Βρίσκομαι σε απόγνωση, έχω παραλύσει και νιώθω αβοήθητη. Ο σύζυγός μου τον τελευταίο καιρό έχει τρομερά νεύρα και άσχημη πολύ συμπεριφορά. Πριν από 15 χρόνια περίπου συνέβη κάτι σοβαρό που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ και που τον οδήγησε πιστεύω στην κατάθλιψη. Κλείστηκε στον εαυτό του, έπαψε να βγαίνει έξω, μου ήταν πολύ δύσκολο να φέρω κόσμο στο σπίτι γιατί δεν ήθελε, φερόταν απαίσια σε μένα και στα παιδιά. Υπήρξε ένα μεγάλο διάστημα που φοβόμουν μέχρι και μήπως μας σκοτώσει πάνω σε κρίση νεύρων του. Άρχισα να ζω μέσα στο φόβο, και έγινα έρμαιο εγώ και τα παιδιά μας (έχουμε δύο ενήλικα πια παιδιά) στις διαθέσεις του.Πέρασα πάρα πολλά, πολύ δύσκολα, πολύ πόνο. Και επειδή το πρώτο που θα μου έλεγε κάποιος θα ήταν γιατί δεν τον χώρισα (δουλεύω και είμαι οικονομικά ανεξάρτητη) θα πω πως ντρεπόμουν, πως δεν είχα βοήθεια από κάποιον (οι γονείς μου δεν ζουν, έχω έναν αδελφό που δεν νοιάζεται και ανθρώπους στο περιβάλλον που είμαι πολύ περήφανη για να τους πω τι περνάω) πως δείλιασα, πως φοβήθηκα πως θα χειροτέρευε και θα μου έκανε κακό. Τα μάζεψα όλα μέσα μου και πριν από σχεδόν 5 χρόνια αρρώστησα από καρκίνο. Από τότε και μέχρι πριν ένα χρόνο μου φέρθηκε πολύ καλά, ηρέμησε, ένιωσε ενοχές πως αυτός μου το προκάλεσε και με φρόντισε όσο κανείς. Βελτιώθηκε η σχέση μας, έφτασα να σκεφτώ πως χαίρομαι που έπαθα τον καρκίνο γιατί διορθώθηκαν τα πράγματα μεταξύ μας και στο σπίτι μας. Μέχρι πριν ένα χρόνο (δεν ξέρω τι έχει συμβεί εκτός από την έναρξη ενός προβλήματος στην καρδιά του) αλλά ξανάρχισε να μου φωνάζει, να με βρίζει, να με προσβάλλει και να έχει φοβερά νεύρα. Τα βάζει με το γιο μου γιατί δεν έχει δουλειά και δεν είναι όπως τον θέλει. Τον έχει προσβάλλει πολύ κόντεψαν δυο φορες να έρθουν στα χέρια και εγώ πεθαίνω από τη στενοχώρια γι αυτό. Ο λόγος που είμαι σε απόγνωση τώρα είναι γιατί έχει χειροτερέψει πολύ και κυρίως αυτές τις μέρες. Μάλωσε με τη μητέρα του, δεν μιλάει στον αδερφό του, (έχουν κάποιες διαφορές μεταξύ τους , δεν ξέρω αν έχει συμβάλει κι αυτό ) μάλωσε με το γιο μου, με μένα, εγώ βρίσκομαι στα πρόθυρα της τρέλας. Δεν πάει πουθενά, παρά μόνο στη δουλειά και στο γιατρό γιατί παρουσιάζει κάποιο καρδιολογικό πρόβλημα. Σίγουρα αυτό σχετίζεται με τα νεύρα του αλλά δεν έχει βρεθεί κάτι σοβαρό. Πιο πιθανό είναι να είναι ψυχολογικό πιστεύω εγώ. Προσπάθησα να του μιλήσω αλλά δεν μπορεί να συζητήσει ήρεμα ούτε για ένα λεπτό. Μου φωνάζει μόνο, οπότε σταματάω. Προσπάθησα να του πω πως πρέπει να δει κάποιον ψυχολόγο,τη μια μέρα νευρίασε και την άλλη (είχε πάρει ηρεμιστικό για να ηρεμήσει) γέλασε. Μόλις επιστρέφει από τη δουλειά τρώει και κοιμάται , δεν κάνει τίποτα άλλο. Χτες τον πήγα με το ζόρι να περπατήσουμε αλλά σήμερα δεν το κατάφερα ξανά. Μου είπε πως κουράστηκε απο χτές. Είμαι διαρκώς τσιτωμένη γιατί αυτές τις μέρες είναι ο γιος μου εδώ λόγω γιορτών και φοβάμαι μη γίνει κάτι πάλι. Επίσης δεν θέλω να ακούει τις φωνές του. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν αντέχω άλλο. Φοβάμαι μην ξαναρρωστήσω γιατί βρέθηκα πάλι στην ίδια κατάσταση με παλιότερα. Θα έπρεπε να έχω μια ήρεμη και ισορποπημένη ζωή αλλά αυτό είναι αδύνατο. Επιπλέον δεν μπορώ να ζω σε αυτή την απομόνωση,εγώ είμαι ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο και με στενοχωρεί που μας απομάκρυνε από όλους. Τι να κάνω; Πώς μπορώ να τον βοηθήσω; Πώς μπορεί να βοηθηθεί; Μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση; Νιώθω τόσο μόνη σε αυτό γιατί δεν μιλώ σε κανέναν και δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήσει. Πνίγομαι και είμαι σε βαθιά απόγνωση.
