Αλλαγες στη ζωή, αναποφασιστικότητα και μελαγχολία
Γεια σας,
είμαι νέα και έχω σπουδάσει κάτι το οποίο ποτέ δε με ενθουσιάσε ιδιαίτερα αλλά δεν έχω δουλέψει στον τομέα μου μέχρι στιγμής, που θα το ήθελα έστω για τον κόπο που σπούδασα τόσα χρόνια... Μετά τις σπουδές, είχα την τύχη να ζήσω στο εξωτερικό για 2 χρόνια και να κάνω κάτι ψιλο πραγματάκια με εργασία καθαρά για επιβίωση, εστιατόρια, καθαριότητα, φύλαξη παιδιών κλπ. Γενικά η ζωή ήταν δύσκολη εκεί (βόρεια, κρύα χώρα) και οικονομικά ίσα που την έβγαζα αλλά αυτά τα δυο χρόνια μου έδωσαν περισσότερο 'εμπειρίες ζωής', είδα καινούρια μέρη, έζησα μόνη μου, έκανα μια σχέση, άνοιξε το μυαλό μου... Δυστυχώς όταν η σχέση άρχισε να χαλάει και όταν επαγγελματικά δεν κατάφερνα κάτι καλύτερο, πήρα το δρόμο της επιστροφής στην Ελλάδα.
Βρίσκομαι εδώ και λίγο καιρό πίσω και αν και έχω ξεπεράσει το αρχικό σοκ, ακόμη είμαι συντετριμμένη για τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου... Πραγματικά όλα είναι διαφορετικά και όλα είναι ίδια: είμαι πίσω στο πατρικό, άνεργη και χωρίς οικονομίες και προοπτικές. Σαν να μην πέρασε μια μέρα... Νιώθω ότι αυτά τα 2 χρόνια της ζωής μου ήταν σαν ένα δευτερόλεπτο, ότι πέρασαν πολύ γρήγορα...και τί έχει απομείνει άραγε από αυτά; Τίποτα. Ξαφνικά δεν είμαι οικονομικά ανεξάρτητη (ακόμη και με ζόρια), δεν έχω τη συντροφικότητα και δεν έχω αυτή την ελευθερία που ένιωθα εκεί πέρα. Νιώθω πολύ άσχημα και κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν προσπάθησα αρκετά για να καταφέρω να παραμείνω στο εξωτερικό. Το λάθος μου ήταν ότι είχα μια σχέση εξαρτητική με το αγόρι μου και όλη μου η ζωή περιστρέφοταν γύρω από αυτόν. Τα προβλήματα του ήταν και προβλήματα μου, αλλά τα δικά μου θέματα δε τα συμμερίζονταν όπως εγώ τα δικά του.
Είμαστε τώρα σε μια κατάσταση ''σχέσης από απόσταση'' αλλά εγώ δε το βλέπω να γίνει επανασύνδεση. Ζήσαμε τόσα πολλά μαζί, αλλά πραγματικά έχασα τον εαυτό μου μέσα σε αυτή τη σχέση. Έδωσα το 100 % της ενεργειάς μου, 2 χρόνια από τη ζωή μου και νιώθω ότι δεν έκανα τίποτα ουσιαστικό για τον εαυτό μου, έμεινα στάσιμη. Και ειλικρινά απ' ότι φαίνεται, δεν έχω κάνει κάτι ουσιαστικό, αφού πήγα σε εργοδότες στην Ελλάδα για να δώσω βιογραφικό και όταν άκουσαν ότι ήμουν στο εξωτερικό ενθουσιάστηκαν, αλλά μόλις με ρώτησαν τι έκανα και τους είπα (δουλειές του ποδαριού, όχι σε εταιρείες), είδα ένα βλέμμα απογοήτευσης. Γενικά οι περισσότεροι νομίζουν ότι επειδή ήμουν στο εξωτερικό, πρέπει να έκανα μόνο κάτι ουαου, ή σπουδές, ή να έχω γυρίσει με τσουβάλια λεφτά (λολ!). Αυτό όμως που δε μπορώ να βάλω στο βιογραφικό μου και να εξηγήσω ούτε καν σε απλούς γνωστούς και συγγενείς είναι ότι ο λόγος που έφυγα στο εξωτερικό δεν ήταν για να γίνω άμεσα πλούσια ή καριερίστας (ξανά λόλ), αλλά να ξεφύγω και από την κατάθλιψη που είχα ήδη από φοιτήτρια λόγω μετα-εφηβείας και οικογενειακών θεμάτων και εντάθηκε και λόγω της γενικότερης μιζέριας τριγύρω μου λόγω κρίσης, ανεργίας κλπ. Οπότε το ότι έζησα σε ένα οργανωμένο κράτος και είδα έναν άλλο τρόπο ζωής & γνώρισα άτομα απ'όλο τον κόσμο μου έκανε καλό γενικότερα.
