ΑΣΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ... ("να μην πω τη λέξη")
Με πιάνει ένα άγχος/φόβος -όπως θέλετε πείτε το- για πολλά πράματα και δε με παίρνει καθόλου ο ύπνος μα καθόλου.
Ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Τη μια φοβάμαι ότι θα πέσει το ταβάνι πάνω μου και θα με πλακώσει (όσο αστείο και αν ακούγεται σε κάποιους) ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει το ταβάνι. Την άλλη φοβάμαι ότι θα πέσει το πάτωμα (στον από κάτω όροφο/διαμέρισμα από το δικό μου) και ας ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό. Όσο και αν προσπαθώ να μη σκέφτομαι τίποτα, αδύνατον...Συνέχεια σκέφτομαι διαλόγους που θα ήθαλα να γίνουν ή στιγμές που έγιναν.
Έχω φτάσει στο σημείο να περπατάω στο δρόμο και να με πιάνει ένας γ@μ#*...ος φόβος ότι ο δρόμος δε θα αντέξει το βάρος μου, θα σπάσει και θα πέσω ενώ αποκλείεται να γίνει αυτό.
Και το χειρότερο είναι ότι τώρα δε με πιάνει ούτε η βαλεριάνα. Ενώ με βοηθούσε, τώρα ούτε αυτή δε με βοηθάει.