Αυτή είναι η ιστορία μου...
Γειά σε όλους,
Λέγομαι Θανάσης και είμαι 46 ετών. Είμαι παντρεμένος από το 2005 και αντιμετωπίζω θέματα με τον γάμο μου.
Η γυναίκα μου είναι αρκετά εξωστρεφής, λίγο-έως-αρκετά οξύθυμη. Προσπαθεί να επιβάλει την άποψη της με φωνές, ανεξάρτητα με ποιόν
μιλάει: άγνωστοι, γνωστοί, συγγενείς, απλοί φίλοι, όλοι αντιμετωπίζονται με τον ίδιο εκρηκτικό τρόπο.
Εγώ από την άλλη είμαι χαμηλών τόνων, είμαι πάντα έτοιμος για αναδίπλωση προκειμένου να επιτευχθεί ειρήνη και ηρεμία.
Στην αρχή της γνωριμίας μας, τολμώ να πω, ότι έβρισκα χαριτωμένο τον χαρακτήρα της μέλλουσας συζύγου μου: πίστευα ότι
θα συμπληρώναμε ο ένας τον άλλον, δυστυχώς το μέλλον με διέψευσε...
Τα προβλήματα ξεκίνησαν μετά από τη γέννηση του παιδιού μας το 2007. Η κατάσταση που επικρατούσε ήταν η εξής:
Συνεχόμενες παρατηρήσεις και νεύρα σχετικά με τετριμμένα θέματα της καθημερινότητας π.χ. "γιατί ξέχασες να κλείσεις τα παράθυρα;",
"γιατί δεν άφησες το εξωτερικό φως ανοικτό ενώ ήξερες ότι θα αργήσω;", "δεν με προσέχεις όταν σου μιλάω" κλπ.
Οποιο θέμα κι αν ξεκινάγαμε θα κατέληγε σε 1-2 λεπτα σε σύγκρουση. Δεν μπορούσα να ακολουθήσω, σταμάτησα πλέον να ξεκινάω οποιαδήποτε συζήτηση.
Σημειώνω ότι παράλληλα μειώθηκε και ο ρυθμός των ερωτικών επαφών μας. Με τη συσσώρευση της γκρίνιας και των νεύρων, το επίπεδο της ερωτικής μου λειτουργίας
έπεσε κατακόρυφα. Ενώ ήθελα, δεν μπορούσα. Εκανα όλες τις απαραίτητες εξετάσεις χωρίς να βρεθεί τίποτα. Ετσι, μπορούσα να λειτουργήσω μόνο με τη βοήθεια των γνωστών
χαπιών, χωρίς τη χρήση προφυλακτικού.
Εκείνη την εποχή, γύρω στο 2007-2008 σημειώθηκε και η έκρηξη των λεγόμενων "κοινωνικών δικτύων". Η σύζυγος έφτιαξε από τις πρώτες profil
και ξόδευε αρκετό χρόνο σε chat. Σε μία συζήτηση που κάναμε, συμφωνήσαμε να αποδεσμευτούμε συναισθηματικά ο ένας από τον άλλον. Λόγος για διαζύγιο όχι,
λόγω παιδιού. Ετσι, έκανε κάποια γνωριμία μέσω facebook και βγήκε 2-3 φορές για καφέ (κατά 99,9% μόνο για καφέ...).
Μετά από τις 2-3 εξόδους της, έρχεται σε μένα με δάκρυα και μου λέει ότι της λείπω....Τα "ξαναβρίσκουμε" για 2-3 μήνες και μετά πάλι από την αρχή, γκρίνιες και καυγάδες...
Σε νέα μας συζήτηση για να τα ξαναβρούμε δεν δέχθηκα, της είπα ότι θα ξακαταλήξουμε στα ίδια, γιατι να στεναχωριόμαστε;
Σε κάποιες διακοπές που κάναμε και έδειξα τη διάθεσή μου για sex, έδειξε εντελώς απρόθυμη και τελικά δέχθηκε
με συμπεριφορά σαν να μου έκανε τη χάρη. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι φοβόταν μήπως μείνει ξανά έγκυος. Από τότε δεν βρεθήκαμε ξανά ερωτικά.
