Παιδικά και εφηβικά χρόνια.

[ΜΑΡΙΑΝΝΑ3]

Θέλω να ανοίξω ένα καινούργιο θέμα, το πόσο τα παιδικά μας και τα εφηβικά μας χρόνια μας έχουν επηρεάσει στην ψυχολογική ασθένεια μας.
Είμαι καινούργιο μέλος σχετικά στο φόρουμ και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημα μου.
Είχα δύσκολα παιδικά χρόνια, μεγάλωσα με τον παππού μου και την γιαγιά μου και ήμουν μοναχοπαίδι, οι γονείς μου με άφησαν να με μεγαλώσουν στην ηλικία των τεσσάρων με πέντε χρόνων, γιατί χώρισαν, η μητέρα μου έπασχε από ψύχωση, το ίδιο και η γιαγιά μου, ο δε πατέρας μου ήταν αλκοολικός, εγώ καταλάβαινα πράγματα από την παιδική ηλικία και ήμουν ένα συνειδητοποιημένο παιδί, είχα βέβαια μεγάλη υπερκινητικότητα και ήμουν ένα ατίθασο παιδί, στην εφηβεία έγινα βέβαια ο γονιός της μητέρας μου και του πατέρα μου, χάνοντας έτσι και τα ανέμελα αυτά χρόνια.
Το θέμα το ανοίγω γιατί μου κίνησε το ενδιαφέρων ένας άνθρωπος μέσα από το φόρουμ, για το πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που στιγματίστηκαν στην παιδική τους ηλικία ή στην εφηβική και αν το ξεπέρασαν ή το έκρυψαν βαθιά μέσα τους και τους βγήκε στην πορεία, εγώ προσπαθούσα τόσα χρόνια να ξεφύγω αλλά λόγο κληρονομικότητας μάλλον και άσχημων παιδικών, εφηβικών χρόνων δεν τα κατάφερα και έπαθα ψύχωση.
Από τα παιδικά μου χρόνια είχα ιδεόψυχαναγκαστικη διαταραχή, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και εξελίχθηκε στην πορεία, μου εμφανίστηκαν διάφορα συμπτώματα στην ηλικία τον είκοσι οκτώ και κάτι, μετά από διάφορα περιστατικά που μου συνέβησαν, δεν μπόρεσα άλλο να το αποφύγω.
Θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας και ενδεχομένως αν έχετε αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα και εσείς; Δεν πειράζει ας είναι μεγαλύτερο ή και μικρότερο, το ξέρω ότι είναι ένα δύσκολο και προσωπικό θέμα αλλά θα ήθελα να το συζητήσω, να βοηθήσω και να βοηθηθώ.

[aeolus74]

Το θέμα που ανοίγεις είναι πολύ ενδιαφέρον και σημαντικό. Κατά την άποψή μου σχεδόν όλα τα θέματα που αντιμετωπίζουμε ως ενήλικοι, έχουν άμεση σχέση με τα παιδικά μας βιώματα.
Με τα συναισθήματα αυτά που κάποτε αναγκαστήκαμε να καταπιεσουμε και να απωθήσουμε για να μπορεσουμε να επιβιώσουμε σε ένα καταστροφικό περιβάλλον χωρίς αγάπη και φροντίδα, χωρίς κατανόηση για τις πραγματικές μας ανάγκες.
Με την εξιδανίκευση που κάποτε αναγκαστήκαμε να κάνουμε σε αυτούς που μας κακοποιούσαν, γιατί δεν μπορούσαμε να αποδεχτούμε ότι δεν αγαπιώμαστε πραγματικά από τους γονείς μας, από τους δυνάστες μας.
Με το ότι απαρνηθήκαμε τον πραγματικό εαυτό μας και γίναμε αυτό που ήθελαν αυτοί να είμαστε, για να κερδίσουμε την αγάπη τους, την τόσο σημαντική για εμάς, που ωστόσο ποτέ δεν νοιώσαμε.

