μπορείς όντως να καταγγείλεις ψυχίατρο για αντιδεοντολογική συμπεριφορά;

[christine.s]

Υπάρχει μια ψυχίατρος που αθέτησε το ιατρικό απόρρητο απέναντι σε θεραπευόμενό της και δημιούργησε προσωπική σχέση μαζί του. Είμαι συγγενής του ατόμου και γνώρισα την όλη κατάσταση από πολύ κοντά, αν και ήμουν στην εφηβεία τότε. Η υπόγεια εκμετάλλευση που ασκούσε οδήγησε την θεραπευτική σχέση σε κατάρρευση και σε εκείνο το σημείο, αυτό το άτομο έπαθε ψυχωτικό επεισόδιο. Αισθανόμενο προδωμένο από τους ψυχιάτρους λόγω του περιστατικού, αρνήθηκε να δει άλλον και το αρνιότανε για 14 χρόνια. Λόγω της έλλειψης οικονομικών βάσεων και λόγω της ανευθυνότητας των συγγενών του, κατέληξε να κοιμάται για πολλά χρόνια στο δρόμο, μέχρι που έγινε εισαγγελική παραγγελία από γείτονες κάποιας πλατείας που κοιμότανε, κι εν ολίγοις το άτομο αυτό έχει την τύχη να μένει τώρα σε ξενώνα αποασυλοποίησης.

η ψυχίατρος αυτή είναι και ψυχοθεραπεύτρια. Κάνει δηλαδή συμβουλευτική σε ανθρώπους που απλά θέλουν να βρουν καλύτερα τον εαυτό τους. Το συγγενικό μου πρόσωπο δεν είχε κάποια συγκεκριμένη ψυχική νόσο πηγαίνοντας σε αυτή. Είχε απλά πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια και ήθελε να δουλέψει με τον εαυτό του. Έκανε πέντε χρόνια ομαδική ψυχοθεραπεία σε αυτήν κι έπειτα, αφού τελείωσε η θεραπεία, η ψυχίατρος έδειξε συναισθηματισμό και επιδίωξε να κάνουνε παρέα. Κάνανε κολλητή παρέα για ένα χρόνο κι επειδή είχε οικονομικές δυσκολίες το συγγενικό μου πρόσωπο, η ψυχίατρος του πρόσφερε δουλειά στο σπίτι της (συγκεκριμένα την φύλαξη των παιδιών της) και του πρόσφερε και την ευκαιρία να νοικιάσει και σπίτι στην πολυκατοικία της. Δούλευε για πάνω από ένα χρόνο ανασφάλιστο στην ψυχίατρο αυτή και για μηδαμινά λεφτά, ενώ υποτίθεται ήτανε φίλοι και κάνανε παρέα.
Ένα χρόνο μετά, έπαθε ψυχωτικό επεισόδιο.



Ρωτώντας ψυχιάτρους μου είπανε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κερδηθεί μια δίκη ενάντια στην ψυχίατρο, παρόλο που θεωρητικά όταν ένας ψυχίατρος συνάπτει προσωπικές σχέσεις με θεραπευόμενό του, ακόμα κι αφού έχει τελειώσει η θεραπεία όπως έγινε σε αυτή την περίπτωση, είναι παράνομο κι ενάντια στον ιατρικό κώδικα δεοντολογίας και μπορεί να μηνυθεί.
Το δικαστήριο ούτως ή άλλως ενέχει μεγάλα έξοδα, τα οποία δε μου είναι εύκολο να καλύψω και οι μάρτυρες υπεράσπισής της θα είναι άλλοι ψυχίατροι που θα συνηγορήσουν υπέρ της. Είναι πολύ ρομαντικό, μου είπανε, να πιστεύεις ότι έχει νόημα να τα βάλεις μαζί τους.



Αυτό που με ενοχλεί πάνω από όλα, είναι οτι η ψυχίατρος αυτή δεν έχει χάσει την ιδιότητά της σαν γιατρός. Έχει πάρει κι άλλους δηλαδή στον λαιμό της, και θα πάρει κι άλλους.
Ξέρει κανείς πού θα μπορούσα να απευθυνθώ για αυτή την περίπτωση;
Υπάρχει κάποια συμβουλή για το τι θα μπορούσα να κάνω εναντίον της;





Όπως και να 'χει, τα δημοσιοποιώ όλα αυτά για να έχει το νου του όποιος τύχει και τα διαβάσει, και να προσέχει την εμπιστοσύνη που δείχνει σε ψυχολόγους/θεραπευτές. Πολλοί απ' αυτούς είναι εξουσιομανείς και αδράττουνε την ευκαιρία να εξουσιάσουνε και να εκμεταλλευτούνε ανθρώπους που τους έχουνε ανοίξει την ψυχή τους και τους έχουνε εμπιστευθεί.

[beauty]

Παρατηρητήριο για τα Δικαιώματα στο χώρο της Ψυχικής Υγείας
20 Δεκ. 2010 ... Βάσει των δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών ο σκοπός της «θεραπείας» είναι η ανάκτηση της ..... ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ...
www.paratiritiriopsy.org/ - Προσωρινά αποθηκευμένη - Παρόμοιες

[rock]

Christine δεν ειπες για τι πραγμα ακριβως κατηγορεις τη συγκεκριμενη ψυχιατρο. Για το οτι εδωσε δουλεια στο ατομο αυτο; Για το οτι τελειωσε η θεραπεια και εδειξε ενδιαφερον για φιλικη σχεση; Δεν ειπες δηλαδη πως ακριβως εννοεις αυτη την εκμεταλλευση, ουτε πως συνδεεις το ιατρικο απορρητο σε ολα αυτα, ουτε πως σχετιζεται το ψυχωτικο επεισοδιο.

[christine.s]

Κατηγορώ την συγκεκριμένη ψυχίατρο για εκμετάλλευση ασθενούς της.
Ο άνθρωπός μου έκανε πέντε χρόνια ψυχοθεραπεία μαζί της σε ομάδα και την πλήρωνε κανονικά.
Κάποιους μήνες αφού ολοκληρώθηκε η θεραπεία αυτή, η ψυχίατρος εξέφρασε συναισθήματα φιλικά και παρακίνησε την πρώην θεραπευόμενή της να κάνουνε παρέα, γιατί δεν μπορούσε να μην βλέπονται.
Κάνανε κολλητή παρέα για περίπου δύο χρόνια, παρόλο που αυτό απαγορεύεται. Ο άνθρωπός μου εμπιστεύτηκε την πρώην γιατρό του, ότι ξέρει τι κάνει.

Στον ένα χρόνο της προσέφερε δουλειά, χρειαζότανε δηλαδή έναν άνθρωπο να φυλάει τα παιδιά της και ο άνθρωπός μου φάνηκε ιδανικός σταμάτια της ψυχιάτρου (παρόλο που 'χε και δεύτερη δουλειά). Έτσι ενώ κανανε παρέα, την προσέλαβε ανασφάλιστη για οχτώ ώρες την ημέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα, ώστε να φροντίζει τα τρία της παιδιά και να τους μαγειρεύει και να κάνει τα ψώνια του σπιτιού. Πληρωνότανε πολύ λίγα λεφτά για αυτό. Παράλληλα όμως, ήτανε φίλες, κάνανε παρέα, πηγαίνανε μαζί για ρούχα ή για καφέ, ή θέατρο ή σινεμά. Ο άνθρωπός μου υπεραγαπούσε την φίλη και ψυχίατρό της και πίστευε ότι το να είναι μαζί της κάνει καλό.

Κάποια στιγμή άρχισε να συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά με την σχέση τους και να αισθάνεται ότι η φίλη και πρώην ψυχίατρός της, της βγάζει ανταγωνισμό και την εκμεταλλεύεται. Άρχισε να μπερδεύεται πολύ με την σχέση τους και μάλιστα έχω μάθει ότι η ψυχίατρος της μιλούσε για περιπτώσεις ασθενών της και ότι η ίδια έκανε συγκρίσεις με τον εαυτό της, μη θεωρόντας τυχαία τα περιστατικά που της παρέθετε.
Αυτό΄το μπέρδεμα συνεχίστηκε ως κατάθλιψη και λίγους μήνες μετά εξελίχθηκε σε ψυχωτικό επεισόδιο.

