Προσκόλληση σε ανθρώπους

[eleni77]

Καλησπέρα
Έχω το εξής πρόβλημα . Γενικά δένομαι με ανθρώπους ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Με ανθρώπους όμως που δεν υποτειθεται πως θα έπρεπε να δεθώ τόσο πολύ , δηλαδή δεν εννοώ φίλους , συγγενείς κλπ, αλλά άτομα ας πουμε που τυχαίνει να συνεργάζομαι σε καποιο τομέα για μικρό χρονικό διάστημα. Πριν λίγο καιρό ας πούμε έκανα μαθήματα για το δίπλωμα οδήγησης, και με τον δάσκαλό μου είχαμε μια πολύ ωραία σχέση , ανθρώπινη , είχαμε κάνει μερικές ωραιες συζητήσεις , υπήρχε μια καλή χημεία. Μέχρι τότε όλα καλά , δεν είχα συνειδητοποιήσει τι θα συνέβαινε μετά απλά ήμουν επικεντρωμένη να δώσω τις εξετάσεις και να περάσω , το οποίο έγινε λίαν συντόμως και όλα πήγαν καλά. Το θεμα είναι ότι όταν τελείωσε αυτό , και προφανώς τελείωσε και η συνεργασία μας , συνειδητοποιησα ότι νιώθω ένα τεράστιο κενό , πως αυτός ο άνθρωπος με ανέβαζε ψυχολογικά μέσα από την κουβέντα , κάτι που δε βρίσκω δυστυχώς στους ανθρώπους γύρω μου , ούτε καν στους γονείς μου. Ένιωθα τόσο χάλια , που, όσο γελοίο και αν ακούγεται , μια εβδομάδα μετα τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να κάνουμε μερικά ακόμα μαθήματα και καλα ότι φοβόμουν να οδηγήσω ξέρω γώ … που ίσχυε κιόλας εν μέρη αλά δεν ηταν ο λόγος (φυσικά οικονομική επιβάρυνση για εμένα) ,ηταν ο μόνος τρόπος ομως να νιώσω καλύτερα. Φυσικά όμως και αυτό τελείωσε κάποια στιγμή (αρχή Ιανουαρίου συγκεκριμένα ηταν η τελευταία φορά που βρεθήκαμε ) απλώς μετατέθηκε αυτό το συναίσθημα μου για 2 εβδομάδες μετά … και από τότε δε μπορώ να ήρεμησω , έχει περάσει ένας μήνας και κάθε μέρα τον σκέφτομαι και γυρίζω αυνεχεια στο μυαλό μου τις συζητησεις μας , το ποσό με εμψύχωνε.. μου λείπει πολύ ..δεν ηταν ερωτικο , καμία σχέση , τον είδα πιο πολύ σαν πατέρα μου, και αυτό ίσως γιατι με τον πατέρα μου έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση , παρότι ξερω πως με αγαπάει πολύ για κάποιους λόγους γενικά δεν καλύπτει τις συναισθηματικές μου ανάγκες ως πατέρας … Παρόμοια θέματα είχα και παλαιότερα και με διάφορους καθηγητές πχ στο λύκειο
Αυτό που με απασχολεί όπως είπα είναι ότι έχει περάσει ένας μήνας , εντάξει άλλες φορές το σκέφτομαι λιγότερο το θεμα και είμαι καλύτερα , αλλά αυτή την εβδομάδα πάλι έχω γυρίσει πολύ πίσω και δε μπορώ να ηρεμήσω σε ξερω τι άλλο να σκεφτώ , τι άλλο να κάνω

[axl100]

Εξαρτηση ειναι, ψαξε στο ΥΤ limerence

[diogenis]

