Πείτε μου την γνώμη σας

[soft]

Originally posted by lucifer

Originally posted by may

Δεν θέλω να πιστεύω ότι έχτιζα πύργους στην άμμο τόσα χρόνια..ότι 5 χρόνια ήταν ένα παραμύθι όλα....δεν μιλάμε για 5 μήνες αλλά για 5 χρόνια...

may,

αλήθεια τι αλλάζει στα 5 χρόνια που ήδη έζησες με την εμφάνιση τον νέων δεδομένων? καταλαβαίνω ότι είναι πολύ πιθανόν να αλλάξει η σχέση σου στο παρόν και το μέλλον, αλλά το παρελθόν?
αν με αυτόν τον φίλο σου πέρασες 5 καλά

πολλα αλλαξαν , για την κοπελα,γιατι αλλιως αισθανομαστε το παρον, και μονο αυτο.
Δεν ειδα και και δεν διαβασα πουθενα,για γαμο,εγω
αυτο που διαβασα ,και ειπε η κοπελα ηταν,τοτι εφυγε απο το σπιτι τους.γιατι δεν μπορει να ανταπεξελθει,σ αυτη την ψυχολογικη πιεση που αισθανεται,και τον φοβο,ποσο πιο κατανοητο αυτο
τα 5 καλα, δεν αντικαταστουν ουτε μελλον ουτε παρελθον,εχει να κανει μονο με παρον ,και το πως αισθανεται τωρα .
Α νιωσει πιο δυνατη και θελει να ειναι διπλα του,καλως να το κανει

[Lou!]

soft,
μου δόθηκε η εντύπωση ότι η may ακυρώνει το παρελθόν της λόγω του μη ευνοϊκού παρόντος.
ίσως κατάλαβα λάθος.

[Φωτεινη!]

Κσι εγω θα φοβόμουν May,
ειναι θεμα αγνοιας,μαθε οσο πιο πολλα μπορείς..
Μίλησε με την μητερα του,αν εχετε τοσα χρονια σχεση θα εχεις την ανεση να της μιλήσεις,ετσι κι αλλιως και οι δυο σας εχετε τον ιδιο στοχο,να βοηθησετε.
Μην ξεχνάς οτι και αυτη θα ειναι αναστατωμενη και στεναχωρημένη,οπως και εσυ..
Ειναι ευλογες οι απορίες που εχεις ,αλλα αυτό που προέχει ειναι να γινει καλα ο ανθρωπός σου.

[may]

Δεν έχω σκοπό ή κάποιον συγκεκριμένο στόχο όπως προαναφέρεται τον γάμο...

Εγώ μια σχέση έχω μαζί του, που πάνω σε μία μεγάλη αλλαγή, δηλαδή την συγκατοίκηση, εκείνος έπαθε αυτό. Αν σε κάθε μεγάλη αλλαγή της κοινής ζωής μας το παθαίνει τί θα κάνω? Και τώρα που δεν έχουμε παιδιά , ευθύνες κτλ βλέπω ότι εγώ η ίδια δεν στερεώνομαι στα πόδια μου πώς θα μπορέσω να στηρίξω και εκείνον.

Χτες προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν είμαι και εγώ καλά για να τον στηρίξω και πως σε αυτή την φάση όταν του λέω τα δικά μου \"εσώψυχα\" τον κάνω χειρότερα. Καθόμαστε και κλαίμε μαζί...Είναι τώρα σωστό αυτό? Νομίζω πως αντί να του κάνω καλό του κάνω κακό...

Θα πάω σε έναν ακόμη γιατρό να μου πει την γνώμη του, να μου εξηγήσει γιατί αυτό που βασικά ψάχνω να βρώ με το μυαλό μου είναι πώς έγινε αυτό? Πώς μπορεί μία χαρά να γυρίσει σε μία λύπη τόσο απότομα.