Τα τελευταία 3-4 χρόνια λοιπόν κυλούν σε αυτό το μοτίβο. Απουσία συναισθηματικής σύνδεσης και ερωτικής επαφής, απλή επικοινωνία σε θέματα που
αφορούν το παιδί ή άλλα ανώδυνα όπως "τι θέλεις να μαγειρέψω" κλπ. Κάνουμε κάποιες κοινές εξόδους για ένα σινεμά ή να δούμε κάποιους κοινούς φίλους.
Τα γερά γλέντια όμως γίνονται από παρέες που έχει γνωρίσει μέσω facebook, εγώ φυσικά είμαι απών.
Προχθές λοιπόν, σε μία τέτοια της έξοδο, επέστρεψε στις 6 τα ξημερώματα. Στη συζήτηση που ακολούθησε μου είπε τα εξής:
- Σε αντίθεση με άλλες της γνωριμίες, γνώρισε κάποιον που μπορεί να "μιλάει".
- Βρίσκεται σε μεγάλη πίεση, προσπαθεί να μην στεναχωρεί κανέναν (γέροντες γονείς, παιδί). Δηλαδή, δεν είναι ελεύθερη αν συμπεριφέρεται όπως θα ήθελε.
- Ενώ μου είχε πει να τα ξαναβρούμε, εγώ δεν δέχθηκα.
- Να σκεφτώ και να αποφασίσω τι θέλω (διαζύγιο?).
Μετά πήγε για ύπνο. 4-5 ώρες αργότερα, πήγαμε για ψώνια στο super market, σαν να μη τρέχει τίποτα...
Η γνώμη μου για τα γεγονότα:
Είναι φανερό ότι εκτός από συναισθηματικά με απάτησε και σαρκικά. Για πρακτικούς κυρίως λόγους, είμαι υποχρεωμένος να κάνω το μ@λ@κ@.
Η σύζυγος είναι άνεργη και έχω αναλάβει εξ-ολοκλήρου τα οικογενειακά έξοδα (ένας λόγος παραπάνω που αισθάνομαι άσχημα είναι ότι ουσιαστικά
ήμουν ο ...χορηγός στο κεράτωμα!). Δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με ένα σπίτι, φανταστείτε με δύο...
Επίσης δεν θα ήθελα να προκαλέσω οτιδήποτε στο παιδί μου (σημειώνω ότι σαν μητέρα η σύζυγος είναι άψογη).
Σκέφτομαι και τη στεναχώρια στους γέροντες και ευαίσθητους γονείς μου.
Αισθάνομαι σαν "λαντζέρης". Εγώ αναλαμβάνω τη σκαρταδούρα, έξοδα και συντήρηση σπιτιού, και άλλος απολαμβάνει το ...φαγητό.
Τα τελευταία χρόνια δεν είχα καμία-μα-καμία συναισθηματική ή σωματική απόλαυση. Προσπαθώ να μην το σκέπτομαι και να έχω
το μυαλό μου στο παιδί μου και στη δουλειά μου αλλά πολλές φορές δεν το καταφέρνω...
Οι διάφορες γνωριμίες που κάνει την ελκύουν γιατί δεν ζουν καμία καθημερινότητα μαζί τους. Νομίζω αυτό είναι άδικο για μένα
και με αφήνει πολύ πίσω στον "συναγωνισμό"...
Από τη μεριά μου δεν έχω κάνει καμία κίνηση για κάτι ανάλογο, αν και νομίζω τώρα ότι έχω και το δικαίωμα.
Στέλνω αυτό το μήνυμα γιατί κάπου πρέπει να τα πω. Σας ευχαριστώ.