Καλησπέρα
Έχω το εξής πρόβλημα . Γενικά δένομαι με ανθρώπους ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Με ανθρώπους όμως που δεν υποτειθεται πως θα έπρεπε να δεθώ τόσο πολύ , δηλαδή δεν εννοώ φίλους , συγγενείς κλπ, αλλά άτομα ας πουμε που τυχαίνει να συνεργάζομαι σε καποιο τομέα για μικρό χρονικό διάστημα. Πριν λίγο καιρό ας πούμε έκανα μαθήματα για το δίπλωμα οδήγησης, και με τον δάσκαλό μου είχαμε μια πολύ ωραία σχέση , ανθρώπινη , είχαμε κάνει μερικές ωραιες συζητήσεις , υπήρχε μια καλή χημεία. Μέχρι τότε όλα καλά , δεν είχα συνειδητοποιήσει τι θα συνέβαινε μετά απλά ήμουν επικεντρωμένη να δώσω τις εξετάσεις και να περάσω , το οποίο έγινε λίαν συντόμως και όλα πήγαν καλά. Το θεμα είναι ότι όταν τελείωσε αυτό , και προφανώς τελείωσε και η συνεργασία μας , συνειδητοποιησα ότι νιώθω ένα τεράστιο κενό , πως αυτός ο άνθρωπος με ανέβαζε ψυχολογικά μέσα από την κουβέντα , κάτι που δε βρίσκω δυστυχώς στους ανθρώπους γύρω μου , ούτε καν στους γονείς μου. Ένιωθα τόσο χάλια , που, όσο γελοίο και αν ακούγεται , μια εβδομάδα μετα τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να κάνουμε μερικά ακόμα μαθήματα και καλα ότι φοβόμουν να οδηγήσω ξέρω γώ … που ίσχυε κιόλας εν μέρη αλά δεν ηταν ο λόγος (φυσικά οικονομική επιβάρυνση για εμένα) ,ηταν ο μόνος τρόπος ομως να νιώσω καλύτερα. Φυσικά όμως και αυτό τελείωσε κάποια στιγμή (αρχή Ιανουαρίου συγκεκριμένα ηταν η τελευταία φορά που βρεθήκαμε ) απλώς μετατέθηκε αυτό το συναίσθημα μου για 2 εβδομάδες μετά … και από τότε δε μπορώ να ήρεμησω , έχει περάσει ένας μήνας και κάθε μέρα τον σκέφτομαι και γυρίζω αυνεχεια στο μυαλό μου τις συζητησεις μας , το ποσό με εμψύχωνε.. μου λείπει πολύ ..δεν ηταν ερωτικο , καμία σχέση , τον είδα πιο πολύ σαν πατέρα μου, και αυτό ίσως γιατι με τον πατέρα μου έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση , παρότι ξερω πως με αγαπάει πολύ για κάποιους λόγους γενικά δεν καλύπτει τις συναισθηματικές μου ανάγκες ως πατέρας … Παρόμοια θέματα είχα και παλαιότερα και με διάφορους καθηγητές πχ στο λύκειο
Αυτό που με απασχολεί όπως είπα είναι ότι έχει περάσει ένας μήνας , εντάξει άλλες φορές το σκέφτομαι λιγότερο το θεμα και είμαι καλύτερα , αλλά αυτή την εβδομάδα πάλι έχω γυρίσει πολύ πίσω και δε μπορώ να ηρεμήσω σε ξερω τι άλλο να σκεφτώ , τι άλλο να κάνω

τα είπες όλα μοναχή σου έχεις πολύ καλή επίγνωση

το θέμα λοιπόν είναι το κενό που νιώθεις μέσα σου

όπως όλοι όσοι έχουμε κενό κάνουμε διάφορα για να το καλύψουμε ουσιαστικά για να
το καλύψουμε μη ουσιαστικά ή και για να το κρύψουμε
πάντως από ότι φαίνεται είσαι ένας ιδιαίτερος και μοναδικός άνθρωπος και για αυτό βρήκες μια ιδιαίτερη και μοναδική λύση
για να καλύψεις αυτό το κενό και για να νιώσεις το το ψυχολογικό ανέβασμα πήγες και ξανά έκανες μαθήματα οδήγησης...πραγματικά πρωτότυπο και προσωπική λύση
πάντως κάτι έκανες!....
σιγά-σιγά ίσως είναι και καλύτερο να κάνεις και κάτι πιο ουσιαστικό όπως το να βρεις-με έναν ειδικό ίσως- γιατί έχεις αυτό το κενό και γιατί αισθάνεσαι ότι θέλεις να σε ανεβάζουν οι άλλοι και όχι εσύ από μόνη σου

πάντως εντάξει δεν είναι κάτι τραβηγμένο
σε όλους αρέσει να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που να μας ανεβάζουν ψυχολογικά
μόνο από αυτό εξαρτάται από τους άλλους και οι άλλοι δεν ξέρουμε πως συμπεριφέρονται και πως αλλάζουν και αν είναι για πάντα δίπλα μας με την ίδια διάθεση

[diogenis]

