλα αυτά οφείλονται σε κάτι πιο σοβαρό απο μια απλή \"στεναχώρια\" που όλοι αισθανόμαστε όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά? (δεν ψάχνω επιστημονική συμβουλη, απλά μια άποψη).

Θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιος ψυχίατρος/ψυχολόγος/ψυχοθεραπευτης? (δεν γνωρίζω την διαφορά ανάμεσα στα τρία!) Ποιός απο τους τρείς?Με ποιόν τρόπο?

Πώς θα βρώ κάποιον \"καλό\" ειδικό?Πως θα ξέρω δηλαδή οτι \"μου κάνει\" αυτός στον οποίο θα παω? (υπενθυμίζω οτι δεν εμπιστεύομαι και δεν ανοίγομαι εύκολα σε ανθρώπους, και οτι τα οικονομικά μου δεν είναι κ πολύ καλα)

Τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας είνα καλα?Σου δίνουν σημασία?Είναι μήπως για πιο \"σοβαρές\" περιπτώσεις? (Έχω πολύ κακη εμπειρία παο γιατρούς του δημοσίου που δεν σου δίνουν σημασία επειδή δεν τους πληρώνεις)

Πώς θα νοιώσω επιτέλους καλά??

Νομίζω...αυτά ήταν!
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας...!

ίσως είναι θέμα στο οποίο χρειάζεσαι βοήθεια,εσύ ξέρεις νομίζω καλύτερα.γιατρός δεν είμαι.καλά πάνε τα πράγματα για μένα άσχημα το πλάκωμα στην ψυχή μου είναι το ίδιο.άρχισα να πηγαίνω σε ΚΨΥ.τα πράγματα είναι καλά.με παρακολουθεί ψυχολόγος.για αρχή ένοιωσα καλά.ελπίζω να συνεχίσει.πήγαινε σε κάποιο & θα σου δώσουν καλύτερες οδηγίες.σε πληροφορώ ότι έχω ακούσει περιπτώσεις μεγαλογιατρών που & τα έπαιρναν χοντρά & κατάστρεψαν ανθρώπους.για αυτό αυτή η καραμέλλα με τους δημόσιους κάποτε πρέπει να σταματήσει.σου εύχομαι καλή τύχη & να φτιάξουν τα πράγματα.ενημέρωσέ μας.

[Θεοφανία]

Συγνώμη, αλλά διαφωνώ....Είναι δυνατόν για μια ερωτική απογοήτευση να τρέχουμε στον ψυχολόγο?
Φίλε μου εγώ πιστεύω πως ειναι καθαρά αυτό, (ερωτική απογοήτευση), συν ότι όπως θα ξέρεις εσύ καλύτερα οι γκέι έχουν λιγότερες δυνατότητες προσέγγισης συναισθηματικής σχέσης, κια όλο αυτό σου βγάζει μια μικρή κατάθλιψη.
Παρτο αλλιώς, γίνε περισσότερο αισιόδοξος και όλα θα πάνε καλά.....

[Sofia]

Originally posted by oyster_boy

Πιστέυετε πως όλα αυτά οφείλονται σε κάτι πιο σοβαρό απο μια απλή \"στεναχώρια\" που όλοι αισθανόμαστε όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά? (δεν ψάχνω επιστημονική συμβουλη, απλά μια άποψη).

Θα μπορούσε να βοηθήσει κάποιος ψυχίατρος/ψυχολόγος/ψυχοθεραπευτης? (δεν γνωρίζω την διαφορά ανάμεσα στα τρία!) Ποιός απο τους τρείς?Με ποιόν τρόπο?

Πώς θα βρώ κάποιον \"καλό\" ειδικό?Πως θα ξέρω δηλαδή οτι \"μου κάνει\" αυτός στον οποίο θα παω? (υπενθυμίζω οτι δεν εμπιστεύομαι και δεν ανοίγομαι εύκολα σε ανθρώπους, και οτι τα οικονομικά μου δεν είναι κ πολύ καλα)

Τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας είνα καλα?Σου δίνουν σημασία?Είναι μήπως για πιο \"σοβαρές\" περιπτώσεις? (Έχω πολύ κακη εμπειρία παο γιατρούς του δημοσίου που δεν σου δίνουν σημασία επειδή δεν τους πληρώνεις)

Πώς θα νοιώσω επιτέλους καλά??

Νομίζω...αυτά ήταν!
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας...!