Εντωμεταξύ, η ψυχίατρος είχε παρακινήσει τον άνθρωπό μου να μετακομίσει στην ίδια πολυκατοικία. Εν ολίγοις, τα πρώτα συμπτώματα του επεισοδίου ήτανε μανία καταδίωξης με την πρώην φίλη/αφεντικό και ψυχίατρό της. Η ψυχίατρος δεν πήρε καμία ευθύνη για την πρώην ασθενή και φίλη της, δεν έκανε τίποτα για να την βοηθήσει.
Οι υπόλοιποι συγγενείς δεν μπορούσανε να αναλάβουνε καμία ευθύνη για το θέμα γιατί δεν υπήρχανε άλλες περιπτώσεις τέτοιες στο οικογενειακό ιστορικό και φοβήθηκαν. Και μιας κι έμενε στο νοίκι, λίγο καιρό μετά δεν μπορούσε να δουλέψει, της έκαναν έξωση και ο άνθρωπός μου έμεινε στον δρόμο με παραλληρήματα στο στόμα και τεράστια άρνηση στο να ξαναδεί ψυχίατρο ή να πάρει φάρμακα. Μετά από δεκατέσσερα χρόνια δεχτηκε ξανά ψυχιατρική βοήθεια. Δεκατέσσερα χρόνια ήτανε αλήτισσα του δρόμου.



Επομένως κατηγορώ αυτή την ψυχίατρο για την φιλική σχέση που συνειδητά παρακίνησε πρώην ασθενή της να έχουνε παρόλους τους κινδύνους που ήξερε ότι μια τέτοια σχέση ενέχει.
Την κατηγορώ επίσης για το γεγονός ότι προσέλαβε πρώην ασθενή της να δουλεύει για αυτήν χωρίς ασφάλιση και μάλιστα μέσα στο σπίτι της.
Τέλος, αν και δεν έχω αποδείξεις, την κατηγορώ για το γεγονός ότι μιλούσε σε φιλικό της πρόσωπο που ήταν παράλληλα και πρώην ασθενής, για άλλες περιπτώσεις ασθενών της.

Χειρισμός και εκμετάλλευση.
Όταν έχεις έναν άνθρωπο πέντε χρονια ως ασθενή σου, μπορείς αν είσαι τόσο εγωκεντρικός ψυχίατρος, να τον παίζεις στα δάχτυλα και να τον κάνεις ότι θες. Έκτος κι αν αυτός σπάσει, όπως κι έγινε.. Κι εκεί, δεν είδα, δε ξέρω, δεν έμαθα, δεν κατάλαβα.
Αν εγώ τώρα κάνω καταγγελία, δεν έχω καν μάρτυρες κατηγορίας πέρα από συγγενικά πρόσωπα του θύματος και γνωστούς που γνώριζαν ίσως ότι έκαναν φιλική παρέα... Ενώ η κυρία ψυχίατρος, έχει όλη την ψυχιατρική εταιρεία να της βάλει πλάτες και να την υπερασπιστεί.



Έχω μιλήσει για αυτό με ψυχίατρο και μου είπε ότι μπορεί, αν καταρρεύσει μια θεραπευτική σχέση μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου, ο θεραπευόμενος να πάθει ακόμα και επεισόδιο.
Κι επειδή αισθάνομαι ακόμα φορτισμένη από αυτήν την ιστορία, ειδικά τώρα που μεγάλωσα και συνειδητοποιώ καλύτερα τι συνέβη στον άνθρωπό μου, ρώτησα αν θα μπορούσα να κάνω καταγγελία δύο ψυχιάτρους, οι οποίοι όπως προανέφερα με θεωρησαν πολύ ρομαντικιά. Και φυσικά μου ξεκαθάρισαν ότι θα έχω τεράστιο ψυχικό κόστος από μια τέτοια δίκη κι ότι το πιθανότερο είναι να μη μπορώ να αποδείξω το δίκιο του θύματος, απ' τη στιγμή ειδικά που έχει παθει ψυχωτικό επεισόδιο (άντε να αποδείξεις ότι πριν χαλάσει αυτή η "φιλία", δεν είχε ψύχωση).

[rock]

Θα σου πω απλα τι πιστευω με οσα εγραψες, δε γνωριζω πως εχει το νομικο πλαισιο σε τετοιες περιπτωσεις. Πιθανολογω οτι η θεραπευτικη σχεση αυτα τα 5 χρονια δεν ειχε αποτελεσμα για το ατομο αυτο, δηλαδη δεν ελυσε τα οποια θεματα μπορει να ειχε. Αν ειχε πετυχει η θεραπεια πιστευω οτι δε θα υπηρχαν οι ''βασεις'' για να δημιουργηθει η μετεπειτα φιλικη σχεση, γιατι οπως το θετεις μοιαζει με εξαρτηση.

Απο κει κ περα εφοσον μια θεραπευτικη σχεση δε λυσει το οποιο προβλημα, αν δεν ηταν η συγκεκριμενη ψυχιατρος ισως να εμφανιζοταν καποιος αλλος που θα ειχε ακριβως την ιδια αντιμετωπιση προς το ατομο αυτο, προσφεροντας δηλαδη δουλεια, δημιουργωντας μια στενη σχεση κτλ. Βεβαια αυτη ηταν η πρωην θεραπευτρια του ατομου αυτου αρα υπηρχε ηδη εμπιστοσυνη, ειναι ομως πολυ πιθανο οτι μια τετοια σχεση εξιδανικευσης οπως παρουσιαζεται να προεκυπτε και με αλλο ατομο. Δηλαδη ο τροπος που λειτουργησε το ατομο ισως να ηταν ιδιος σε πολλες αλλες περιπτωσεις και με αλλα διαφορετικα ατομα.

Μου κανει εντυπωση που η οικογενεια δε στηριξε το ατομο αυτο και το αφησε στο δρομο και νομιζω ειναι πολυ μεγαλυτερη η ευθυνη εκει παρα οπουδηποτε αλλου. Δηλαδη δε γινεται να αφηνει η οικογενεια το ατομο στη μοιρα του κ μετα να ριχνει αλλου ευθυνες, καταλαβαινεις τι εννοω. Η ουσια πλεον ειναι να βοηθηθει το ατομο αυτο και να σταθει στα ποδια του, γιατι αν δεν καταφερει να νοιαστει για τον εαυτο της , δε θα νοιαστουν αλλοι δυστυχως. Εκμεταλλευση υπαρχει σε μεγαλο βαθμο εκει εξω και αποδειξεις πολλες φορες αδυνατο να βρεθουν.

Ελπιζω να πανε καλυτερα τα πραγματα απο δω και περα.. Θα 'θελα να δω παντως τι θα πουν κι αλλοι γιατι το θεμα που παρουσιαζεις ειναι καπως συνθετο, δεν ειναι μονο η νομικη πλευρα του θεματος αλλα και η ηθικη.

[deleted-member141015]

christine, μιλάς δηλαδή για μία ιστορία που έγινε πριν από 14 χρόνια όταν εσύ ήσουν στην εφηβεία? Πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι αξιολογείς σωστά μια κατάσταση, μιας και είναι εκ των υστέρων και χωρίς να έχεις άμεση συμμετοχή-εμπλοκή με τα τότε πρόσωπα-γεγονότα? Δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί μια θεραπευτική σχέση που δεν πάει καλά να έχει πολύ δυσμενή επίδραση στον θεραπευόμενο. Αλλά δεν είναι απαραίτητα ο μοναδικός ή ο πιο σημαντικός παράγοντας στην ανάπτυξη ψυχωτικού επεισοδίου/ψύχωσης, ούτε (πολύ περισσότερο) στη μετέπειτα πορεία του ατόμου.