Καλησπέρα
Έχω το εξής πρόβλημα . Γενικά δένομαι με ανθρώπους ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Με ανθρώπους όμως που δεν υποτειθεται πως θα έπρεπε να δεθώ τόσο πολύ , δηλαδή δεν εννοώ φίλους , συγγενείς κλπ, αλλά άτομα ας πουμε που τυχαίνει να συνεργάζομαι σε καποιο τομέα για μικρό χρονικό διάστημα. Πριν λίγο καιρό ας πούμε έκανα μαθήματα για το δίπλωμα οδήγησης, και με τον δάσκαλό μου είχαμε μια πολύ ωραία σχέση , ανθρώπινη , είχαμε κάνει μερικές ωραιες συζητήσεις , υπήρχε μια καλή χημεία. Μέχρι τότε όλα καλά , δεν είχα συνειδητοποιήσει τι θα συνέβαινε μετά απλά ήμουν επικεντρωμένη να δώσω τις εξετάσεις και να περάσω , το οποίο έγινε λίαν συντόμως και όλα πήγαν καλά. Το θεμα είναι ότι όταν τελείωσε αυτό , και προφανώς τελείωσε και η συνεργασία μας , συνειδητοποιησα ότι νιώθω ένα τεράστιο κενό , πως αυτός ο άνθρωπος με ανέβαζε ψυχολογικά μέσα από την κουβέντα , κάτι που δε βρίσκω δυστυχώς στους ανθρώπους γύρω μου , ούτε καν στους γονείς μου. Ένιωθα τόσο χάλια , που, όσο γελοίο και αν ακούγεται , μια εβδομάδα μετα τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να κάνουμε μερικά ακόμα μαθήματα και καλα ότι φοβόμουν να οδηγήσω ξέρω γώ … που ίσχυε κιόλας εν μέρη αλά δεν ηταν ο λόγος (φυσικά οικονομική επιβάρυνση για εμένα) ,ηταν ο μόνος τρόπος ομως να νιώσω καλύτερα. Φυσικά όμως και αυτό τελείωσε κάποια στιγμή (αρχή Ιανουαρίου συγκεκριμένα ηταν η τελευταία φορά που βρεθήκαμε ) απλώς μετατέθηκε αυτό το συναίσθημα μου για 2 εβδομάδες μετά … και από τότε δε μπορώ να ήρεμησω , έχει περάσει ένας μήνας και κάθε μέρα τον σκέφτομαι και γυρίζω αυνεχεια στο μυαλό μου τις συζητησεις μας , το ποσό με εμψύχωνε.. μου λείπει πολύ ..δεν ηταν ερωτικο , καμία σχέση , τον είδα πιο πολύ σαν πατέρα μου, και αυτό ίσως γιατι με τον πατέρα μου έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση , παρότι ξερω πως με αγαπάει πολύ για κάποιους λόγους γενικά δεν καλύπτει τις συναισθηματικές μου ανάγκες ως πατέρας … Παρόμοια θέματα είχα και παλαιότερα και με διάφορους καθηγητές πχ στο λύκειο
Αυτό που με απασχολεί όπως είπα είναι ότι έχει περάσει ένας μήνας , εντάξει άλλες φορές το σκέφτομαι λιγότερο το θεμα και είμαι καλύτερα , αλλά αυτή την εβδομάδα πάλι έχω γυρίσει πολύ πίσω και δε μπορώ να ηρεμήσω σε ξερω τι άλλο να σκεφτώ , τι άλλο να κάνω

αν πάντως είναι εν ζωή ο πατέρας σου μάλλον πρέπει να εκμεταλλευτείς το χρόνο που απομένει ούτως ώστε να κάνετε ουσιαστικές συζητήσεις κάτι το οποίο θα σε βοηθήσει να λύσεις εν πολλοίς το θέμα αυτό

[elis]

Κάνεις δεν υπάρχει αλφαδι προσκολομαστε ανάλογα τα συμφέροντα μας το κάνουν όλοι οι παντρεμένοι

[eleni77]

