ιδψ, εναν χρονο στην ζωη μου!
Καλησπερα, ο τιτιλος μου τα λεει ολα!! πριν ξεκινησω να σας περιγραφω τι μου συμβαινει να ξερετε οτι εχω παει σε ψυχολογο κ ουτε κατα διανοια (ΕΥΤΥΧΩΣ!!!!) δε συνεστησε φαρμακευτικη αγωγη, κρινοντας την κατασταση μου ηπια κ ελαφρια! εμενα βεβαια μου φαινεται πολυ μεγαλυτερο γιατι στο κατω κατω εγω τα περναω! να ξεκινησω με ενα μικρο flashback της ζωης μου.
εχω μεγαλωσει σε μια οικογενεια οπου η προτιμιση στο πρωτοτοκο αγορι της οικογενειας απο την μητερα μου ειδικα ηταν φανερη, παντα εμπλεκα για ολα εγω, οτι κ αν μου αρεσε παντα σε δευτερη μοιρα, όντας καλλιτεχνικος τυπος κ θελοντας να πειραματιστω με την μουσικη μου εφαγα καταπιεση τρομερη, επρεπε ολα να τα κανω με ακουστικα γτ "δεν αντεχαν" αυτα που ακουγα ή επαιζα. τρομερη καταπιεση με την θρησκεια την οποια αμφισβητω απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου και τωρα ειμαι αθεη. χωρισαν οι δικο μου (ευτυχως για εμας) κ η μανα μου χειροτερεψε κατα πολυ στη συμπεριφορα της κ να ξεχωριζει τον μεγαλο μου αδερφο κ αν αφηνει στην ακρη εμενα κ τον μικρο. πληρης παρανοια! νιωθαμε συνεχεια πως οτι κ να καναμε δεν ηταν αρκετο, ολα ηταν λαθος κ πανω απο ολα οτι συνεχεια της χρωστουσαμε. 10 φορες να της γυρνουσες το καλο που σου εκανε, ακομα θα της χρωστουσες. εγω σηκωθηκα κ εφυγα αλλα τα προβληματα συνεχιστικαν με πολυ ειρωνεια επιθεση χωρις λογο σε εμενα κ τον συντροφο μου μεχρι που εγινε το μπαμ, δεν αντεξα αλλο τους τα ειπα μες στη μουρη κ θιχτηκαν τοσο πολυ που εδω κ 1,5 χρονο δε μου εχουν ξαναμιλησει.
κ ολα ξεκινανε 3 μηνες μετα που σταματησαν να μου μιλανε ή μαλλον τοτε το παρατηρησα. το πρωτο περιεργο ηταν οτι οταν εφευγα απο το σπιτι ενιωθα οτι κατι ειχα αφησει στη μεση, οτι δεν επρεπε να ειμαι εξω να διασκεδαζω δε ξερω ακριβως! πανικο με τις πορτες κ τα παραθυρα ( ειχα κ μωρα γατακια κ φοβομουν και ακομα φοβαμαι μη μου παθουν τιποτα) οταν ξεκινησαν ολα αυτα μετακομισαμε οποτε για λιγο "εφυγαν" γιατι ζοριστικα πολυ με τη μετακομιση.
μετα απο λιγο καιρο ξανα και χειροτερα. για να φυγω απο το σπιτι πρεπει να τα ελεγξω ολα απο 2 κ τρεις φορες, να μετρησω τα ματια της κουζινας κρινοντας οτι αν τους εδινα αριθμους θα ημουν πιο σιγουρη, τον θερμοσιφωνα, μη τυχων κ εχω αφησει καπου καποιο ψαλιδι, κατι αιχμηρο κ παθουν τιποτα οι γατουλες μου. μη μου παθει κατι ο συντροφος μου κ φταιω εγω. φτανοντας στην πορτα να φυγω πρεπει να δω οτι κ οι τρεις γατες μου ειναι μακρυα απο την πορτα γιατι αλλιως μπορει να μου φυγουν. οταν ειμαι εξω ειναι αλλιως. πρεπει να κοιταω συνεχεια τα πραγματα μου ειδικα αν εχω καποιο ποσο χρηματων επανω μου και αν εχω μια σειρα απο δουλειες να κανω στο κεντρο πρεπει να τις επαναλαμβανω στο μυαλο μου κ να εχω κ μια αποδειξη οτι εχω ολοκληρωσει το καθε ενα. μετα ειναι οι αριθμοι! αυτοι οι αριθμοι! ειναι παντου κ παντα κατι σημαινουν! πρεπει να τους προσθεσω κ αναλογα το αποτελεσμα ειμαι ευχαριστημενη. μετα ειναι η φοβια με τις αρρωστιες φοβαμαι μην κολλησω aids ή οτιδηποτε αλλο κ μη κολλησω κ τον συντροφο μου κ του καταστρεψω τη ζωη. παρολο που εχω σταθερο συντροφο εδω κ παραπανω απο 3 χρονια.. να μην πω για τα γαλλικα που λεω απο μεσα μου χωρις λογο κ σε ανθρωπους που δε μου εχουν κανει τιποτα κ να τους κοιταω να μου μιλανε κ εγω απο μεσα να μου να αναρωτιεμαι: αν του χωσω ετσι στα ξαφνικα μια σφαλιαρα τι θα γινει??
πολυ συνοπτικα, αυτα ειναι τα συμπτωματα μου, 1 χρονο τωρα ερχονται κ φευγουν. αλλες φορες ηπια, αλλες φορες αγρια. με τον πατερα μου που τα εχω πει ολα (κ για την ιδψ αλλα κ για την τρελα της μανας μου) μου ειπε οτι κ αυτη ειχε πολλα απο τα συμπτωματα μου (δεν ειχα καταλαβει τιποτα εχω να πω) κ η ψυχολογος μου υποστηριζει οτι ειναι απο το σοκ της απορριψης που εφαγα καταμουτρα. αυτα απο εμενα!! εσεις τι λετε?
