Καλησπέρα σε όλους,
Αποφάσισα να σας γράψω δύο - τρία πράγματα για μένα, αλλά δεν ξέρω γιατί. Μάλλον θέλω να τα πω κάπου που ξέρω ότι δε θα γίνω κουραστικός, ούτε θα πολυφανώ drama queen. Τέλοσπάντων, φόρουμ ψυχολογίας είναι, οπότε μάλλον είμαι στο σωστό μέρος.
Η ζωή μου ήταν μια αρκετά φυσιολογική ζωή με όλα τα κάτω και τα πάνω της, αλλά βασικά ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Συνειδητοποίησα πόσο καλά ήμουν, μέχρι πριν από κάποια χρόνια όταν μέσα σε μερικούς μήνες μόνο όλα ήρθαν τούμπα. Κλήθηκα να αντιμετωπίσω μια σειρά από γεγονότα. Τον θάνατο του κολλητού μου που σκοτώθηκε σε τροχαίο, τον θάνατο του πατέρα μου πέθανε από ανακοπή, τον καρκίνο της μητέρας μου που παλεύει ακόμα (είναι απίστευτα δυνατή και δεν το βάζει κάτω), την απόλυση από τη δουλειά μου. Όλα αυτά, επαναλαμβάνω εγιναν μέσα σε λίγους μήνες πριν από περίπου 5 χρόνια.
Παρ' όλα αυτά, δεν έκλαψα καθόλου. Αντίθετα, τον πρώτο καιρό αισθανόμουν ανεξήγητα δυνατός, μέχρι την πρώτη κρίση πανικού. Από εκείνη την ημέρα, ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος όπου άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου, να αποφεύγω την πολλή επικοινωνία με τους ανθρώπους. Κατέληξα να γίνω νοσοφοβικός, ενώ πλέον αντιμετωπίζω και μια μικρή δυσκολία στην κοινωνικοποίηση - όχι τεράστια, αλλά είναι εμφανής η διαφορά σε σχέση με πριν.
Το μόνο που ίσως με "φέρνει στα ίσια μου" είναι ο ερωτικός τομέας, στον οποίο έχω μια σχετική επιτυχία, γιατί έχω και διευρυμένο "target group", καθότι αμφιφυλόφιλος.:cool:
Το καλοκαίρι του 2014 αποφάσισα να φύγω από την Ελλάδα, και να δεχτώ μια πρόταση για δουλειά στο εξωτερικό, κυρίως με σκοπό να "μηδενίσω" το κοντέρ και να ξαναρχίσω από την αρχή. Από τον εαυτό μας βέβαια δεν ξεφεύγουμε εύκολα, κι αυτό το διαπιστώνω μέρα με τη μέρα. Μπορεί να είμαι λίγο καλύτερα γιατί δεν έρχομαι σε καθημερινή επαφή με αντικείμενα και ανθρώπους που μου θυμίζουν τις "σκοτείνές ημέρες", ωστόσο το κοντέρ δεν μηδένισε φυσικά και η νοσοφοβία μου παραμένει "βράχος" μέσα μου.
Δεν ξέρω αν η νοσοβοφία είναι η "κορυφή του παγόβουνου". Θεωρώ ότι παίζει να έχω και μια ελαφριά κατάθλιψη και απλά να ξεσπά εκεί. Για περίπου 1,5 χρόνο όσο ήμουν ακόμα στην Ελλάδα πήγαινα σε ψυχίατρο που με είχε βοηθήσει πολύ, ωστόσο μετά τη μετανάστευση μου δεν μπόρεσα να συνεχίσω, δυστυχως.
Τέλοσπαντων, ελπίζω να μη σας κούρασα και θέλω να ευχηθώ σε όλους μας να είμαστε καλά και αν δεν είμαστε, να γίνουμε. :)