[researcher]

may

καλημερα και απο εμενα και καλη δυναμη!


λες οτι φοβασαι πολυ και οτι η σχεση σας εχει αντιστραφει απο ομορφη σε τραυματικη


γιατι εκεινος περασε μια κορυφωση ισως της καταστασης που τοσο καιρο περνουσε μεσα του και εσυ δεν το περιμενες και τρομοκρατηθηκες.


παντως πραγματικα πολυ δυσκολο!


εαν μπορεις οικονομικα


να πας να τα πεις σε εναν ψυχολογο της εμπιστοσυνης σου

να μπορεσεις να παρεις δυναμη


να στηριχθεις στα ποδια σου κατα πρωτον


και δευτερον να δωσεις δυναμη και στον ανθρωπο σου!


δεν ειναι καιρος να σκεφτεσαι τωρα για το τι θα γινει με εναν γαμο η ενα παιδι


ειναι καιρος να τον στηριξεις και να στηριχθεις και εσυ για να περασει αυτη η τοσο εντονη φαση.


καπως αγχωθηκε η πιεστηκε και δεν μπορουσε να βγαλει ολο αυτο με διαφορετικο τροπο και του βγηκε σε διαταραχη.


εσυ τωρα εισαι κομματια μαλλον


εαν ανασυνταξτε και οι δυο τις δυναμεις σας θα δειτε πως θα παει και το μελλον


προς το παρον φροντισε να φροντισεις τον εαυτο σου και σιγα σιγα με το που θα εχετε και οι δυο παλι ξανα δυναμη το συζητατε εκ νεου για την σχεση σας.


αυτη ειναι η γνωμη μου May

[BrokeN_DoLL]

οντως ειναι μια πολυ δυσκολη κατασταση...........δεν καταλαβαινω απο την μερια σου καλα,γιατι εγω ειμαι στην θεση του φιλου σου.αλλα βλεπω το δικο μ αγορι, οτι κ να του κανω οτι κ να τ πω ειναι παντα εκει.δν χανει την ψυχραιμια του, με ακουει.οταν ειναι να μ μιλησει μ μιλαει κ ηρεμω, με εναν απλο μονολογο δικο του.οταν με πιανει κριση με παιρνει μια αγκαλια, χωρις να μιλαει, κ ηρεμω. οταν εχω νευρα κ ξεσπαω με θολω ματι σπαζοντας πραγματα κ δαγκωνοντας, μ αναφερει κατι αλλο,κατι ασχετο,οπως να με ρωτησει τι υποθεση εχει το βιβλιο που διαβαζω, τι ταινια θα δουμε σημερα, πως μ φανηκε η μπλουζα που αγορασα.φυσιολογικα πραγματα σαν να μν εγινε κατι,εκει το μυαλο μ συγχεεται κ αρχιζω να τ απανταω μηχανικα μεχρι που ξεχνιεμαι!!!!

προσπαθισε να το κανεις! προσπαθισε μερικες φορες να φερεσαι σαν να μν εγινε τπτ! ωρε ωρες ειμαστε σαν μικρα παιδακια,οσο προσοχη δινουν στο προβλημα μας τοσο δεν λεμε να γινουμε καλα.......

ειμαι σιγουρη πως θα τα καταφερεις.οι γυναικες ειμαστε πιο δυνατες!μπορεις να του σταθεις!θα σου στεκοτανε κ εκεινος!!!!!!

[Adzik]

Προσπαθώ να δώσω δύναμη σε εμένα για να δώσω δύναμη και σε εκείνον. Αυτό που με βασανίζει είναι ότι αυτή τη στιγμή είναι ο φίλος μου εδώ και 5 χρόνια αν εγώ πω ότι θα τον παντρευτώ πως ξέρω ότι αυτό το πράγμα δεν θα ξαναγίνει με άλλη μορφή?πώς θα νιώθω ασφαλής αφού από τώρα νιώθω ανασφάλεια?

