Η κόλαση και ο παράδεισος είναι εδώ
Πρωινο Σαββάτου. Ο ύπνος έφυγε διωγμένος απο την αγωνία. Τρία χρονια τωρα, σχεδόν κάθε πρωινο, η αγωνία βρισκει τροφη να δυναμώσει. Με φοβίζει, οπως η κατσαρίδα που κρύβεται στις σκιές. Ξερεις οτι ειναι εκει, αλλα δεν μπορεις να τη δεις.
Λένε ότι το πεπτικό σύστημα είναι ένας δεύτερος εγκέφαλος. Μπορεί και να ισχύει. Στη δική μου περίπτωση, το πεπτικό μου σύστημα ανέλαβε την ευθύνη να ξεμπροστιάσει στη συνείδηση μου οσα ο πρώτος εγκέφαλος προτιμούσε να κρατα φυλαγμένα.
Όλα ξεκίνησαν με ένα ασταμάτητο και αιματηρό χέσιμο. Όχι κάτι σημαντικό, μια σαλμονέλα, αλλά για μένα ήταν ότι πιο κοντά έχω ζήσει στο θάνατο.
Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, είχα αλλάξει, όπως αλλάζει το χρώμα της θάλασσας στον ερχομό μιας καταιγίδας. Κάποιος φίλος μου είπε ότι το ίδιο συνέβη και στο Σκρουτζ όταν τον επισκέφτηκε το φάντασμα των Χριστουγέννων. Καμία σχέση.
Καταρχήν, ξεκίνησα με μια κατάθλιψη. Δεν ήταν η πρώτη φορά, ήξερα όμως ότι αυτή η φορά θα ήταν διαφορετική από τις προηγούμενες. Είχα καταλάβει ότι για τη δυστυχία μου ήταν πολύ λιγότερο υπεύθυνος ο κόσμος γύρω μου από όσο φανταζόμουν.