Η ζωή μου ένα μπάχαλο....
Σήμερα έγινα μέλος αυτού του Forum, στην προσπάθειά μου να βρω κάποιες απαντήσεις σε ορισμένα άλυτα ερωτηματικά που η ίδια έβαλα στην ζωή μου. Είμαι 28 ετών, μένω μόνη μου στην επαρχία από τα 18 μου (συμπεριλαμβανομένων των ετών σπουδών) και ευτυχώς ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που (ακόμη) εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Δεν θέλω ούτε να μιζεριάζω ούτε να με λυπηθείτε. Αγαπώ την ζωή με όλες αυτές τις δυσκολίες και τα σκαμπανεβάσματα αλλά δεν αντέχω τον εαυτό μου και τον τρόπο ζωής μου.... Θέλω να ανοιχτώ σε εσάς που δεν γνωρίζω και ούτε πρόκειται να γνωρίσω ποτέ. Νομίζω ότι βρίσκομαι σε κατάσταση κάποιου είδους χρόνιας κατάθλιψης. Διότι από κάποια πράγματα, ελάχιστα βέβαια, που έχω διαβάσει έχω ορισμένα συμπτώματα όπως: Ραθυμία στα πάντα. Η πρώτη κουβέντα που θα πω όταν κάποιος μου προτείνει να κάνουμε κάτι, θα είναι "βαριέμαι".... Ύστερα, δεν έχω διάθεση να ανοίξω τα παράθυρα του σπιτιού μου να μπει λίγο φως. Όσο για την κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι μου,είναι απερίγραπτη... Πιάτα άπλυτα για μήνες , μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού σκόρπια παντού, ρούχα πεταμένα από εδώ κι από 'κεί. Έχω να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου σαν άνθρωπος περίπου ένα μήνα και τη βγάζω στον καναπέ με τηλεόραση. Επίσης η εικόνα για τον εαυτό μου είναι η χειρότερη διότι έχω παιδέψει τόσο το σώμα μου με δίαιτες και μετά υπερφαγίες, που αν μπορούσε να με παρατήσει θα το έκανε ασυζητητί..... Είναι και άλλα στα οποία δεν θα αναφερθώ, διότι είναι σχετικά με τα προαναφερθέντα οπότε μπορείτε να καταλάβετε. Το θέμα όμως είναι ότι στη δουλειά μου, σίγουρα δεν δείχνω κάτι τέτοιο. Με έχουν για ένα πρόσχαρο , κοινωνικό και δραστήριο άνθρωπο, που είμαι σίγουρη ότι ούτε καν τους περνάει από το μυαλό τι μοναξιά νιώθω μέσα μου και το χάος που επικρατεί στο μυαλό μου. Πολλές φορές μένω και δουλεύω έως το βράδυ στο γραφείο διότι δεν θέλω να επιστρέψω στο μπάχαλο που λέγεται "σπίτι μου" που είναι αντικατοπτρισμός του μπάχαλου που λέγεται "ζωή μου". Μένω μόνη μου, αμείβομαι όπως όλη πλέον η χαμηλόμισθη εργατική τάξη και έχω χωρίσει από ένα άνθρωπο με τον οποίο είχαμε 3 χρόνια σχέση αλλά τελικά δεν αντέξαμε περαιτέρω. Πληγώθηκα ανεπανόρθωτα είναι η αλήθεια αλλά αυτά τα προβλήματα τα είχα και πριν, οπότε δεν μπορώ να τα προσάψω στον προ ενός έτους, χωρισμό μου. Είμαι απίστευτα κυκλοθυμική , σε σημείο που να έχω κουραστεί που δεν μπορώ να βάλω σε μία σειρά τη ζωή μου. Δεν έχω καμία οργάνωση, κανένα πρόγραμμα, μόνο ενθουσιασμό και απογοήτευση (χωρίς αυτό να σημαίνει -παραδόξως- ότι παίρνω ρίσκα...) Σαν εξωτερική εμφάνιση, απ'ό,τι λένε τουλάχιστον, βλέπομαι, οπότε μην μπαίνετε στην διαδικασία να σκεφτείτε ότι με έχει πάρει από κάτω αυτό. Λοιπόν αν κάποιος δεν τρομάξει από τον όγκο της "έκθεσής" μου, ας μου πει την γνώμη του, διότι την έχω πολύ ανάγκη, ακόμα κι αν δεν φάνηκε από το ύφος του γραπτού μου λόγου που εσκεμμένα έκανα κάπως ανάλαφρο..... Ευχαριστω