Σε ευχαριστώ καταρχήν για το ενδιαφέρον και το χρόνο σου. Βλέπω ειδικό , ψυχίατρο , τα τελευταία 3 χρόνια , γενικά έχω περάσει πολλά αυτά τα 3 χρόνια ,δεν είναι ότι μου συνέβη κάτι αντικειμενικά σοβαρό η ότι έχασα κάποιον δικό μου .. Πάσχω από κατάθλιψη και αυτό κάνει πολύ δύσκολη την καθημερινότητα ακόμα και όταν δεν είναι σε οξεία φάση δυσκολεύομαι, 2,5 χρόνια έπαιρνα φάρμακα και τα σταμάτησα γιατί καταλαβα ότι δεν υπάρχει κατάλληλος χρόνος να το κανει κανείς πάντα θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα αλλά κάτι τέτοιο ας πούμε σαν αυτό που περιέγραψα αρκεί για να την πυροδοτήσει ξανά … Ο μπαμπάς μου (ειναι εν ζωή , δόξα τω θεω )έχασε τον πατέρα του πολύ νέος , και η ψυχοθεραπεύτρια μου θεωρεί πως ίσως για αυτό πολλές φορές συμπεριφέρεται έτσι , δηλαδή ενώ ξέρω πως με λατρεύει πραγματικά, ώρες ώρες νιώθω πως με αντιμετωπίζει ανταγωνιστικά , δεν είναι τρυφερός και προστατευτικός και όταν προσπαθεί να το κάνει βγαίνει πολύ αφύσικο (συνήθως δε το προσπαθεί καν) , εγω όμως έχω ανάγκη να είναι προστατευτικός , κυρίως απέναντι στα συναισθήματα μου, γιατί πολλές φορές με πληγώνει με τον τρόπο που με αντιμετωπίζει και το ποσό εύκολα παρεξηγείται μαζί μου με κάτι βλακώδες ας πουμε σαν να είμαι δηλαδή γυναίκα του και όχι κόρη του …έχει τύχει σε οικογενειακό τραπέζι να υποστηρίξει την ξαδέρφη μου αντί για μένα(κάτι που ο θείος μου για κανένα λόγο δε θα έκανε το αντίστοιχο ) , έχει τύχει να μαλώσει μαζί μου μπροστα τους για ένα αστείο που έκανα και θεώρησε ότι τον πρόσβαλλε …πιστεύω πως αυτό ειναι που βρήκα στον δάσκαλο μου ότι με «προστάτευε» και με υποστήριζε και ίσως ειναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος που το χρειάζομαι τόσο πολύ
Απ την άλλη νιώθω τύψεις πολλές που τα σκέφτομαι αυτα για τον πατέρα μου , γιατί όπως είπα ξέρω ότι με αγαπάει και όπως είπες κι εσυ πρέπει να εκμεταλλευτώ τον χρόνο που έχουμε ακόμα που προφανώς δεν ειναι και άπειρος αλλά δε νομίζω ότι ειναι κάτι που μπορεί να αλλάξει
Επίσης προς το παρών αυτό που θελω ειναι να νιώσω καλύτερα και να σταματήσω να σκέφτομαι συνέχεια το ποσό μου λείπει ο δάσκαλος μου και ποσό θα ήθελα να τον δω , κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει θεωρώ αλλά ακόμα δεν το έχω αποδεχτεί και πραγματικά προσπαθώ πολύ και πέφτω σε αδιέξοδο

[eleni77]

τα είπες όλα μοναχή σου έχεις πολύ καλή επίγνωση

το θέμα λοιπόν είναι το κενό που νιώθεις μέσα σου

όπως όλοι όσοι έχουμε κενό κάνουμε διάφορα για να το καλύψουμε ουσιαστικά για να
το καλύψουμε μη ουσιαστικά ή και για να το κρύψουμε
πάντως από ότι φαίνεται είσαι ένας ιδιαίτερος και μοναδικός άνθρωπος και για αυτό βρήκες μια ιδιαίτερη και μοναδική λύση
για να καλύψεις αυτό το κενό και για να νιώσεις το το ψυχολογικό ανέβασμα πήγες και ξανά έκανες μαθήματα οδήγησης...πραγματικά πρωτότυπο και προσωπική λύση
πάντως κάτι έκανες!....
σιγά-σιγά ίσως είναι και καλύτερο να κάνεις και κάτι πιο ουσιαστικό όπως το να βρεις-με έναν ειδικό ίσως- γιατί έχεις αυτό το κενό και γιατί αισθάνεσαι ότι θέλεις να σε ανεβάζουν οι άλλοι και όχι εσύ από μόνη σου

πάντως εντάξει δεν είναι κάτι τραβηγμένο
σε όλους αρέσει να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που να μας ανεβάζουν ψυχολογικά
μόνο από αυτό εξαρτάται από τους άλλους και οι άλλοι δεν ξέρουμε πως συμπεριφέρονται και πως αλλάζουν και αν είναι για πάντα δίπλα μας με την ίδια διάθεση

