Κρισεις πανικου, ΓΑΔ, αγοραφοβια
Παιδια καλημερα, διαβαζω το forum εδω και 3 χρονια, απο οταν επαθα δηλαδη την πρωτη κριση πανικου κι αποφασισα να γραψω για να παρω και τη δικη σας γνωμη αφου οπως λενε ολοι "αν δεν το εχεις ζησει δεν ξερεις" και ταυτιζομουν αρκετες φορες με πολλες απο τις περιπτωςεις σας. Επαθα την πρωτη κριση ενα βραδυ στο σπιτι μου και φυσικα ετρεξα κατευθειαν στο νοσοκομειο. Την επομενη μερα εφυγα απο το σπιτι μου κι εμεινα με τους γονεις μου γιατι δεν υπηρχε περιπτωση να μεινω καπου μονη και ποσο μαλλον εκει που ειχα παθει την κριση. Δεν σηκωθηκα απο το κρεβατι για μια εβδομαδα παρα μονο για να κανω οοολες τις εξετασεις που εδειξαν οτι δεν εχω τιποτα παρα μονο αγχος και οτι ο θυρεοειδης μου ( εχω υπερθυρεοειδισμο που επηρεαζει την ψυχολογια) ηταν κομματια. Σημειωτεον, μεχρι τοτε δεν ειχα ιδεα τι σημαινει αγχος στη ζωη μου. Μετα απο μια εβδομαδα ζητησα μονη μου και πηγα σε ψυχολογο. Ακολουθησα γνωσιακη-συμπεριφορικη θεραπεια χωρις καθολου φαρμακευτικη αγωγη και σιγα σιγα πηγαινα ολο και καλυτερα. Δεν παθαινα κριση ( στο συνολο ειχα παθει 3-4) και δε φοβομουν και να παθω γιατι ηξερα να τη σταματησω. Μου ειχαν προκυψει αλλα πραγματα ομως. Δεν ηθελα να βγαινω απο το ασφαλες μου περιβαλλον, φοβομουν και νομιζα οτι ζαλιζομαι συνεχεια και οτι θα παθω κατι καπου που δεν θα εχω βοηθεια. Παρ'ολα αυτα ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δεν απεφυγα κατι. Πηγαινα παντου οπου επρεπε κι οπου ηθελα απλα με εντονο αγχος. Εβλεπα οτι δεν παθαινω τιποτα αλλα εγω εκει! Σταματησα τελειως να πινω αλκοολ γιατι φοβομουν να ζαλιστω και για λιγο καιρο ειχα κοψει και το καπνισμα. Επρεπε να εχω τον ελεγχο απο τα παντα αλλιως.....! Ξαφνικα φοβομουν τα αεροπλανα κι εμπαινα μεσα μονο με xanax το οποιο πηρα μονο σε αυτην την περιπτωση και ποτε αλλοτε. Στο μεταξυ γυρισε ο φιλος μου απο Αγγλια που δουλευε για 2 μηνες και βρηκε αλλο ανθρωπο. Βαριομουν να βγω κι αν εβγαινα δεν εβλεπα την ωρα να γυρισω σπιτι. Μετα απο λιγο καιρο ξεκινησα δουλεια και σιγα σιγα κι αφου οι συναντησεις εφταναν στο τελος τους αρχισα να ειμαι πολυ καλυτερα. Ειχα ενα αγχος το οποιο ομως δεν με εμποδιζε σε τιποτα. Καταλαβα ομως οτι δεν το ειχα ξεπερασει, απλα απασχολουσα το μυαλο μου με αλλα πραγματα γιατι οταν τελειωσε η πρακτικη μου μετα απο 6 μηνες, παλι τα ιδια και χειροτερα. Αργοτερα διαβασα οτι οι υποτροπες ειναι βηματα της θεραπειας αλλα τοτε δεν ειχα ιδεα κι εκει τα ειδα ολα. Πηγα παλι