Ψυχώσεις- Η αντιμετώπιση των άλλων

[vicky_k]

Καλησπέρα σε όλους. Καλή άνοιξη να έχουμε μιας και ήρθαν τα πρώτα χελιδόνια εδώ που είμαι. Υπάρχει ένα θέμα που με απασχολεί πολύ, και αφού δεν έχω με ποιον άλλον να το μοιραστώ θα το μοιραστώ μαζί σας.
Έχω διαγνωστεί με σχιζοφρένεια, αλλά με το γιατρό μου έχουμε προτιμήσει να το λέμε άτυπη ψύχωση προς το παρόν, αφού δεν επαρκούν τα κριτήρια για να κατηγοριοποιηθεί ο τύπος της σχιζοφρένειας.
Οι πρώτες μου επισκέψεις στον ψυχίατρο ήταν κρυφές, δεν το ήξερε κανείς, παρά μόνο ο σύντροφος μου. Όταν τα πράγματα σοβάρεψαν αρκετά, ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ με την οικογένειά μου. Πρώτα το είπα στους παππούδες μου. Η πρώτη τους αντίδραση ήταν ήπια. ύστερα ξεκίνησαν τα τηλεφωνήματα να κόψω τα χάπια και τις επισκέψεις σε "αυτόν" τον γιατρό γιατί μπορεί να με έβλεπε κάποιος, ή ότι δεν χρειαζόμουν φάρμακα, ή απλά κατηγορούσαν τον εαυτό τους ότι δεν με μεγάλωσαν σωστά και μετά απλά μου έλεγαν ότι είμαι αχάριστη και ότι δεν σέβομαι τίποτα. Ύστερα το είπα στη μητέρα μου. Φάνηκε πολύ χαλαρή, και χάρηκα για αυτό γιατί φοβόμουν ότι θα γινόταν υστερική του τύπου "Παναγία μου το παιδί μου τρελάθηκε". Οι μέρες περνούσαν και η χαλαρή τους αντιμετώπιση με βοήθησε. Πήγαινα στο γιατρό μου, αύξανα τις δόσεις μου, έπαιρνα καινούργια φάρμακα, τους το έλεγα, χωρίς να με ρωτήσουν αλλά κάτι με ενοχλούσε. Μια μέρα είπα στη μητέρα μου ότι αύριο θα πάω στο γιατρό μου. Την επόμενη δεν με ρώτησε τίποτα. Ούτε τη μεθεπόμενη, ούτε μια εβδομάδα μετά, ούτε τον επόμενο μήνα, ούτε έξι μήνες μετά.
Σταμάτησα να τους λέω νέα μου σχετικά με αυτό το θέμα, και δεν με ρώτησαν ποτέ ξανά. Το μόνο που ακούω είναι το να έχεις αυτοπεποίθηση. Λες και όλα θα περάσουν έτσι. Η μητέρα μου, σε έναν καυγά για άσχετο λόγο είπε πως σιχαίνεται να μου μιλά γιατί δεν θέλει να μιλά για αρρώστιες. Και απλά να το "πάρω αλλιώς".
Και τότε θα είναι όλα καλά.
Πως εγώ μετά θα είμαι καλά; Ακόμα και αν αύριο ξυπνήσω και δεν είχα ποτέ ψύχωση, ή κατάθλιψη, και ξέρω πως οι μοναδικοί άνθρωποι που εχω στον κόσμο με έκανα πέρα για μια τάμπελα που μου φόρεσαν;
Που τώρα που χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου δεν είναι κανένας;
Γιατί οι ψυχικές ασθένειες πρέπει να έχουν τόσο μεγάλο στίγμα;
Αν όμως, έσπαγα το πόδι μου και αντί για ψυχοφάρμακα, χρειαζόμουν χειρουργειο για λάμες, τότε θα ήταν όλα διαφορετικά επειδή θα άλλαζε η ειδικότητα του γιατρού;
Ευχαριστώ που με αναχθήκατε.