Σε ευχαριστώ καταρχήν για το ενδιαφέρον και το χρόνο σου. Βλέπω ειδικό , ψυχίατρο , τα τελευταία 3 χρόνια , γενικά έχω περάσει πολλά αυτά τα 3 χρόνια ,δεν είναι ότι μου συνέβη κάτι αντικειμενικά σοβαρό η ότι έχασα κάποιον δικό μου .. Πάσχω από κατάθλιψη και αυτό κάνει πολύ δύσκολη την καθημερινότητα ακόμα και όταν δεν είναι σε οξεία φάση δυσκολεύομαι, 2,5 χρόνια έπαιρνα φάρμακα και τα σταμάτησα γιατί καταλαβα ότι δεν υπάρχει κατάλληλος χρόνος να το κανει κανείς πάντα θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα αλλά κάτι τέτοιο ας πούμε σαν αυτό που περιέγραψα αρκεί για να την πυροδοτήσει ξανά … Ο μπαμπάς μου (ειναι εν ζωή , δόξα τω θεω )έχασε τον πατέρα του πολύ νέος , και η ψυχοθεραπεύτρια μου θεωρεί πως ίσως για αυτό πολλές φορές συμπεριφέρεται έτσι , δηλαδή ενώ ξέρω πως με λατρεύει πραγματικά, ώρες ώρες νιώθω πως με αντιμετωπίζει ανταγωνιστικά , δεν είναι τρυφερός και προστατευτικός και όταν προσπαθεί να το κάνει βγαίνει πολύ αφύσικο (συνήθως δε το προσπαθεί καν) , εγω όμως έχω ανάγκη να είναι προστατευτικός , κυρίως απέναντι στα συναισθήματα μου, γιατί πολλές φορές με πληγώνει με τον τρόπο που με αντιμετωπίζει και το ποσό εύκολα παρεξηγείται μαζί μου με κάτι βλακώδες ας πουμε σαν να είμαι δηλαδή γυναίκα του και όχι κόρη του …έχει τύχει σε οικογενειακό τραπέζι να υποστηρίξει την ξαδέρφη μου αντί για μένα(κάτι που ο θείος μου για κανένα λόγο δε θα έκανε το αντίστοιχο ) , έχει τύχει να μαλώσει μαζί μου μπροστα τους για ένα αστείο που έκανα και θεώρησε ότι τον πρόσβαλλε …πιστεύω πως αυτό ειναι που βρήκα στον δάσκαλο μου ότι με «προστάτευε» και με υποστήριζε και ίσως ειναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος που το χρειάζομαι τόσο πολύ
Απ την άλλη νιώθω τύψεις πολλές που τα σκέφτομαι αυτα για τον πατέρα μου , γιατί όπως είπα ξέρω ότι με αγαπάει και όπως είπες κι εσυ πρέπει να εκμεταλλευτώ τον χρόνο που έχουμε ακόμα που προφανώς δεν ειναι και άπειρος αλλά δε νομίζω ότι ειναι κάτι που μπορεί να αλλάξει
Επίσης προς το παρών αυτό που θελω ειναι να νιώσω καλύτερα και να σταματήσω να σκέφτομαι συνέχεια το ποσό μου λείπει ο δάσκαλος μου και ποσό θα ήθελα να τον δω , κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει θεωρώ αλλά ακόμα δεν το έχω αποδεχτεί και πραγματικά προσπαθώ πολύ και πέφτω σε αδιέξοδο

[eleni77]

Κάνεις δεν υπάρχει αλφαδι προσκολομαστε ανάλογα τα συμφέροντα μας το κάνουν όλοι οι παντρεμένοι

Δεν είμαι παντρεμένη ούτε έχω κανένα συμφέρον από το συγκεκριμένο άτομο

[diogenis]

