Καλήσπερα...δεν ξερω αν καποιοι με θυμούνται αλλα έχω ξαναδημοσιευσει το προβλημα που αντιμετωπιζω και εχει σχεση με τη διπολικη της μητερας μου. Μόνο που τώρα στο ηδη υπάρχον πρόβλημα προστέθηκε και ενα ακόμη και αφορά εμένα.
Απο περυσι τον Ιουνιο ζω εναν εφιαλτη. Εν ολίγοις μόλις αποκάλυψα στον δεσμό μου( το καταφύγιο μου πραγματικά) και στις φιλες και φίλους μου για το οτι η μητερα εχει διπολική και οτι ηταν στο ψυχιατρείο για λίγο διάστημα σταμάτησαν ΟΛΟΙ να μου μιλάνε.Με απεφευγαν αρχικα, το καταλαβα και γω δεν τους ενοχλησα απο τοτε, ουτε εκεινοι εμενα. Εχω απομονωθεί εντελώς χωρίς να το θέλω, δεν έχω καθόλου κοινωνική και προσωπική ζωή. Ούτε δουλειά, ψάχνω αλλά τίποτα μηπως και βγω απο το σπιτι.
Επίσης το θέμα είναι οτι ενώ γνώριζα την κοινωνική προκάταληψη του κόσμου γύρω απο αυτά τα θέματα το έκρυβα και δεν είχα αντιμετωπίσει αυτή την περιθωριοποίηση απο ολους που ζω αυτο το διάστημα.
Η μητέρα μου για 4 χρόνια ηταν πολύ καλά και είχα πει τέλος τα ψυχιατρεία,πηγαινε στο γιατρο της,επαιρνε τα χαπια της και ηταν καλυτερα απο ποτέ. ¨Ομως ο πατέρας μου περυσι το πασχα την πηγε πάλι μεσα υστερα απο τοσα χρονια γιατι του έλεγε οτι δεν ειναι καλά,να παει στο γιατρό να της κάνει κάποια αλλάγη στα χάπια και εκεινος απο αντιδραση για να μην πληρώσει το γιατρό εκανε εισαγγελικη και την πηγε μέσα. Εγω βέβαια ήμουν ψυχολογικα χαλια και οταν εκλαιγα μπροστα στο αγόρι μου του ελεγα οτι οι γονεις μου χωριζουν.Τοτε μου ζητούσε συνεχεια ο φίλος μου να γνωρίσει τουλαχιστον τη μανα μου γιατι αυτος με ειχε παει στους δικους του επανειλημμενως, εγώ φοβομουν και ζήτησα τη συμβούλη του πατέρα μου.
Το μεγαλύτερο ελλαττωμα του πατέρα μου ειναι οτι ακούει συνεχεια τα αδέρφια και τους φίλους του. Του είπα του πατερα μου λοιπόν οτι αν πω στον Γ οτι η μαμα ειναι ψυχιατρείο θα φοβηθεί και θα φυγει. Μου είπε ενα θα δουμε και μετα πηγε στον μεγαλύτερο αδερφό του ο οποίος του είπε να το πω τώρα που ναι νωρίς. Ο πατέρας μου μου ειπε τα μισα οτι να το πω δεν τρεχει τιποτα και οτι δεν θα συμβει τιποτα, χωιρς το τωρα που ναι νωρις που δειχνει ολοφάνερα οτι ηξεραν οτι θα φυγει.. Δεν θα μπω σε λεπτομερεις για να μην κουράσω χωρισα με τον χειροτερο τρόπο, έχασα τότε σε δεκα μερες 12 κιλα,και αλλα πολλα που επηρεασαν την υγεια μου.
Μια εβδομάδα αφου χωρισα ήρθε ο αδερφος του πατέρα μου να με βρει και τα λόγια του ήταν ε θα σου μείνει ενα κατάλοιπο αλλά δεν πειράζει και έτσι είναι η ζωη αλλοι παντρεύονται και αλλοι δεν παντρευονται και μετα παει στον πατέρα μου και του λεει για τη μανα μου τι κάθεσαι και παιδευεσαι κλειστην μέσα για παντα να τελιεωνουμε και εκεινος συμφωνησε. Πήγε πάλι χωρις να τους πειραξει η μανα μου και έκανε παραγγελία και του λέω η μανα μου θα μείνει σπιτι, θα τελειωσουν αυτά οταν υποτροπια΄ζει θα πηγαινει στο γιατρό της, το ψυχιατρειο δεν ειναι λύση.και οι υπόλοιποι να μην ανακατεύονται στα ξένα σπιτια.