Γεια σου Δημητρη κ καλως ήρθες

Βρηκα στα οσα μας λες κ δικα μου κομματια κ νομιζω σε καταλαβαινω....Δεν ειναι κ λιγα οσα αναφερεις: οικογενειακα προβληματα, οικονομικα, δυσκολια στις σχεσεις αφου λες πώς δυσκολα εμπιστευεσαι, δυσκολα ανοιγεσαι...Σαν να ειναι ολα γκριζα...Τουλαχιστον εγω ετσι τα \"ειδα\".

Τωρα αν ειναι κατι παραπανω απο μια απλη στεναχωρια, δεν υπάρχει ζυγαρια για αυτα τα θεματα....οπως βλεπεις για αλλον τα βαρη σου δεν ειναι σπουδαια, για εναν τριτο να ναι σημαντικα...για εμενα ετσι κ ετσι κ να πηγαινει ετσι....Μα σημασια εχει τί λες εσυ. Εσυ ζεις μ αυτα, εσυ ζεις σε αυτα...οχι εμεις. Αρα εσυ πώς νιωθεις?

Προσωπικη μου γνωμη, ειναι πώς δεν χρειαζεται να φτασει κανεις στον ψυχοθεραπευτη ξεζουμισμενος, αποτελειωμενος....τουλαχιστ ον εγω αυτο λεω εκ των υστερων.

Αν νιωθεις λοιπον οπως μας λες, βρισκω ωριμη τη σκεψη σου να κανεις κατι πιο δραστικο για σενα κ τη ζωη σου. Κ ενα απο αυτα ειναι κ εναρξη ψυχοθεραπειας.

Ψυχοθεραπεια κανει ενας ψυχολογος ή και ψυχιατρος που ειναι ομως εκπαιδευμενος σε καποια ψυχοθεραπευτικη προσεγγιση (οποτε μην ντραπεις να ρωτησεις σχετικα). Υπάρχουν πολλες διαφορετικες προσεγγισεις, κ με διαφορετικη χρονικη διαρκεια.

Στο ποιος ειναι καλος, ειναι κ αρκετα υποκειμενικο. Θα δεις συντομα, αν πας καλα ή καλυτερα κ αναλογως θα κρινεις....


Σε οτι αφορα τα ΚΨΥ εχουν απευθυνθει αρκετα μελη απο εδω, εχω ακουσει θετικες αποψεις απο το ΚΨΥ που βρισκεται στην Αγια Παρασκευη.

Στο πώς θα νιωσεις επιτελους καλα, ειναι ενα ωραιο ερωτημα...στο πώς ειναι μια μεγαλη ιστορια. Γιατι τις λυσεις πολλοι τις εχουμε, αλλα στο πώς φτανουμε μεχρι εκει ειναι μια αλλη υποθεση....

Αυτα oyster boy...ελπιζω να μην σε κουρασα....

[oyster_boy]

Κατ\'αρχήν ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας..

Θεοφανία, καταλαβαίνω γιατί μπορεί να νομίζεις ότι όλο αυτό είναι μια \"ερωτική απογοήτευση\" αλλα δεν είναι έτσι... Ισως να το πίστευα κ εγώ αυτό αλλά μετά σκέφτηκα τον εαυτό μου πριν απο ένα χρόνο, πριν από δύο χρόνια, πριν απο δέκα χρόνια..Και αυτο το post θα μπορούσα να το έχω γράψει από τότε.Η μόνη διαφορά θα ήταν πως τότε θα έλεγα \"Τα πράγματα θα φτιάξουν\".. Πλέον δεν το πιστεύω αυτό... Έχω βαρεθεί να περιμένω...Έχω κουραστεί να προσπαθώ...
Αν αυτή η αλλαγή νοοτροπίας προήλθε απο τον χωρισμό,και αν όταν τον ξεπεράσω θα σκέφτομαι πάλι πιο αισιόδοξα δεν το ξέρω, αλλά το θέμα είναι πως δεν μπορεί τα πάντα να πάνε μια ζωή στραβά..μάλλον κάπου θα φταίω κ εγώ και ίσως ένα απο τα \"πράγματα που θα φτιάξουν\" να πρέπει να είμαι εγω...

Εκεί θέλω να μάθω αν μπορεί η ψυχολογία να με βοηθήσει...

