Καλησπέρα παιδιά.Είμαι καινούργια στο φόρουμ και γράφτηκα διότι πιστεύω πως μια αντικειμενική γνώμη και μια μεγαλύτερη εμπειρία από αυτή που διαθέτω εγώ μιας και είμαι ηλικιακά μικρή για να κρίνω κάποια πράγματα θα με βοήθαγε πολύ ώστε να δω πως θα χειριστώ το πρόβλημά μου.Αν είναι όντως πρόβλημα.Πριν 2 χρόνια γνώρισα ένα αγόρι με το οποίο μέχρι σήμερα έχω μια πολύ όμορφη και ιδιαίτερη σχέση.Αγαπιόμαστε πολύ και πέρα από τα κλασικά καθημερινά προβληματάκια που μπορεί να έχει μια σχέση δεν έχουμε κανένα πρόβλημα.Το παιδί αυτό έχει σπουδάσει βοηθός ηλεκτρολόγου σε ΙΕΚ και επειδή δεν έβρισκε δουλειά ήταν στην γύρα.Δούλευε δηλαδή σαββατοκύριακα,εποχιακός ή έκανε μερεμέτια σε διάφορες δουλειές που μπορεί να έβρισκε και έβγαζε το χαρτζιλίκι του.Στην άκρη είχε ένα ναυτικό φυλλάδιο το οποίο τον βοήθησε και 1,5 μήνα τώρα εργάζεται σε βαπόρι.Οι δουλειές τώρα έτσι όπως έχουν γίνει δεν κρατάνε για πολύ.Δηλαδή ξέρω πως στην εταιρεία που δουλεύει μιας και δεν είναι και εξωτερικό θα εργάζεται 2-3 μήνες ,θα βγαίνει,θα ξανά δουλεύει και θα πηγαίνει κάπως έτσι.Με εξαίρεση ίσως εποχές με πολύ δουλειά που θα δουλεύει παραπάνω μήνες.Επίσης ένα θετικό είναι πως το βαπόρι του είναι στην ίδια περιοχή που μένω και μία στο τόσο βγαίνει το βράδυ για λίγο και τον βλέπω αλλά αυτό στο επόμενο ταξίδι όπως και στα μελλοντικά ταξίδια μπορεί να αλλάξει και να πάει σε βαπόρι σε άλλο μέρος που να μην υπάρχει δυνατότητα να τον δω καθόλου.Έχω μπει σε μεγάλες σκέψεις λοιπόν.Καταλαβαίνω πως είναι μια καλοπληρωμένη δουλειά και πως στην εποχή που ζούμε είναι σημαντικό.Μα στα 23 μου με καμία υποχρέωση σημαντική και με ανάγκη να πάω ένα σινεμά το κομμάτι λεφτά δεν με παρηγορεί καθόλου.Αν είχαμε οικογένεια ή έστω μέναμε μαζί ίσως να έβλεπα τα λεφτά απαραίτητα και αναγκαία αλλά εγώ τώρα τελειώνω τις σπουδές μου και δεν μπορώ ακόμα να νιώσω την σημαντικότητά τους για την επιβίωση και την άνεση του να κάνω κάτι παραπάνω στη ζωή μου.Δεν μου αρέσει που λύπη.Νιώθω πολύ άσχημα.Σκέφτηκα να χωρίσω με τη λογική πως είμαι μικρή ακόμα για να τραβήξω όλο αυτό και πως θα μπορούσα να κάνω μια νέα σχέση.Όμως τον αγαπάω πάρα πού.Νιώθω ευτυχισμένη μαζί του.Και πιστεύω πως η δουλειά του δεν θα έπρεπε να είναι εμπόδιο στο να χτίσω μια ζωή μαζί του αν στο μέλλον το πάμε σοβαρά.Πως είναι ένα πολύ καλό παιδί και είναι πολύ σημαντικό.Παρόλα αυτά πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές πεσμένο.Σκέφτομαι πως θα υπάρξω σε σημαντικές στιγμές,καλές και κακές μόνη,πως αν καταφέρω να βρω μία δουλειά στην επαρχία και όχι στην Αθήνα λόγω του ότι έχει και την οικογένεια του εδώ δεν θα τον βλέπω όσο θα μπορώ περισσότερο και ζηλεύω ειλικρινά ζηλεύω όταν βλέπω και ακούω ζευγάρια να είναι μαζί και να κανονίζουν αντίστοιχα καλοκαιρινές διακοπές και εγώ δεν ξέρω καν αν θα ξανά κάνουμε διακοπές καλοκαιρινές μαζί.Σίγουρα το να είμαστε μαζί και να λιμοκτονούμε μελλοντικά δεν είναι λύση αλλά πιστεύω πως όπως όλοι έτσι και εμείς θα βρίσκαμε μια άκρη.Τέλος παρηγορώ τον εαυτό μου πως θα το κάνει για μερικά χρόνια και θα σταματήσει μετά ανοίγοντας μιας επιχείρηση ή κάτι αλλά δεν είναι λύση να φαντάζομαι πράγματα.Δεν ξέρω πως να το χειριστώ και πια θα ήταν η καλύτερη απόφαση για μένα.Ξέρω όμως πως θέλω να έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου πραγματικά και όχι εικονικά