Τα φάρμακα έχουν αλλοιώσει την προσωπικότητα του..είναι υπερευαίσθητος ήταν και πριν ευαίσθητος αλλά τώρα είναι πολύ παραπάνω από πριν, είναι ευσυγκίνητος, είναι διαρκώς αφηρημένος..του μιλάω και το βλέμμα του είναι σαν να κοιτάει πίσω από εμένα..μάλλον για το βλέμμα θα φταίνε τα φάρμακα...


Εγώ μια σχέση έχω μαζί του, που πάνω σε μία μεγάλη αλλαγή, δηλαδή την συγκατοίκηση, εκείνος έπαθε αυτό. Αν σε κάθε μεγάλη αλλαγή της κοινής ζωής μας το παθαίνει τί θα κάνω? Και τώρα που δεν έχουμε παιδιά , ευθύνες κτλ βλέπω ότι εγώ η ίδια δεν στερεώνομαι στα πόδια μου πώς θα μπορέσω να στηρίξω και εκείνον.

Χτες προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δεν είμαι και εγώ καλά για να τον στηρίξω και πως σε αυτή την φάση όταν του λέω τα δικά μου \"εσώψυχα\" τον κάνω χειρότερα. Καθόμαστε και κλαίμε μαζί...Είναι τώρα σωστό αυτό? Νομίζω πως αντί να του κάνω καλό του κάνω κακό...





ΠΩΣ ΞΕΡΕΙς ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΜΟΡΦΗ Η ΑΝ ΔΕΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΨΕΙ? ΠΩΣ ΞΕΡΕΙς ΑΝ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΚΛΠ ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΘΕΙ ΚΡΙΣΗ?? δεν το ξερεισ.. και ναεισ δεν θα σου υπογραψει κανενα συμβολαιο γιατι πολυ απλα... κανεισ δεν μπορει να ξερει....
πεσ μου ομωσ πωσ μπορει να ξερει κι εκεινοσ πωσ αυριο εσυ δεν θα παθεισ χτυπα ξυλο ενα ατυχημα.. και χασεισ πχ ενα χερι? .. πωσ ξερει εκεινοσ πωσ αυριο μεθαυριο παλυ χτυπα ξυολο θα παθεις καρκινο και θα μπενοβγαινει μαζι σου στα νοσοκομεια???????? δεν το ξερει... αλλα ειναι λογοσ αυτοσ για να διαλυουμε τα παντα? ....και αν ποτε δεν παθει τιποτα..και γινει εντελωσ καλα..αλλα χασει πχ συο χρηματιστηριο οοοοοοοοοοολα του τα χρηματα... θα του σταθεισ? η θα τον εγκαταλειψεισ?.... εχω μια αποψη σχετικα.. φυσικα ο καθενασ ειναι ελευθεροσ να κανει την επιλογη του.. εγω προσωπικα οδηηγουμε με βαση το ποσο αγαπαω τον αλλον...



το θεμα δεν ειναι εκει... το θεμα ειναι αν τον αγαπασ ακομα πολυ... αν τον αγαπασ πολυ...τοτε δεν θα σε νιαζει το αν παθει κατι παλι..αλλα θα σε νιαζει το να μαθεισ οσα περισσοτερα μπορεισ.. και μαζι να προσπαθησετε να προλαβετε..μια αλλη εξαρση...

ο Αντρασ μου ειναι διαβητικοσ απο τοτε που ηταν 2 χρονων... Ειναι 35 χρονων ειναι καλα... αυριο μεθαυριο χτυυυυπα ξυλο μπορει να παθει το οτιδηποτε.. οι διαβητικοι αντιμετωπιζουν διαφορα προβληματα στην ζωη τουσ.. τωρα ειναι μοναχα υπογλυκεμιεσ καπου καπου... αλλα ξερουμε πωσ κυνδυνευουν τα ματια και τα ποδια του... τον αγαπαω ομωσ .. οπωσ ειναι.. δευ υπολογισα το τι θα γινει αν... γιατι ηθελα εκεινον και μονο εκεινον..κανεναν αλλον... ετσι και επραξα...