Σε ευχαριστώ καταρχήν για το ενδιαφέρον και το χρόνο σου. Βλέπω ειδικό , ψυχίατρο , τα τελευταία 3 χρόνια , γενικά έχω περάσει πολλά αυτά τα 3 χρόνια ,δεν είναι ότι μου συνέβη κάτι αντικειμενικά σοβαρό η ότι έχασα κάποιον δικό μου .. Πάσχω από κατάθλιψη και αυτό κάνει πολύ δύσκολη την καθημερινότητα ακόμα και όταν δεν είναι σε οξεία φάση δυσκολεύομαι, 2 χρόνια έπαιρνα φάρμακα και τα σταμάτησα γιατί καταλαβα ότι δεν υπάρχει κατάλληλος χρόνος να το κανει κανείς πάντα θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα αλλά κάτι τέτοιο ας πούμε σαν αυτό που περιέγραψα αρκεί για να την πυροδοτήσει ξανά … Ο μπαμπάς μου (ειναι εν ζωή , δόξα τω θεω )έχασε τον πατέρα του πολύ νέος , και η ψυχοθεραπεύτρια μου θεωρεί πως ίσως για αυτό πολλές φορές συμπεριφέρεται έτσι , δηλαδή ενώ ξέρω πως με λατρεύει πραγματικά, ώρες ώρες νιώθω πως με αντιμετωπίζει ανταγωνιστικά , δεν είναι τρυφερός και προστατευτικός και όταν προσπαθεί να το κάνει βγαίνει πολύ αφύσικο (συνήθως δε το προσπαθεί καν) , εγω όμως έχω ανάγκη να είναι προστατευτικός , κυρίως απέναντι στα συναισθήματα μου, γιατί πολλές φορές με πληγώνει με τον τρόπο που με αντιμετωπίζει και το ποσό εύκολα παρεξηγείται μαζί μου με κάτι βλακώδες ας πουμε σαν να είμαι δηλαδή γυναίκα του και όχι κόρη του …έχει τύχει σε οικογενειακό τραπέζι να υποστηρίξει την ξαδέρφη μου αντί για μένα(κάτι που ο θείος μου για κανένα λόγο δε θα έκανε το αντίστοιχο ) , έχει τύχει να μαλώσει μαζί μου μπροστα τους για ένα αστείο που έκανα και θεώρησε ότι τον πρόσβαλλε …πιστεύω πως αυτό ειναι που βρήκα στον δάσκαλο μου ότι με «προστάτευε» και με υποστήριζε και ίσως ειναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος που το χρειάζομαι τόσο πολύ
Απ την άλλη νιώθω τύψεις πολλές που τα σκέφτομαι αυτα για τον πατέρα μου , γιατί όπως είπα ξέρω ότι με αγαπάει και όπως είπες κι εσυ πρέπει να εκμεταλλευτώ τον χρόνο που έχουμε ακόμα που προφανώς δεν ειναι και άπειρος αλλά δε νομίζω ότι ειναι κάτι που μπορεί να αλλάξει
Επίσης προς το παρών αυτό που θελω ειναι να νιώσω καλύτερα και να σταματήσω να σκέφτομαι συνέχεια το ποσό μου λείπει ο δάσκαλος μου και ποσό θα ήθελα να τον δω , κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει θεωρώ αλλά ακόμα δεν το έχω αποδεχτεί και πραγματικά προσπαθώ πολύ και πέφτω σε αδιέξοδο

σε καταλαβαίνω απόλυτα ελένη...

για την ακρίβεια καταλαβαίνω περισσότερα από αυτά που είπες...
από ότι φαίνεται ο πατέρας σου δεν θεωρεί ότι χρειάζεσαι κάποιου τύπου ιδιαίτερη προστασία συναισθηματική .πιθανότατα δε , δεν το καταλαβαίνει κιόλας...

δυστυχώς δεν φτάνει μόνο η καλοσύνη στο γονιό...
γονείς με καλοσύνη είναι το 90% των γονιών...
το θέμα της συζήτησης με τον πατέρα σου δεν είναι να αλλάξει ο πατέρας σου αλλά να τακτοποιήσεις εσύ ορισμένα πράγματα μέσα σου..

και το αδιέξοδο όμως που ενίοτε ζεις...είναι και αυτό μια εμπειρία σε έναν δρόμο που δοκιμάζεις και δεν έχει έξοδο
δεν είναι δηλαδή τόσο κακό απλά ταλαιπωρείσαι

τα συναισθήματα που νιώθεις για το δάσκαλό σου μήπως θα ένιωθες και για τους καθηγητές σου για κάποιον από αυτούς?

μήπως έλκεσε και ερωτικά με μεγαλύτερους ανθρώπους?

εκτός από φάρμακα έχεις κάνει κάποια ψυχοθεραπεία που να σε βοηθήσει να καταλάβεις κάτι από το είναι σου?

[eleni77]

σε καταλαβαίνω απόλυτα ελένη...

για την ακρίβεια καταλαβαίνω περισσότερα από αυτά που είπες...
από ότι φαίνεται ο πατέρας σου δεν θεωρεί ότι χρειάζεσαι κάποιου τύπου ιδιαίτερη προστασία συναισθηματική .πιθανότατα δε , δεν το καταλαβαίνει κιόλας...

δυστυχώς δεν φτάνει μόνο η καλοσύνη στο γονιό...
γονείς με καλοσύνη είναι το 90% των γονιών...
το θέμα της συζήτησης με τον πατέρα σου δεν είναι να αλλάξει ο πατέρας σου αλλά να τακτοποιήσεις εσύ ορισμένα πράγματα μέσα σου..