[skropi]

Δεν σε ανεχθηκαμε, καλα εκανες και εγραψες. Τι να πω, εχεις απολυτο δικιο σε οτι εγραψες. Δυστυχως δεν μπορεις να αλλαξεις τα μυαλλα που κουβαλαει ο καθενας, και οσο στεναχωρο και να ειναι, θα δεις οτι ειναι αρκετοι αυτοι που εχουν λαθος αντθληψη στα θεματα ψυχικης υγειας. Το μονο που μπορω να πω με βεβαιοτητα ειναι οτι ΔΕΝ ειναι ολοι ετσι, αλλα ειναι κατι που δυστυχως πρεπει να αντιμετωπισεις. Καλο θα ηταν, βεβαια, να κανεις μια προσπαθεια να δωσεις στους δικους σου να καταλαβουν μερικα πραγματα, με καλο τροπο, χωρις τσακωμους, δωστους με τροπο να διαβασουν καποιο βιβλιο, η οτιδηποτε. Καλυτερα πανω σε αυτο θα σε συμβουλεψει και ο γιατρος σου παντως, ειναι βεβαιο οτι εχει εμπειρια.

[betelgeuse]

Βικυ , νομιζω πως ολοι οσοι εχουμε καποια ψυχικη νοσο , εχουμε υποστει τετοιες συμπεριφορες και εχουμε σκεφτει οπως εσυ.
Δυστυχως ειναι πολυ δυσκολο για καποιον "υγιη" να μπορεσει να μας καταλαβει . Οι περισσοτεροι μπερδευουν τα ψυχιατρικα συμπτωματα με παρομοια , μη παθολογικα βιωματα και για αυτο νομιζουν οτι εμεις ειμαστε υπερβολικοι ή πως δεν εχουμε καποιο ουσιαστικο προβλημα υγειας.
Δυστυχως ειναι δυσκολο να βρεις κατανοηση και στηριξη .Ισως να βοηθουσε το να τους δωσεις να διαβασουν καποιο ενημερωτικο φυλλαδιο ή βιβλιο για την ψυχωση , οπως ειπε και ο Σκροπι .

[colaz]

σε "αυτόν" τον γιατρό γιατί μπορεί να με έβλεπε κάποιος

του τύπου "Παναγία μου το παιδί μου τρελάθηκε"

Και απλά να το "πάρω αλλιώς".

Κάτι τέτοια τα κούω συνέχεια από συγγενείς και φίλους, γιατί έχω πει στον εαυτό μου ότι θα το λέω σε όλους, και μου ρχεται να πάρω ένα κατανά και να ρχίσω να παίρνω κεφάλια (που λέει ο λόγος). Ή "κάνε μια προσπάθεια παραπάνω", ή "η ιδέα σου είναι..." (ευχαριστώ για την πολύ χρήσιμη πληροφορία :mad:). Εμένα η γνώμη μου είναι να το συζητάς συνεχώς με όλους, άμα αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα, μέχρι να το πάρουν χαμπάρι. Είναι όπως το πες. Ένα σπασμένο πόδι. Δεν είναι κάτι δια-γαλαξιακό, που μας ήρθε ουρανοκατέβατο. Πρέπει να το καταλάβουν όλοι αυτό.

[keep_walking]

Μπορει να εχουν και δικιο , μπορει και αδικο. Δεν μπορουν να καταλαβουν μια ασθενεια οπως η ψυχωση και δεν μπορεις να δωσεις να καταλαβουν κατι που δεν καταλαβαινεις ο ιδιος καλα-καλα (τουλαχιστον εγω). Αν θες να μιλας για το πως αισθανεσαι και για τις δυσκολιες που εχεις μιλας για αυτες , οχι σαν προϊον μιας ασθενειας.

Για παραδειγμα λες μετα απο σπασμενο ποδι ... σημερα ποναει το ποδι μου ή αλλαξε ο καιρος και με ποναει μπορει να βρεξει ... κουναει ο αλλος συγκαταβατικα το κεφαλι και τελειωσε , δεν υπαρχει κατι που μπορει να κανει.