αν νιωθεισ πωσ δεν θα ηθελεσ να το ρισκαρεις.. πωσ δεν \'\'αξιζει \'..δεν θελεισ να χανεισ χρονια διπλα του... εχεισ την επιλογη να το κανεισ.. αλλα σε παρακαλω οχι ακομη.. ειναι πολυ ευαλωτοσ τωρα και θα τον αποτελειωνε...

παντωσ πολυ γρηγορα ..κανεισ πισω... μεσα σε μια εβδομαδα...

μπεσ πρωτα στην κατασταση.. ζησε την λιγο να δεισ αν ειναι ολα καλα.. η οχι.. να δεισ.. αν θα εισαι ευτυχισμενη η οχι.. να δεις αν τον αγαπασ το ιδιο η οχι.. και μετα αποφασισε...

φαντασου και πωσ θα νιωσει εκεινοσ.. \'\'5 χρονια ημασταν μαζι ..και τωρα στα δυσκολα..την κανει με ελαφρα πυδηματακια\'\'\' εσενα θα σου αρεσε?....δεν νομιζω..

ναι κανεισ δεν θα σου εγγυηθει πωσ τα πραγματα θα ειναι ευκολα.. θα σου το πω εγω ωσ παντρεμενη... Οχι δεν ειναι ευκολα .. αλλα οταν υπαρχει αγαπη..τοτε ολα τα αλλα δεν εχουν σημασια...

Βεβαια.. καποιεσ φωρεσ δεν φτανει μοναχα η αγαπη.. το καταλαβαινω και το σεβομαι..


αυτα ειπες...

[Adzik]

Τα φαρμακα κανουν την δουλεια τουσ..μολισ τα ελλατωσει και ισοροπησει θα μπορεσει να ειναι οπωσ πριν..ξεχνασ πωσ ακομη ειναι σε καταστασαη σοκ.. αναρρωνει.. ειναι σαν να περιμενεισ καποιοσ να πεσει απο εναν γκρεμο.. να σπασει χερια ποδια.. και μετα απο μια εβδομαδα να εχει επανελθει και να τρεχει...

δεν γινεται..

ειναι υπερευαισθητοσ γιατι ειναι ταραγμενο το νευρικο του συστημα.. ειναι ολα πολυ προσφατα..για αυτο..Ξανα λεω..μπεσ στην θεση του και θα καταλαβεισ..πωσ θα ησουν εσυ αν το ειχεσ παθει?

και ναι .. και θα γελασετε και θα κλαψετε μαζι..αυτο ειναι αγαπη..

[may]

Νοσηλεύτηκε 14 μέρες και τώρα είναι εκτός νοσοκομείου 6 μέρες. Δεν είναι και λίγες μέρες δεν το έχω βάλει κάτω.

Με σοκάρει όταν μου λέει την έκφραση: \" όταν θα γίνω καλά\" ή \"αν ποτέ σταματήσω τα φάρμακα\"...δηλαδή δεν είναι ο ίδιος θετικός ότι θα γίνει καλά, πώς εγώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θα γίνει καλά....

Καταλαβαίνω ότι δεν είναι αισιόδοξος αυτή τη στιγμή και πως είναι δύσκολο για εκείνον και προσπαθώ να του σταθώ όπως μπορώ.

Σας ευχαριστώ όλους για τις συμβουλές σας γιατί είναι σημαντικό να διαβάζω ότι μου γράφεται μιας και είστε στην δική του \"πλευρά\" και μπορώ να μιλάω πιο ελεύθερα και να διαβάζω πολλές εμπειρίες σας. Μαθαίνω μέσα από εσάς το πρόβλημα του φίλου μου.

