Έχω φτάσει στα όρια μου.
Δεν ξεκινάω το θέμα γιατί περιμένω "απαντήσεις" και προτάσεις,απλά γράφω κάπου γιατί κάπου πρέπει να γίνει και αυτό.
Δεν υπάρχει κανεις άλλος να ακούσει κάτι,μιας και απλά δεν υπάρχει κάποιος.
Είμαι εγώ και το ******** pc,μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει.
Αυτό.
Είμαι πια στο σημείο όπου όλα είναι ανούσια,δεν φαίνονται ανούσια,είναι ανούσια,αηδιαστικά και επαναλαμβανόμενα.
Τα ίδια πάλι και πάλι.Ξυπνάω και σκέφτομαι,σήμερα πρέπει να το κανεις,αλλα δεν το κάνω και περνάει άλλη μια μέρα.
Δεν ξέρω καν πως να εκφράσω όλη αυτή την οργή που έχω απέναντι μου,απέναντι σε όλη αυτή την γαμημένη "ανουσιοτητα".
Όλο μαλακίες γύρο,για ομορφιά,ασχήμια,χαζομάρα,λ� �ς και έχει σημασία τίποτα από όλα αυτά.
Άλλη μια μέρα που όλα είναι σκατά,που δεν βγήκα από το δωμάτιο,που o κόσμος φαίνεται πιο μακριά,που όλα με φοβίζουν και με τσατίζουν.
Άλλη μια μέρα που το σκέφτομαι.Αλλα παραμένω στην σκέψη.
Πολλοί που θα διαβάζετε τώρα αυτό,κάνετε της ίδιες γαμημένες σκέψεις,εδώ και χρονια,το ξέρετε,"γιαυτο" μην τολμήσετε να μου πείτε ποσο ωραία είναι όλα και ροζ με πεταλούδες.
Σκατά είναι,και απλά οι περισσότεροι φυτοζωούμε για κάποιο λόγο,το οποιο μου διαφεύγει...
Η γαμημένη η ελπίδα,ότι σήμερα κάτι θα αλλάξει,e δεν αλλάζει τίποτα,όλα σταθερά,τα υπόλοιπα είναι sci-fi και μαλακίες που πουλάνε οι αμερικανοι στης κινηματογραφικές αίθουσες.
Μιας και δεν περιμένω απαντήσεις και τα ξέρω όλα για όλα,θα αναρωτιέστε γιατί γράφω.
Γράφω γιατί δεν έχω μιλήσει με κάποιων από,αρχές δεκέμβρη,και άρχισα να αισθάνομαι κάπως.
Μαυρίλα και αηδία.
Ανούσιες μαλακίες,λεπτά,ώρες,μέρες,χ ρονια που απλά περνάνε χωρίς να συμβαίνει τίποτα.
Άλλη μια ύπαρξη μέσα στης πολλές υπάρξεις.
Άλλο ένα τίποτα που άμα πάψει να υπάρχει,δεν πρόκειται να αλλάξει απόλυτος τίποτα...
Αυτό αισθάνομαι κάθε μέρα.
Ξυπνάω,κοιμάμαι με της ίδιες γαμημένες σκέψεις κάθε μέρα.
Άλλο ένα τίποτα ανάμεσα σε πολλά τίποτα.
