Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΨΔ
Γεια σας παιδια
μπαινω εδω μετα απο πολυ καιρο. Αυτη τη φορα οχι για να ζητησω βοηθεια και συμβουλες ουτε να πω ποσο απελπισμενος ειμαι ουτε να ζητησω ελεος (απο ποιον αραγε;). Δεν πιστευα ποτε οτι θα εφτανε η στιγμη που θα ξεπερνουσα αυτο το πραγμα. Μου φαινοταν τοτε πως θα κρατησει αν οχι για παντα για παρα πολυ καιρο. Αυτο ηταν αλλωστε αυτο που διατηρουσε αυτη την περιεργη ασθενεια. Ο φοβος οτι αυτη η εμμονη ειναι τοσο δυνατη που θα κρατησει για παντα. Το μυαλο μου αδυνατουσε να δει το προφανες, οτι ηταν μια ηλιθια εμμονη, κατι εντελως ανουσιο και αχρηστο στο οποιο δεν αξιζε να δωσω καμια απολυτως σημασια.
Μακαρι τοτε να μπορουσα να σκεφτω καθαρα, μακαρι να μπορουσα να το παρω απλα αποφαση να βαλω ενα τελος.
Δεν ξερω αν τελικα γινεται απλα να το παρεις αποφαση και να το κανεις. Δοκιμαστε το ομως. Εγω δεν το ειχα δοκιμασει. Ειχα γινει παθητικος δεκτης των συμπτωματων. Ειχα σχεδον συνηθισει. Δεν καταλαβαινω οτι αυτο δε μου εκανε καλο, οτι με πηγαινε πισω. Δε μπορουσα τοτε να σκεφτω οτι στο μελλον θα νιωθω ασχημα πολυ γι' αυτο.
Τωρα το εχω ξεπερασει, αλλα το θυμαμαι καμια φορα και νιωθω χαλια. Ευχομαι απλα να μη μου συνεβαινε ποτε. Θα μου πειτε, τι το σκεφτεσαι, αφου τωρα περασε και πρεπει να χαιρεσαι. Ναι αλλα υπαρχει σαν σκεψη. Υπαρχει...Η αναμνηση της ιψδ μπορει να μην ειναι τοσο δυνατη οσο η ιδια, αλλα υπαρχει...Και νιωθω πολυ ασχημα που εκανα αυτους τους καταναγκασμους και ειχα αυτες τις ιδεοληψιες...
Ειναι και το αλλο. Ειναι κατι που αναγκαζομαι να κρυβω. Θα γνωρισω καποιον-α στο μελλον και θα ντρεπομαι να του πω αυτο που περασα για 3 χρονια και ειδικοτερα το συμπτωμα. Ειναι περιεργο πραγμα η ιψδ, πολυ δυσκολα το λες. Την καταθλιψη πολυ πιο ευκολα την λες. Με φοβιζει οτι μπορει να με απορριψουν...ξερω οτι ειναι απλα στο μυαλο μου, ειναι κατι που δεν συμβαινει, ξερω οτι δεν εχει και νοημα να το σκεφτομαι, ουτε χρειαζεται βεβαια να το λεω σε ολους, αλλα δεν ξερω, με εχει κανει κομπλεξικο...σκεφτομαι τις νεες πιθανες γνωριμιες που θα κανω και με πιανει αυτο το αγχος, κομπλαρω...με πιανει αυτη η φοβια.
Οσο για το πως ξεπερασα αυτη την απαισια ιψδ. Προφανως και ελπιζω θα επαιξαν ρολο η αγωγη κ η συμπεριφορικη αλλα καθοριστικο ρολο στο να απαλλαγω ηταν οτι εμαθα για το θανατο καποιου. Με σοκαρε και με στεναχωρησε τοσο που αυτοματως εκεινη τη στιγμη το συμπτωμα τελειωσε. Καταλαβα ποσο ασημαντο ηταν μπροστα στη ζωη...ή μαλλον μπροστα στο θανατο...
Ημουν πολυ κοντα τοτε στο να παθω καταθλιψη αλλα τελικα την επαθα μερικους μηνες μετα...οταν αρχισα να συνειδητοποιω οτι εχασα πραγματα εξαιτιας της ιψδ, οταν αρχισα να νιωθω ασχημα για την ιψδ, οταν το μυαλο μου σταματησε να ειναι θολωμενο, οταν ξυπνησε και ειδε καταματα τους φοβους, τα αγχη, τις στεναχωριες, τη μοναξια, τα λαθη, ολα αυτα στην πραγματικη τους διασταση.