[Adzik]

MAY εγω δεν νοσηλετηκα..ειχα καταθλυψη και επερνα φαρμακα για 2 χρονια...ναι δυο χρονια ειναι πολυσ καιροσ..αλλα τα σταματησα και εγεινα καλα... ε δεν ημουν και το πιο αισιοδοξο ατομο το πρωτο 6 μηνο.. αλλα μετα σιγα σιγα ολα φταχνουν επανερχεται το μυαλο και ο οργανισμοσ.. θελει και δουλεια..μα πανψ απ ολα αγαπη...

21 ημερεσ ειναι πολυ???????????...δεν νομιζω...

κι εκεινον σιγουρα τον σοκαρει οταν σε ακουει μετα απο 5 χρονια..να του λεσ πωσ εισαι μπερδεμενη..και δεν ξερεισ...

μπραβο που του στεκεσαι πολυ σωστα πρατεισ.

[elis]

εγω θα σου προτεινω να ψαξεισ λιγο στο ιντερνετ να δει τι ειναι αυτη η διαταραχη να ξερεισ 5 πραγματα για να μπορεισ να τον καταλαβεισ να μιλησεισ και με τη μανα του να δεισ σε τι βαθμο ειναι ολο αυτο γιατι καθε περιπτωση ειναι μοναδικη και ο βαθμοσ πιστεψε με εχει πολυ μεγαλη σημασια γραψε μασ και τα φαρμακα που περνει να σου πουμε τι κανει το καθενα να εχεισ μια εικονα του τι αντιμετωπιζεισ και μετα σκεφτεσαι αν μπορεισ να το κανεισ η οχι το σιγουρο ειναι οτι τα ψυχολογικα ειναι χρονοβορα

[RainAndWind]

Δε θα σου πω ψέματα.Δε θα σου πω πως αυτό που ζεις είναι εύκολο.Δε θα σου πω πως έχεις άδικο για όλα όσα αναρωτιέσαι.Έχω ζήσει πολλά χρόνια από τη ζωή μου με μία μητέρα με ψυχιατρική νόσο για να πιστεύω σε εύκολα κλισέ.Τίποτε από όσα έχουν να κάνουν με το να περνάς τις μέρες σου με ένα άτομο που βασανίζεται δεν είναι τόσο απλό όσο κάποιοι-όσοι δεν το έχουν βιώσει-το θεωρούν.
Στην πράξη χρειάζεσαι τόση στήριξη όση και ο σύντροφός σου.Κι εσύ έχεις τα δικά σου δικαιώματα που αισθάνεσαι να σου αφαιρούνται δίχως να το έχεις επιλέξει.Το κατανοώ.Όπως και κατανοώ το βαθύτερό σου φόβο.Αυτή την ανασφάλεια για το τι κρύβει το αύριο για σας τους δύο και καθώς για σένα εσύ είσαι στην προτεραιότητα,τι κρύβει για σένα το μέλλον.

Χρειάζεται κότσια και δύναμη για να στηρίξει κάποιος ένα άτομο με ψυχική ιδιαιτερότητα και ένα γερό δίκτυο υποστήριξης,ένα πλέγμα προστασίας και κοινωνικής αλληλεγγύης που στην πραγματικότητα είναι αρκετά δύσκολο να βρεθεί στη χώρα που ζούμε.Εγώ ζω με ένα άτομο με μία σοβαρή δερματική-και αρκετά συνηθισμένη-νόσο και πάλι βρέθηκα σε θέση να παλεύω με την άγνοια των γύρω μου,με την άγνοια των ίδιων των δικών του και των δικών μου γονέων,με το ρατσισμό και την απομόνωση,με τις ενοχές που είχε ο ίδιος από όσα αντιμετώπισε στην πορεία του.Με βοήθησε όμως το γεγονός πως ήμουν ευαισθητοποιημένη αλλά και σκληραγωγημένη ταυτόχρονα από τα ίδια μου τα βιώματα.

