Originally Posted by
brdsth
Καλησπέρα. Θα ήθελα να σας παρουσιάσω το πρόβλημα μου και να μου απαντήσετε ότι νομίζετε εσείς.
Είμαι 21 χρονών, φοιτητής στο τρίτο έτος. Πριν 3 βδομάδες περίπου, διαγνώστηκε καρκίνος στην μάνα μου. Πλέον έχει κάνει 2 χημοθεραπείες, της έχουν πέσει τα μαλλιά, και βλέπουμε για την συνέχεια. Εγώ ειμαι σε μια περίεργη φάση με όλο αυτό. Καταρχήν μόλις το έμαθα, ήμουν ήδη άρρωστος, είχα ίωση. Πλέον βήχω λίγο άλλα όλα τα άλλα συμπτώματα έχουν φύγει. Αλλά το κεφάλι μου το νιώθω πολύ βαρύ. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πράγματα. Επίσης είμαι αρκετά κομμένος από θέμα ενέργειας, όρεξης ενώ δεν έχω καν πυρετό. Οπότε ο ένας προβληματισμός μου είναι αν αυτά τα συμπτώματα είναι από την αρρώστια ή από την είδηση που έμαθα και με στεναχώρησε.
Και εδώ έρχεται ο δεύτερος προβληματισμός μου. Πριν 2-3 χρόνια είχε πάθει καρκίνο ο μπαμπάς μου (είναι εντάξει τώρα). Ο τρόπος που το είχα αντιμετωπίσει το όλο γεγονός ήταν πολύ διαφορετικός από το πως το έχω πάρει αυτό με την μάνα μου. Νεύρα, ανορεξίες, μοναξιές, κλάματα, απαισιοδοξίες και δεν συμαζεύεται. Με τα πολλά τα ξεπέρασα αυτά και άρχισα να κοιτάω την ζωή από μια ήρεμη αλλά και δημιουργική οπτική οπότε όλα άρχισαν να μπαίνουν σε μια σειρά. Μέσα σε αυτό το διάστημα είχα και ακόμα έχω την εντύπωση πως έμαθα αρκετά. Για παράδειγμα τότε έτρωγα βδομάδες ολόκληρες με την σκέψη "γιατί σε μένα", "τι τραβάω 19 χρονών ενώ κανείς φίλος μου δεν το ζει αυτό" και άλλα τέτοια που όμως από ότι κατάλαβα αργότερα δεν έχουν βάση γιατί η ζωή μας είναι οι ενέργειες μας και οι σκέψεις μας μόνο, οπότε με το να ασχολείσαι με το τι γίνεται παραέξω είναι καθαρά δικό σου πρόβλημα.
Να μην τα πολυλογώ, στο θέμα της μητέρας μου τώρα. Έχω περάσει ξανά από τέτοια φάση και ξέρω ότι είναι φάση, σωστά; Επίσης, δεν νευριάζω ή οτιδήποτε άλλο. Το μόνο πρόβλημα είναι οτι προσπαθώ να νευριάσω για να ανεβάσω ρυθμούς στο διάβασμα (πληροφορική που θεωρώ οτι θέλει αρκετή συγκέντρωση για να διαβάσεις) αλλά δεν μπορώ γιατί με πονάει το κεφάλι όταν το προσπαθώ. Επίσης οποιαδήποτε σκέψη από το παρελθόν ή σχέδιο για το μέλλον δεν μπορώ να το κάνω. Σαν να έχουν φράξει τους δρόμους του εγκεφάλου για αυτά. Θέλω να ρωτήσω. Θα περάσω ξανά όλα τα στάδια που είχα περάσει και με τον μπαμπά μου; Ειλικρινά δεν το θέλω, ήταν πολύ άθλια η περίοδος. Με ορθολογισμό και υπομονή θα γίνουν τα πράγματα όπως πριν (αναφέρομαι στην ψυχική μου υγεία-όρεξη-ενέργεια) ή το στάδιο των νεύρων, της μιζέριας, της απομόνωσης κ.τ.λ. δεν τα γλιτώνω; Το έχω πει ήδη σε έναν φίλο μου (την πρώτη φορά τα κράτησα όλα για μένα), παίζει να το έχουν μάθει και άλλα άτομα της παρέας, βγαίνω μαζί τους και το επιδιώκω όσο μου επιτρέπει η όρεξη και ο μη πονοκέφαλος, μαρέσει και νιώθω ωραία που λέμε τις ίδιες βλακείες που λέγαμε και πριν, απλά δεν μπορώ να συμμετέχω ενεργά εγώ. Τους αφήνω να κάνουν τα δικά τους και δεν με ενοχλεί (την πρώτη φορά τους είχα μισίσει για αυτό από την ζήλεια και στο τέλος ξέκοψα εντελώς). Από συναισθηματικής πλευράς θεωρώ οτί δεν είμαι άτομο των συναισθημάτων. Και εγωιστής είμαι και παρτάκιας και υλιστής. Οπότε πέραν των 3-4-5 πρώτων ημερών αφού το έμαθα, σταμάτησα να στεναχωριέμαι για την πλευρά της μάνας μου. Μήπως το καταπιέζω χωρίς να το ξέρω; Νομίζω πως όχι, ποτέ δεν έμπαινα στην θέση του άλλου. Στην τελική και να στεναχορηθώ δεν θα αλλάξει και κάτι, σωστά;
Αυτά μου συμβαίνουν την τελευταία περίοδο, και πραγματικά θα με βοηθούσατε άμα δίνατε σημασία στο πόστ μου και μου απαντούσατε.
