Τι είναι πια αυτή η ψυχή μας;!
Ειλικρινά, δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Έχω στενή επαφή με την ιατρική και...τις ασθένεις χρόνια τώρα (δούλευα σαν γραμματέας σε γιατρούς και επειδή η ιατρική σαν επιστήμη μου άρεσε, πάντα έψαχνα περαιτέρω πληροφορίες γύρω από τις ασθένεις).Τις φοβόμουν αλλά οι γνώσεις που πήρα με τον καιρό με έκαναν να κατανοήσω ότι, όχι όλα, αλλά πολλά είναι θεραπεύσιμα. Πλέον, όμως έχω αλλάξει τροπάρι και έχω φτάσει σε απελπιστική κατάσταση. Σίγουρα, στην εποχή μας, ένας άνθρωπος ηλικίας 30 ετών (εγώ είμαι 27) δεν είναι σπάνιο να έχει καρκίνο, αλλά, δεν ειναι φυσιολογικό να συμπεραίνω με τον οποιοδήποτε πόνο ότι πάσχω από κάτι σοβαρό και δη μη ιάσιμο (με την πρόοδο της ιατρικής σπάνια δεν είναι ιάσιμες και θεραπεύσιμες ασθένειες). Δηλαδή, η λογική μου λέει ότι αν ποτέ εμφανιστεί κάτι θα μπορώ να το αντιμετωπίσω, και η ψυχή (?) μου κατακλύζεται από ένα αλλόκοτο συναίσθημα πικρίας και απογοήτευσης. Πάντα ψάνχω να βρω το πιο αλλόκοτο σενάριο για το τι είναι αυτό που νιώθω.
Τον τελευταίο χρόνο δέχομαι καταιγισμό πληροφοριών για τον ένα που έχει το ένα, για τον τάδε που έχει το άλλο, καρκίνος, καρκίνος, καρκίνος... Γενικότερα, ό,τι και να μάθω στενοχωριέμαι και ας είναι μεγάλος ο άρρωστος και ας μην τον ξέρω... Νομίζω πως όλη αυτή η στενοχώρια έχει συσσωρευτεί μέσα μου και έχει μεγαλώσει φόβο και φοβίες προφανώς.
Πρόσφατα μου λένε ότι έχω αδυνατίσει, δεν έχω θέμα με το φαγητό, πάντα μ'άρεσε, ποτέ δεν ήμουν βουλιμική ή κάτι τέτοιο, και γενικά έχω καλό μεταβολισμό που σημαίνει ότι είμαι πάνω-κάτω στα ίδια κιλά χρόνια τώρα. Και ενώ παλιότερα, έχω ξαναπεράσει από το ίδιο "κάτω", τώρα μου έχει καρφωθεί ότι μπορεί να γίνω σαν τις ανορεξικές κλπ κλπ. Α, και επίσης ότι μήπως αυτή η μείωση βάρους οφείλεται σε κάποια αρρώστια. Εξετάσεις δεν έχω κάνει (μόνο τις ετήσιες γυναικολογικές). Αν και το πιστεύω ότι θα βγουν οκ (η λογική μου λέει ότι κάτι θα είχα νιώσει, ατονία, πόνους, κάτι βρε παιδί μου!) νομίζω ότι δεν θα με καθησυχάσουν, θα ψάξω να βρω άλλο αίτιο. Θα σκεφτώ δηλαδή, και αν αυτές οι εξετάσεις δεν είναι ενδεικτικές για μία συγκεκριμένη ασθένιεα;). Η μητέρα μου φοβάται τους γιατρούς και δεν έχει κάνει ποτέ εξετάσεις. Οπότε, σκέφτομαι μήπως αυτό γέννησε και ανάθρεψε τους φόβους μου; Εδώ και μια εβδομάδα, νιώθω χάλια ψυχολογικά (σημειωτέον έχω χωρίσει 1 μήνα τώρα) και νιώθω ότι κάτι έχω τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορείς να διώξεις και αυτό είναι το χειρότερο για μένα. Ώρες - ώρες σκέφτομαι λογικά και λέω "είναι δυνατόν να με ελέγχει ένας φόβος;; που 99% είναι και αβάσιμος;;;;). Μετά από λίγο όμως πάλι με πιάνει το συναίσθημα και πέφτω... Αυτό το συναίσθημα το έχω ξανανιώσει παλιότερα όταν είχα γυροειδή αλωπεκία (πριν την διαγνώσουν-πριν επισκεφτώ το γιατρό δηλαδή). Έμπαινα στο λεωφορείο και ένιωθα ότι όλοι βλέπουν τη μικρή αυτή άτριχη τρύπα στο τριχωτό της κεφαλής μου (που δεν υπήρχε περίπτωση να φαινόταν!) Ίσως όλα αυτά να επηρεάζονται και από την ανασφάλεια του πώς θα φαίνομαι στον κόσμο (γενικότερα, δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων όμως και το έχω αποδείξει άπειρες φορές.) Τέλος, για να μη σας κουράζω και άλλο, είμαι άνθρωπος που τα κρατώ όλα μα όλα μέσα μου και πάντα ακούω και βοηθάω τους άλλους, και τους βοηθάω και με μεγάλη επιτυχία - το πιο τρελό είναι ότι με έχουν βαφτίσει ψυχολόγο! Κάτι το οποίο σκέφτομαι να το σπουδάσω σαν δεύτερο πτυχίο...
Δεν ξέρω, είναι τόσα πολλά ειλικρινά! Μήπως να αρχίσω γιόγκα;; :rolleyes:
(υ.γ. ξαναδιάβασα το κειμενάκι πριν το στείλω και τρόμαξα λίγο! λέω μία το ένα μία το άλλο! μπας και είμαι διχασμένη προσωπικότητα;; :p )