[ΜΑΡΙΑΝΝΑ3]

aeolus74 συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και συνήθως εμείς που δεν λάβαμε την αγάπη που έπρεπε ή θα την μοιράζουμε απλόχερα ή δεν θα ξέρουμε πως να την δείξουμε, ευτυχώς για μένα ανήκω στην δεύτερη κατηγορία και την μοιράζω απλόχερα.
Το θέμα είναι μπορούμε να ξεφύγουμε; ή με την πρώτη δυσκολία το πρόβλημα βγαίνει στην επιφάνεια όσο καλά κριμένο και να το έχουμε, δηλαδή ενώ είμαστε δυνατή γιατί έτσι συνηθίσαμε, κάποιες στιγμές οι δυνάμεις μας στερεύουν;

[aeolus74]

Νόμίζουμε ότι είμαστε δυνατοί αλλά δεν είμαστε. Κρυβόμαστε πίσω από ένα αυτιστικό καταφύγιο γιατί φοβόμαστε να ανοιχτούμε στον κόσμο. Νομίζουμε ότι είμαστε δυνατοί γιατί δεν αφήμουμε τον εαυτό μας εκτεθειμένο σε απειλές. Εκδραματίζουμε τις ίδιες καταστάσεις του παρελθόντος ξανά και ξανά στα πλαίσια μιας καταναγκαστικής επανάληψης μήπως και μπορέσουμε να βιώσουμε αυτό που μας στερήθηκε τότε. Αλλά μάταια γιατί ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω.

μπορούμε να ξεφύγουμε;

Ναι μπορούμε αν...δούμε κατάματα την αλήθεια μας, αν αποδώσουμε τις ευθύνες σε αυτούς που πραγματικά ευθύνονται, αν εγκαταλείψουμε την ιδέα της άνεφ όρου αγάπης, αν πενθήσουμε για τα χαμένα παιδικά μας χρόνια, αν αφήσουμε να εκφραστεί η οργή μας για τους βασανιστές μας, αν απομυθοποιήσουμε τον μύθο της συγχώρεσης, αν βρούμε ένα πρόσωπο αρωγό στην ζωή μας που να μας καταλαβαίνει και να μας στηρίζει, αν πάψουμε να πιστέυουμε στην τέταρτη εντολή. Δεν νομίζω ότι μας βοηθά το να αγαπάμε και να τιμούμε κάποιον απλά και μόνο επειδή φέρει τον τίτλο του γονέα.

[ΜΑΡΙΑΝΝΑ3]

Όταν ήμουν στην εφηβεία και μετά δεν μπορούσα να προσφέρω με τίποτα αγάπη, έστω να το δείξω γιατί δεν μπορούσα να το αποδεχθώ
και γενικός ήμουν σε άρνηση και σε θυμό, ήμουν και είμαι πολύ αντιδραστική, τους βοηθούσα πάλι αλλά ήμουν πολύ θυμωμένη, μόλις
συμβιβαστικά με το πρόβλημα μου και αυτό έγινε όταν τους συγχώρεσα, μου έφυγε η άρνηση και ήταν σαν να ανακουφίστηκα μέσα μου,
ήταν σαν να τους έδωσα μία δεύτερη ευκαιρία αισθάνθηκα μεγαλοψυχία ίσως αυτό με ανέβασε ψυχολογικά.
Όταν όμως συνειδητοποίησα και συγχώρεσα και τον πατέρα μου αφού είχα συγχώρηση πρώτα την μητέρα μου, εκεί τον έχασα, γιατί πέθανε
ήταν για μένα μεγάλο πλήγμα γιατί μόλις είχα κάνει το βήμα.

[aeolus74]

Τι νοιώθεις για τους γονείς σου?

[ΜΑΡΙΑΝΝΑ3]

νιώθω οίκτο πάνω από όλα και για την μητέρα μου έχω μία ιδιόρρυθμη αγάπη, που πολλές φορές θα έλεγες ότι είναι παθολογική,
δεν ξέρω μου βγήκε αυτό στην πορεία, αλλά πάντα αγαπούσα πολύ την μητέρα μου και ας αυτήν δεν μπορούσε να μου το δείξει όπως έπρεπε,
ίσως γιατί την δικαιολογούσα λόγο ψύχωσης, για τον πατέρα μου πάλι συμπόνια και ίσως μεγαλύτερο οίκτο.

[aeolus74]

Αν σου έλεγα ότι εγώ δεν αγαπώ τους γονείς μου, ούτε έχω την ανάγκη να τους συγχωρέσω, ούτε να τους βοηθήσω, ούτε να τους σταθώ στα γεράματά τους. Για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει καν για το εάν θα πεθάνουν.