Ναι, δεν βρίσκω σωστό να προσφερθεί εργασία και μάλιστα χαμηλόμισθη-ανασφάλιστη σε (έστω πρώην) θεραπευόμενο, καθώς υπάρχει ο κίνδυνος (που αναφέρεται στην ιατρική δεοντολογία για την ψυχική υγεία) να θεωρηθεί πως οι πληροφορίες που αποκτήθηκαν στη διάρκεια της θεραπείας χρησιμοποιήθηκαν για προσωπικό όφελος του γιατρού. Αλλά για τα υπόλοιπα που περιγράφεις, δεν ξέρω πώς θα μπορούσε ακριβώς να αποδειχθεί τι και γιατί. Δεν βλέπω στα υπόλοιπα κάποια παραβίαση δεοντολογίας ή απορρήτου, εφόσον είχε λήξει η θεραπευτική σχέση.

Οπότε, δεν νομίζω ότι είναι οι 'πλάτες των ψυχιάτρων' το θέμα εδώ, αλλά το πώς θα μπορούσες να αποδείξεις κάτι και με τι κίνητρο θα μπορούσες να κινήσεις μια νομική διαδικασία. Θα συμφωνήσω με τη rock για το ρόλο των οικείων όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, κι εμένα μου κάνει εντύπωση. Και θα συμφωνήσω πως η ουσία είναι να βοηθηθεί πλέον αποτελεσματικά το άτομο.

[christine.s]

Πιθανολογω οτι η θεραπευτικη σχεση αυτα τα 5 χρονια δεν ειχε αποτελεσμα για το ατομο αυτο, δηλαδη δεν ελυσε τα οποια θεματα μπορει να ειχε. Αν ειχε πετυχει η θεραπεια πιστευω οτι δε θα υπηρχαν οι ''βασεις'' για να δημιουργηθει η μετεπειτα φιλικη σχεση, γιατι οπως το θετεις μοιαζει με εξαρτηση.

Eδώ λοιπόν δεν έχει ευθύνη η ψυχίατρος που άνοιξε την πόρτα για την φιλική κι εξαρτητική όντως σχέση που αναπτύχθηκε με αποτέλεσμα να οδηγήσει το άτομο σε ψυχωτικό επεισόδιο;

Απο κει κ περα εφοσον μια θεραπευτικη σχεση δε λυσει το οποιο προβλημα, αν δεν ηταν η συγκεκριμενη ψυχιατρος ισως να εμφανιζοταν καποιος αλλος που θα ειχε ακριβως την ιδια αντιμετωπιση προς το ατομο αυτο, προσφεροντας δηλαδη δουλεια, δημιουργωντας μια στενη σχεση κτλ. Βεβαια αυτη ηταν η πρωην θεραπευτρια του ατομου αυτου αρα υπηρχε ηδη εμπιστοσυνη, ειναι ομως πολυ πιθανο οτι μια τετοια σχεση εξιδανικευσης οπως παρουσιαζεται να προεκυπτε και με αλλο ατομο. Δηλαδη ο τροπος που λειτουργησε το ατομο ισως να ηταν ιδιος σε πολλες αλλες περιπτωσεις και με αλλα διαφορετικα ατομα.

όντως, αλλά ήταν η συγκεκριμένη σχέση με την ψυχίατρο που πυροδότησε αυτή την κατάσταση. πώς μπορούμε να της αφαιρέσουμε την ευθύνη όταν ήδη είχε προηγηθεί πενταετής εβδομαδιαία ψυχοθεραπεία;

Μου κανει εντυπωση που η οικογενεια δε στηριξε το ατομο αυτο και το αφησε στο δρομο και νομιζω ειναι πολυ μεγαλυτερη η ευθυνη εκει παρα οπουδηποτε αλλου. Δηλαδη δε γινεται να αφηνει η οικογενεια το ατομο στη μοιρα του κ μετα να ριχνει αλλου ευθυνες, καταλαβαινεις τι εννοω. Η ουσια πλεον ειναι να βοηθηθει το ατομο αυτο και να σταθει στα ποδια του, γιατι αν δεν καταφερει να νοιαστει για τον εαυτο της , δε θα νοιαστουν αλλοι δυστυχως. Εκμεταλλευση υπαρχει σε μεγαλο βαθμο εκει εξω και αποδειξεις πολλες φορες αδυνατο να βρεθουν.

Ίσως λοιπόν και η σχέση με αυτή την ψυχίατρο, να ήτανε ανάλογη με τις υπόλοιπες συγγενικές σχέσεις. Δηλαδή ανεύθυνη.

Στην Ελλάδα γίνεται δυστυχώς πολύ συχνά ακόμα, το να μην στηρίζονται άνθρωποι με ψυχικά προβλήματα από την οικογένειά τους, γιατί ο κόσμος δεν έχει την απαιτούμενη παιδεία για αυτά τα θέματα.
Η τρέλα πολλές φορές παρουσιάζεται σαν καπρίτσιο κι όχι σαν ασθενεια. Ο κόσμος φοβάται κι αποστρέφει το βλέμμα απ' αυτό που τον φοβίζει.
Έχω συγγενείς που ακόμα και τώρα λένε ψέμματα και δεν παραδέχονται ότι έχουμε έναν ψυχωσικό άνθρωπο στην οικογένειά μας.
Δεν επιτρέψανε στον άνθρωπό μου να πάει ούτε στην κηδεία της μητέρας της, για να μην την δουν όσοι δεν γνωρίζουν ακόμα (ή δε θέλουν να γνωρίζουν) για την κατάστασή της και μιλάνε...

[christine.s]

christine, μιλάς δηλαδή για μία ιστορία που έγινε πριν από 14 χρόνια όταν εσύ ήσουν στην εφηβεία? Πώς είσαι τόσο σίγουρη ότι αξιολογείς σωστά μια κατάσταση, μιας και είναι εκ των υστέρων και χωρίς να έχεις άμεση συμμετοχή-εμπλοκή με τα τότε πρόσωπα-γεγονότα?

Μιλάω για την μητέρα μου. Την κατάσταση αυτή την έζησα μέσα στο σπίτι μου από τα 16 έως τα 18 μου, όπου και μείναμε στον δρόμο.
Η μητέρα μου ζει εδώ και κάποια χρόνια σε ξενώνα, και η ιστορία αυτή έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 90. Εμένα, δε μου φαίνονται και τόσα πολλά τα χρονια όσο ακούγονται. Και το φορτίο για αυτήν την κατάσταση, το κουβαλάω ακόμα και θα το κουβαλάω για πάντα απ' ότι φαίνεται. Ίσως μια καταγγελία να έφερνε και την θεία δίκη σε αυτό το δράμα, την οποία κι επιδιώκω.

Ακριβώς σε αυτή την έλλειψη σιγουριάς πουείχα τότε, πόνταρε κι αυτή η ψυχίατρος.
Ξέρεις, στην εφηβεία, πίστευα ότι η ψύχωση της μητέρας μου είναι μια περαστική κατάθλιψη. Η ψυχίατρος έμενε ένα όροφο κάτω από μένα. Επί ενα χρόνο δεν με έπιασε ούτε μια φορά να μου μιλήσει και να μου εξηγήσει τι έχει η μητέρα μου. Ή τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να την βοηθήσουμε. Ή τι θα μπορούσα εγώ να κάνω για να την βοηθήσω.
Όταν την πήρα τώρα τελευταία τηλέφωνο και την ρώτησα "γιατί δε μου μίλησες τότε;" μου απάντησε ότι εμείς εξαφανιστήκαμε.
εύκολη απάντηση για δύσκολες λύσεις.

Δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί μια θεραπευτική σχέση που δεν πάει καλά να έχει πολύ δυσμενή επίδραση στον θεραπευόμενο. Αλλά δεν είναι απαραίτητα ο μοναδικός ή ο πιο σημαντικός παράγοντας στην ανάπτυξη ψυχωτικού επεισοδίου/ψύχωσης, ούτε (πολύ περισσότερο) στη μετέπειτα πορεία του ατόμου.
Ναι, δεν βρίσκω σωστό να προσφερθεί εργασία και μάλιστα χαμηλόμισθη-ανασφάλιστη σε (έστω πρώην) θεραπευόμενο, καθώς υπάρχει ο κίνδυνος (που αναφέρεται στην ιατρική δεοντολογία για την ψυχική υγεία) να θεωρηθεί πως οι πληροφορίες που αποκτήθηκαν στη διάρκεια της θεραπείας χρησιμοποιήθηκαν για προσωπικό όφελος του γιατρού. Αλλά για τα υπόλοιπα που περιγράφεις, δεν ξέρω πώς θα μπορούσε ακριβώς να αποδειχθεί τι και γιατί. Δεν βλέπω στα υπόλοιπα κάποια παραβίαση δεοντολογίας ή απορρήτου, εφόσον είχε λήξει η θεραπευτική σχέση.

Απ' όσο ακούω, απαγορεύεται να συνάπτονται φιλικές σχέσεις μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου, ακόμα και μετά την λήξη της θεραπείας. Δεν είναι αυτό παραβίαση της δεοντολογίας του θεραπευτή;
Και έστω ότί η μητέρα μου έχει ένα μέρος της ευθύνης αποδεχόμενη αυτή τη φιλία. ήταν όμως στην θέση του θεραπεύομενου, όχι στην υπεύθυνη θέση του θεραπευτή που οφείλει να καθορίζει τα όρια της σχέσης με τους θεραπευόμενούς του.
Όσο για το ιατρικό απόρρητο, μιλάω για την περίπτωση που η ψυχίατρος ανέφερε περιστατικά από ψυχαναλυόμενούς της στην φίλη της.

Οπότε, δεν νομίζω ότι είναι οι 'πλάτες των ψυχιάτρων' το θέμα εδώ, αλλά το πώς θα μπορούσες να αποδείξεις κάτι και με τι κίνητρο θα μπορούσες να κινήσεις μια νομική διαδικασία. Θα συμφωνήσω με τη rock για το ρόλο των οικείων όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, κι εμένα μου κάνει εντύπωση. Και θα συμφωνήσω πως η ουσία είναι να βοηθηθεί πλέον αποτελεσματικά το άτομο.

Το άτομο βοηθιέται αποτελεσματικά από την στιγμή που δέχτηκε θεραπεία και την φιλοξενεί ο ξενώνας.
Εγώ πάλι, έχω ένα βάρος στην καρδιά που πρέπει να αφήσω.

Έχω κάνει μια απόπειρα να μιλήσω με αυτή την ψυχίατρο. Και την απόπειρα αυτή την έκανα τώρα τελευταία, που έχω ωριμάσει λίγο κι έχω ήδη κάνει αρκετές ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες για εμένα, μιλώντας αρκετά και για την σχέση της μητέρας μου με την θεραπεύτριά της.
Επομένως, ο χρόνος, δεν είναι πολύς όπως σου φαίνεται Μαρίνα, είναι ο λογικός χρόνος που χρειάστηκα εγώ για να σταθώ στα πόδια μου και να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση που αναστάτωσε την ζωή μου ανεπιστρεπτί.
Η ψυχίατρος απ' αυτά που μου είπε, δεν είδε, δεν άκουσε, δεν κατάλαβε.
Θα δούμε όμως, τι θα φέρει το μέλλον.

[deleted-member141015]

Έζησες λοιπόν μέσα στο σπίτι σας όλη αυτή την κατάσταση...αυτά τα δύο χρόνια μεταξύ 16-18 ήταν όταν αναπτύχθηκε η φιλική σχέση με την ψυχίατρο μέχρι το ψυχωτικό επεισόδιο? Η μετέπειτα πορεία της δικής σου ζωής πώς ήταν christine, δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια από τα μέσα του 90 και μετά (που ναι, κατανοώ ότι συναισθηματικά μπορεί να είναι πολύ 'λίγα' τα χρόνια που μεσολάβησαν) τι συνέβη? Υπήρχε επαφή με τη μητέρα σου? Ξέρεις, μου έκανε εντύπωση που ανέφερες ότι δεν της επέτρεψαν να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας της...ο δικός σου λόγος σε όλα αυτά που είναι?

Ξέρω ότι υπάρχουν βέβαια μπόλικα στερεότυπα και προκαταλήψεις για την ψυχική ασθένεια, όμως διαβάζοντας όσα έγραψες θυμώνω πολύ περισσότερο με τη μεταχείριση από την οικογένεια παρά με την ψυχίατρο. Πιστεύω επίσης ότι το όποιο βάρος κουβαλάμε, δεν γίνεται πιο ελαφρύ με μια καταγγελία (σε αυτή την περίπτωση που συζητάς πάντα). Φυσικά αν εσύ νιώθεις ότι θα έπρεπε παρόλα αυτά να την κάνεις , μπορείς να προχωρήσεις. Προσωπικά, δεν θα το πρότεινα γιατί το νομικό σύστημα δεν είναι φτιαγμένο για να διαχειρίζεται συναισθήματα, και ίσως μια τέτοια διαδικασία σε εξαντλήσει και σε αποπροσανατολίσει.

Κατά τ' άλλα, ναι οι φιλικές σχέσεις δεν επιτρέπονται αλλά ΜΟΝΟ κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Οπότε εδώ, δεν τεκμηριώνεται κάποια τέτοια παραβίαση. Και το απόρρητο, σημαίνει πως δεν μπορείς να αποκαλύπτεις στους φίλους σου με ονοματεπώνυμο ή άλλα εύκολα αναγνωρίσιμα στοιχεία τα δεδομένα της θεραπείας. Υπάρχουν ξεκάθαρα στοιχεία που να δείχνουν παραβίαση του απορρήτου?

Τέλος, η σχέση με την ψυχίατρο ήταν η μοναδική σχέση στη ζωή της μητέρας σου? Δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να ήταν μια εξαρτητική σχέση, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο ότι μόνο η συγκεκριμένη σχέση (ανάμεσα σε όλα τα γεγονότα της ζωής, τα δεδομένα και τις σχέσεις ενός ανθρώπου) οδήγησε σε ψυχωτικό επεισόδιο.

[christine.s]

Έζησες λοιπόν μέσα στο σπίτι σας όλη αυτή την κατάσταση...αυτά τα δύο χρόνια μεταξύ 16-18 ήταν όταν αναπτύχθηκε η φιλική σχέση με την ψυχίατρο μέχρι το ψυχωτικό επεισόδιο? Η μετέπειτα πορεία της δικής σου ζωής πώς ήταν christine, δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια από τα μέσα του 90 και μετά (που ναι, κατανοώ ότι συναισθηματικά μπορεί να είναι πολύ 'λίγα' τα χρόνια που μεσολάβησαν) τι συνέβη? Υπήρχε επαφή με τη μητέρα σου? Ξέρεις, μου έκανε εντύπωση που ανέφερες ότι δεν της επέτρεψαν να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας της...ο δικός σου λόγος σε όλα αυτά που είναι?

Ξέρω ότι υπάρχουν βέβαια μπόλικα στερεότυπα και προκαταλήψεις για την ψυχική ασθένεια, όμως διαβάζοντας όσα έγραψες θυμώνω πολύ περισσότερο με τη μεταχείριση από την οικογένεια παρά με την ψυχίατρο. Πιστεύω επίσης ότι το όποιο βάρος κουβαλάμε, δεν γίνεται πιο ελαφρύ με μια καταγγελία (σε αυτή την περίπτωση που συζητάς πάντα). Φυσικά αν εσύ νιώθεις ότι θα έπρεπε παρόλα αυτά να την κάνεις , μπορείς να προχωρήσεις. Προσωπικά, δεν θα το πρότεινα γιατί το νομικό σύστημα δεν είναι φτιαγμένο για να διαχειρίζεται συναισθήματα, και ίσως μια τέτοια διαδικασία σε εξαντλήσει και σε αποπροσανατολίσει.