Δεν βρήκα απο πουθενά στήριγμα. ΟΛΟΙ με πρόδωσαν. Για την ακρίβεια το σόι του πατέρα μου αλλά και ο ίδιος διογκωσε περισσότερο την κατάσταση, πιστεύω λόγω της κακίας τους και της αμάθειας τους.Μου διαλύσανε με τις συμβουλές του ς τη χωη και μετά οταν έκλαιγα μου έλεγε ο πατέρας μου αγάπησες πληρωνε, πληρωνε,πληρωνε! ¨εγινα δέκτης τρομερής κακίας απο όλους χωρίς να φταίω.Υστερα απο όλα αυτα δεν θέλω να ξαναδω τον πατέρα μου, τον έδιωξα απο το σπίτι απο το δεκεμβριο, δεν νιωθω τίποτα για αυτον, παρά μόνο μισος γιατι ποτε δεν μου στάθηκε στα προβλήματα μου,παρα μονο μου έλεγε συνεχεια το προβλημα μας το προβλημα μας που στο τέλος εφτασα να νιωθω οτι ειμαι ένοχη να ζω.
Εν συντομία να σας πω οτι η μάνα μου εμφανισε το προβλημα όταν γέννησε λόγω μιας αιμορραγίας μια βδομάδα μετά τη γέννα όπου έπαθε σοκ και κατάθλιψη. Ζητούσε να κάνει μήνυση στο γιατρό γιατι της είπε μια νοσοκόμα οτι είχε ξεχάσει τον πλακούντα μέσα και θα πέθαινε. Ο πατέρας μου τοτε αντί να την υποστηρίξει οπως λεει η μάνα μου την έκλεισε σε μια ιδιωτική κλινική όπου εκει λεει απο τον εγκλεισμό και το πως της φέρονταν έγινε χειρότερα. Απο τότε μέχρι και πριν ΄4 χρόνια (κλείνω τα 27) ο πατέρας μου εκμεταλλευτηκε την αρρώστια της μάνας μου, την έκλεινε σε ιδιωτικό ψυχιατρείο , με άφηνε στην αδερφή του όσο ήμουν μικρη και γύρναγε με γκομενες. Επίσης να τονίσω έχω τόσους συγγενεις και κανένας δεν ήρθε στα τόσα χρόνια ποτε μια επισκεψη ποτε, μην τους φάει η μάνα μου δήθεν! Την οποία δεν είδα ποτε να επιτιθεται σε κανέναν το αντίθετο μάλιστα αυτός που την έβριζε ήταν ο πατέρας μου κάθε φορά που πηγαινε να πει τη γνωμη της. Μέχρι να φθάσω σε μια ηλικία με είχαν πεισει οτι είναι τεραστιο το πρόβλημα και ότι η μαμα μου είναι σχεδόν τρελή.Μετά το έψαξα στο ιντερνετ ενημερωθηκα απο ειδικους Να σημειωσω οτι η μαμα μου τα συμπτωματα που εμφανίζει ειναι κυρίως παραληρημα απο τα χάπια μόνο οταν ταράζεται. Οταν ειναι ηρεμη και παιρνει τα φάρμακα της ειναι η πιο καλοσυνάτη γυναικα του κόσμου. Δεν την ακουσα ποτέ να πει κάτι κακό ή οτιδηποτε.
Αυτη τη στιγμή έχουμνε αποφασίσει με τη μητερα μου να αλλάξουμε τη ζωη μας χωρις να επεμβαίνουν τρίτοι στο σπιτι μας και χωρις τα καθημερινα νεύρα του πατέρα μου. Δεν ξέρω γιατι γράφω εδώ αλλά είμαι απελπισμένη έχω να πω δυο κουβεντες με ανθρωπο απο τον περασμένο ιουνιο.