και το αδιέξοδο όμως που ενίοτε ζεις...είναι και αυτό μια εμπειρία σε έναν δρόμο που δοκιμάζεις και δεν έχει έξοδο
δεν είναι δηλαδή τόσο κακό απλά ταλαιπωρείσαι

τα συναισθήματα που νιώθεις για το δάσκαλό σου μήπως θα ένιωθες και για τους καθηγητές σου για κάποιον από αυτούς?

μήπως έλκεσε και ερωτικά με μεγαλύτερους ανθρώπους?

εκτός από φάρμακα έχεις κάνει κάποια ψυχοθεραπεία που να σε βοηθήσει να καταλάβεις κάτι από το είναι σου?

Κάνω και ψυχοθεραπεία, ναι ,γνωστική-συμπεριφορική με την ίδια ψυχίατρο ακόμα και θεωρώ πως με έχει βοηθήσει πολύ σαν άνθρωπο , δηλαδή πριν 3 χρόνια δεν ήμουν ο ίδιος άνθρωπος με τώρα, ο τρόπος που μιλούσα, δεν είχα καμία αυτοπεποίθηση. κυρίως αυτό που έχω αποκομίσει είναι να δίνω περιθώριο στον εαυτό μου, και ακόμα έχω αποδεχτεί πως θα έρχονται οι στιγμές που δε θα είμαι καλά γιατί εντάξει, έτσι είμαι κιόλας δε το διάλεξα αυτό, και αν ακόμα χρειαστεί να ξαναπάρω και φάρμακα θα τα ξαναπάρω εντάξει δε θεωρώ πως ειναι η καλύτερη λύση αλλα δε θα τρελαθώ κιόλας , προς το παρών όμως το παλεύω έτσι
Απλώς ίσως επειδή έχουν πέρασαν και 3 χρόνια δε ξέρω κατά ποσό πλέον μπορεί να με βοηθήσει περαιτέρω , γιατί κάπου φτάνεις και σε ένα τέλμα με τον θεραπευτή όταν πάει τόσος καιρός .. προς το παρών με βοηθάει ότι βρισκόμαστε τύπου 1 φορά το μήνα και της μιλάω και τα συζητάμε , ίσως βέβαια κάποια στιγμή θα έπρεπε να το ψάξω μήπως βρω και κάποια άλλη εναλλακτική μορφή η ομαδική ψυχοθεραπεία .. δε ξέρω .. αλλά ακόμα νιώθω πως μπορεί να με βοηθήσει ως ένα σημείο
Επίσης με κάνα-δυο καθηγητές είχα νιώσει επίσης έντονα συναισθήματα αλλά όχι τόσο έντονα όσο τώρα αυτό δε μου έχει ξανασυμβεί ποτέ
Και ναι η αλήθεια είναι ότι έχει τύχει να νιώσω ερωτική έλξη για μεγαλύτερους , πραγματικά, όμως μπορώ να τα ξεχωρίσω ποτέ είναι ερωτικο και ποτέ όχι και στη συγκεκριμένη περίπτωση με τον δάσκαλό μου μπορώ να πω με βεβαιότητα πως δεν ηταν ερωτικο (εντάξει βέβαια ηταν και πολύ μεγαλύτερος, πιο μεγάλος και από τους γονείς μου, αλλά δεν έχει να κάνει θα μπορούσε και να συμβεί) , στη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ πως ήταν αγνή αγάπη από άνθρωπο προς άνθρωπο (γιατί καμία φορά θεωρούμε πως αγάπη=έρωτας αλλά δεν είναι έτσι) και ίσως ένα παραπάνω ότι τον είδα σαν πατέρα μου και μάλιστα ένιωσα και είμαι σίγουρη γι αυτό πως και αυτός με είδε σαν κόρη του , ο τρόπος δηλαδή που μου μιλούσε έδειχνε ότι για ότι του έλεγα ενδιαφερόταν πραγματικά, και είχε τύχει να με αποκαλέσει και «κόρη μου» μια φορά στο τηλέφωνο και με είχε συγκινήσει αυτό
Ήταν δηλαδή αμοιβαία τα αισθήματα για αυτό λέω ότι είχαμε καλή χημεία ειναι πολύ σημαντικό

[george1520]

Ίσως χρειάζεται να αλλάξεις γιατρό - ψυχολόγο αφού νιώθεις ότι πλέον ο συγκεκριμένος δεν μπορεί να σου δώσει περισσότερα. Νομίζω το θέμα έχει να κάνει με το μέσα σου, πως βλέπεις τον εαυτό σου και πρέπει να το δουλέψεις περισσότερο για να μην έχεις ανάγκη την αποδοχή - αγάπη των άλλων σε τέτοιο βαθμό.