Κατά τ' άλλα, ναι οι φιλικές σχέσεις δεν επιτρέπονται αλλά ΜΟΝΟ κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Οπότε εδώ, δεν τεκμηριώνεται κάποια τέτοια παραβίαση. Και το απόρρητο, σημαίνει πως δεν μπορείς να αποκαλύπτεις στους φίλους σου με ονοματεπώνυμο ή άλλα εύκολα αναγνωρίσιμα στοιχεία τα δεδομένα της θεραπείας. Υπάρχουν ξεκάθαρα στοιχεία που να δείχνουν παραβίαση του απορρήτου?

Τέλος, η σχέση με την ψυχίατρο ήταν η μοναδική σχέση στη ζωή της μητέρας σου? Δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να ήταν μια εξαρτητική σχέση, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να θεωρηθεί βέβαιο ότι μόνο η συγκεκριμένη σχέση (ανάμεσα σε όλα τα γεγονότα της ζωής, τα δεδομένα και τις σχέσεις ενός ανθρώπου) οδήγησε σε ψυχωτικό επεισόδιο.

Εκείνη την περίοδο ήτανε η σημαντικότερη σχέση που είχε.
είναι μεγάλη ιστορία και δε θέλω να τα πω τώρα όλα για μένα, γιατί δε θα σταματάω να γράφω μέχρι την άλλη βδομάδα.
θέλω να μιλήσω για την μητέρα μου και την θεραπεύτριά της κυρίως. δεν σκοπεύω να κάνω άμεσα καταγγελία μιας και οι ψυχίατροι που έχω συμβουλευτεί με έχουν αποτρέψει για τους λόγους που αναφέρεις. γιατί θα εξαντληθώ συναισθηματικά αλλά και οικονομικά.
αλλά εχω την ανάγκη να δημοσιοποιήσω αυτή την ιστορία. αν μη τι άλλο, να προσέχει όποιος τύχει και διαβάσει, τις φιλίες που μπορεί να δελεαστεί να συνάψει με θεραπευτές του. Σίγουρα με ενδιαφέρει, αν κάποιος είναι γνώστης, για κινήσεις που θα μπορούσα να κάνω ώστε να μη δουλεύει πλέον σα θεραπεύτρια, μιας έχω δει από κοντά ότι δεν κάνει καλά αυτή τη δουλειά και την θεωρώ επικίνδυνη.


η μητέρα μου γράφτηκε σε ένα κέντρο για ψυχοθεραπεία όταν ήμουνα οχτώ χρονών. από κει γνώρισε αυτή την θεραπεύτρια και σύντομα μπήκε σε ομάδα μαζί της. κάνανε πέντε χρόνια θεραπεία, ενώ παράλληλα συνευρισκόντουσαν σε εκδηλώσεις του κέντρου και σε γάμους από μέλη του κέντρου. το κέντρο αυτό υποτίθεται ότι ελέγχει τους θεραπευτές του. αλλά αυτό στην θεωρία, όχι στην πράξη. η μητέρα μου συνείσφερε σε αυτό το κέντρο για χρονια καιμε εθελοντική δωρεάν εργασία. αλλά ούτε αυτό μέτρησε στο να βοηθηθεί τελικά από κει.
κατά τη γνώμη μου αυτό το κέντρο την άνοιξε στην ψυχασθένεια κανονικά. ίσως η καταγγελία θα έπρεπε να γίνει εκεί, κι όχι απλά σε αυτή την ψυχίατρο.
με αυτή την συγκεκριμένη θεραπεύτρια, έτυχε να έχουνε κοινά ενδιαφέροντα όσον αφορά την κουλτούρα τους. τις ένωνε το θέατρο. έτυχε να είναι στην ίδια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και πήγαιναν ενίοτε και για καφέ παρέα.
αφού τελείωσε η θεραπεία, η ψυχίατρος της ζήτησε να κάνουνε παρέα, κάπου εκεί που έκλεινε το εξάμηνο. θυμάμαι την μητέρα μου να μου το ανακοινώνει όλο χαρά γιατί την αγαπούσε πολύ αυτή την γυναίκα. τότε ήμουν 14 με 15.
έχουμε πάει μαζί με την οικογένειά της διακοπές και η μητέρα μου έχει πάει και μόνη της διακοπές με την οικογένεια της ψυχιάτρου.
κανα χρόνο μετά, οι γονείς της ψυχιάτρου μετακόμισαν πίσω στο χωριό τους γιατί ήτανε μεγάλοι και κουρασμένοι για να επιβλέπουν και να φροντίζουν τα τρία της μωρά παιδιά. έτσι η ψυχίατρος πρότεινε στην μητέρα μου να μετακομίσουμε εμείς στο σπίτι των γονιών της, που έμεναν από πάνω από το σπίτι της, και να φροντίζει η μητέρα μου τα παιδιά έναντι χρηματικού αντιτίμου που υποτίθεται οτι θα την βοηθούσε να τα βγάλει περα καλύτερα.
η μητέρα μου τα δέχτηκε όλα αυτά επειδή είχε όντως ανάγκη από εξάρτηση αλλά κι επειδή θαύμαζε και όπως πολύ σωστά ανέφερε πιο πάνω η/ο rock, είχε εξιδανικεύσει αυτή τη γυναίκα. την τιμούσε το γεγονός ότι κάνανε παρέα. αυτή η γυναίκα είχε ανάλογη κουλτούρα με τη μητέρα μου αλλά καλύτερα παιδικά χρονια από την μητέρα μου. είχε σπουδάσει γιατρός. η μητέρα μου πέρασε πολύ δύσκολα μικρή και παρόλο που σπούδασε με δικά της έξοδα σε δυο σχολές, δεν θεωρούσε τον εαυτό της σπουδαγμένο και αισθανότανε πάντοτε μειονεκτικά απέναντι στους "σπουδαγμένους".
και δυστυχώς δεν άκουγε κανέναν. εγώ ήμουνα αντίθετη τότε στο να μετακομίσουμε, επειδή θα άλλαζα γειτονιά και σχολείο, πράγμα που ήτανε σκληρό για μένα. δυστυχώς η μητέρα μου ακολουθούσε πλέον τυφλά τις συμβουλές της πρώην θεραπεύτριάς της και νυν φίλης της.
κανα χρόνο μετά, η μητέρα μου άρχισε να βλέπει το οφθαλμοφανές, ότι η φίλη της την εκμεταλλεύεται. άρχισε να ακούει αλήθειες από τα μικρά παιδιά της ψυχιάτρου, πράματα που προφανώς λεγόντουσαν στο σπίτι όταν δεν ήτανε εκεί, και τα παιδιά ασυνείδητα τα επαναλαμβάνουν. αυτό άρχισε να την παρανοεί και να την καταθλίβει με τα αποτελέσματα που σας έχω προαναφέρει.


Όσο για τον δικό μου λόγο στους συγγενείς, όπως ίσως κατάλαβες, αυτός δεν μετράει. Ο λόγος των γνωστών και γειτόνων μετράει πάνω απ΄' όλα. Πολλοί συγγενείς ισχυρίζονται ότι εγώ και η μητέρα μου ζούμε και βασιλεύουμε στην Πάτρα εδώ και χρόνια. Πολλοί αρνούνται να με δουν από κοντά χωρίς να το παραδέχονται κι ευθέως, ενώ άλλοι έχουνε βοηθηθεί από τους πρώτους οικονομικά για να μην φέρνουν αντιρρήσεις πάνω στο θέμα της εμφάνισής μας σε μνημόσυνα ή γιορτές οικογενειακές.
Η μητέρα μου ήτανε πάντοτε το "μαύρο πρόβατο" της οικογενείας. Επίσης, είχε χωρίσει τον πατέρα μου με δική της απόφαση, πράγμα που πολλοί συγγενείς της δεν της το συγχώρεσαν ποτέ. Ήτανε πολύ ανεξάρτητη για τα συντηρητικά μυαλά τους. Κάπου ίσως να θεωρούσαν ότι της άξιζε κι όλας επειδή πάντα έκανε του κεφαλιού της και δεν κοίταγε να βολευτεί όπως έκαναν οι ίδιοι. Και φυσικά, εμένα δεν με φιλοξένησε κανένας συγγενής, όταν βρεθήκαμε στον δρόμο. Οι φίλοι μου και γνωστοί μου με βοήθησαν, όχι η οικογένειά μου.

