βοηθήστε με έχω ανάγκη να μιλήσω κάπου
Δεν ξέρω καν αν είμαι στη σωστή κατηγορία. Δεν ξέρω καν πώς έγινα μέλος εδώ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να μιλήσω οπωσδήποτε κάπου, γιατί δεν αντέχω να τα κρατάω όλα αυτά μέσα μου. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω...Η ιστορία μου είναι μεγάλη. αν έχετε το χρόνο και θέλετε να κάνετε τον κόπο να τη διαβάσετε...θα σας ήμουν αιώνια ευγνώμων.Πάντα ήμουν διαφορετική. Πάντα είχα την τάση να είμαι μοναχική και να το επιδιώκω, να μην έχω πολλούς φίλους ή να με λένε παράξενη. Το να διαφέρω ως προς τον χαρακτήρα ήταν κάτι που είχα αποδεχτεί. Όπως είχα αποδεχτεί και τις διάφορες κοροιδίες των παιδιών από τότε που ήμουν εφτά ετών. Το πρόβλημα άρχισε όταν ξεκίνησα να καταλαβαίνω πως δεν είμαι μόνη. Δεν είμαι μόνη μέσα στο ίδιο μου το σώμα, στον ίδιο μου τον εγκέφαλο. Από μικρή ξαφνικά ένιωθα οργή και μίσος και εκνευρισμό που ήταν παράλογα και δεν ήταν εγώ. Εγώ ήμουν ένα ντροπαλό κορίτσι που φοβόταν να εκφραστεί αλλά κοντά στους δικούς της ήταν ευχάριστη και περνούσε καλά. Αυτή ήταν κάποια που ήθελε να επιβληθεί. Ήθελε να υποτάσσονται όλοι σε εκείνη και να μην την ταπεινώνει κανείς. Ποτέ δεν είχα συνδέσει όμως αυτές τις διαφορές. Απλώς πίστευα πως όταν νευρίαζα θύμωνα υπερβολικά, πίστευα πως ήταν ένα φυσιολογικό χαρακτηριστικό μου. Κι οι γονείς μου με είχαν καλομάθει, ως μοναχοκόρη τους, κι έτσι το εξηγούσα και ίσως ως δικιά μου κακομαθημιά. Παρόλο που δεν αναγνώριζα τίποτε από μένα μέσα της. Στην πρώτη γυμνασίου άρχισα να σκέφτομαι την αυτοκτονία. Το κόψιμο. Όλα αυτά τα πράγματα, αλλά ποτέ δεν το θεώρησα σοβαρό. Στη δευτέρα γυμνασίου συνέχισα να το σκέφτομαι αλλά ποτέ δεν έκανα κάτι, ούτε ποτέ πίστεψα πως ήθελα να πεθάνω. Φέτος όμως ένας φίλος μου άρχισε να μου λέει για τον αυτοτραυματισμό. Και ύστερα άρχισα να σκέφτομαι αυτό. Δεν με ανησύχησε. Εξάλλου, εγώ μετα βίας σκότωνα έστω και μύγα ή κουνούπι. Δεν άντεχα στη θέα του αίματος. Ακόμη δεν αντέχω, με αηδιάζει όσο τίποτα. Το αίμα είναι φόβος μου και μου προκαλούσε ανέκαθεν τον αποτροπιασμό. Κι όμως ξαφνικά άρχισα να κοιτάω μυτερά αντικείμενα..Άρχισα να ανοίγω το ξυραφάκι μου και να το κοιτάω. το 'χα κανει και παλιότερα, δεν με φόβισε. απλώς το έβαζα μετά στη θέση του. Και ύστερα άρχισε να μου μιλάει εκείνη.Στην αρχή ήταν σαν μια φωνή από μέσα μου. Κάτι που έλεγε "κάντο" και μετά "είσαι δειλή" και με προέτρεπε απλώς να το κάνω.