Στις ψυχικες ασθενειες ειναι λιγο πιο πολυπλοκα , μπορεις να συζητας για ωρες το ποσο ασχημα ειναι , αλλα ο αλλος περα απο την παρεα του ,την αγαπη του,την ευχαριστη διαθεση του δεν μπορει να κανει κατι για αυτο. Μπορει να πεταει καμμια συμβουλη που και που εαν νομιζει οτι μπορει να συνεισφερει στην κουβεντα ή να βοηθησει εμπρακτα και μαλλον αυτη η συμβουλη σχεδον παντα μοιαζει εντελως απλοϊκη στον αποδεκτη και την εκλαμβανει ως ενδειξη μη κατανοησης.

Ωραιο θα ηταν να μπορουσαμε να διαχωρισουμε τον εαυτο μας και να ειμαστε οι συνομιλητες αλλα και οι ακροατες ταυτοχρονα. Τι ειναι αυτο που λεω τωρα για παραδειγμα στον αλλον , τι συναισθηματα μαλλον του δημιουργουνται και τι μπορει να κανει , με λιγα λογια να βαζουμε στη θεση μας τον συνομιλητη μας.

Καλα ολα αυτα στη θεωρια , αλλα στην πραξη ειναι δυσκολα ειδικα εαν δεν εχεις καλη διαθεση και χιλια - δυο να σε βασανιζουν.

Ενα αλλο λουκι που μαλλον θα εμφανιστει ... ειναι το κουτσομπολιο και οι ατελειωτες θεωριες απο xyz αγνωστους , αλλα ολα αυτα ειναι ψιλα γραμματα.

Δεν εχω καποια ιδιαιτερη συμβουλη περα απο αυτο:

Οσο και δυσκολο και να ειναι οταν υποφερεις , προσπαθεις να κατανοησεις τις σκεψεις και τις αναγκες και των αλλων , χωρις φυσικα να βαζεις τον εαυτο σου παντα σε δευτερη μοιρα. Ισως ετσι φυγει και λιγος αρνητισμος:)

Ευχομαι τα καλυτερα.

[path]

Γιατί οι ψυχικές ασθένειες πρέπει να έχουν τόσο μεγάλο στίγμα;
Αν όμως, έσπαγα το πόδι μου και αντί για ψυχοφάρμακα, χρειαζόμουν χειρουργειο για λάμες, τότε θα ήταν όλα διαφορετικά επειδή θα άλλαζε η ειδικότητα του γιατρού;
Ευχαριστώ που με αναχθήκατε.

Aυτο είναι ενα γεγονός , και δεν πρεπει να ξεχνάς οτι για αυτο το στίγμα μεγάλη ευθύνη εχουν οι ίδιοι οι γιατροί, που δυστυχως ΔΕΝ είναι το ίδιο αποτελεσματικοί όπως ένας ορθοπεδικός ας πούμε !
Τό πρόβλημα γίνεται σοβαρότερο όταν γίνονται υπεύθυνοι "επιπλοκών"....
Δίνω ενα σοβαρο λόγο στην οικογένεια να είναι επιφυλακτική και να ανησυχεί , η οικογένεια απο ενστικτο γνωρίζει το δυναμικό της και το δυναμικό ενος μέλους της,δεν πρεπει να υποτιμάμαι τη γνώμη τους παρ όλο που την εκφράζουν μεσα απο ενα πικάρισμα η κάποια "στάση" απέναντι μας . Ειναι απλοι ανθρωποι και ετσι ξέρουν να εκφράζονται ...!

[maus]

το θεμα με το στιγμα εναντιων οσων εχουν ασθενεια στον εγκεφαλο πηγαζει νομιζω επειδη ακομα και τωρα αλλα περισσοτερο παλαιοτερα
δε μπορουσαν να υπερασπιστουν τον εαυτο τους.

δειτε μονο ποσο υποφερουν τα ζωα απο τους "συνανθρωπους" μας μονο και μονο γιατι δε μπορουν να μιλανε.

τωρα το προβλημα στην Ελλαδα με το στιγμα ειναι σαφως μεγαλυτερο.

