Σήμερα ήμουν με έναν φίλο ετών 20-21 (έχει σημασία) που μου εκμυστηρεύτηκε τον έρωτά του για μια κοπέλα (ετών 18) και μου ζήτησε, επειδή τη γνωρίζω και έχω το θάρρος να κάνονίσουμε να βγούμε όλοι μαζί. Όλα καλά ως εδώ.
Μερικές μέρες πριν ήμουν με αυτή την κοπέλα και άλλες 6 τσούπρες αυτής της ηλικίας (μαχαραγιάς) σε τρέντυ καφετέρια της πόλης. 2 κοπέλες όμορφες (ανάμεσά τους και η πρωταγωνίστρια), 2 μέτριες, 2 όχι όμορφες και 1 παλαβή. Η συζήτηση λοιπόν έφτασε στα γκομενικά, ως συνήθως, και για άλλη μία φορά επιβεβαίωσα την άποψή μου.
Συνοπτικά, οι όμορφες κοιτούν αποκλειστικά και μόνο τους όμορφους "ε τι ρε φίλε, να μη σου αρέσει ο άλλος;", οι μέτριες κοιτούν την εμφάνιση αλλά συμβιβάζονται "εντάξει, θέλω να μου αρέσει", οι μη όμορφες άντρας να'ναι κι ό,τι να'ναι και η παλαβή, παλαβή!
Το proximity status τους είχε ως εξής. Οι 2 όμορφες μην ακουμπάτε λιγούρια και "πω πω τι παιδί είναι αυτό, τι κάνει τώρα με αυτή, κοίτα μας καλέ λίγο" (ήταν ωραίος ομολογουμένως), οι 2 μέτριες ακουμπήστε και αν έχουμε απελπιστεί θα το σκεφτούμε αλλά παράλληλα θα σκεφτόμαστε τον παιδαρά που θα θέλαμε να μας την έχει πέσει, οι 2 άλλες εμάς πότε θα μας ακουμπήσουν και κολλημένες (όχι συναισθηματικά, αλλά ως μονόδρομος - μοναδική εμπειρία) στη μία σχέση που είχαν στο παρελθόν και τους στέλνει ένα μήνυμα στο τόσο για τον γνωστό σκοπό, και η παλαβή, παλαβή!
Συνοψίζοντας, η εμφάνιση είναι αντιστρόφως ανάλογη του πόσο προσεγγίσιμη είναι κάποια, πέραν των standards που η ίδια έχει θέσει για τον εαυτό της, τουλάχιστον σε αυτές τις ηλικίες.
Και επανέρχομαι στην πρώτη πρόταση του μηνύματος. Ο φίλος αυτός είναι από τα καλά παιδιά (ξέρετε, που δεν είναι μπάρμαν, τα έχουμε ξαναπεί). Έχει την πλάκα του, είναι όμως και σοβαρός, είναι ευαίσθητος, μπορείς να βασιστείς πάνω του για συναισθηματική σταθερότητα, ασφάλεια, αγάπη, φροντίδα, προδέρμ κλπ, ωστόσο εμφανισιακά είναι αδιάφορος (όχι άσχημος).
Αυτό το παληκάρι τώρα, προφανώς και δεν έχει καμία ελπίδα μαζί της παρόλο που θα μπορούσε να της προσφέρει αυτά που θέλει. Βέβαια, όταν λέμε ότι θέλουμε κάτι, εννοούμε παράλληλα ότι το θέλουμε από συγκεκριμένα άτομα. Άρα δεν θέλουμε κάτι θέλουμε κάτι από κάποιον/ους συγκεκριμένο/ους.
Τι αντίκτυπο (θετικό ή αρνητικό) έχει αυτό στην πορεία της ζωής μας (ταυτίζομαι φυσικά με τον φίλο μου γιατί πολλές φορές είχα βρεθεί στη θέση του) όταν βιώνουμε καταστάσεις όπως αυτή (έχω να της δώσω αυτό που ζητάει αλλά δεν με επιλέγει);
Επίσης διάβασα κάτι που το θεωρώ αρκετά έξυπνο και αφορά τον τρόπο προσέγγισης. Κάτω από ένα post στο facebook τσακωνόντουσαν ένα αγόρι και μια κοπέλα επί συναπτά μηνύματα. Κάποια στιγμή, πετάγεται ένας και γράφει "αυτό δεν είναι αντιπαράθεση (ή κάτι τέτοιο, δεν θυμάμαι), καμάκι είναι και από τους δύο. Φτιάχτε τα να ησυχάσουμε". Γιατί λοιπόν το να εκθέσεις τα αισθήματα και τις σκέψεις σου να είναι ο λάθος τρόπος ενώ το να τη μπαίνεις στον άλλον (πράγμα που τολμά να κάνει μόνο όποιος δε σε γουστάρει) ο σωστός;