Αυτή τη σκληραγώγηση θα την χρειαστείς κι εσύ.Αλλά πριν την αποκτήσεις,θα πρέπει να αποφασίσεις κάτι βασικό.Έχεις τη διάθεση να το κάνεις,αισθάνεσαι πως η σχέση αυτή σου έδινε τόσα ώστε να θελήσεις να αγωνιστείς γι αυτήν,ο άνθρωπος αυτός σε κάλυπτε τόσο ώστε να τον κρατήσει στη ζωή σου παρόλες τις αντιξοότητες που ενδεχομένως θα συναντήσετε και οι δυο σας;Σκέψου το καλά,αφού λάβεις πληροφόρηση και όλες τις απαραίτητες γνώσεις πάνω στο τι αντιμετωπίζει,όπως και στο τι καλείσαι εσύ να αντιμετωπίσεις,ως σύντροφος ενός ατόμου με κάποια ιδιαιτερότητα.

Αν κάνοντας τα παραπάνω δεν αισθάνεσαι να έχεις τις αντοχές ούτε τη διάθεση,το τιμιότερο θα ήταν να του το εξηγήσεις με απλά και καθαρά λόγια,γιατί έτσι κι αλλιώς τον αφορά άμεσα και η δική σου θέση πάνω στο ζήτημα.Μιλάμε και για τη δική σου ζωή,όχι μόνο για τη ζωή του άλλου,έχεις το ίδιο δικαίωμα να έχεις λόγο πάνω στις επιλογές σου,όπως έχει και το έτερον ήμισυ της σχέσης.

Σε περίπτωση που αποφασίσεις να το παλέψεις,θα σε βοηθήσουν κάποιοι παράγοντες,όπως οι εξής:
Δική σου στήριξη από κάποιον ψυχολόγο.
Ένα δίκτυο αποτελούμενο από φίλους και συγγενείς με διάθεση να στηρίζουν,να κατανοούν και να μοιράζονται την αλήθεια σας και την πραγματικότητά σας.
Εσωτερική δύναμη και αποθεματικό αποφασιστικότητας,όχι μοιρολατρείας.
Ενδιαφέροντα που θα σε τροφοδοτούν και θα σε κρατάνε ισορροπημένη.
Ένα ενδιαφέρον και μία αποφασιστικότητα και από την πλευρά του συντρόφου σου,γιατί και από τη δική του αντιμετώπιση της ασθένειας-ιδιαιτερότητας θα ανατροφοδοτείται η σχέση σας.Πρέπει αφού έρθει σε λογαριασμό με τα νέα δεδομένα στη ζωή του να δείξει την ανάλογη διάθεση για να συνεχίσει τη ζωή αυτή με τα νέα δεδομένα,με θετική ματιά και αισιοδοξία,από αυτή του την οπτική εξαρτώνται πολλά.
Θετική αυτοιδέα,απενοχοποίηση από μεριάς σου,ικανοποιητική αίσθηση εαυτού.

Μίλα του καθαρά για το τι αντιμετωπίζει,δίχως να τον ενοχοποιείς και δίχως να τον φορτώνεις τύψεις.Ούτε αυτός το επέλεξε.
Βρείτε ξανά όσα απολαμβάνατε και ξαναφέρτε τα στο προσκήνιο.

