Φλερτ μεταξύ παντρεμένων ή η πλεονεξία της 50άρας
Είμαι 33 χρόνια μαζί με τον άντρα μου, τα 26 παντρεμένοι. Ο γάμος μας θεωρείται από εκείνους τους αυτονόητους, πολλοί φίλοι μας αντιμετωπίζουν σαν έναν άνθρωπο. Ωστόσο υπάρχει ρωγμή. Ο άντρας μου πολλές φορές ξεχνάει να μου δώσει την προσοχή που περιμένω και επιπλέον έχει θέματα διαχείρισης άγχους και κρίσεων θυμού και μάλλον απόλυτο τρόπο να σκέφτεται. Καθώς περνούν τα χρόνια έχει και προβλήματα στύσης. Έχουν συμβεί μεγάλα επεισόδια για ασήμαντες αφορμές, και μπορούμε να μιλήσουμε και για χειροδικία (σπρωξίματα, απειλές, πιάσιμο από το λαιμό κλπ)Το παλεύουμε με νύχια και δόντια. Μετά ηρεμεί και είμαστε καλά. Κάποτε ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί του, τώρα τον αγαπώ, τον συμπονώ και θέλω να τον στηρίζω. Γενικά τα προβλήματά του είναι και δικά μου, χωρίς να μπορώ να πω ότι ισχύει το ίδιο απολύτως και για τον ίδιο. Ωστόσο δέχομαι ότι με αγαπάει, με τον τρόπο του. Το θέμα είναι ότι μάλλον τσιμπήθηκα με έναν επίσης παντρεμένο συνάδελφο για τον οποίο νιώθω μεγάλη φυσική έλξη και νομίζω ότι δεν του είμαι αδιάφορη. Κλεισίματα ματιού, αγγίγματα, βλεμματική επαφή, βοήθεια στη δουλειά, συζητήσεις, πειράγματα, επιδίωξη να περνάμε χρόνο μαζί στο χώρο εργασίας, γενικά ό,τι "πιάνει" το αισθητήριο μιας γυναίκας, διακριτικά, αλλά νομίζω σίγουρα. Δεν προχωράει παρακάτω, νομίζω ότι αρκείται σε αυτό το παιχνίδι. Εγώ θέλω κάτι παραπάνω αλλά ντρέπομαι και βέβαια φοβάμαι μη γίνω ρεζίλι αν πέφτω έξω. Του δίνω σήματα, αλλά δεν είμαι τόσο αποφασιστική όσο θα έπρεπε για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Είναι παντρεμένος με μια όμορφη γυναίκα, ίσως και ευτυχισμένος, δεν το ξέρω. Ίσως κολακεύτηκε από το ενδιαφέρον μου, εγώ για αρκετό καιρό δεν πατούσα στη γη από τη χαρά μου, όταν πίστεψα ότι του αρέσω. Ήταν σα δώρο εξ ουρανού. Ελπίζω ότι είναι έτσι στ αλήθεια και δεν προβάλω απλώς στο περιβάλλον μου τις ανάγκες μου για προσοχή, φλέρτ, σεξ κλπ. Ωρες ώρες νιώθω αυτολύπηση γιατί νομίζω ότι ειμαι μια κακομοίρα που αναζητά απελπισμένα την επιβεβαίωση της θηλυκής της ταυτότητας, τώρα στην κλιμακτήριο. Κυρίως όταν θεωρώ ότι ο "άλλος" θα μπορούσε να κάνει κάποια βήματα, αλλά δεν προχωρά. Δεν θέλω να χωρίσω, δεν θέλω να πληγωθεί κάποιος, είμαι αφοσιωμένη μητέρα και σύζυγος που νοιάζεται. Απλώς θέλω να ζήσω τον έρωτα ακόμη μια φορά. Και κυρίως να μη νιώθω κακομοίρα.Ανήθικο; Τα θέλω όλα δικά μου;