Να μη τα πολυλογώ, τώρα έχω να αντιμετωπίσω το αίσθημα της ανεργίας, όπως τόσοι, έχω να αντιμετωπίσω και τη μοναξιά αφού πολλούς φίλους στην Ελλάδα δεν έχω .. Το μυαλό μου έχει γίνει καζάνι από την πολλή σκέψη, δε ξέρω τι να κάνω, ποιο να είναι το επόμενο βήμα μου.. Μερικες φορές σκέφτομαι να γυρίσω στο εξωτερικό, στην ίδια χώρα ή σε άλλη, να το πάρω πιο ζεστά το θέμα και να κυνηγήσω αυτό που σπούδασα. Αλλά αυτό είναι ένα δύσκολο σενάριο αφού και λεφτά δεν υπάρχουν και δύσκολα θα βρω κάτι, ιδίως από μακριά. Και πάνω απ'όλα, ούτε αυτό που σπούδασα νομίζω δεν αγαπάω καλά καλά. Εκεί στο εξωτερικό μου δώθηκε η ευκαιρία να έχω μερικές ανεπιτυχείς συνεντεύξεις για εργασία επάνω σε αυτό που σπούδασα περίπου, (τα πήγα πολύ καλα αλλά δεν τα βρίσκαμε με τα συμβόλαια που μου πρόσφεραν). Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι κατα τη διάρκεια των δοκιμαστικών ένιωθα ότι ακόμη και να έπαιρνα τη δουλειά, το περιβάλλον εργασίας και ο ρόλος μου δε θα με γέμιζε πιο πολύ από τις δουλειές που είχα που ήταν ''κατώτερες'' από αυτό που σπούδασα και ήμουν πολύ κοντά στο να κάνω. Ίσως απλώς να είμαι άτομο που βολεύομαι και φοβάμαι τις αλλαγές και φοβόμουν να πάρω την πρώτη σοβαρή δουλειά με τόσους υπεύθυνους από επάνω μου. Θα μπορούσα να εργαστώ επάνω σε αυτό που σπούδασα αν μου δινόταν η ευκαιρία γιατί είμαι άτομο του καθήκοντος και της λόγικής (για περισσότερα χρήματα, γιατί αυτό σπούδασα) αλλά ως εκεί.
Αλλά πλέον νιώθω ότι δε μπορώ άλλο χωρίς κατεύθυνση στη ζωή μου, χωρίς να ξέρω τι θέλω, χωρίς να παλεύω για ένα όνειρο, χωρίς να ακούω την καρδιά μου. Προσπαθώ να καταλάβω τι θα μου άρεσε να κάνω σε αυτή τη φάση αλλά και μακροπρόθεσμα αλλά δε βγάζω άκρη. Αν είναι να βρω αυτό που θέλω ας πάει να καεί στα κομμάτια το πρώτο πτυχίο, χαλάλι. Αλλά δεν είμαι και σίγουρη αν τρελένομαι για κάποιον άλλον κλάδο και τόσο πολύ. Έχω κάνει κάτι τεστ στο διαδίκτυο, με βγάζουν ότι είμαι τύπος κυρίως καλλιτεχνικός και μετά κοινωνικός, ερευνητικός, οργανωτικός, πρακτικός... Κλίση στις Τέχνες είχα αλλά δεν είχα ευκαιρίες να κάνω κάτι, ούτε σαν χόμπι. Κάτι που μου αρέσε μικρή είναι η υποκριτική,τραγούδι και χορός αλλά επικράτησε η λογική και δεν ασχολήθηκα.. Θα μου άρεσε να γράψω βιβλία αργότερα στη ζωή μου επίσης, αν διαβάσω αρκετά κλασικά βιβλία και ωριμάσω... Επίσης μου αρέσει η Ψυχολογία αλλά δε ξέρω αν έχω όρεξη να δώσω Πανελλήνιες να περάσω και να σπουδάσω ή έστω κατατακτήριες... Να σπουδάσω στο εξωτερικό πάλι παίρνει 3 χρόνια και θέλει λεφτά, μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Αλλά ίσως όλα αυτά που μου φαίνονται ακατόρθωτα είναι επειδή δεν έχω πίστη ότι μπορώ να τα καταφέρω..ίσως. Ίσως μεγάλωσα να θεωρώ ότι είναι πολύ τρελό να ασχοληθώ με κάτι πέρα από τα πρότυπα της οικογένειας (όλοι μου έλεγαν ότι είμαι τρελή που ήθελα να ασχοληθώ με ηθοποιία ή ψυχολογία..εν τέλει σπούδασα αυτό που με παρότρυναν!). Μερικές φορές νιώθω ότι για την περίπτωσή μου μάλλον χρειάζεται να δουλεψω σε μια ουδέτερη εργασία, κανα γραφείο, ρεσεψιον και μετά το 8ωρο να ονειροπολώ, να διαβάζω τα βιβλία μου και να κάνω μαθήματα χορού ή να συμμετάσχω σε καμιά ομάδα υποκριτικής και να μου φεύγουν τα μεράκια μου... Αλλά που να βρω τέτοια δουλειά;
Με λίγα λόγια, μέρα με τη μέρα νιώθω όλο και πιο θλιμμένη, δεν έχω όρεξη να βγω στο σπίτι, δεν έχω όρεξη να δω παλιούς γνωστούς, νιώθω ασφάλεια στο πατρικό αλλά νιώθω και περιορισμένη, νιώθω ότι η ζωή μου περνάει και δεν έχω κάνει τίποτα και μια τεράστια αβεβαιότητα για το μέλλον. Σκέφτομαι ότι στην Ελλάδα δε θα βρω την ευτυχία μου, ούτε το λιμάνι μου (συναισθηματικά). Τα βράδυα δε μπορώ να κοιμηθώ και το πρωι ξυπνάω αργά, κάνω συνέχεια αρνητικές σκέψεις για τη ζωή και τον εαυτό μου. Να πω ότι στο παρελθόν είχα διαγνωστεί με αγχώδης διαταραχή και έκανα και 6μηνη αγωγή και γενικά έχω τάση για κατάθλιψη... Φοβάμαι μη πέσω πάλι σε αυτό το λούκι.
Σύμβουλες; Κάποιος που με καταλαβαίνει;;