Λέγοντας μου ότι είναι ανακουφιστικό για εμάς και το μίσος μας. Δεν καταλάβαινα λέξη και έδιωχνα από το μυαλό μου ότι άκουσα.Δεν ήμουν τρελή.Εγώ ήμουν στο μυαλό μου μόνη μου.Ύστερα άρχισε να μιλάει πιο πολύ.Με διέταζε. ήταν σαγηνευτική. Είχε μια τόλμη και μια σκληρότητα που με υπνώτιζε άθελά μου.από μια ηλικία και μετά φοβόμουν το σκοτάδι,και γενικά φοβόμουν διάφορα,ενώ εκείνη δεν φοβόταν τίποτα.Ήταν ατρόμητη και γεμάτη δίψα για δύναμη.κι ετσι άρχισα να ακουμπιέμαι με τα ψαλίδια και τα ξυράφια.Μετά νευρίαζα στο σχολείο.Κάποιος με δούλευε.Κάποιος με αδικούσε.Κάτι συνέβαινε.Τσακωνόμουν με κάποιον. Εκείνη έβρισκε τον τρόπο να με ελέγξει μέσα από την πίκρα και το θυμό μου.Μάλλον εγώ, ως ευαίσθητη οπως όλοι μου ελεγαν πάντα, ένιωθα πόνο και λύπη. Εκείνη τα μετέτρεπε σε θυμό και μίσος. Έτσι απλά. Έδινε μια εντολή, να πληγώσω. Να χτυπήσω. Κι εγώ δεν μπορούσα να πειράξω παρά μόνο τον εαυτό μου. έτσι άρχισα να..ξύνομαι? περισσότερο να γδέρνομαι μανιωδώς. στο σχολείο. το χέρι μου κοκκίνιζε, πρηζόταν...μετά το γρατζούνιζα κανονικά κι έτσουζε και σταματούσα, όσο κι αν αυτή επέμενε πως ο πόνος ήταν καλός. είχε όμως ενα δίκιο.με τον πόνο έβλεπα πιο καθαρά. όλα γίνονταν πιο συγκεκριμένα. πιο...ευκρινή. Για κάποιο λόγο, ακόμα και....πιο όμορφα. Εκεί κατάλαβα πόσο αρρωστημένο ήταν. Άρχισα να τη μισώ. Όσο τη μισούσα τόσο πιο πολύ θέριευε.Κι έτσι από το πουθενά, μια μέρα έκοψα τον καρπό μου. Αρκετά βαθιά για να τρέξει αίμα. Γρήγορα. άρχισα να φωνάζω τους γονείς μου πανικόβλητη. αυτό δεν μπορουσα ουτε σε έργο να το δω, αηδιαζα, ριγουσα, ζαλιζομουν..και το είχα κάνει. Αυτή το είχα κάνει! Με ανάγκασε να το κάνω! λιποθύμησα από το σοκ μου και το φόβο...είπα στους γονείς μου μια δικαιολογία, πως ήθελα να ξυρίσω καποιες από τις τρίχες στο χέρι μου...και το πίστεψαν γιατί πάντα με εμπιστεύονταν. δεν τους έλεγα ψέματα. κι επίσης, ήμουν χαρούμενη εκείνη τη μέρα. δεν είχε πάει κάτι στραβά, σε λίγο θα βλέπαμε ταινία.Όλα φυσιολογικά.εξάλλου με ανέθρεψαν τόσο καλά. Είχα κάθε προδιαγραφή για να είμαι ένα ευτυχισμένο κορίτσι. Αλλά όπως έδειχναν τα πράγματα, εξαιτίας της, δεν ήμουν. Μετά από αυτό, σταμάτησα να την παλεύω.Έμοιαζε να δυναμώνει όσο τη μισώ. Γι'αυτό άρχισα να την ψάχνω. Ουσιαστικά, να τη μορφοποιώ? να τη δημιουργώ? Την βάφτισα Σκοτεινή.Κι αυτό γιατί όσο εγώ δεν ήθελα το σκοτάδι εκείνη το λάτρευε. Η μορφή που θα είχε ήρθε στο μυαλό μου λες και την ήξερα..