Για κάποια χρόνια δεν την έβλεπα την μητέρα μου, γιατί δεν άντεχα να την βλεπω σε αυτή την κατάσταση και να μην μπορώ να την βοηθήσω ούτε καν οικονομικά. Εκείνη την περίοδο πέθανε και η γιαγιά μου. Οι γείτονες της γιαγιάς μου μου έχουνε μιλήσει με τα χειρότερα λόγια για τον ρόλο των συγγενών μου την περίοδο που πέθανε η γιαγιά μου.
Η μητέρα μου είναι περήφανη και δεν θέλει να πηγαίνει ούτε η ίδια εκεί που δεν την θέλουνε. Αυτή την περηφάνεια δεν την έχασε ούτε όταν ήτανε στα χειρότερά της. Όταν εγώ απαίτησα να πάει στο μνημόσυνο της μητέρας της, σταμάτησαν να μου μιλάνε οι συγγενείς στους οποίους το απαίτησα και τα τηλέφωνα που της κάνουν από τότε στον ξενώνα είναι ακόμα πιο σποραδικά. Προτιμώ κι εγώ να μην πολυασχολούμαι μαζί τους, μιας και δεν αξίζουν τον τίτλο "συγγενείς".
Έτσι είναι αυτά, δεν είμαι δυστυχώς μοναδική περιπτωση. Αντιθέτως, ο μέσος όρος στην Ελλάδα λειτουργεί με αυτό τον τρόπο απέναντι σε συγγενείς, πόσο μάλιστα απέναντι σε συγγενείς με ψυχικά προβλήματα.


υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια που δεν έχω αναφέρει όμως.
αυτό το κέντρο, ήτανε τότε την δεκαετία του 90 ενάντια στα φάρμακα. δούλευαν μεν ψυχίατροι εκεί, αλλά δεν χορηγούσανε φάρμακα. μάλιστα ως παιδί θυμάμαι να παίζουνε θεραπευόμενοι σκετσάκια στις εκδηλώσεις και να επαναλαμβάνουν τα συνθήματα "ΟΧΙ ΣΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ" "ΟΧΙ ΣΕΞ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ"
Αυτό λειτούργησε αρκετά αρνητικά για την μητέρα μου η οποία κι αν είχε χρειαστεί κάποιο ηρεμηστικό ή αγχωλυτικό όλα εκείνα τα χρόνια που επισκεπτότανε αυτό το κέντρο και έκανε θεραπεία, οι θεραπευτές της της το αρνούντουσαν και μάλιστα με θεωρία που ενστερνίστηκε και η ίδια και σίγουρα δεν την βοήθησε να δεχτεί θεραπεία όταν έπαθε το επεισόδιο.
Έχω συζητήσει για αυτό με έναν ψυχίατρο και μου ζήτησε να τους συγχωρήσω, και τους ψυχιάτρους του συγκεκριμένου κέντρου αλλά και τον ίδιο. Μου είπε ότι πολλοί ψυχίατροι την δεκαετία του 80 και 90 είχαν πέσει σε αυτή την παγίδα, και πολλοί θεραπευόμενοι αυτοκτόνησαν μέχρι να καταλάβουν αυτοί οι ψυχίατροι ότι το να λες κάθετα "όχι στα φάρμακα" μπορεί να επιφέρει τέτοια τραγικά αποτελέσματα (ο ψυχίατρος που συμβουλεύτηκα όμως, κάνει κάτι για να βοηθήσει και αστέγους και απόρους ψυχικά ασθενείς.. εκείνο το κέντρο που πήγαινε τότε η μητέρα μου, δεν κάνει τέτοιες κινήσεις..).

[Mystic]

Εκείνη την περίοδο ήτανε η σημαντικότερη σχέση που είχε.
είναι μεγάλη ιστορία και δε θέλω να τα πω τώρα όλα για μένα, γιατί δε θα σταματάω να γράφω μέχρι την άλλη βδομάδα.
θέλω να μιλήσω για την μητέρα μου και την θεραπεύτριά της κυρίως. δεν σκοπεύω να κάνω άμεσα καταγγελία μιας και οι ψυχίατροι που έχω συμβουλευτεί με έχουν αποτρέψει για τους λόγους που αναφέρεις. γιατί θα εξαντληθώ συναισθηματικά αλλά και οικονομικά.
αλλά εχω την ανάγκη να δημοσιοποιήσω αυτή την ιστορία. αν μη τι άλλο, να προσέχει όποιος τύχει και διαβάσει, τις φιλίες που μπορεί να δελεαστεί να συνάψει με θεραπευτές του. Σίγουρα με ενδιαφέρει, αν κάποιος είναι γνώστης, για κινήσεις που θα μπορούσα να κάνω ώστε να μη δουλεύει πλέον σα θεραπεύτρια, μιας έχω δει από κοντά ότι δεν κάνει καλά αυτή τη δουλειά και την θεωρώ επικίνδυνη.


η μητέρα μου γράφτηκε σε ένα κέντρο για ψυχοθεραπεία όταν ήμουνα οχτώ χρονών. από κει γνώρισε αυτή την θεραπεύτρια και σύντομα μπήκε σε ομάδα μαζί της. κάνανε πέντε χρόνια θεραπεία, ενώ παράλληλα συνευρισκόντουσαν σε εκδηλώσεις του κέντρου και σε γάμους από μέλη του κέντρου. το κέντρο αυτό υποτίθεται ότι ελέγχει τους θεραπευτές του. αλλά αυτό στην θεωρία, όχι στην πράξη. η μητέρα μου συνείσφερε σε αυτό το κέντρο για χρονια καιμε εθελοντική δωρεάν εργασία. αλλά ούτε αυτό μέτρησε στο να βοηθηθεί τελικά από κει.
κατά τη γνώμη μου αυτό το κέντρο την άνοιξε στην ψυχασθένεια κανονικά. ίσως η καταγγελία θα έπρεπε να γίνει εκεί, κι όχι απλά σε αυτή την ψυχίατρο.
με αυτή την συγκεκριμένη θεραπεύτρια, έτυχε να έχουνε κοινά ενδιαφέροντα όσον αφορά την κουλτούρα τους. τις ένωνε το θέατρο. έτυχε να είναι στην ίδια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα και πήγαιναν ενίοτε και για καφέ παρέα.
αφού τελείωσε η θεραπεία, η ψυχίατρος της ζήτησε να κάνουνε παρέα, κάπου εκεί που έκλεινε το εξάμηνο. θυμάμαι την μητέρα μου να μου το ανακοινώνει όλο χαρά γιατί την αγαπούσε πολύ αυτή την γυναίκα. τότε ήμουν 14 με 15.
έχουμε πάει μαζί με την οικογένειά της διακοπές και η μητέρα μου έχει πάει και μόνη της διακοπές με την οικογένεια της ψυχιάτρου.
κανα χρόνο μετά, οι γονείς της ψυχιάτρου μετακόμισαν πίσω στο χωριό τους γιατί ήτανε μεγάλοι και κουρασμένοι για να επιβλέπουν και να φροντίζουν τα τρία της μωρά παιδιά. έτσι η ψυχίατρος πρότεινε στην μητέρα μου να μετακομίσουμε εμείς στο σπίτι των γονιών της, που έμεναν από πάνω από το σπίτι της, και να φροντίζει η μητέρα μου τα παιδιά έναντι χρηματικού αντιτίμου που υποτίθεται οτι θα την βοηθούσε να τα βγάλει περα καλύτερα.
η μητέρα μου τα δέχτηκε όλα αυτά επειδή είχε όντως ανάγκη από εξάρτηση αλλά κι επειδή θαύμαζε και όπως πολύ σωστά ανέφερε πιο πάνω η/ο rock, είχε εξιδανικεύσει αυτή τη γυναίκα. την τιμούσε το γεγονός ότι κάνανε παρέα. αυτή η γυναίκα είχε ανάλογη κουλτούρα με τη μητέρα μου αλλά καλύτερα παιδικά χρονια από την μητέρα μου. είχε σπουδάσει γιατρός. η μητέρα μου πέρασε πολύ δύσκολα μικρή και παρόλο που σπούδασε με δικά της έξοδα σε δυο σχολές, δεν θεωρούσε τον εαυτό της σπουδαγμένο και αισθανότανε πάντοτε μειονεκτικά απέναντι στους "σπουδαγμένους".
και δυστυχώς δεν άκουγε κανέναν. εγώ ήμουνα αντίθετη τότε στο να μετακομίσουμε, επειδή θα άλλαζα γειτονιά και σχολείο, πράγμα που ήτανε σκληρό για μένα. δυστυχώς η μητέρα μου ακολουθούσε πλέον τυφλά τις συμβουλές της πρώην θεραπεύτριάς της και νυν φίλης της.
κανα χρόνο μετά, η μητέρα μου άρχισε να βλέπει το οφθαλμοφανές, ότι η φίλη της την εκμεταλλεύεται. άρχισε να ακούει αλήθειες από τα μικρά παιδιά της ψυχιάτρου, πράματα που προφανώς λεγόντουσαν στο σπίτι όταν δεν ήτανε εκεί, και τα παιδιά ασυνείδητα τα επαναλαμβάνουν. αυτό άρχισε να την παρανοεί και να την καταθλίβει με τα αποτελέσματα που σας έχω προαναφέρει.


