Καλησπέρα σε όλους.
Μπαίνοντας εδώ πρώτη φορά και βλέποντας την ένδειξη οτι 114 άτομα διαβάζουν το συγκεκριμένο θρεντ, για να είμαι ειλικρινής αισθάνθηκα λιγάκι ανακούφιση. Ανακούφιση, όχι με την έννοια οτι υπάρχουν κι άλλοι που έχουν την ίδια ανησυχία με εμένα, αλλά περισσότερο το γεγονός οτι δεν είμαι μόνη μου. Αυτά τα δυο έχουν τεράστια διαφορά.
Τα τελευταία 5 χρόνια, ίσως και περισσότερο, δεν ξέρω πώς έχω καταφέρει και έχω επιβιώσει. Παλεύω με σκέψεις αυτοκτονίας απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αλλά το γεγονός οτι είμαι εδώ απόψε και γράφω αυτές τις γράμμες δείχνει οτι δίνω μια καλή μάχη. Δεν ξέρω αν υποφέρω απο κατάθλιψη ή όχι, δεν το έχω ψάξει ποτέ γιατί οικονομικά δεν με παίρνει να ασχοληθώ με την ψυχική μου υγεία καθώς όλοι γνωρίζουμε οτι κάτι τέτοιο κοστίζει, όπως επίσης και χρόνος δεν υπάρχει γιατί εργάζομαι, μπορώ δεν μπορώ, ζορίζομαι δεν ζορίζομαι, αν θέλω να καταφέρω να επιβιώσω, πρέπει να εργάζομαι.
Η καθημερινότητα μου εκτός εργασίας είναι φρικτή. Δεν τολμάω να σηκωθώ απ τον καναπέ μου. Ακόμα και η αναγκαία επίσκεψη στο σουπερ μάρκετ για φαγητό είναι μαρτύριο.
Προσπάθησα πολύ να κρατήσω κάποιες φιλικές σχέσεις που θεωρούσα πάντα οτι ήταν απαραίτητες για μια νορμάλ ζωή, παρόλα αυτά μάλλον εκ των πραγμάτων δεν προσπάθησα αρκετά. Ίσως να είμαι μοναχικός άνθρωπος απ την φύση μου, δεν ξέρω στ αλήθεια γιατί δεν μπορώ να έχω σωστή διαδραστικότητα με τους άλλους.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Νομίζω οτι αυτές οι γενικότητες είναι αρκετές για να καταλάβει κάποιος, όποιος κι αν είναι αυτός.
Ούτε και ξέρω γιατί αποφάσισα να ποστάρω όλα τα παραπάνω. Ίσως επειδή ξέρω οτι χρειάζομαι βοήθεια αλλά δεν ξέρω ούτε πώς ούτε πού να τη ζητήσω.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Α.
