Originally Posted by
phantom4
Γεια σας!
Είμαι καινούργια στο forum και δεν ξέρω αν ανήκει σε κάποιο θέμα το πρόβλημα, που αντιμετωπίζω τον τελευταίο καιρό.
Με το αγόρι μου είμαστε μαζί απ΄το σχολείο,πράγμα που σημαίνει πως τον γνωρίζω πολύ καλά.Περνάμε καλά,είμαστε μαζί 9 χρόνια..25 στα 26 εγώ και 23 στα 24 το αγόρι μου.
Γενικά είναι ο καλύτερος άνθρωπος στο κόσμο για'μένα!!
Όλα του πήγαιναν καλά...καλό αυτοκίνητο,επιχείρηση οικογενειακή,τελειώνει με τις σπουδές του...μέχρι τα ξημερώματα 26/12/2011.Είχαμε βγει λόγω Χριστουγέννων,εγώ γύρισα σπίτι μου,ο Γ.Κ. συνέχισε μέχρι το πρωί...δυστυχώς...γυρνώντας σπίτι του τράκαρε...ευτυχώς εξωτερικά δεν έπαθε απολύτως τίποτα...το αμάξι(που αγαπούσε πολύ)δεν φτιάχνεται(καλό,ακριβό αμάξι και αυτό τον έσωσε-λένε πως θα σκοτωνόταν αν δεν είχε αυτό το αμάξι).
Για 2 εβδομάδες δεν έβγαινε βράδυ...στεναχώρια, σοκ. Κοίταξε τις φωτογραφίες του αυτοκινήτου συνεχώς, δεν μίλαγε, δεν ξεσπούσε. Του στάθηκα... φάνηκε πως το ξεπέρασε μετά από λίγο καιρό.. γελούσε ξανά, πήγαμε εκδρομή, έβγαινε με τους φίλους του. Όλα καλά... ώσπου 2 εβδομάδες πριν, γυρνώντας ο καθένας στο δικό του σπίτι, δεν περνάει μια ώρα και μου τηλεφωνεί, λέγοντας μου αν μπορώ να πάω να τον πάρω απ΄το σπίτι του. Φυσικά πήγα... οι γονείς του (εδώ και ένα χρόνο δεν τα πάνε πολύ καλά) τσακώθηκαν και άκουσε πολλά που δεν έπρεπε. Ο μπαμπάς του κατηγορούσε τη μαμά του για τον χαρακτήρα του Γ. (όπως κάνουν όλοι οι πατεράδες... αποποιούνται τις ευθύνες τους απ΄την διαπαιδαγώγηση των υιών τους). Τέλος πάντων, γύρισε σπίτι του , αφού πέρασε η μπόρα , τον είδα όλα το απόγευμα και ήταν καλά και τη επομένη έφυγε για την πόλη που σπουδάζει.
Απ΄το τηλέφωνο όλη τη'βδομάδα δεν τον άκουγα καθόλου καλά... βαρύς, βαριόταν τα πάντα. Την Παρασκευή κατέβηκε, τον είδα, καλά φαινόταν. Το Σάββατο πήγα σπίτι του (όπως κάνω κάθε Σάββατο). Καθώς ήμασταν ξαπλωμένοι και γελούσαμε, στα καλά καθούμενα μου λέει: "Μία είναι η λύση, θα αυτοκτονήσω'' ... προς στιγμήν πάγωσα... μετά άρχισα να γελάω και να του λέω να κόψει την πλάκα... και όμως δεν έκανε πλάκα... καθόλου. Μου είπε πώς δεν αγαπάει τον εαυτό του, κάτι τον βασανίζει... δεν μου ανοίχτηκε παραπάνω. Άρχισα να κλαίω, αφού συνειδητοποίησα πως τα εννοεί όλα... του είπα κάποια πράγματα πως είναι καλό παιδί, όλοι τον αγαπούν, ας το πει σε κάποιο φίλο του και του πρότεινα και ψυχολόγο (αρνητικός δεν είναι). Έφυγα αφού άρχισε να χαμογελά πάλι, τον είδα το απόγευμα και το βράδυ (αφού δεν είχαμε όρεξη να βγούμε (εγώ καθαρά λόγω κακής ψυχολογίας)) ήρθε και κάθισε στο σπίτι μου (καμία ώρα). Μου έβαζε τραγούδια για να μου δείξει μάλλον πως όλα αυτά είναι σκέψεις και μου είπε πως δεν έχει τη δύναμη να το κάνει, πως θα παλέψει με αυτό που τον βασανίζει και θα μείνει εδώ για'μένα, για την οικογένειά του.
Ας μη τα πολυλογώ... την Κυριακή που πέρασε (είχαμε βγει, περάσαμε πολύ ωραία, ήπιε πάρα πολύ, μου έλεγε να τον αφήσω να φύγει, να βρω άλλον να περάσω τη ζωή μου, ότι με' μένα θέλει να περάσει τη ζωή του, αλλά τη ζωή του τώρα δε τη θέλει). Εγώ να κλαίω, αυτός να κλαίει. Βέβαια όλα αυτά μεθυσμένος πάρα πολύ (αφού την Κυριακή δεν θυμόταν τίποτα από κάποιο σημείο και μετά). Γυρνώντας στο σπίτι του είχε ένα τεράστιο ξέσπασμα. Το μεσημέρι που τον είδα πάλι(δεν του ανέφερα τίποτα απ'αυτά που είχε πει και είχε κάνει), μου είπε κοιτάζοντας τον εαυτό του μέσα απ΄το γυαλιά μου πως το μόνο που τον σώζει είναι πως είναι πολύ όμορφος. Του είπα πως και όμορφος είναι και καλό παιδί είναι και απλά τα Χριστούγεννα έκανε μια ζημιά (όπως πολλά παιδιά,όπως και ο αδελφός μου). Μου αντιγύρισε λέγοντας μου πως δεν είναι καλό παιδί, αλλά κακό, επειδή δεν έχει μετανιώσει καθόλου που τράκαρε και γι'αυτό θέλει να τιμωρήσει τον εαυτό του. Τα'χασα και του είπα να πάψει να σκέφτεται έτσι. Το απόγευμα στον καφέ γελούσε πάλι, το βράδυ το ίδιο. Με τους φίλους του γελάει συνεχώς, δείχνει πως είναι καλά, αλλά εγώ ξέρω (και η μητέρα του το κατάλαβε) πως βασανίζεται.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Να αποφεύγω να μιλάω μαζί του για το θέμα αυτό ή να προσπαθώ να εκμαιεύσω και άλλα πράγματα από συζητήσεις. Να ψάξω ψυχολόγο; Διότι όταν έρχεται στο χωριό, στο σπίτι του είναι χάλια (μόνο μέσα στο σπίτι του). Τώρα είναι Αθήνα με τους φίλους του (δεν πήγε στη σχολή του) και τον ακούω να γελάει και νιώθω τέλεια! Αφού του είπα να μείνει εκεί με τους φίλους του... να βρει ξανά τον εαυτό του... ας τον χάσω για λίγο καιρό.. θα τον κερδίσω για μια ολόκληρη ζωή!! Ωστόσο ΦΟΒΑΜΑΙ.
