Απόγνωση

[Γιώτα Στάνη]

Βρίσκομαι σε απόγνωση, έχω παραλύσει και νιώθω αβοήθητη. Ο σύζυγός μου τον τελευταίο καιρό έχει τρομερά νεύρα και άσχημη πολύ συμπεριφορά. Πριν από 15 χρόνια περίπου συνέβη κάτι σοβαρό που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ και που τον οδήγησε πιστεύω στην κατάθλιψη. Κλείστηκε στον εαυτό του, έπαψε να βγαίνει έξω, μου ήταν πολύ δύσκολο να φέρω κόσμο στο σπίτι γιατί δεν ήθελε, φερόταν απαίσια σε μένα και στα παιδιά. Υπήρξε ένα μεγάλο διάστημα που φοβόμουν μέχρι και μήπως μας σκοτώσει πάνω σε κρίση νεύρων του. Άρχισα να ζω μέσα στο φόβο, και έγινα έρμαιο εγώ και τα παιδιά μας (έχουμε δύο ενήλικα πια παιδιά) στις διαθέσεις του.Πέρασα πάρα πολλά, πολύ δύσκολα, πολύ πόνο. Και επειδή το πρώτο που θα μου έλεγε κάποιος θα ήταν γιατί δεν τον χώρισα (δουλεύω και είμαι οικονομικά ανεξάρτητη) θα πω πως ντρεπόμουν, πως δεν είχα βοήθεια από κάποιον (οι γονείς μου δεν ζουν, έχω έναν αδελφό που δεν νοιάζεται και ανθρώπους στο περιβάλλον που είμαι πολύ περήφανη για να τους πω τι περνάω) πως δείλιασα, πως φοβήθηκα πως θα χειροτέρευε και θα μου έκανε κακό. Τα μάζεψα όλα μέσα μου και πριν από σχεδόν 5 χρόνια αρρώστησα από καρκίνο. Από τότε και μέχρι πριν ένα χρόνο μου φέρθηκε πολύ καλά, ηρέμησε, ένιωσε ενοχές πως αυτός μου το προκάλεσε και με φρόντισε όσο κανείς. Βελτιώθηκε η σχέση μας, έφτασα να σκεφτώ πως χαίρομαι που έπαθα τον καρκίνο γιατί διορθώθηκαν τα πράγματα μεταξύ μας και στο σπίτι μας. Μέχρι πριν ένα χρόνο (δεν ξέρω τι έχει συμβεί εκτός από την έναρξη ενός προβλήματος στην καρδιά του) αλλά ξανάρχισε να μου φωνάζει, να με βρίζει, να με προσβάλλει και να έχει φοβερά νεύρα. Τα βάζει με το γιο μου γιατί δεν έχει δουλειά και δεν είναι όπως τον θέλει. Τον έχει προσβάλλει πολύ κόντεψαν δυο φορες να έρθουν στα χέρια και εγώ πεθαίνω από τη στενοχώρια γι αυτό. Ο λόγος που είμαι σε απόγνωση τώρα είναι γιατί έχει χειροτερέψει πολύ και κυρίως αυτές τις μέρες. Μάλωσε με τη μητέρα του, δεν μιλάει στον αδερφό του, (έχουν κάποιες διαφορές μεταξύ τους , δεν ξέρω αν έχει συμβάλει κι αυτό ) μάλωσε με το γιο μου, με μένα, εγώ βρίσκομαι στα πρόθυρα της τρέλας. Δεν πάει πουθενά, παρά μόνο στη δουλειά και στο γιατρό γιατί παρουσιάζει κάποιο καρδιολογικό πρόβλημα. Σίγουρα αυτό σχετίζεται με τα νεύρα του αλλά δεν έχει βρεθεί κάτι σοβαρό. Πιο πιθανό είναι να είναι ψυχολογικό πιστεύω εγώ. Προσπάθησα να του μιλήσω αλλά δεν μπορεί να συζητήσει ήρεμα ούτε για ένα λεπτό. Μου φωνάζει μόνο, οπότε σταματάω. Προσπάθησα να του πω πως πρέπει να δει κάποιον ψυχολόγο,τη μια μέρα νευρίασε και την άλλη (είχε πάρει ηρεμιστικό για να ηρεμήσει) γέλασε. Μόλις επιστρέφει από τη δουλειά τρώει και κοιμάται , δεν κάνει τίποτα άλλο. Χτες τον πήγα με το ζόρι να περπατήσουμε αλλά σήμερα δεν το κατάφερα ξανά. Μου είπε πως κουράστηκε απο χτές. Είμαι διαρκώς τσιτωμένη γιατί αυτές τις μέρες είναι ο γιος μου εδώ λόγω γιορτών και φοβάμαι μη γίνει κάτι πάλι. Επίσης δεν θέλω να ακούει τις φωνές του. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν αντέχω άλλο. Φοβάμαι μην ξαναρρωστήσω γιατί βρέθηκα πάλι στην ίδια κατάσταση με παλιότερα. Θα έπρεπε να έχω μια ήρεμη και ισορποπημένη ζωή αλλά αυτό είναι αδύνατο. Επιπλέον δεν μπορώ να ζω σε αυτή την απομόνωση,εγώ είμαι ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο και με στενοχωρεί που μας απομάκρυνε από όλους. Τι να κάνω; Πώς μπορώ να τον βοηθήσω; Πώς μπορεί να βοηθηθεί; Μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση; Νιώθω τόσο μόνη σε αυτό γιατί δεν μιλώ σε κανέναν και δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήσει. Πνίγομαι και είμαι σε βαθιά απόγνωση.

