Θέλω να φύγω απ'όλους και απ'όλα.
Ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά για το μεγάλο κείμενο, απλά θέλω κάπου να ξεσπάσω και να γράψω αυτά που σκέφτομαι.
Φέτος δίνω πανελλήνιες και όλη τη χρονιά προετοιμαζόμουν για ένα μέλλον που δε θέλω, που έμμεσα μου έχει επιβληθεί από τους γονείς μου και κυρίως τον πατέρα μου. Πρέπει να μείνω στην Αθήνα για λόγους οικονομικούς
αλλά, εκτός αυτού, δε μπορώ να είμαι πολύ μακριά, καθώς ο πατέρας μου αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει μέσα στα επόμενα χρόνια. Ο αδερφός μου μένει σε άλλη χώρα, επομένως αν φύγω κι εγώ από τώρα θα μείνουν οι γονείς μου εδώ, μόνοι τους. Η μαμά μου δεν έχει πρόβλημα μ'αυτό και μάλιστα πάντα με ενθάρρυνε να παλεύω γι'αυτά που θέλω και να σπουδάσω ό,τι μου αρέσει. Το θέμα είναι ότι θέλω κάτι πολύ συγκεκριμένο, το οποίο στην Ελλάδα όπως υπάρχει, δε γίνεται σωστά (το τμήμα δηλαδή δεν είναι καλό). Ιδανικά, θα ήθελα να φύγω, να σπουδάσω στο εξωτερικό. Όταν το πρωτοανέφερα στον πατέρα μου(πέρσι) η απάντηση ήταν ότι πρέπει να μείνω στην Ελλάδα, και, ακόμα καλύτερα θα ήταν αν μπορούσα να περάσω στην Αθήνα. Μου προέβαλε το επιχείρημα του οικονομικού αλλά και του θέματος υγείας.
Αν και στενοχωρήθηκα βλέποντας το όνειρό μου να πηγαίνει περίπατο, θεώρησα λογικά όσα μου έλεγε, και κατάλαβα ότι μάλλον αιθεροβατούσα όταν πίστευα ότι θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα και μόνη μου σε μια ξένη χώρα, αρκεί να έβρισκα μια δουλειά. Άλλωστε, τόσοι άνθρωποι ξεκίνησαν έτσι... Έβαλα λοιπόν σα στόχο να περάσω στην Αθήνα, σε ένα τμήμα που μπορώ εύκολα να μπω, παρεμφερές με αυτό που θέλω να κάνω, παρ'όλα αυτά όχι ΑΥΤΌ. Συμβιβάστηκα με τα 4 χρόνια σπουδών εδώ, και έπειτα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, όπου θα μπορούσα πλέον να βάλω μπρος τα σχέδιά μου και να ασχοληθώ με αυτό που πραγματικά θέλω. Μέχρι τώρα δεν είχα φέρει αντιρρήσεις, δεν είχα ξανααναφερθεί στο γεγονός ότι δεν το θέλω πραγματικά όλο αυτό, και συνέχιζα να υποκρίνομαι ότι όλα είναι μια χαρά. Μέχρι σήμερα, που ξέσπασα -λίγο το υποσυνείδητο άγχος, λίγο οι σκέψεις μου, λίγο το γεγονός ότι ο πατέρας μου είναι κάθετος σε ό,τι συζήτηση κι αν κάνουμε,αρνείται να κάνει ήρεμο διάλογο και πάντα καταλήγει να φωνάζει θέλοντας να μού επιβάλει τη γνώμη του-. Είπα στη μαμά μου ότι δεν το θέλω πραγματικά αυτό, αλλά δεν τόλμησα να το πω γιατί ήξερα ότι δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα. -Είχε προηγηθεί επιβολή της γνώμης του πατέρα μου σε κάποιο άλλο θέμα-, επομένως τής είπα να μην εκπλαγεί αν η πρώτη σχολή που θα δηλώσω στο μηχανογραφικό θα είναι στη Θεσσαλονίκη. Εκείνη εξεπλάγη και στο τέλος μού είπε να βάλω όποια σχολή θέλω, αρκεί να τη θέλω, και θα με βοηθήσει εκείνη μόνη της. Το ζητούμενο είναι ότι ούτε εκείνη κατάλαβε το πραγματικό μου θέμα...
Ο πατέρας μου λοιπόν, ακούγοντας την κουβέντα, ξέσπασε στη μαμά μου, άρχισε να τής φωνάζει και να τη βρίζει σε σημείο που ήθελα να σηκωθώ και να φύγω για να μην ακούω τίποτα. Εκείνη του έλεγε ότι το τελευταίο που μου χρειάζεται τώρα με τις πανελλήνιες είναι να νιώθω καταπίεση και να τσακωνόμαστε, κι εκείνος βέβαια ελεγε ότι δεν παθαίνω τίποτα, κι ότι εκείνη με έκανε έτσι, με το να μη μου χαλάει χατίρι ποτέ. Της ορκίστηκα ότι αν τον ξανακούσω να της φωνάζει θα φύγω από το σπίτι. Δε με νοιάζει να περάσω στην Αθήνα, δε με νοιάζει να κάνω κάτι που θα μου φαίνεται σχεδόν αδιάφορο για 4 χρόνια. Με νοιάζει όμως να προσπαθούν να μού επιβάλλουν πράγματα με το ζόρι, να αρνούνται το διάλογο και να αδιαφορούν για το τι θέλω, νομίζοντας ότι ξέρουν τι θα με κάνει ευτυχισμένη. Ε λοιπόν, ευτυχισμένη θα ήμουν κάπου στις Βρυξέλλες σπουδάζοντας αυτό που θέλω, έστω καθαρίζοντας σκάλες παράλληλα, παρά έχοντας τα πάντα, με προφάσεις προβαλλόμενες ως λόγους για να μείνω. Από αυτόν τον άνθρωπο χρειάζομαι τη μεγαλύτερη στήριξη, αυτή που δε μου έδωσε ποτέ. Και το χειρότερο, πίστευε ότι το έκανε... Υποθέτω ότι απλά θα πρέπει να συμβιβαστώ σε μια ζωή "βολεμένη" για 4 χρόνια, πριν γίνω αυτόνομη και ανεξάρτητη. Κι αν το καταφέρω... Συγγνώμη και πάλι για το μεγάλο κείμενο.
