Νιωθω οτι δεν μπορω να εκφρασω την πιο απλη μου σκεψη μετα το ψυχωσικο μου επεισοδιο.
Καλησπερα... Πριν απο 4 μηνες περασα την πιο τρομακτικη βδομαδα της ζωης μου. βιωσα μια βδομαδα γεματη παραισθησεις, νομιζοντας συνεχεια οτι θα πεθανω, βλεποντας πολυ ζωντανους εφιαλτες και παραλληροντας. ευτυχως επεσα σε πολυ καλα χερια αφου η γιατρος μου κατεφερε να με... συνεφερει σε συντομο χρονικο διαστημα. Η αγωγη μου διηρκεσε περιπου 1.5 μηνα και καταφερα να επιστερψω στη δουλεια μου πριν την ολοκληρωση της θεραπειας μου. Το θεμα μου ειναι οτι φοβαμαι οτι ολη αυτη η ιστορια μου εχει αφησει καταλοιπα. κατα τη διαρκεια του επεισοδιου μου ειχα την πεποιθηση οτι δεν μπορω να εκφραστω και δυστυχως το χειροτερο ειναι οτι ακομα καπου βαθια μεσα μου υπαρχει αυτη η πεποιθηση. Ανεκαθεν ημουν κλειστος χαρακτηρας αλλα μετα την εμπειρια μου παρατηρω οτι δεν μπορω να ανοιχτβ ουτε στον φιλο μου, ουτε στους κολλητους μου. Οταν δε ειμαι με αγνωστο κοσμο ειναι σαν κατι να μπλοκαρει τον αυθορμητισμο μου και να μην μπορω να αρθρωσω λεξη. Στη δουλεια μου (σε καφε) και σε "χαζοπαρεες" στεκομαι μια χαρα, το θεμα μου ομως ειναι οτι δεν μπορω να εμβαθυνω σε μια συζητηση η να νταπεξελθω σε μια διαφωνια. Μπλοκαρω και κοιταζω αμιλητη μπροστα σε αγνωστο κοσμο κατι που δεν το ειχα πριν. αναρωτιεμαι εαν αυτο ειναι καποιο "κουσουρι" που αφηνει μια τετοια εμπειρια η εαν ειναι κατι προσωπικο που καπως θα πρεπει να δουλεψω.