[αλεξανδρος_77]

oλα αυτα που περιγραφεις τεριαζουν μεταξυ τους κ ειμαι σιγουρος οτι λες την αληθεια
δε θελω να σε απογοητευσω αλλα οσους εχω δει με πολα νευρα που να τους βγαζουν εκτος ελεγχου τελικα αποδικνιονται χαμενη υποθεση

εγω μονο αυτο βλεπω σα λυση...

https://www.youtube.com/watch?v=gWa8uRXLMr4

[Γιώτα Στάνη]

Φυσικά και λέω την αλήθεια, είναι δυνατόν να έγραφα ολόκληρο κατεβατό έτσι για πλάκα; Και δυο είναι οι λόγοι που με οδήγησαν στο να γράψω, από τη μία η απόγνωση και ο πνιγμός που νιώθεις επειδή δεν μπορείς να μιλήσεις με κανένα και από την άλλη η ανάγκη για μια ελπίδα, πως υπάρχει ίσως βοήθεια σε αυτές τις καταστάσεις. Από το τραγούδι που μου έστειλες να καταλάβω πως εννοείς ότι η μόνη λύση είναι να φύγω;Να χωρίσω και να απομακρυνθώ;

[kerasi]

Ακουσε κοπελα μου ειναι προς τιμην σου που θελεις να τον βοηθησεις αλλα δεν ειναι σωστο να τον πιεσεις να κανει οπως θα θελες εσυ. Το λεω αυτο με αφορμη που λες οτι εσυ εισαι κοινωνικη κ θελεις να βγαινεις ενω αυτος η ρουτινα του ειναι πιο πολυ του μεσα. Δεν ειναι κακο αυτο. Γιατι πρεπει να ειναι κοινωνικος σαν εσενα? Εσενα σε εμποδιζει να πας οπου θελεις? Σ εχει κλεισμενη μεσα? Δε λες κατι τετοιο. Στα υπολοιπα ενταξει να τον βοηθησεις, αλλα δεν μπορεις να τον φερεις οπως θα θελες εσυ σαν ατομο.

[αλεξανδρος_77]

υποψιαζομι οτι αν δει οτι θα φυγεις θα μετατατραπει μετα σε παναγια παλι μεχρι να σε παρει παλι ως δεδομενο

το να βρισκεσαι στα προθυρα της τρελας δε λεει..
ισως μπορουσες να φυγεις προσωρινα για να τον ανακαλεσεις στη ταξη αλλα αν δει οτι θα ξαναρχεσε θα ξαναρχισει παλι μετα απο καπιο διαστημα...

[Γιώτα Στάνη]

Αγαπητή kerasi ίσως δεν το εξέφρασα καλά. Δεν θέλω να τον κάνω σαν και μένα, να γινει κοινωνικός όπως εγώ αυτό το ξέρω, εννοούσα πως έχει απομονωθεί πληρως, από όλους, δεν μιλά με κανένα και στενοχωριέμαι γι αυτόν. Του ειπα χτες πως πρέπει να βγαίνει λίγο για να ξεχνιέται. Δεν με έχει κλεισμένη μέσα και μπορώ να βγαίνω όποτε θέλω αλλά δεν το κάνω συχνά γιατί στενοχωριέμαι να τον αφήνω μόνο. Ξέχασα να σας πω πως νιώθει μεγάλο βάρος με τα οικονομικά προβλήματα που έχουμε. Κάνει πάντα μονο μαύρες σκέψεις και ποτέ αισιόδοξες/ Και το να φύγω Αλέξανδρε δεν είναι εύκολο , δεν έχω που να πάω. Είμαι και 53 χρονών, πρέπει να κάνω συχνά ελέγχους για την υγεία μου, είμαι εγώ για τέτοια;

[αλεξανδρος_77]

τα παιδια σου αυτη τη στιγμη σε τι κατασταση βρισκονται αναρωτιεμαι μιλανε επικοινωνουν με το κοσμο γυρω τους η εχουν κλειστει στον εαυτο τους κ μιλανε ελαχιστα?