Τι θα σκεφτόσουν για εμένα?

[ΜΑΡΙΑΝΝΑ3]

τίποτα ότι έχεις μία διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων και ότι βλέπεις τα πράγματα από την δικιά σου οπτική γωνία χωρίς
αυτό να σημαίνει ότι δεν είσαι σωστός, ο κάθε άνθρωπος αντιδράει διαφορετικά, δεν είναι κακό αυτό που αισθάνεσαι, εσένα
μπορεί ο τρόπος που σκέφτεσαι να σε έκανε ίσως να προχωρήσεις περισσότερο από εμένα ίσως εγώ να είμαι λάθος.

[αλεξανδρος_77]

Όταν ήμουν στην εφηβεία και μετά δεν μπορούσα να προσφέρω με τίποτα αγάπη, έστω να το δείξω γιατί δεν μπορούσα να το αποδεχθώ
και γενικός ήμουν σε άρνηση και σε θυμό, ήμουν και είμαι πολύ αντιδραστική, τους βοηθούσα πάλι αλλά ήμουν πολύ θυμωμένη, μόλις
συμβιβαστικά με το πρόβλημα μου και αυτό έγινε όταν τους συγχώρεσα, μου έφυγε η άρνηση και ήταν σαν να ανακουφίστηκα μέσα μου,
ήταν σαν να τους έδωσα μία δεύτερη ευκαιρία αισθάνθηκα μεγαλοψυχία ίσως αυτό με ανέβασε ψυχολογικά.
Όταν όμως συνειδητοποίησα και συγχώρεσα και τον πατέρα μου αφού είχα συγχώρηση πρώτα την μητέρα μου, εκεί τον έχασα, γιατί πέθανε
ήταν για μένα μεγάλο πλήγμα γιατί μόλις είχα κάνει το βήμα.

πρεπει βασικα να βρεις καπιον να αγαπησεις αυτη βασικα σιναι η μαγικη λεξη που διορθωνει τα παντα εγω οταν περασα μια περιοδο της ζωης μου που εμινα μονος κοντεψα να τρελαθω και μολις αγαπησα αγαπηθηκα σωθηκα..

[aeolus74]

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για το θέμα που συζητάμε

http://www.perizitito.gr/product.php...d=62322&page=1

[aeolus74]

πρεπει βασικα να βρεις καπιον να αγαπησεις αυτη βασικα σιναι η μαγικη λεξη που διορθωνει τα παντα εγω οταν περασα μια περιοδο της ζωης μου που εμινα μονος κοντεψα να τρελαθω και μολις αγαπησα αγαπηθηκα σωθηκα..

Εμ...δεν το βλέπουμε!

[ΜΑΡΙΑΝΝΑ3]

φαίνεται ωραίο θα έχω στα υπ' όψιν μου!
Πάντως είναι πολύ σημαντικός παράγοντας, να μην μεταφέρουμε στα παιδιά μας τους φόβους και τις ανασφάλειες μας, αλλά αυτό δυστυχώς το κάνουν και άνθρωποι που δεν έχουν κάποιο πρόβλημα και αυτό δεν είναι υγείες, ή δεν ξέρουν πως να δείξουν την αγάπη στον άλλο, ευτυχώς έχω αγαπηθεί και έχω αγαπήσει, ασχέτως από τους γονείς μου.

[aeolus74]

...αλλά αυτό δυστυχώς το κάνουν και άνθρωποι που δεν έχουν κάποιο πρόβλημα και αυτό δεν είναι υγείες...

Έχουν πρόβλημα απλά δεν το ξέρουν. Εάν ψάξουμε το παρελθόν τους θα δούμε ότι είναι και οι ίδιοι κακοποιημένοι σαν παιδιά.

[ΜΑΡΙΑΝΝΑ3]

οι περισσότεροι δυστυχώς από αυτούς που έχω γνωρίσει το κάνουν και συνήθως περνάνε και τα απωθημένα στα παιδιά τους, δύσκολο να τους
εντάξεις όμως στους προβληματικούς γιατί είναι πάρα πολύ και το κάνουν είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον, βέβαια υπάρχουν και οι
εξαιρέσεις, των γονέων που ασχολήθηκαν, είτε που έχουν διαβάσει ή είναι πιο συνειδητοποιημένοι ή έχουν πάει σε κάποιον ιδικό.