Στην Αμερικη οπου εκει συνηθιζουν να δινουν αντιψυχωτικα ακομα και σε νευρικα μικρα παιδια και τα παιρνει και η κουτση μαρια νομιζω το στιγμα ειναι λιγοτερο.

Ενα 4-6% του πληθυσμου παιρνει αντιψυχωτικα και οχι μονο σχιζο.

Υπαρχουν νομζω καπου 110,000 σχιζοφρενεις στην Ελλαδα, γυρω στους 90,000 διπολικοι κ.λ.π. βαλε και βαριες καταθλιψεις κ.λ.π. και θα δεις οτι το νουμερο ειναι μεγαλο.

Καθε οικογενεια εχει εναν συγγενη με ψυχολογικα προβληματα.

Βοηθαει αμα τους γραφεις στα παλια σου τα παπουτσια, παιρνεις τα φαρμακα σου ευλαβικα και βγαζεις δικα σου χρηματα.

[maus]

ξεχασα να πω. οτι βασικα και εγω πριν αρρωστησω δεν ηξερα για την αρρωστεια οπως νομιζω και ολοι σας.

το μεγαλυτερο προβλημα νομιζω ειναι οτι οι αλλοι δε μπορουν να αποδεχτουνε το γεγονος και δε το εχουν δει, οτι δε μπορουν να ελεγχουν εστω του μυαλο τους.

νομιζουν οτι εχουν ελεγχο του μυαλου τους ενω αυτο δεν ευσταθει. αμα αρρωστησουν θα το χασουν και αυτοι και αυτο τους φοβιζει μη συμβει το ιδιο και σε αυτους.

τους φαινεται ανηκουστο και τους φοβιζει.

αλλα κατσε να παθουν κανενα εγκεφαλικο, αλτσχαϊμερ, aids κ.λ.π. και να δεις τι ωραια που ειναι η ψυχωση.

[μυσπ]

Κοπελα μου οι δικοι σου ειναι μεσα στην αγνοια κ εξαρτωνται απολυτα απο την γνωμη των αλλων,Προβλημα τους!ΕΣυ θα κανεις το καλυτερο για τον εαυτο σου για να αναρρωσεις απο αυτο που περνας κ δεν θα τους δινεις σημασια!

[vicky_k]

Παιδιά σας ευχαριστώ πολυ για τις απαντήσεις σας. Μου δίνουν κουράγιο. Ειδικά αυτές τις μέρες, που φιλοξενώ τη μητέρα μου ποιος ξέρει για πόσο διάστημα και κοντεύω να πάθω και νευρικό κλονισμό! Μιλάμε για τον πιο κοντινό μου άνθρωπο μου εν ζωή, και ειλικρινά, ευχαριστώ το θεό που διανύω τη φάση της απάθειας. Δεν παύει όμως να με πονά όλη αυτή η κατάσταση. Ακούω κάθε μέρα κατηγορίες, κάθε μα κάθε μέρα. Για το πόσο αδύναμη είμαι. Ότι παράτησα το σπίτι μου, ότι δεν κάνω πια δουλειές, και χίλια δυο άλλα. Δεν μπορεί να δεχτεί το μυαλό της τίποτα από αυτα που της λέω. Δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει ψύχωση, ή κατάθλιψη. Δεν εχει ιδέα φυσικά για τα σημάδια στο εσωτερικό των χεριών μου από τις απόπειρες αυτοκτόνιας, αλλά ούτε και εκεί θα μου σταθεί. Και απλά σταματάω να μιλάω. Αυτό το κάνω πολύ καλά. Μου λέει να διώξω τα κατοικίδια μου, κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει, γιατί αυτά για μένα είναι η πραγματική μου οικογένεια. Αυτά που στάθηκαν και μου έδωσαν αγάπη όταν δεν υπήρχε κανένας. Και φυσικά δε παραλείπει να μου τονίζει καθημερινά πόσο ντρέπεται για μένα, που η κόρη της, κατα λέξη το λέει, είναι τρελή.
Και καθομαι και αναρωτιέμαι, αν ζούσε ο πατέρας μου, το ίδιο θα έλεγε;

[maus]

ωχ.. ποσο θα κατσει ;

μη της επιτρεπεις να σε κανει να νιωσεις ασχημα.