Ολα αυτα που κουκουλωνε η ιψδ. Γιατι αυτο ειναι η ιψδ. Κουκουλωμα των ουσιαστικων προβληματων, κουκουλωμα της καταθλιψης. Η ιψδ δεν ειναι παρα συμπτωμα της καταθλιψης.
Και ετσι επρεπε να την ειχα αντιμετωπισει. Ετσι επρεπε να μου πει ο γιατρος. Οτι εχεις καταθλιψη και ψαξε τι ειναι αυτο που σε αγχωνει, σε στεναχωρει, αλλαξε αυτο που σε χαλαει, κανε αυτο που σε ευχαριστει πραγματικα. Θα επρεπε να μην κανω απλα ασκησουλες για την ιψδ αλλα να μιλαω για οσα εχω μεσα μου και πονανε.
Και εσεις ψαξτε καλα τι ειναι αυτο που προκαλει την ιψδ και μην κανετε επιφανειακες θεραπειες. Η συμπεριφορικη, αυτη τουλαχιστον που εκανα εγω ηταν επιφανειακη.
Και τωρα ειμαι 25 και εδω και μηνες εχω καταθλιψη. Νιωθω χαλια για την ιψδ, ευχομαι απλα να μην ειχα, σκεφτομαι οσα δεν εζησα, οσα θα μπορουσα να κανω αλλιως, ποσο πισω με πηγε η γαμημενη η ιψδ. Και νιωθω μονος. Πιο μονος απο ποτε.
Ειχα ξεχασει πως ειναι να ερωτευεσαι. Πως ειναι να δουλευεις. Να εργαζεσαι. Να παλευεις για κατι. Να ζεις. Να κανεις ουσιαστικες γνωριμιες. Να ασχολεισαι με τα ουσιαστικα. Ολα αυτα μου τα στερησε η ιψδ γιατι το μυαλο μου ειχε θολωσει.
Απο την αλλη περασα κ γω μια περιεργη φαση που ψαχνομουν εντονα για το τι μου αρεσει, δεν ηξερα που ανηκω, τι μου αρεσει. Επρεπε να κανω πολλα λαθη, παρα πολλα ομως, για να ανακαλυψω καλυτερα τον εαυτο μου. Ακομα τον ανακαλυπτω ομως.
Αλλα στεναχωριεμαι πολυ ρε πουστη μου. Γιατι σκεφτομαι οτι λογω ιψδ δεν εζησα φυσιολογικα. Αυτη η ατιμη η "κανονικοτητα" ειναι που μου προκαλεσε την καταθλιψη. Εχω την εντυπωση πως ολος ο κοσμος ζει κανονικα. Εχει τη δουλεια του, τη σχεση του, το προγραμμα του, εχει καταφερει πραγματα, εχει κανει πραγματα. Και ζηλευω πολυ. Οσο κι αν το μισω αυτο, οσο κι αν ξερω οτι με διαλυει. Ζηλευω οσο ποτε αλλοτε. Τα ζευγαρια, τους ερωτευμενους, αυτους που τα εχουν καλα με τον εαυτο τους, τους πιο θαρραλεους, τους πιο ωραιους, τους πιο καλοντυμενους. Γενικα ζηλευω.
Και νιωθω τρομερα μονος. Ποτε αλλοτε δεν ενιωσα τοσο μονος στη ζωη μου. Οταν ειχα ιψδ, ποτε δεν ενιωσα μονος. Ποτε ομως. Οταν σταματησα να εχω, αρχισα να νιωθω τρομερα μονος. Τυχαιο; Οχι.
Δεν ξερω τι να σας συμβουλεψω. Παλεψτε το οπως μπορειτε και προσπαθηστε να απαλλαγειτε οσο πιο γρηγορα γινεται απο αυτο το πραγμα. Πειτε στην ιψδ "αντε γαμησου παλιοσκροφα, ασε με να κανω τη ζωη μου, αντε τσακισου, εχω καλυτερα πραγματα να κανω και δε μπορουν να περιμενουν. Αντε γεια λεμε. Αντε γεια. Και πολυ κρατησες. Ουστ λεμε. Ουστ. Ουστ!!!".