Όσο για τον δικό μου λόγο στους συγγενείς, όπως ίσως κατάλαβες, αυτός δεν μετράει. Ο λόγος των γνωστών και γειτόνων μετράει πάνω απ΄' όλα. Πολλοί συγγενείς ισχυρίζονται ότι εγώ και η μητέρα μου ζούμε και βασιλεύουμε στην Πάτρα εδώ και χρόνια. Πολλοί αρνούνται να με δουν από κοντά χωρίς να το παραδέχονται κι ευθέως, ενώ άλλοι έχουνε βοηθηθεί από τους πρώτους οικονομικά για να μην φέρνουν αντιρρήσεις πάνω στο θέμα της εμφάνισής μας σε μνημόσυνα ή γιορτές οικογενειακές.
Η μητέρα μου ήτανε πάντοτε το "μαύρο πρόβατο" της οικογενείας. Επίσης, είχε χωρίσει τον πατέρα μου με δική της απόφαση, πράγμα που πολλοί συγγενείς της δεν της το συγχώρεσαν ποτέ. Ήτανε πολύ ανεξάρτητη για τα συντηρητικά μυαλά τους. Κάπου ίσως να θεωρούσαν ότι της άξιζε κι όλας επειδή πάντα έκανε του κεφαλιού της και δεν κοίταγε να βολευτεί όπως έκαναν οι ίδιοι. Και φυσικά, εμένα δεν με φιλοξένησε κανένας συγγενής, όταν βρεθήκαμε στον δρόμο. Οι φίλοι μου και γνωστοί μου με βοήθησαν, όχι η οικογένειά μου.

Για κάποια χρόνια δεν την έβλεπα την μητέρα μου, γιατί δεν άντεχα να την βλεπω σε αυτή την κατάσταση και να μην μπορώ να την βοηθήσω ούτε καν οικονομικά. Εκείνη την περίοδο πέθανε και η γιαγιά μου. Οι γείτονες της γιαγιάς μου μου έχουνε μιλήσει με τα χειρότερα λόγια για τον ρόλο των συγγενών μου την περίοδο που πέθανε η γιαγιά μου.
Η μητέρα μου είναι περήφανη και δεν θέλει να πηγαίνει ούτε η ίδια εκεί που δεν την θέλουνε. Αυτή την περηφάνεια δεν την έχασε ούτε όταν ήτανε στα χειρότερά της. Όταν εγώ απαίτησα να πάει στο μνημόσυνο της μητέρας της, σταμάτησαν να μου μιλάνε οι συγγενείς στους οποίους το απαίτησα και τα τηλέφωνα που της κάνουν από τότε στον ξενώνα είναι ακόμα πιο σποραδικά. Προτιμώ κι εγώ να μην πολυασχολούμαι μαζί τους, μιας και δεν αξίζουν τον τίτλο "συγγενείς".
Έτσι είναι αυτά, δεν είμαι δυστυχώς μοναδική περιπτωση. Αντιθέτως, ο μέσος όρος στην Ελλάδα λειτουργεί με αυτό τον τρόπο απέναντι σε συγγενείς, πόσο μάλιστα απέναντι σε συγγενείς με ψυχικά προβλήματα.


υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια που δεν έχω αναφέρει όμως.
αυτό το κέντρο, ήτανε τότε την δεκαετία του 90 ενάντια στα φάρμακα. δούλευαν μεν ψυχίατροι εκεί, αλλά δεν χορηγούσανε φάρμακα. μάλιστα ως παιδί θυμάμαι να παίζουνε θεραπευόμενοι σκετσάκια στις εκδηλώσεις και να επαναλαμβάνουν τα συνθήματα "ΟΧΙ ΣΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ" "ΟΧΙ ΣΕΞ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ"
Αυτό λειτούργησε αρκετά αρνητικά για την μητέρα μου η οποία κι αν είχε χρειαστεί κάποιο ηρεμηστικό ή αγχωλυτικό όλα εκείνα τα χρόνια που επισκεπτότανε αυτό το κέντρο και έκανε θεραπεία, οι θεραπευτές της της το αρνούντουσαν και μάλιστα με θεωρία που ενστερνίστηκε και η ίδια και σίγουρα δεν την βοήθησε να δεχτεί θεραπεία όταν έπαθε το επεισόδιο.
Έχω συζητήσει για αυτό με έναν ψυχίατρο και μου ζήτησε να τους συγχωρήσω, και τους ψυχιάτρους του συγκεκριμένου κέντρου αλλά και τον ίδιο. Μου είπε ότι πολλοί ψυχίατροι την δεκαετία του 80 και 90 είχαν πέσει σε αυτή την παγίδα, και πολλοί θεραπευόμενοι αυτοκτόνησαν μέχρι να καταλάβουν αυτοί οι ψυχίατροι ότι το να λες κάθετα "όχι στα φάρμακα" μπορεί να επιφέρει τέτοια τραγικά αποτελέσματα (ο ψυχίατρος που συμβουλεύτηκα όμως, κάνει κάτι για να βοηθήσει και αστέγους και απόρους ψυχικά ασθενείς.. εκείνο το κέντρο που πήγαινε τότε η μητέρα μου, δεν κάνει τέτοιες κινήσεις..).

Μπορώ να σου πω από προσωπική πείρα πως μια αρρωστημένη θεραπευτική σχέση μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα για τον ασθενή. Αν διαβάσεις προηγούμενα posts μου θα καταλάβεις. Συνδέθηκα συνασιθηματικά με τον ψυχιατρό μου, κάτι το οποίο του το δήλωσα και δεν το χιερίστηκε σωστά. Αντιθέτως ένα ολόκληρο καλοκαίρι με άφησε να έχω ελπίδες (βγήκαμε για καφέ, μου έλεγε ότι αν με έιχε γνωρίσει αλλού θα ήμασταν μαζί, με άφηνε να πιστεύω πως αν τελείωνε η θεραπευτική μας σχέση θα γινόταν κάτι, και πολλά άλλα). Μετά εξαφανίστηκε, δεν σήκωνε καν το τηλέφωνο ενώ χρειαζόμουνα ιατρό και έψαχνα μέσα στον αύγουστο απο εδώ κι απο εκεί, μετά ξαναγύρισε και με ρώτησε αν θέλω να ξαναγίνει ο γιατρός μου. Γενικά ό,τι να ναι. Έναν ολόκληρο χειμώνα τον έβλεπα, ήμουνα με φάρμακα αλλά δεν με βοηθούσε καθόλου ψυχοθεραπευτικά. Του έλεγα ότι έχω αυτοκτονικές τάσεις και με αγνοούσε. Η κατάστασή μου χειροτέρευε. Όταν ξαναποφάσισε ότι δεν θέλει να είναι ο ψυχιατρός μου εκεί κατέρρευσα. Αυτοτραυματισμοί, απόπειρα, κατάχρηση αλκοολ, γενικά παρανόησα. Τελοσπάντων, τώρα είμαι πολύ καλύτερα. Ο θυμός δεν είναι τόσο έντονος αλλά δεν το έχω διαχειριστεί ακόμα όπως θα ήθελα. Το έχω απωθήσει για να προχωρήσω...

