Ψυχώσεις- Η αντιμετώπιση των άλλων
Καλησπέρα σε όλους. Καλή άνοιξη να έχουμε μιας και ήρθαν τα πρώτα χελιδόνια εδώ που είμαι. Υπάρχει ένα θέμα που με απασχολεί πολύ, και αφού δεν έχω με ποιον άλλον να το μοιραστώ θα το μοιραστώ μαζί σας.
Έχω διαγνωστεί με σχιζοφρένεια, αλλά με το γιατρό μου έχουμε προτιμήσει να το λέμε άτυπη ψύχωση προς το παρόν, αφού δεν επαρκούν τα κριτήρια για να κατηγοριοποιηθεί ο τύπος της σχιζοφρένειας.
Οι πρώτες μου επισκέψεις στον ψυχίατρο ήταν κρυφές, δεν το ήξερε κανείς, παρά μόνο ο σύντροφος μου. Όταν τα πράγματα σοβάρεψαν αρκετά, ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ με την οικογένειά μου. Πρώτα το είπα στους παππούδες μου. Η πρώτη τους αντίδραση ήταν ήπια. ύστερα ξεκίνησαν τα τηλεφωνήματα να κόψω τα χάπια και τις επισκέψεις σε "αυτόν" τον γιατρό γιατί μπορεί να με έβλεπε κάποιος, ή ότι δεν χρειαζόμουν φάρμακα, ή απλά κατηγορούσαν τον εαυτό τους ότι δεν με μεγάλωσαν σωστά και μετά απλά μου έλεγαν ότι είμαι αχάριστη και ότι δεν σέβομαι τίποτα. Ύστερα το είπα στη μητέρα μου. Φάνηκε πολύ χαλαρή, και χάρηκα για αυτό γιατί φοβόμουν ότι θα γινόταν υστερική του τύπου "Παναγία μου το παιδί μου τρελάθηκε". Οι μέρες περνούσαν και η χαλαρή τους αντιμετώπιση με βοήθησε. Πήγαινα στο γιατρό μου, αύξανα τις δόσεις μου, έπαιρνα καινούργια φάρμακα, τους το έλεγα, χωρίς να με ρωτήσουν αλλά κάτι με ενοχλούσε. Μια μέρα είπα στη μητέρα μου ότι αύριο θα πάω στο γιατρό μου. Την επόμενη δεν με ρώτησε τίποτα. Ούτε τη μεθεπόμενη, ούτε μια εβδομάδα μετά, ούτε τον επόμενο μήνα, ούτε έξι μήνες μετά.
Σταμάτησα να τους λέω νέα μου σχετικά με αυτό το θέμα, και δεν με ρώτησαν ποτέ ξανά. Το μόνο που ακούω είναι το να έχεις αυτοπεποίθηση. Λες και όλα θα περάσουν έτσι. Η μητέρα μου, σε έναν καυγά για άσχετο λόγο είπε πως σιχαίνεται να μου μιλά γιατί δεν θέλει να μιλά για αρρώστιες. Και απλά να το "πάρω αλλιώς".
Και τότε θα είναι όλα καλά.
Πως εγώ μετά θα είμαι καλά; Ακόμα και αν αύριο ξυπνήσω και δεν είχα ποτέ ψύχωση, ή κατάθλιψη, και ξέρω πως οι μοναδικοί άνθρωποι που εχω στον κόσμο με έκανα πέρα για μια τάμπελα που μου φόρεσαν;
Που τώρα που χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου δεν είναι κανένας;
Γιατί οι ψυχικές ασθένειες πρέπει να έχουν τόσο μεγάλο στίγμα;
Αν όμως, έσπαγα το πόδι μου και αντί για ψυχοφάρμακα, χρειαζόμουν χειρουργειο για λάμες, τότε θα ήταν όλα διαφορετικά επειδή θα άλλαζε η ειδικότητα του γιατρού;
Ευχαριστώ που με αναχθήκατε.