[Remedy]

απο αυτα που μας λες, αντιλαμβανομαι οτι καποια ελλειψη απο πατρικη παρουσια νοιωθεις, ειτε επειδη οπως λες δεν σου φερεται συμφωνα ,με τον ρολο που εχεις εσυ στο μυαλο σου, ειτε γιατι δεν τον ενοιωθες κοντα σου, ποιος να ξερει...
αυτο δεν αποκλειει βεβαια το να τον θελεις και σε ερωτικο ρολο κι ας εχετε μεγαλη διαφορα ηλικιας..
σιγουρα ο ψυχ σου θα μπορει να βγαλει καποια ακρη.

[WildHoney]

Ένα είδος parasocial σχέσης μου θυμίζει αυτό που κάνεις, που σπαταλάς ενέργεια, χρόνο, σκέψη και κίνητρα για να
κρατήσεις ένα είδος επαφής με κάποιον/κάποιους ανθρώπους που δεν επιδιώκουν το ίδιο, δεν υπάρχει δηλαδή
αμοιβαιότητα και φυσική ροή ούτε πραγματική, ουσιαστική αλληλεπίδραση.
Φαντάζομαι ότι κάποιο κενό σου καλύπτει αυτό, αλλά επειδή ακόμη κι αν ξεκολλήσεις από την τωρινή φάση στο μέλλον
ενδέχεται να σου ξανακάτσει κάποιο τέτοιο σενάριο, θα έλεγα ότι σωστά το ψάχνεις για να δεις τι τρέχει.

[eleni77]

Τι να πω ρε παιδιά δε ξέρω …όσα λέτε σωστά είναι ισχύουν ..απλά πάει πολύς καιρός πλέον που προσπαθώ χωρίς αποτέλεσμα και μόνη και με τη ψυχοθεραπεύτρια μου και ξέρω τον εαυτό μου σιγά σιγά νιώθω πως πέφτω ξανά στην κατάθλιψη δε θέλει πολύ να γίνει … αυτή τη στιγμή το παλεύω με το να είμαι όλη μέρα έξω , βγαίνω και περπατάω χιλιόμετρα γιατί δε με χωράει το σπίτι νιώθω, το σκέφτομαι περισσότερο όταν είμαι σπίτι … αλλά και αυτό λύση δεν είναι προφανώς ξέρω ότι το επόμενο στάδιο θα είναι να μη μπορώ να σηκωθώ απ το κρεβάτι και ελπίζω να μη φτάσω εκεί πάλι

[eleni77]

Ένα είδος parasocial σχέσης μου θυμίζει αυτό που κάνεις, που σπαταλάς ενέργεια, χρόνο, σκέψη και κίνητρα για να
κρατήσεις ένα είδος επαφής με κάποιον/κάποιους ανθρώπους που δεν επιδιώκουν το ίδιο, δεν υπάρχει δηλαδή
αμοιβαιότητα και φυσική ροή ούτε πραγματική, ουσιαστική αλληλεπίδραση.
Φαντάζομαι ότι κάποιο κενό σου καλύπτει αυτό, αλλά επειδή ακόμη κι αν ξεκολλήσεις από την τωρινή φάση στο μέλλον
ενδέχεται να σου ξανακάτσει κάποιο τέτοιο σενάριο, θα έλεγα ότι σωστά το ψάχνεις για να δεις τι τρέχει.

Όντως μάλλον καλύπτει κενό το θέμα είναι πως αυτές τις σχέσεις δεν τις επιδιώκω απλά συμβαίνουν με την φυσική πορεια της καθημερινότητας, δεν είναι δλδ ότι πάω στοχευμένα και ψάχνω να βρω άτομα, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και κάθε φορά λέω πως δε θα ξανα αφήσω τον εαυτό μου να ξανά δεθεί με κανέναν αλλά ακριβώς επειδή δε το κάνω σκόπιμα, όταν γνωρίζω το εκάστοτε άτομο δε το καταλαβαίνω αμέσως πρέπει να περάσει ένα διάστημα για να δεθώ και άπαξ και γίνει μετά πάει .. όποτε ναι ισχύει ότι πρέπει να βρω την αιτία που συμβαίνει για να μην ξανασυμβεί αλλά δε ξέρω πώς πλέον