[Adzik]

Αγαπητη Κριστιν... συγκλονιστικη η ιστορια σου.. πραγματικα..

η μαμα σου ειναι σε ψυχιατρειο ακομη δηλαδη???..τοσα χρονια?...γιατι δεν την αποασυλοποιησανε ακομη?...ειναι καλα τωρα?...εισαι πολυ γενναια και μπραβο σου... πολυ θαραλλεα , το μονο που μπορω να πω ειναι καλο κουραγιο και δυναμη... γιατι το δικιο σου πιστευω πρεπει να το βρεις.. το ελαχιστο που εκεινη η ψυχιατροσ επρεπε να κανει ειτε συνεβαλε στην ψυχωση τησ μαμα σου ειτε οχι.. ηταν να σταθει διπλα σασ σε ολο αυτο που συνεβη αργοτερα... να σε φροντισει σαν παιδι τησ... να φροντιζει οσο μπορουσε και την μαμα σου εστω και απο μακρια με ενδιαφερον... δεν θεωρω πωσ οι ψυχιατροι ειναι θεοι και μπορουν να τα προβλεψουν ολα, αλλα μια εξαρτητικη σχεση πρεπει να ξερουν να την αναγνωριζουν και να μην την εκμεταλευονται... θα σου ελεγα να γραψεισ το μηνυμα σου στο διπλα φορουμ με τουσ ψυχολογουσ η να μιλησεισ με τον κ. Νικο Δ.που ειναι ψυχοθεραπευτησ και ο ιδιοσ να σε συμβουλεψει ...κι αυτοσ..

καλη σου δυναμη και στην μαμα σου.. ευχομαι συντομα να ειναι εξω μαζι σου..και να ζησει την συναιχια τησ ζωησ τησ καλα και ελευθερη..

[christine.s]

Μπορώ να σου πω από προσωπική πείρα πως μια αρρωστημένη θεραπευτική σχέση μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα για τον ασθενή. Αν διαβάσεις προηγούμενα posts μου θα καταλάβεις. Συνδέθηκα συνασιθηματικά με τον ψυχιατρό μου, κάτι το οποίο του το δήλωσα και δεν το χιερίστηκε σωστά. Αντιθέτως ένα ολόκληρο καλοκαίρι με άφησε να έχω ελπίδες (βγήκαμε για καφέ, μου έλεγε ότι αν με έιχε γνωρίσει αλλού θα ήμασταν μαζί, με άφηνε να πιστεύω πως αν τελείωνε η θεραπευτική μας σχέση θα γινόταν κάτι, και πολλά άλλα). Μετά εξαφανίστηκε, δεν σήκωνε καν το τηλέφωνο ενώ χρειαζόμουνα ιατρό και έψαχνα μέσα στον αύγουστο απο εδώ κι απο εκεί, μετά ξαναγύρισε και με ρώτησε αν θέλω να ξαναγίνει ο γιατρός μου. Γενικά ό,τι να ναι. Έναν ολόκληρο χειμώνα τον έβλεπα, ήμουνα με φάρμακα αλλά δεν με βοηθούσε καθόλου ψυχοθεραπευτικά. Του έλεγα ότι έχω αυτοκτονικές τάσεις και με αγνοούσε. Η κατάστασή μου χειροτέρευε. Όταν ξαναποφάσισε ότι δεν θέλει να είναι ο ψυχιατρός μου εκεί κατέρρευσα. Αυτοτραυματισμοί, απόπειρα, κατάχρηση αλκοολ, γενικά παρανόησα. Τελοσπάντων, τώρα είμαι πολύ καλύτερα. Ο θυμός δεν είναι τόσο έντονος αλλά δεν το έχω διαχειριστεί ακόμα όπως θα ήθελα. Το έχω απωθήσει για να προχωρήσω...

τραγικό κι ανεύθυνο
δεν σκέφτηκες να κάνεις κάποια καταγγελία; θα μου πεις... με τι στοιχεία και με τη δύναμη όταν είσαι ερωτευμένος και έχεις και τα προβλήματά σου...
μα ακριβώς εκεί πατάνε κι αυτοί οι κομπογιαννίτες και εκμεταλλεύονται ανθρώπους με προβλήματα επειδή ξέρουν ότι αυτοί, ακόμα κι αν φωνάξουν δε θα δώσει κανείς βάση.

τους θεραπευτές τους ελέγχει τελικά κανένας;

[christine.s]

Αγαπητη Κριστιν... συγκλονιστικη η ιστορια σου.. πραγματικα..

η μαμα σου ειναι σε ψυχιατρειο ακομη δηλαδη???..τοσα χρονια?...γιατι δεν την αποασυλοποιησανε ακομη?...ειναι καλα τωρα?...εισαι πολυ γενναια και μπραβο σου... πολυ θαραλλεα , το μονο που μπορω να πω ειναι καλο κουραγιο και δυναμη... γιατι το δικιο σου πιστευω πρεπει να το βρεις.. το ελαχιστο που εκεινη η ψυχιατροσ επρεπε να κανει ειτε συνεβαλε στην ψυχωση τησ μαμα σου ειτε οχι.. ηταν να σταθει διπλα σασ σε ολο αυτο που συνεβη αργοτερα... να σε φροντισει σαν παιδι τησ... να φροντιζει οσο μπορουσε και την μαμα σου εστω και απο μακρια με ενδιαφερον... δεν θεωρω πωσ οι ψυχιατροι ειναι θεοι και μπορουν να τα προβλεψουν ολα, αλλα μια εξαρτητικη σχεση πρεπει να ξερουν να την αναγνωριζουν και να μην την εκμεταλευονται... θα σου ελεγα να γραψεισ το μηνυμα σου στο διπλα φορουμ με τουσ ψυχολογουσ η να μιλησεισ με τον κ. Νικο Δ.που ειναι ψυχοθεραπευτησ και ο ιδιοσ να σε συμβουλεψει ...κι αυτοσ..

καλη σου δυναμη και στην μαμα σου.. ευχομαι συντομα να ειναι εξω μαζι σου..και να ζησει την συναιχια τησ ζωησ τησ καλα και ελευθερη..

η μητέρα μου βρίσκεται σε ξενώνα αποασυλοποίησης εδώ και κάποια χρόνια. στάθηκε τυχερή γιατί πλέον δεν υπάρχουνε και πολλές κενές θέσεις σε ξενώνες, απ' όσο με έχουνε ενημερώσει.
στο ψυχιατρείο έμεινε πολύ λίγο, κάποιους μήνες
πάρα πολλά χρόνια ήτανε στους δρόμους και γυρνούσε.
κι εγώ στο δρόμο ήμουνα δηλαδή, φιλοξενούμενη σε φίλους και με δουλειές του ποδαριού


το δίπλα φόρουμ που λες, μόλις βρήκα το λινκ του κι έχει κλείσει
αν αυτό εννοείς http://www.e-psychology.gr/proforum/index.php

[STELLA2012]

Αγαπητή christine
Δεν ξέρω αν θα το δεις αυτό μια και η ανάρτηση είναι αρκετά παλιά. Εδώ και καιρό αντιμετωπίζω ένα αντίστοιχο πρόβλημα ψυχολογικού χειρισμού και οικονομικής εκμετάλλευσης στενά συγγενικού μου προσώπου από την ψυχοθεραπεύτριά του. Η αντιδεοντολογική τακτική είναι κοινή. Αναρωτιέμαι αν πρόκειται για το ίδιο άτομο. Δεν θα ήθελα να γράψω περισσότερες λεπτομέρειες στο φόρουμ. Αν θέλεις, επικοινώνησε μαζί μου μήπως μπορέσω να βγάλω κάποια άκρη.