Ο αδερφός μου είναι μανιοκαταθλιπτικός
Απίστευτο! Ούτε καν μπορούσα να το φανταστώ, τουλάχιστο αυτό το τελευταίο! Ο αδελφός μου πήρε το κουζινομάχαιρο και με αλλεπάλληλες μαχαιριές, διέλυσε την πλάσμα τηλεόραση του που βρισκόταν στον νεοαποκτηθέν σπίτι του. Οι καναπέδες διαλυμένοι και αυτοί από τις μαχαιριές, τραπέζια αναποδογυρισμένα. Τα φρύδια του, ξυρισμένα εδώ και λίγο καιρό, ενώ, δεν λείπουν τα σκουλαρίκια σε αυτιά και στόμα. Όχι, δεν είναι κανένας 25χρονος, gothic, ροκάς (εννοώντας την εμφάνιση), τουναντίον, είναι ένας 31χρονος, άριστος του Λονδίνου και μετά του Cambridge, καθηγητής μαθηματικών (δυνάμει σύμβασης) δημόσιου σχολίου.
‘Ήθελα να σκοτώσω την μητέρα μου’ πληροφορηθήκαμε και αντί αυτού ‘μαχαίρωσα την τηλεόραση’. Την μητέρα μου ούτε ζωγραφιστή δεν θέλει να την δει πλέον. Φταιει, αναφέρει, για την σημερινή του κατάντια, ότι δηλαδή πρέπει να την ζητιανεύει για να του δώσει λεφτά. Του το έχει κόψει το χαρτζιλίκι, η μητέρα μου, και, τις άλλες συναφείς απολαύσεις που είχε μέχρι τελευταίως (όλα να του τα κάνουν οι άλλοι) προκειμένου να αντιληφθεί πλέον ότι ο για 10χρονια ψυχίατρος που πηγαίνει δεν παρέχει σε αυτόν την σωστή η/και κατάλληλη θεραπεία. Ε ρε παιδί μου, έχει δίκαιο και δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν γίνεται να σταματάς το σχολείο με την νέα χρόνια (2007 – 2008) και να καπνίζεις χόρτο όλη μέρα του Θεού από το χαρτζιλίκι της μητέρας σου! Κάτι δεν παει καλά.
Ας μην εξαιρεθούν φυσικά τα απλήρωτα δάνεια που έχουν συσσωρευτεί, η αποπληρωμή των οποίων έχει αναληφθεί από την οικογένεια. Το πρόβλημα τζόγου που είχε μέχρι πρότινος χρησιμοποιώντας ακόμα και τις δικές μου πιστωτικές κάρτες (της μητέρας μου τις έχει χρησιμοποιήσει όλες μέχρι το όριο τους) η/και ακόμα την απομόνωση του, τους ελλιπείς φίλους του, την αϋπνία του και οτιδήποτε άλλο έχει ως συνέπεια η μανιοκατάθλιψη.
Το ότι είναι μανιοκαταθλιπτικός ο αδελφός μου το γνωρίζαμε εδώ και αρκετό καιρό. Είναι ευχαριστημένος λεει από τον γιατρό του, βλέπει πρόοδο αναφέρει, 80% είναι καλά διαβιβάζει στον οικογενειακό κύκλο, και εμείς, με την σειρά μας αφηνόμαστε στο έλεος του ψυχιάτρου του. Τα επεισόδια και οι κρίσεις καθ’ όλη την διάρκεια της 10χρονης αυτής ψυχασθένειας του, αρκετά. Τα ζω προσωπικά από τα 16 μου.
Προσωπικά, δεν βλέπω πρόοδο, αλλά αντίθετα, επιδείνωση. Δεν βλέπω μείωση της οικογενειακής δυστυχίας, αλλά αντίθετα αύξηση. Δεν βλέπω τον αδελφό μου καλύτερα, αλλά αντίθετα, χειρότερα. Κάποτε μου έλεγε ότι με αγαπούσε παραπάνω από όλους, ότι ήμουν ο πιο αγαπητός. Σήμερα μου αναφέρει ότι δεν θέλει να με δει μπροστά του λόγω κάποιας λογομαχίας που είχαμε αναφορικά με τη ζωή εν γένει.
Το τελευταίο, πιο πάνω επεισόδιο, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Απλά δεν παει άλλο.
Χρειαζόμαστε βοήθεια. Υπάρχει κάποιος ειδικός στην διπολική διαταραχή ψυχίατρος την Ελλάδα? Υπάρχει κάποιος εδώ που μπορεί να γνωρίζει κάτι?
Ευχαριστώ εκ των πρότερων.
Frantonis
