Ο Παριος ειναι κεφτες (ΜΟΝΑΞΙΑ)
Πιο καλη η μοναξια και πιπες...
Δεν παλευεται αλλο. Δηλαδη παλευεται, μερα με την μερα, ωρα με την ωρα. Περναει η ζωη περιμενοντας κατι καλυτερο να ερθει αλλα καποια βραδυα καταλαβαινεις οτι περιμενεις αυτες τις καλυτερες μερες παρα πολυ καιρο.
Ειναι δυσκολο αλλα ταυτοχρονα πιο ευκολο απο το να μην το εχεις. Καμια φορα προσπαθω να πεσω στην καψουρα με καποια γκομενα ωστε να ξεχασω τα πιο βαρια μου προβληματα. Και τα καταφερνω. Ενα ******** πλασεμπο, μια αυθυποβολη που λειτουργει αλλα για λιγο. Ασε που εχω αρχισει να χτιζω ανοχη σιγα σιγα στην θεραπεια....
Δεν εχω κυριολεκτικα εναν φιλο. Κυριολεκτικα ομως ουτε εναν. Σοβαρα, δεν κανω πλακα. ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ. Εδω και καιρο, πολυ καιρο. Και αδυνατω να χτισω φιλια με καποιον. Αρχικα γιατι δεν εχω καποιον να βγω και γνωρισω κοσμο (δικαιολογια στον εαυτο μου) και κυριως γιατι δεν μπορω. Ταξιδευω καμια φορα. Εδω και εκει γνωριζω κοσμο. Διαφοροι τυποι ανθρωπων.Ενας στους δεκα ειναι σοβαρος ανθρωπος που απλα εχει βαρεθει να καθεται στο καραβι και να κοιταζει την θαλασσα φουμαροντας. Οχι σαν αυτα τα φλυαρα αρχιδια που σε γεμιζουν με βλακιες. Εγω λιγο πιο εκει, οποτε θα αρχισει να πιανει την κουβεντα. Ματαια. Με το ζορι να μου βγαλει λεξη. Εξαλλου πως να κρατησεις φιλια με καποιον που γνωρισες σε ταξιδι...
Καθε βραδυ αλκοολ. Αλλες φορες περισοτερο αλλες λιγοτερο. Τσιγαρα, πολλα τσιγαρα και μια συνεχης αποβλακωση στον υπολογιστη...
Τιποτα δεν εχει νοημα, τιποτα δεν με γεμιζει,τιποτα δεν εχει ουσια. Διαολε, δεν ξερω καν γιατι το εγραψα αυτο το κειμενακι. Και δεν εγραψα ουτε το 5% απο αυτα που ηθελα. Πονεσαν τα χερια μου τωρα απο την αβολη σταση που εχω παρει. Το ουισκι και τα τσιγαρα τελειωνουν, καληνυχτα.
