Οι χαρακτηριζόμενοι ως σχιζοφρενείς είναι τα τέλεια ανθρώπινα πειράματα γιατί ότι και να πουν ο κόσμος δεν τους πιστεύει η στην πιο σπάνια των περιπτώσεων θα τους κοιτά με καχυποψία. Οι σχιζοφρενείς δείχνουν άνθρωποι που προσπαθούν κοινώς να καταλάβουν τι τους γίνεται με τον υπόλοιπο κόσμο να έχει την αντίθετη αυτή πεποίθηση την πεποίθηση του ξέρουν τι τους γίνεται, αλήθεια ποιός είδε ότι δεν είδε; Ένα ακόμα χαρακτηριστικό είναι η αστάθεια. Η Wikipedia στα Ελληνικά χαρακτηρίζει την ψύχωση ως διάλυση της προσωπικότητας. Είναι περίεργο θα μπορούσα να πω η διαρκής μετάλλαξη του όρου της σχιζοφρένειας, καθώς και οι αλλαγές των μελών της. Χαρακτηριστικά το παρόν κείμενο ως εξής: Για την ελαχιστοποίηση των αναπτυξιακών διαταραχών που σχετίζονται με τη σχιζοφρένεια, πολύ δουλειά έχει πρόσφατα γίνει για να εντοπιστεί και να αντιμετωπιστεί πρόδρομη (προ-εμφάνιση) φάση της νόσου, η οποία έχει εντοπιστεί μέχρι και 30 μήνες πριν από την έναρξη των συμπτωμάτων. Εκείνοι που συνεχίζουν να αναπτύσσουν σχιζοφρένεια ενδέχεται να αντιμετωπίσουν παροδικά ή αυτοπεριοριστικά ψυχωτικά συμπτώματα και μη ειδικά συμπτώματα της κοινωνικής απόσυρσης, ευερεθιστότητα, δυσφορία, και αδεξιότητα, κατά την πρόδρομη φάση. [εκκρεμεί παραπομπή]. Η συνοπτική εκτίμηση είναι νόσος της προσωπικότητας.
Εντύπωση μου κάνει η άρνηση του συγγραφέα να συσχετίζει την σχιζοφρένεια με την διχασμένη προσωπικότητα χωρίς να το εξηγεί αυτό. Ο Έλιοτ λέει ο συγγραφέας έβλεπε την σχιζοφρένια ως διχασμένη προσωπικότητα ενώ η ιατρική δεν μιλάει για διχασμό. Το 1972 στο περιοδικό Science με τίτλο "Ύπαρξη λογικής εκεί που κυριαρχεί η παραφροσύνη" ένας ερευνιτής συμπέρανε ότι η διάγνωση είναι τις περισσότερες φορές υποκειμενική και αναξιόπιστη. Θα έλεγε κανείς πως ο τίτλος ενός βιβλίου επηρεάζει τον αναγνώστη στην ανάγνωση του βιβλίου. Από το 80 και μετά έχει βγεί ολόκληρο εγχειρίδιο με κάθε είδους διαταραχές και σε αναλυτική περιγραφή αυτών. Θα μπορούσα άραγε να πω ότι η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ένα βιβλίο που γράφει ο ίδιος και ο τίτλος του βιβλίου είναι απλά η εικόνα που έχουν οι υπόλοιποι άνθρωποι για το βιβλίο αυτό.
Όσον αφορά τη φαρμακευτική θεραπεία εδώ έχει στηθεί ένα ολόκληρο πάρτυ γύρω από αυτά. Παίρνεις τα φάρμακα σου; Τι φάρμακα παίρνεις; Καθώς και ο χορός για τα τεράστια σαφώς κέρδη τα οποία θα μπορούσαν να διεκδηκούν άλλες εταιρίες με φάρμακα ικανά να εξαλήψουν την κάθε αρρώστεια. Ακούγεται υπερβολικά αισιόδοξο; Μπορεί να ακούγεται, μπορεί να είναι και αυτό μια ψευδαίσθηση. Σε κάθε περίπτωση ο νους μας είναι ένα σύστημα περιορισμένων δυνατοτήτων όπου ακόμα και ο μεγαλύρος κόφτης είναι αδύνατον να παρατηρεί το κάθε αντικείμενο που υπάρχει τριγύρω του. Έτσι η αυταπάτη είναι εύλογη. Είναι θέμα επιλογής, αν θα προσέχουμε τα μάτια του συνομιλητή η τα παπούτσια του, είναι αδύνατον να τα δούμε όλα με φυσικό τρόπο. Καθώς και ότι όσα περισσότερα τα ερεθίσματα του περιβάλοντος τόσο πιο δύσκολο να δούμε ότι μας περιβάλλει. Κάπως έτσι μεταφράζω την νοητική επιλογή, όχι απαραίτητα οι έξυπνοι και οι χαζοί, αλλά οι επιλογές να βλέπουμε το πάτωμα η τον ουρανό είναι διαφορετικές σαφώς και δεν είναι δυνατό να τα βλέπουμε και τα δύο μαζί. Φάρμακα υπάρχουν και για την αύξηση της προσοχής αλλά η στέρηση τους έχει παρενέργιες όπως κάθε φάρμακο.
Τι είναι καλύτερο λοιπόν; Να παλέψουμε τον αγώνα με φάρμακα η όσο πιο φυσικά μπορεί ο καθένας και ανάλογα με τη φύση του. Και για ποιά φύση μιλάμε όταν οι βίαιοι αλκοολικοί μπορεί να θεωρούν εαυτούς πιο φυσικούς από τα πρόβατα που βόσκουν στο κοπάδι; Είναι εύλογη η απορία και χρειάζονται προσεκτικά βήματα. Γιατί στην Αμερική από την μία να ακούμε για παιδάκια που παίρνουν ψυχοφάρμακα και από την άλλη για έναν διάσημο επιστήμονα, τον John Nash, στην οποία επίσημη ιστοσελίδα της Wikipedia, έχει δηλώσει πως ξεπέρασε τα προβλήματα του χωρίς φάρμακα, μετά και από μερικά χρόνια δύσκολα. Το κακό πνεύμα τους βλέπει όλους ένοχους, το καλό τους βλέπει όλους αθώους και στη μέση μια λεπτή γραμμή.
Αν σας άρεσε το άρθρο κάντε like!
