Σοβαρά οικογενειακά προβλήματα
Καλησπέρα! Λέγομαι Ρίτα. Το πρόβλημά μου ξεκινάει από την οικογένειά μου αλλά έχει επεκταθεί σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής μου. Γενικά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα προβλήματα με την οικογένειά μου που μου δημιουργούσαν συνεχώς ψυχολογικά. Κατά καιρούς εχω περάσει κόμπλεξ κατωτερότητας, κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές, και συνεχώς εμφανίζεται κάτι άλλο. Από μικρή ήμουν ανήσυχη και το μυαλουδάκι μου τρομερά ταραγμένο. Ζω στο σπίτι με τα αδέρφια και τους γονείς μου. Η μητέρα μου πάντα ηταν πολύ κουρασμένη και αρνητική απέναντι στη ζωή αν και μας αγαπάει πολύ. Ο πατέρας μου είναι τρομερά εγωιστής και αδιάφορος για όλους μας και το μόνο που κανει είναι να φέρνει χρήματα στο σπίτι αλλά μας κατακρίνει συνεχώς για όλα. Με τα αδέρφια μου δεν μιλάμε αν και ζούμε στο ίδιο σπίτι. Η μια έχει σοβαρα ψυχολογικά προβλήματα και παίρνει ψυχοφάρμακα και οι άλλοι έχουν πιο απλά ψυχολογικά αλλα είναι δυσλειτουργικοί στη ζωή τους. Γενικά αδιαφορεί ο ένας για τον άλλο και ζουν απ τους γονείς μου σαν παράσιτα (ξέχασα να πω πως είμαστε όλοι ενήλικοι και εγώ μόνο και φοιτήτρια). Δεν είχα νιώσει ποτέ τι θα πει αγάπη και αυτό μου δημιούργησε προβλήματα και με τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους έξω από το σπίτι καθώς ήμουν πολύ επιθετική ή τους απέφευγα. Γενικά έχω αφιερώσει τη ζωή μου στο διάβασμα στο οποίο μπορώ να πω πως τα πηγαίνω εξαιρετικά καλά, όπως και στις σπουδές μου.
Πριν 2 χρόνια γνώρισα ένα αγγελούδι με το οποίο είμαστε μαζί. Μου έμαθε τι θα πει αγάπη και με προστάτευει και με αγαπάει πάρα πολύ. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι μου χαμογέλασε η ζωή και οτί από δω και πέρα όλα θα είναι καλύτερα. Γενικά σας μιλαω για ένα υπέροχο άτομο. Και merphy's law: φέτος έφυγε για σπουδές και δουλειά στο εξωτερικο για 3 χρόνια και δυστυχώς δεν μπορώ να τον ακολουθήσω γιατί σπουδάζω εδώ. Είμαστε βέβαια ακόμη μαζί και μάλιστα είπαμε ότι όταν γυρίσει δεν θα ξαναχωριστούμε και μάλιστα κάνουμε σχέδια να παντρευτούμε. Γενικά ήταν κάτι τόσο καλό στη ζωή μου και γι αυτό για ακόμη μια φορά νιώθω τρομερά άτυχη και αδικημένη. Σκέφτομαι οτι τα μαρτύριά μου δεν θα τελειώσουν ποτέ. Χωρίς αυτόν φοβάμαι πολύ να εμπιστευθώ τη ζωή. Ακόμη και το κομμάτι τον σπουδών μου που πηγαίνει καλά, ξέρω οτι αν δεν έχω μια έστω μέτρια προσωπική ζωή δεν αρκεί από μόνο του για να με γεμίσει και δεν θα αρκέσει ούτε στο μέλλον από μόνο του.
Θέλω πολύ να απολαύσω τη ζωή μου από δω και πέρα. Απλά έχω κουραστεί τρομερά να προσπαθώ τόσο πολύ. Συνεχώς εύχομαι να έβρισκα μια καινούργια οικογένεια που να με αγαπάει και να έμπαινα απλά σε μια ομαλή ζωή και δεν θα ζητούσα τίποτα άλλο. Το έχω τρομερή ανάγκη. Η μητέρα του φίλου μου που ζει μόνη της στην πόλη μου έχει προσφερθεί να με φιλοξενήσει και γενικά έχουμε πολύ καλή σχέση αλλά διστάζω, δεν νομίζω πως είναι η καλύτερη λύση. Γιατί ανά πάσα στιγμή αν χωρίσω με το παιδί θα πρέπει πάλι να γυρίσω στην οικογένεια μου που τόσο απεχθάνομαι. Επίσης υπάρχει το ενδεχόμενο να ζήσω σε ένα σπίτι μόνη μου - με μεγάλες βέβαια οικονομικές δυσκολίες γιατι η δουλειά μου μου δίνει λίγα χρήματα- αλλά δεν το σκέφτομαι σοβαρά γιατι φοβάμαι και να αποκοπώ τελείως απ τους δικούς μου. Γενικά αυτό που μου χρειάζεται είναι αγάπη και όχι απομόνωση.
Επίσης δεν ξέρω αν πρέπει να συνεχίσω τη σχέση με το φίλο μου. Δεν θέλω να τον χάσω με τίποτα αλλά τα 3 χρόνια μπροστά μας μου φαίνονται βουνό . Επίσης φοβάμαι πως ίσως τον κρατάω μόνο απο ανάγκη- αν και τον αγαπώ πολύ- για σταθερότητα στη ζωή μου. Θα ήθελα απλά να τον παντρευόμουν τώρα και όλα τα άσχημα να τελείωναν. Επίσης να ξέρετε οτι έχω επισκεφθε'ι ψυχολόγους κατά καιρούς αλλά δεν βοήθησαν. Το μόνο που βοήθησε είναι η αίσθηση οικογένειας που μου πρόσφερε το αγόρι μου καθώς και η αγάπη που μου έδειχνε και μου δείχνει ακόμη. Ακούω τις συμβουλές σας :)