Sofia, σε ευχαριστώ πολυ για τις απαντήσεις σου! Το οτι \"...δεν χρειαζεται να φτασει κανεις στον ψυχοθεραπευτη ξεζουμισμενος, αποτελειωμενος..\" είναι απο τους βασικούς μου ενδοιασμούς στο να παω σε κάποιον ειδικό. Σκέφτομαι πως υπάρχουν περιπτώσεις πολύ πιο σοβαρές, με περισσότερα προβλήματα από εμένα οπότε μήπως θα σκεφτεί οτι απλά υπερβάλλω?οτι τρώω το χρόνο του? Οπότε είναι σημαντικό για μένα οτι το αναγνωρίζεις,και το απορρίπτεις!Και εννοείται δεν με κούρασες! Υπάρχει όμως κάπου που θα μπορούσα να βρω τις βασικές διαφορές ανάμεσα στις ειδικότητες των γιατρών και τις τεχνικές?
Κάπου διάβασα οτι στα ΚΨΥ χρησιμοποιούν κυρίως γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία...Έψαξα λίγο στο net και μου φαίνεται ενδιαφέρουσα, έχει όμως κάποιος προσωπική εμπειρία?

Rainbow αν έχεις προσωπική εμπειρία απο ΚΨΥ θα ήθελα να σου στέιλω ένα pm,να σε ρωτήσω κάποια πράγματα,αν δεν σε ενοχλεί, κυρίως διαδικαστικά,ξέρεις..για να μην έχω το άγχος της πρώτης φορας!

[Sofia]

Originally posted by oyster_boy
Sofia, σε ευχαριστώ πολυ για τις απαντήσεις σου! Το οτι \"...δεν χρειαζεται να φτασει κανεις στον ψυχοθεραπευτη ξεζουμισμενος, αποτελειωμενος..\" είναι απο τους βασικούς μου ενδοιασμούς στο να παω σε κάποιον ειδικό. Σκέφτομαι πως υπάρχουν περιπτώσεις πολύ πιο σοβαρές, με περισσότερα προβλήματα από εμένα οπότε μήπως θα σκεφτεί οτι απλά υπερβάλλω?οτι τρώω το χρόνο του? Οπότε είναι σημαντικό για μένα οτι το αναγνωρίζεις,και το απορρίπτεις!Και εννοείται δεν με κούρασες! Υπάρχει όμως κάπου που θα μπορούσα να βρω τις βασικές διαφορές ανάμεσα στις ειδικότητες των γιατρών και τις τεχνικές?
Κάπου διάβασα οτι στα ΚΨΥ χρησιμοποιούν κυρίως γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία...Έψαξα λίγο στο net και μου φαίνεται ενδιαφέρουσα, έχει όμως κάποιος προσωπική εμπειρία?

Δημητρη μπορω να πώ πώς εντυπωσιαζομαι με την καθαροτητα των σκεψεων σου, εστω κ αν εισαι σε σημειο οριακο. Αρα, τουλαχιστον οπως γραφεις, φαινεται πώς ο χωρισμος ηρθε σαν τη σταγονα που ξεχειλισε το ποτηρι....

Σε οτι αφορα τον φοβο σου για το οτι μπορει να υπάρχουν πιο δυσκολες περιπτωσεις απο τη δικη σου, ναι φανταζομαι θα υπάρχουν κ πολυ πιο δυσκολες. Αυτο σε κανει ομως ικανο, να περιμενεις στην ακρη μη διεκδικοντας εναν ακομα τροπο που μπορει να σε βοηθησει να ορθοποδησεις κ να συνεχισεις να ζεις διαφορετικα?

Ακομα κ αν βρισκεις πώς ολα οσα εχεις ειναι υπερβολικα για να τρεχεις σε ψυχοθεραπειες, ειναι ενα πολυ καλο θεμα για να εξετασεις. Ξερω οτι μπορει να ακουγεται αστειο, αλλα πιστεψε με δεν ειναι....Οποτε το ερωτημα ή την ανησυχια σου αυτη θα ειχε εξαιρετικο ενδιαφερον να την εθετες στον θεραπευτη σου.

Για τις διαφορες τωρα: υπάρχουν απειρες πληροφοριες και στην σελιδα αυτη, στα αρθρα που αναρτωνται κατα καιρους. Ετσι θα βρεις πληροφοριες και για την γνωστικη, κ για προσωποκεντρικη κ.α.

Η Γνωσιακη ειναι πολυ διαδεδομενη κ την ακολουθουν πολλοι (αλλα οχι εγω οποτε δεν μπορω να σου πω εντυπωσεις), και πολλα μελη στο φορουμ αυτο, οποτε και μπορεις να ανατρεξεις σε παλιοτερα θεματα για να διαβασεις εντυπωσεις.
Το ιδιο ισχυει κ για τα ΚΨΥ.

Καλη δύναμη στην σημαντικη αυτη προσπάθεια