αυτο μαζευεται σιγα σιγα και μετα ξεσπαει...

αφου εισαι ομως σε φαρμακα ειναι οκ. γενικα με τα φαρμακα αντεχουμε παραπανω..

βρισε την και εσυ και μετα να θυμασαι οτι και εσυ την εβρισες και να νιωθεις οτι ειστε πατσι...

αμα σε πει τρελη, πες της το μηλο κατω απο τη μηλια επεσε..

[ευφυέστατος αυτιστικός]

και να νιωθεις οτι ειστε πατσι...

έτσι πάει οι σεμνοτυφιες σε πανε πισω

[giorgos panou]

βικημου, αληθεια είναι τοσο τρανταχτα αυτά που ζεις!! ποιος θα μπορουσε να μεινει απαθεις διαβαζωντας οσα περνας?ποιος θα μπορουσε να μην στεναχωρηθεί? να μην τον παρει εστω λιγάκι από κατω?ναμην πικραθει για το πως αντιμετοπιζει αυτή η κολοπουρητανη οπισθοδρομικη ελληνικη κοινωνια!!?? κι όμως υπαρχουν ατομα που ουτε θα τους αγγιξει αυτό που περνας!!που μπορει ακομη κι να κανουν χαβαλέ!! κι υπαρχουν κι εδώ, στο φορουμ καποια τετοια ατομα!! ευτηχως είναι λιγοτερα από τα δαχτηλα των χεριων μας αλλα υπαρχουν!!! - δες καποια από τα παλλιοτερα μηνυματαμου, να δεις πως μου μηλαγαν - εσενα όμως δεν πρεπει να σε αγγιζουν όλα αυτά!! όπως κι οποια κι να είναι αυτά τα ατομα, θα είναι από εδώ, θα είναι από την κοινωνια που ζεις, από την παρεα σου!! από τους γονεις σου !! εσυ πρεπει να φτιαξεις μια δυνατη αμυνα!!!! να χτισεις ένα εσωτερικο τοιχος γυρο από την ψυχησου!! με πορτα!!με πορτα που να περναει από ελεγχο κάθε κουβεντα που ακους, κάθε συμπερηφορα!! και να ανοίγεις την πορτα της ψυχης σου μονο σε οσα ομορφα κι πραγματικα λογια θελεις εσυ!!να φυλτραρεις κάθε κουβεντα που σου λενε, όπως θα ξερεις κι εσυ, δυστυχως οι πιο πολλοι που πασχουν από καποιες ψυχικες ασθενεεις καθοντε κι ξανα σκεφτοντε τις κουβέντες που τους ειπανε κι τους πικραναν αυτό είναι η καταθλυψη αντι να σκεφτόμαστε κι να κραταμε τα ομορφα λογια ακουμε ξανα κι ξανα στα αυτια μας τα ασχημα!!!
προσπαθησε να το αλλαξεις, κι θα δεις μεγαλη διαφορα!! φτιαξε ένα ομορφο φρουριο!! ένα καστρο με ένα ψυλο τοιχος γυρο από την ψυχησου!!αφησε όμως κι εισοδο!! να εχει κι πορτα, ώστε να μπορουν να μπαινουν μεσα στην ψυχουλα σου καποιες ομορφες κουβέντες!! γτ. θα υπαρξουν εκει εξω κι ανθρωποι που θα σε λατρεψουν που θα σε αγγαλιασουν που θα σε αγαπησουν κι θα θελησουν να σε κανουν χαρουμενη στην ζωη σου!! μην τους διωξεις !!!
σορρυ για το θαρρος να σου πω τοσα πολλα, αλλα από τα οσα γραφεις δειχνεις ατομο που εχεις μεγαλη ευαισθησια!!που "νιώθεις" κι θελεις τα ομορφα συναισθηματα!!
τελος θα σου ελεγα να ζητήσεις από τον γιατρο να κανει ολη την δουλεια του, είναι υποχρεομενος -αν πασχεις από κατι πολύ σοβαρο -είναι υποχρεομενος να ενημερωσει τους δικους σου!! να τους δωσει να καταλαβουν ότι πρεπει να σου φεροντε αλλιος! επισης πρεπει να σου πει κι πως να αρχισεις να κανεις γνωριμίες με παρεες ολο κι πιο πολλες!! κανε γνωστους κι μην τρομαζεις από το πως θα σου φεροντε!! αληθεια? κι σορρυ που ρωτω, εχεις ασχημα κι επιθετικα ξεσπασματα? εχουν ζησει οι γονεις σου κατι ασχημο από εσενα? η μονο κουβέντες ασχημες?