[Γιώτα Στάνη]

Στο παρελθόν ήταν κλεισμένα στον εαυτό τους, στο προηγούμενο διάστημα που φερόταν έτσι. Τώρα είναι 28 και 26 χρονών και επικοινωνούν μια χαρά με τον κόσμο γύρω τους, η κόρη μου δουλευει κιόλας και είναι πολύ καλή, ήταν πάντα άριστοι και οι δύο και στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Ευτυχώς! Το θέμα είναι πώς μπορούμε να βοηθήσουμε αυτόν να συνέλθει λίγο

[kerasi]

Ναι καταλαβα. Να σε ρωτησω κατι αλλο, μηπως παιζει να χει καμμια γκομενα;

[Γιώτα Στάνη]

Οχι, αυτό σίγουρα όχι, δεν τον ενδιαφέρει ούτε αυτό. Και που να την είχε ; αφού δεν βγαίνει από το σπίτι. Νομίζω πως έχει βαριά κατάθλιψη, αυτό είναι το πιθανότερο δυστυχώς

[αλεξανδρος_77]

Στο παρελθόν ήταν κλεισμένα στον εαυτό τους, στο προηγούμενο διάστημα που φερόταν έτσι. Τώρα είναι 28 και 26 χρονών και επικοινωνούν μια χαρά με τον κόσμο γύρω τους, η κόρη μου δουλευει κιόλας και είναι πολύ καλή, ήταν πάντα άριστοι και οι δύο και στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Ευτυχώς! Το θέμα είναι πώς μπορούμε να βοηθήσουμε αυτόν να συνέλθει λίγο

να ειναι μια χαρα.. εχμ ετσι θα δειχνουν τουλαχιστον.. αλλα για να μπορεσει καπιος να τα πλησιασει θα πρεπει να μαντεψει τι σκεφτονται καλυτερα κ απο τον ηρακλη πουαρω γιατι μπορει να περιβαλονται απο πολους γνωστους μεν αλλα αμφιβαλω για το ποσοι καταφεραν να τα πλησιασουν πραγματικα. μπορει να ναι ενας η δυο αυτοι που τα καταφεραν.

[Γιώτα Στάνη]

Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι ζημιά μπορεί να έχει γίνει στα παιδιά μου και για το παρελθόν που ήταν συνεσταλμένα και όχι ανοιχτά στους ανθρώπους το απέδιδα σε αυτά που περνούσαμε, Θεωρώ όμως πως τα παιδιά μου είναι υγιή. Προσπαθησα πολύ βέβαια όλα αυτά τα χρόνια να μετριάσω τις καταστάσεις και να τα βοηθήσω.