Κι αυτός είναι το ίδιο μπερδεμένος,ξαφνιασμένος,φ οβισμένος με σένα.Και οι δυο σας το περνάτε,γίνετε οι καλύτεροι σύμμαχοι της σχέσης σας,ώστε να ανταπεξέλθετε στη δοκιμασία.Ίσως ανακαλύψετε πολλά και για την ίδια σας τη σχέση και τις δυνάμεις σας μέσα από το ταξίδι αυτό.Σας το εύχομαι.:):)

[Adzik]

Originally posted by RainAndWind
Δε θα σου πω ψέματα.Δε θα σου πω πως αυτό που ζεις είναι εύκολο.Δε θα σου πω πως έχεις άδικο για όλα όσα αναρωτιέσαι.Έχω ζήσει πολλά χρόνια από τη ζωή μου με μία μητέρα με ψυχιατρική νόσο για να πιστεύω σε εύκολα κλισέ.Τίποτε από όσα έχουν να κάνουν με το να περνάς τις μέρες σου με ένα άτομο που βασανίζεται δεν είναι τόσο απλό όσο κάποιοι-όσοι δεν το έχουν βιώσει-το θεωρούν.
Στην πράξη χρειάζεσαι τόση στήριξη όση και ο σύντροφός σου.Κι εσύ έχεις τα δικά σου δικαιώματα που αισθάνεσαι να σου αφαιρούνται δίχως να το έχεις επιλέξει.Το κατανοώ.Όπως και κατανοώ το βαθύτερό σου φόβο.Αυτή την ανασφάλεια για το τι κρύβει το αύριο για σας τους δύο και καθώς για σένα εσύ είσαι στην προτεραιότητα,τι κρύβει για σένα το μέλλον.

Χρειάζεται κότσια και δύναμη για να στηρίξει κάποιος ένα άτομο με ψυχική ιδιαιτερότητα και ένα γερό δίκτυο υποστήριξης,ένα πλέγμα προστασίας και κοινωνικής αλληλεγγύης που στην πραγματικότητα είναι αρκετά δύσκολο να βρεθεί στη χώρα που ζούμε.Εγώ ζω με ένα άτομο με μία σοβαρή δερματική-και αρκετά συνηθισμένη-νόσο και πάλι βρέθηκα σε θέση να παλεύω με την άγνοια των γύρω μου,με την άγνοια των ίδιων των δικών του και των δικών μου γονέων,με το ρατσισμό και την απομόνωση,με τις ενοχές που είχε ο ίδιος από όσα αντιμετώπισε στην πορεία του.Με βοήθησε όμως το γεγονός πως ήμουν ευαισθητοποιημένη αλλά και σκληραγωγημένη ταυτόχρονα από τα ίδια μου τα βιώματα.

Αυτή τη σκληραγώγηση θα την χρειαστείς κι εσύ.Αλλά πριν την αποκτήσεις,θα πρέπει να αποφασίσεις κάτι βασικό.Έχεις τη διάθεση να το κάνεις,αισθάνεσαι πως η σχέση αυτή σου έδινε τόσα ώστε να θελήσεις να αγωνιστείς γι αυτήν,ο άνθρωπος αυτός σε κάλυπτε τόσο ώστε να τον κρατήσει στη ζωή σου παρόλες τις αντιξοότητες που ενδεχομένως θα συναντήσετε και οι δυο σας;Σκέψου το καλά,αφού λάβεις πληροφόρηση και όλες τις απαραίτητες γνώσεις πάνω στο τι αντιμετωπίζει,όπως και στο τι καλείσαι εσύ να αντιμετωπίσεις,ως σύντροφος ενός ατόμου με κάποια ιδιαιτερότητα.

Αν κάνοντας τα παραπάνω δεν αισθάνεσαι να έχεις τις αντοχές ούτε τη διάθεση,το τιμιότερο θα ήταν να του το εξηγήσεις με απλά και καθαρά λόγια,γιατί έτσι κι αλλιώς τον αφορά άμεσα και η δική σου θέση πάνω στο ζήτημα.Μιλάμε και για τη δική σου ζωή,όχι μόνο για τη ζωή του άλλου,έχεις το ίδιο δικαίωμα να έχεις λόγο πάνω στις επιλογές σου,όπως έχει και το έτερον ήμισυ της σχέσης.