[vicky_k]

Σας ευχαριστώ και πάλι για τις όμορφες απαντήσεις σας..!
maus μακαρι να ήξερα πόσο θα καθόταν, αλλά έαν την ρωτήσω θα αρχίσει τα δικά της ότι δεν τη θέλω και τη διωχνω και πάλι από την αρχη και δεν έχω χρόνο για τετοιου είδους ανθρωπους.
Και Γιώργο, η απάντηση σου με συγκίνησε πραγματικά. Μακάρι αυτά τα λόγια να τα άκουγα και από καποιον δικό μου, ειλικρινά. Προσπαθώ να μην κλεινομαι, απλά ξέρω οτι οταν περάσω τη φάση της απάθειας θα ξεσπάσω και θα πέσω στο κυκλο της καταθλιψης. Και όσο για το τελευταιο που με ρωτησες. Ειμαι σχιζοφρενης εδω και τεσσερα χρονια. Και κανενας δεν ειχε καταλαβει οτι ειμαι αρρωστη. Φοβομουν τοσο πολυ - πιο πολυ απο την ιδια μου την ασθενεια- το τι θα πει η οικογενεια μου- για αυτο που μου συμβαινει που εμαθα να ελεγχω σχεδον με απολυτη επιτυχια τα συμπτωματα μου. Μονο τα αρνητικα δεν πολυκαταφερνω. Απλά, τώρα που παραδέχτηκα πως νοσώ και που παίρνω φαρμακευτική αγωγή είπα να τους το πω. Λάθος μου. Ποτέ όμως δεν είχαν το παραμικρό από εμένα, ούτε βίαιη συμπεριφορά ούτε ξεσπασματα. Αν και θα έπρεπε τωρα που το καλοσκέφτομαι. Τα πληρώνει όλα ο φίλος μου, ίσως γιατί νιώθω πιο άνετα μαζί του και είμαι ο εαυτός μου, αυτός βλέπει τις ακραίες συμπεριφόρες μου. Και τις ανέχεται. Και απλά μου λεει πως όλα θα πάνε καλά.

[ksefyga]

vicky καλά κάνεις και το μοιράζεσαι με τα άτομα εδω μέσα. Δυστυχώς έτσι είναι, το να έχεις μια ψυχική ασθένεια οι άλλοι το βλέπουν σαν τεράστιο στίγμα, ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Δεν μπορεί να γίνει κάτι για αυτούς, το ίδιο θα αντιμετωπίζουν και εναν ανάπηρο η οποιονδήποτε που ξεφεύγει απο τις μικροαστικές τους νόρμες. Το να στέκεσαι και να προσπαθείς να κατανοήσεις και να βοηθήσεις κάποιον με ψυχικά προβλήματα είναι λίγο δύσκολο, αλλά και μεγάλη μαγκιά για αυτούς που το κάταφέρνουν. Οπότε γράψε στα παλαιότερα των υποδημάτων σου όσους βάζουν ταμπέλες, μίλα για το πρόβλημα σου και δίνε σημασία στον φίλο σου που σε δέχεται όπως είσαι κ σε όλα τα υπόλοιπα άτομα π θα προσπαθήσουν το ίδιο. Ολα καλά θα πάνε