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα, 20 χρόνια παντρεμένη, ο άντρας μου είναι 10 χρόνια τώρα με βαριά κατάθλιψη. Όλα αυτά που γράφεις για τη συμπεριφορά του άντρα σου, μου είναι πολύ οικεία και γνώριμα, αλλά ο δικός μου δεν είχε βίαιη συμπεριφορά. Όταν αρρώστησε και νοσηλεύτηκε στο ψυχιατρείο μου είχε προτείνει να χωρίσουμε αν θέλω για να μην με επιβαρύνει. Εγώ έκλαψα, δεν ήθελα να τον αφήσω μόνο του με την αρρώστια. Είπα θα το παλαίψουμε μαζί. Ωστόσο, πολλές φορές έχω φτάσει να πω ότι τότε δεν πήρα τη σωστή απόφαση γιατί το να ζεις με έναν άνθρωπο με ψυχικό νόσημα είναι πολύ μεγάλος σταυρός. Είναι σαν να θάβεσαι μαζί του. Γιατί πρακτικά δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα όπως σε έναν ασθενή με οποιοδήποτε νόσημα σωματικό κι εκείνος μεταφέρει και διαχέει συνεχώς την κακή του διάθεση. Συνέβησαν και σε μένα πολλά δυσάρεστα πράγματα που δεν θέλω να τα αναφέρω, όχι επειδή ντρέπομαι αλλά γιατί με πονάνε πολύ. Η γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει, με κάθε τρόπο να το πείσεις να πάτε σε ψυχίατρο. Είναι κρίμα τόσα χρόνια να μένει χωρίς θεραπεία ενώ θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι καλύτερα, πρώτα γι αυτόν κι έπειτα για τους υπόλοιπους. Θα του πεις ότι αυτό θα τον βοηθήσει να νιώσει καλλίτερα και να μην στεναχωριέται και βασανίζεται. Θα του ζητήσεις να κάνετε μια προσπάθεια για τη σχέση σας. Προσπάθησε όμως να βρεις την κατάλληλη στιγμή για να του το πεις.
Γράφεις ότι δεν βγαίνεις έξω γιατί στεναχωριέσαι να τον αφήνεις μόνο του. Λάθος! Πρέπει κι εσύ να κάνεις "αποσυμπίεση", γιατί αλλιώς θα αρρωστήσεις. Πρέπει να προφυλάξεις τον εαυτό σου και να βρεις κάποιους τρόπους να χαίρεσαι τη ζωή. Να βγαίνεις με φίλες σου και συγγενείς και να μην νιώθεις τύψεις καθόλου. Εγώ βγαίνω σε θέατρα, σινεμά, για καφέ, για βόλτα, με φίλες μου και μόνη μου. Έτσι επιβιώνω. Αφού δεν θέλει ποτέ να βγαίνουμε γιατί δεν έχει διάθεση να πάει πουθενά, ούτε να δει φίλους του. Πέρσι το καλοκαίρι δεν είχε διάθεση να πάμε για μπάνιο στην θάλασσα. Κι εγώ λοιπόν πήγαινα με πούλμαν κάθε 2-3 μέρες, με 3 ευρώ στους Αγίους Θεοδώρους. Πριν μερικές εβδομάδες πήγα βόλτα ΜΌΝΗ ΜΟΥ στο Θησείο και στην Αρχαία Αγορά, είδα και το μουσείο και ήπια καφέ στον πεζόδρομο. Ήταν ΤΕΛΕΙΑ!
Κάνε πράγματα που ευχαριστούν εσένα για να μπορέσεις να αντέξεις. Αν πάθεις κάτι, ο άντρας σου δεν θα μπορέσει "να την παλαίψει" χωρίς εσένα, είναι σίγουρο. Κι επειδή η ζωή είναι μικρή, ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.

[kerasi]

Οταν σου φωναζει εσυ πως αντιδρας;

[αλεξανδρος_77]

Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι ζημιά μπορεί να έχει γίνει στα παιδιά μου και για το παρελθόν που ήταν συνεσταλμένα και όχι ανοιχτά στους ανθρώπους το απέδιδα σε αυτά που περνούσαμε, Θεωρώ όμως πως τα παιδιά μου είναι υγιή. Προσπαθησα πολύ βέβαια όλα αυτά τα χρόνια να μετριάσω τις καταστάσεις και να τα βοηθήσω.

θα σου πω εγω... το κυριοτερο θεμα που θα εχουν ειναι οτι θα αποφευγουν την επικοινωνια με τους αλλους κ δε θα εμπιστευονται τιποτα κ κανενα μπορει μεν να μαζεψουν κοσμο γυρω τους αλλα το 90% απο αυτους δε θα ξερουν τιποτα για αυτα...
στο τελος το θεωρω αρκετα πιθανο να εμφανιστει καπιος που θα ειναι ενας (1) αντε δυο (2) που τελικα θα στιριχτουν σε αυτους αφου το ενστικτο της αυτοσυντηρισης θα τα σπροξει σε αυτη τη κατευθυνση ως λυση η ψυχαναγκασμος για να επιβιωσουν...

απολυτα υγιης δεν ειναι κανενας ολοι λιγο πολυ κουβαλανε τα περιεργα τους τις παραξενιες τους τα τραυματα τους τα καλα τους κ τα ασχημα τους...

οι ανθρωποι που στο τελος αποδειχτηκαν οι πιο ικανοι κ πιο αποτελεσματικοι ηταν αυτοι που εζησαν τα πιο δυσκολα παιδικα χρονια...

οταν καπιος δε του πηγαν ολα ασχημα δεν εχει απολυτως κανενα κινητρο να γινει αποτελεσματικος....