Σε περίπτωση που αποφασίσεις να το παλέψεις,θα σε βοηθήσουν κάποιοι παράγοντες,όπως οι εξής:
Δική σου στήριξη από κάποιον ψυχολόγο.
Ένα δίκτυο αποτελούμενο από φίλους και συγγενείς με διάθεση να στηρίζουν,να κατανοούν και να μοιράζονται την αλήθεια σας και την πραγματικότητά σας.
Εσωτερική δύναμη και αποθεματικό αποφασιστικότητας,όχι μοιρολατρείας.
Ενδιαφέροντα που θα σε τροφοδοτούν και θα σε κρατάνε ισορροπημένη.
Ένα ενδιαφέρον και μία αποφασιστικότητα και από την πλευρά του συντρόφου σου,γιατί και από τη δική του αντιμετώπιση της ασθένειας-ιδιαιτερότητας θα ανατροφοδοτείται η σχέση σας.Πρέπει αφού έρθει σε λογαριασμό με τα νέα δεδομένα στη ζωή του να δείξει την ανάλογη διάθεση για να συνεχίσει τη ζωή αυτή με τα νέα δεδομένα,με θετική ματιά και αισιοδοξία,από αυτή του την οπτική εξαρτώνται πολλά.
Θετική αυτοιδέα,απενοχοποίηση από μεριάς σου,ικανοποιητική αίσθηση εαυτού.

Μίλα του καθαρά για το τι αντιμετωπίζει,δίχως να τον ενοχοποιείς και δίχως να τον φορτώνεις τύψεις.Ούτε αυτός το επέλεξε.
Βρείτε ξανά όσα απολαμβάνατε και ξαναφέρτε τα στο προσκήνιο.

Κι αυτός είναι το ίδιο μπερδεμένος,ξαφνιασμένος,φ οβισμένος με σένα.Και οι δυο σας το περνάτε,γίνετε οι καλύτεροι σύμμαχοι της σχέσης σας,ώστε να ανταπεξέλθετε στη δοκιμασία.Ίσως ανακαλύψετε πολλά και για την ίδια σας τη σχέση και τις δυνάμεις σας μέσα από το ταξίδι αυτό.Σας το εύχομαι.:):)

πολυ σωστη!!! συμφωνω απολυτα Ρειν!

[may]

Καλημέρα,

Χτες βγήκα βόλτα με τον φίλο μου, τον έπιασε κρίση μέσα στο αυτοκίνητο δεν ήξερα τι να κάνω..Έκλαιγε σαν μωρό ότι δεν υπάρχει κόσμος, ότι δεν μπορεί να είναι αυτό που ζούμε πραγματικότητα ότι το μυαλό του έχει κολλήσει, ότι είναι πολύ άρρωστος και ότι θα τρελαθεί..ήμουν και εγώ σε κατάσταση πανικού το μόνο που κατάφερα να κάνω ήταν να του πω πως να ηρεμήσει τίποτα από αυτά δεν ισχύει ότι όλα είναι καλά και κάπως ηρέμησε..Μετά βγήκαμε περπατήσαμε και του έλεγα διάφορες βλακείες και τον έκανα να γελάσει και να ξεχαστεί....
Τί πρέπει να κάνω ρε παιδία όταν κλαίει με αναφυλιτά, όταν βλέπω στο προσωπό του την απόγνωση, όταν λέει ότι όλοι πρέπει να πεθάνουμε..δεν ξέρω πως να το χειριστώ όλο αυτό...δεν τον καταλαβαίνω..

[krino]

Originally posted by may

δεν ξέρω πως να το χειριστώ όλο αυτό...δεν τον καταλαβαίνω..

καταρχην οτι δεν ξερεις να το χειριστεις ειναι φυσιολογικο,
εκεινο που πρεπει να κανεται ειναι να εχετε (η χωριστα) σταθερη και οσο συχνη χρειαζεται επαφη με καποιον ειδικο.


Γινεται αυτο?


Επισης εχει καποια αγωγη?