στον ψυχολογο, του ζητησα χαπια που δεν μου εδωσε και καταφερε να με πεισει οτι δεν εχω καταθλιψη ή οτι αλλο νομιζα οτι ειχα. Με τον καιρο παλι ενιωθα καλυτερα και για να φυγουν και τα τελευταια συμπτωματα πηγα και σε ομοιοπαθητικο. Εκανα θεραπεια με ομοιοπαθητικα φαρμακα για 40 μερες και ημουν παρα πολυ καλυτερα απο πριν. Να σημειωσω οτι σε καμια περιπτωση δεν αμφισβητω την αποτελεσματικοτητα της γνωσιακης ψυχοθεραπειας αλλα θεωρω 1) οτι εχω δεν χειριστηκα σωστα τη θεραπεια και 2) οτι αν θες να καταφυγεις και σε φαρμακευτικη αγωγη καλυτερα να ειναι ομοιοπαθητικη κατα την αποψη μου. Σε μενα δουλεψε αψογα! Ολο αυτον τον καιρο και δεδομενης της κρισης στην Ελλαδα κτλ σκεφτομασταν με το φιλο μου να μετακομισουμε στην Αγγλια, ειναι αυτος μισος Αγγλος. Εγω λατρευα την Αγγλια αλλα που θα πηγαινα με τοσο αγχος;;; Το ανεβαλα για ενα χρονο κι οταν αποφασισα οτι μπορω, ηρθαμε. Ζουμε εδω και 3 μηνες στο Λονδινο και η μεταβαση μου ηρθε πολυ πιο ευκολα απο οτι νομιζα. Τακτοποιηθηκαμε, βρηκαμε δουλειες κτλ κι ολα καλα. Ελα ομως που ενα πρωι χρειαζεται το αγαπημενο αγχος για να εμφανιστει παλι!! Εδω και κανενα μηνα με επιασε παλι, εχω αγχος οταν θα παω καπου μη μου συμβει κατι, γυρναω σπιτι και δεν χαλαρωνω με τιποτα γιατι σκεφτομαι οτι αυριο το πρωι παλι τα ιδια θα εχω. Ειναι λιγες μερες τωρα που με το που ξυπναει ο φιλος μου στις 5μιση, ξυπναω κι εγω και δεν ξανακοιμαμαι. Φυσικα κι εχω κοιταξει ολα τα συμπτωματα καταθλιψης κτλ οπως εχουμε κανει ολοι μας πιστευω αλλα δε νομιζω οτι εχω κατι γιατι η διαθεςη μου γενικα ειναι αρκετα καλη σε σχεςη με το αγχος που εχω. Ξαναξεκιναω απο αυριο παλι ομοιοπαθητικη και γνωσικη ψυχοθεραπεια την Τεταρτη με ψυχολογο εδω στο Λονδινο.
Το βασικο και το καλο που θεωρω οτι εχω καταφερει ειναι οτι ξερω τι ειναι αυτο που εχω και ξερω οτι το προκαλω εγω η ιδια. Το οτι καταφερα να μετακομιςω στην Αγγλια ειναι επιςης παρα πολυ σημαντικο και μου εχει δωςει τρομερη αυτοπεποιθηςη οτι μπορω να ξεπεραςω το αγχος μου και οτι ειμαι πιο δυνατη απο αυτο. Το κουραστικο ειναι οτι το μυαλο μου καποια στιγμη κουραζεται να σκεφτεται τοσο αναλυτικα τα πραγματα και κλαταρει. Θελω απλα να ειμαι οπως ημουν παλια, να βγω, να πιω 1 ποτο παραπανω κι αν δεν πιω δε με νοιαζει δηλαδη αλλα τουλαχιστον να ειμαι ξενοιαστη κι οχι να μετραω τις στασεις μεσα στο μετρο μεχρι να φτασω σπιτι
Τελοσπαντων αυτα ειχα συνοπτικα να πω. Αν εχει καποιος κατι να απαντησει, ευπροσδεκτο!
Cheers guys!
