ψεύτικα χαμόγελα και αυτολύπηση
ειμαι καλα
τι νεα
τα ιδια
βαρεθηκα κουραστικα
τυψεις ενοχες κι ενα κενο
ενα αδειασμα
λες και εχω μεσα μου ενα σαρακι
δεν ξερω τι ειναι
απλα με τρωει αργα αργα
μεχρι να αφανισει ολη την υπαρξη μου
μερικες μερες λεω δεν αντεχω
και κλαιω μεχρι να μουδιασω ολοκληρη
και μετα κοιμαμαι
μια λυτρωτικη ναρκη
φυσικα δεν θελω να πεθανω
θελω να ζησω αλλα δεν ζω
προσπαθησα τοσο για να μην ποναω
που εχω μουδιασει ολοκληρη
δεν ζω απλα υπαρχω
και γι αυτο δεν ειμαι σιγουρη
πρωτα λυπαμαι τον εαυτο μου
και μετα τον μισω
και αρχιζω και χτυπαω το προσωπο
γρατσουναω επιμονα την επιφανεια μου
μεχρι να πειστω για την υπαρξη μου
ποναω
αρα νιωθω
ποσο ακομα;
και οι λεξεις του κοσμου
παιζουν μια μονοτονη λουπα στα αυτια μου
δεν τον αντεχω αυτο τον κοσμο
δεν αντεχω τον εαυτο μου
τι παει στραβα με εμενα; τι μου συμβαινει;