Παιδικά και εφηβικά χρόνια.
Θέλω να ανοίξω ένα καινούργιο θέμα, το πόσο τα παιδικά μας και τα εφηβικά μας χρόνια μας έχουν επηρεάσει στην ψυχολογική ασθένεια μας.
Είμαι καινούργιο μέλος σχετικά στο φόρουμ και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημα μου.
Είχα δύσκολα παιδικά χρόνια, μεγάλωσα με τον παππού μου και την γιαγιά μου και ήμουν μοναχοπαίδι, οι γονείς μου με άφησαν να με μεγαλώσουν στην ηλικία των τεσσάρων με πέντε χρόνων, γιατί χώρισαν, η μητέρα μου έπασχε από ψύχωση, το ίδιο και η γιαγιά μου, ο δε πατέρας μου ήταν αλκοολικός, εγώ καταλάβαινα πράγματα από την παιδική ηλικία και ήμουν ένα συνειδητοποιημένο παιδί, είχα βέβαια μεγάλη υπερκινητικότητα και ήμουν ένα ατίθασο παιδί, στην εφηβεία έγινα βέβαια ο γονιός της μητέρας μου και του πατέρα μου, χάνοντας έτσι και τα ανέμελα αυτά χρόνια.
Το θέμα το ανοίγω γιατί μου κίνησε το ενδιαφέρων ένας άνθρωπος μέσα από το φόρουμ, για το πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που στιγματίστηκαν στην παιδική τους ηλικία ή στην εφηβική και αν το ξεπέρασαν ή το έκρυψαν βαθιά μέσα τους και τους βγήκε στην πορεία, εγώ προσπαθούσα τόσα χρόνια να ξεφύγω αλλά λόγο κληρονομικότητας μάλλον και άσχημων παιδικών, εφηβικών χρόνων δεν τα κατάφερα και έπαθα ψύχωση.
Από τα παιδικά μου χρόνια είχα ιδεόψυχαναγκαστικη διαταραχή, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και εξελίχθηκε στην πορεία, μου εμφανίστηκαν διάφορα συμπτώματα στην ηλικία τον είκοσι οκτώ και κάτι, μετά από διάφορα περιστατικά που μου συνέβησαν, δεν μπόρεσα άλλο να το αποφύγω.
Θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας και ενδεχομένως αν έχετε αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα και εσείς; Δεν πειράζει ας είναι μεγαλύτερο ή και μικρότερο, το ξέρω ότι είναι ένα δύσκολο και προσωπικό θέμα αλλά θα ήθελα να το συζητήσω, να βοηθήσω και να βοηθηθώ.