κι εκείνη την ενέκρινε. Το ξέρω επειδή μου το δείχνει. Είναι σαν...σαν πάγος, από μέσα μου, που βγαίνει έξω. Κι εγώ έχω ρίγη, αν και δεν κρυώνω. Ακόμα κι όταν έχει καύσωνα, το ρίγος με το οποίο καταλαβαίνω πώς νιώθει με ενημερώνει αμέσως. Είναι στην εμφάνιση σαν εμένα μόνο πιο...πιο όμορφη? με μαύρα μαλλιά και μάτια αντί για καστανά? με πιο λευκό δέρμα? μόνο με μαύρα ρούχα...σχεδόν την έβλεπα. Η Ες (από το αγγλικό γράμμα S το οποίο είναι και το χαιδευτικό της...γιατί εκεί έφτασα.) ήταν σαρκαστική. Και τρομερά οξύθυμη. Δηλαδή ακόμη είναι. Αφού τη σχημάτισα, χαρακτήρα και μορφή και όνομα, αρχίσαμε να..μιλάμε. Δηλαδή μέσω συναισθημάτων που μου γεννιούνται, καταλαβαίνω τι απαντάει η Σκοτεινή. Όταν ένιωθα πόνο, τον έκανε θυμό και γινόμουν δυνατή. Η Ες έγινε από εχθρός φίλη. Αλλά όσο κι αν νιώθω να στηρίζομαι πανω της, ακόμα κι αν την αγαπάω μερικές φορές, είναι νοσηρή. Δεν μπορώ και δεν θα μπορέσω ποτέ να την εμπιστευτώ. Η Σκοτεινή συνεχίζει να είναι...κακή. Κακιά, είναι κακιά, όσο κι αν έχω απόψεις σχετικά με το πως γεννιέται ο άνθρωπος και πως οι καταστάσεις τον κάνουν κακό. Πάντα μου άρεσαν οι "κακοί-villains" στα έργα μα αυτό διαφέρει εντελώς. Η Ες δεν έχει ιστορία. Η Ες είναι εγώ, αλλά ταυτόχρονα καθόλου εγώ. Είναι μέσα μου. Αυτή τη στιγμή που γράφω με εμποδίζει..προσπαθεί,σαν να ουρλιάζει "ΌΧΙ" εδώ δίπλα μου.αλλά δε μπορώ. όχι όταν η Ες έχει φαντασιώσεις στις οποίες σκοτώνει ανθρώπους.συμμαθητές και γνωστούς.και μετά αρχίζω να ξύνομαι για να μειώσω το βίαιο ξέσπασμα, αλλιώς θα εκραγώ. Πραγματικά θα εκραγώ. το νιώθω από τους χτύπους της καρδιάς μου και τον οξύ πόνο στους κροτάφους μου.Το χειρότερο είναι ότι τελευταία οργίζεται εύκολα.Για ό,τι άδικο, όποια μικρή δοκιμασία περνούν όλοι οι έφηβοι. Και αν αρχίσει δεν ηρεμεί. Σκέφτεται μόνο εκδίκηση. είναι και οι αρρωστημένες φορές που με παρασύρει και σκεφτόμαστε μαζί, έχουμε τις ίδιες νοσηρές προθέσεις. και παίρνει τον έλεγχο. με εξουσιάζει. τόσον καιρό που είναι εδώ, από τότε που της έδωσα μορφή (κόπηκα για πρώτη και τελευταία φορά στον καρπό με το ξυραφάκι τον Ιανουάριο) μου έχει γίνει...απαραίτητη. αηδιαστικά κι αρρωστημένα απαραίτητη. σαν ναρκωτικό ή κάτι τέτοιο. η βία κι ο θυμός της. και πιο πρόσφατα, όταν την έχανα, δηλαδή δεν επικοινωνούσαμε, της έλεγα να έρθει πίσω, να μη μ'αφήσει και πίεζα τα νύχια μου στο δέρμα μου για να ξυπνήσει(γίνεται φοβερά δυνατή όταν τραυματίζομαι-υποθέτω θα γίνεται πανίσχυρη αν τραυματίσω, αλλά δεν το χω κάνει και δε σκοπεύω)Μια μέρα που συνομιλούσαμε κάπως ενώ περίμενα να με πάρει ο ύπνος, με νευρίασε.