Τελικα έχει σημασία το πώς αισθάνεται κανείς?
...ή μήπως αυτό που έχει σημασία είναι το περιεχόμενο?
...και τί ορίζει κανείς ώς περιεχόμενο περαv των συναισθημάτων?
Θυμάμαι από μικρός,ήδη απ'το δημοτικό,καθε φορά που έπεφτα σε αγχοκαταθλιπτικό επεισόδιο να με διακατέχει
ένα ιδιότυπο fomo(fear of missing out) που με έκανε να αισθάνομαι μειονεκτικά και ενοχικά που δεν έπινα και εγώ
απο την πηγή του ευ αισθάνεσθαι όπως οι άλλοι.
Απο την άλλη,τις καλές περιόδους τις βίωνα ως time wasted,ως χρόνο ''χαμηλών λιπαρών''.
Τί είναι λοιπόν αυτό το περιεχόμενο πέρα απ΄το πώς αισθάνεται κανείς?
Από εξελικτικής άποψης, όλος ο μηχανισμός των συναισθημάτων δεν έχει αναπτυχθεί για να είναι αυτοσκοπός,αλλά
για να οδηγεί το υποκείμενο στο να επαναλαμβάνει ορισμένες συμπεριφορές μέσω του positive reiforcement των θετικών
συναισθημάτων και να το προειδοποιεί ή να το αποτρέπει απ'το να επαναλαμβάνει άλλες μέσω αρνητικού feedback.
Aλλά πόση σημασία έχει ο εξελικτικός καθορισμός?..και πόσο μπορεί το υποκείμενο να αναρχίσει σ'αυτόν τον καθορισμό?
Ερώτημα τύπου Στωικισμός vs Ηδονισμός το ξέρω.
Με τα αρνητικά συναισθήματα ο χρόνος διαστέλλεται.Οι ώρες μοιάζουν μέρες και οι μέρες αιώνες.
Οι εγκεφαλικές αυτοσυνειδησιακές λειτουργίες είναι στο ζενίθ.
Με τα θετικά ο χρόνος συστέλλεται,μοιάζει λίγος.Θές να ζήσεις κι'άλλο,κι'άλλα.Δέν θές να κοιμηθείς για να μήν ''χάσεις'',
θές να ξυπνοζωήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο.Οι αυτοσυνειδησιακές λειτουργίες είναι στο ναδίρ και σχετίζονται με
την καταστολή.Ξέρουμε εδώ και δεκαετίες ότι η ευεξία προκαλείται απ'την καταστολή των νευρικών λειτουργιών και δέν
είναι θετικό διεγερτικό μέγεθος.Άρα η ιδεατή κατάσταση ευεξίας θα ήταν η μεγαλύτερη δυνατή καταστολή,με αποκορύφωμα
τον θάνατο.
Φαίνεται τελικά ότι το μόνο μέγεθος έναντι του οποίου ο θάνατος είναι μικρός και αντίθετος,έναι η ''υποφορά'' της ζωής.