και έτσι της είπα (με τη σκεψη) "σκάσε Σκοτεινή. θα σε διωξω και θα φυγεις για παντα θα εξαφανιστεις".Φανηκε να το διασκεδάζει και μου είπε ολοκάθαρα "για δοκίμασε." ο τόνος της με φόβισε. και δοκίμασα.έλεγα με όλη τη δύναμη του μυαλού μου φυγε κι ύστερα άρχισα να πονάω σωματικά, στο σημείο της καρδιάς περισσότερο λες και την ξερίζωνα. και γενικότερα πονούσα. Η Ες ήταν κατευχαριστημένη. είχε το πανω χέρι. "Βλέπεις? δε μπορείς να με ξεφορτωθείς. εμείς οι δύο είμαστε ένα." τρόμαξα πάρα πολύ. άλλο το να σκέφτομαι "δε θελω να διώξω την Ες γιατί μου είναι με ανώμαλο τρόπο απαραίτητη" κι άλλο το να σκέφτομαι "δεν μπορώ να διώξω την Ες επειδή με ένα φρικιαστικό τρόπο έχει ριζώσει κάπου εκεί μέσα". με φρικάρουν όλα αυτά γιατί, στο μεγαλύτερο μέρος μου, είμαι μια λογική έφηβη που της αρέσουν κιολας διάφορα πράγματα. όμως ακόμα κι αυτό με μπερδεύει.βλέπετε όταν άρχισαν να αλλάζουν ραγδαία τα γούστα μου (το αγαπημένο χρώμα μου ήταν το φούξια κι έγινε το μαύρο, άκουγα ποπ κι έγινα φανατική ροκού και μεταλλού, μάρεσε το φθινόπωρο πλεον κι όχι το καλοκαίρι) πίστεψα ότι μεγαλώνοντας μεταβάλλονταν οι προτιμήσεις μου..φυσιολογικά δηλαδή. το θέμα είναι ότι πλέον δεν ξέρω τι αρέσει σε αυτήν και τι σε μένα. κι αν είμαι ακόμα το χαζοχαρούμενο παιδάκι που ήμουν πριν το γυμνάσιο? αν φύγει η Ες, θα ξαναγίνω έτσι? δεν θέλω καθολου μα καθολου να συμβει αυτό. Επειδή μαρέσει πολύ καλύτερα ο νέος εαυτός μου. εντάξει, ως έφηβη έχω ανασφάλειες λογικό. αλλά μου αρέσω πραγματικά έτσι και δε θέλω να γυρίσω πίσω, αλλάζοντας την ψαγμένη (κατα τη γνώμη μου δηλαδή..) κοσμοθεωρία. για κανέναν λόγο δεν θέλω να γίνω πάλι η μικρή Ελενούλα. όχι έτσι, όχι ξανά. Με εκνευρίζει ο εαυτός της παιδικής ηλικίας μου, επειδή τον θεωρώ υπερβολικά αφελή και επιφανειακό. Κι αν η Ες με άλλαξε? Φοβάμαι όσα θα χάσω εάν τη διώξω..εφόσον βέβαια καταφέρω να βρω έναν μυστηριώδη τρόπο να το κάνω χωρίς να πεθάνω από τον πόνο ή να τρελαθώ εντελώς στην προσπάθεια. Και το κρίσιμο ερώτημα...είμαι τρελή? Με ποια έννοια? Έχει γιγάντια διαφορά να λες "είμαι τρελή,είσαι τρελή,είμαστε τρελές" με τις φίλες σου επειδή φέρεστε χαζά και τα λοιπά, και εντελώς διαφορετικό να λες "είμαι τρελή" με την έννοια της..διπλής, διχασμένης προσωπικότητας(??) ή ό,τι άλλο είναι αυτό.
