Η ιστορια εχει ως εξης ,βρισκομουν σε μια σχεση 2,5 χρονια με ενα πολυ αξιολογο ανθρωπο κ λυπαμαι πολυ που εληξε,εννοειτε εκανα την αυτοκριτικη μου,ειδα τα δικα μου λαθη,τις δικες μου αρνητικες συμπεριφορες,που δημιουργηθηκαν απο δικες μου ανασφαλειες,συν καποιες αλλες συγκηριες που οδηγησαν στην ρηξη.Βεβαια δεν θελω να εστιασω στον χωρισμο,το προβλημα μου ειναι εκεινος κ η δικη του ψυχοσυνθεση.
Θεωρω οτι ειναι πολυ ευαισθητος,και αρκετα ταλεπωρημενος στην ζωη,ειναι 42 χρονων ειχε καταφερει απο πολυ μικρος να σταθει στα ποδια του,ο πατερας του απεβιωσε οταν ηταν 13 (δυσκκολη ηλικια) εκεινος δουλευε απο τα 16 γιατι παντα του αρεσε να ειναι ανεξαρτητος κ στα 19 καταφερε να στησει μια μικρη επιχειρηση,η οποια αντεξε για 20 χρονια περιπου.Μεσα σε αυτα τα χρονια υπηρξαν κ 2 μακροχρονιες σχεση των 7 ετων η καθεμια,η τελευταια εληξε μαζι κ με την δουλεια του πιστευω πως το διπλο αυτο πληγμα τον κατακεραυνωσε κ τον στιγματισε για παντα.Ειναι πολυ ασχημο να φτανεις στην ηλικια των 37,και να γκρεμιζεται ολη σου η ζωη..
Μετα απο καποιο διαστημα σαν παρορμητικος που ειναι,κ πληγωμενος επισης,ξεπουλησε οτι ειχε κ δεν ειχε αφησε πισω κ την μητερα του που τοσο λατρευει κ εφυγε για το εξωτερικο,καπου πολυ μακρια(τασης φυγης).
εκει αρχισε απο το μηδεν στην κυριολεξια,παντρεφτηκε μια ντοπια ανοιξαν καποιο μαγαζι κ προσπαθουσε να στησει σπιτι κ οικογενεια,αντιμετοπιζε πολλα εμποδια ωστοσο το σπιτι εγινε το μαγαζι εγινε,οικογενεια δεν εγινε,κ καποια στιγμη ξανακαταστρεφεται κ γυρναει πισω.
Μετα απο λιγους μηνες απο την επιστροφη του συναντιομαστε κ μοναδικος μου σκοπος ηταν μονο να τον "αναστησω" προσπαθησα παρα πολυ γιαυτο,θεωρουσα πως αν εβρησκε μια καλη δουλεια θα ξανα βρησκε το κυρος του κ αφου ολα θεωρητικα εδειχναν πως πανε καλα κ μεταξυ μας θα ειχα κ εγω μια καλη ζωη μαζι του σε διαρκεια πολλων ετων.
Τα καταφερα στην ευρεση εργασιας ομως τελικα δεν καταφερα να τον αναστησω!
Με λιγα λογια μου πε πως νιωθει εναν ΚΕΝΟΣ ανθρωπος,που οτι εχτιζε γκρεμιζοταν παντα,πως δεν κανει ονειρα για την ζωη του πλεον,δεν τον γεμιζει τιποτα,δεν ειναι καλα εδω και παρα πολλα χρονια κ πως δεν θα γινει ΠΟΤΕ καλα κ το χει παρει αποφαση,φοραει μονο τις μασκες που τον κανουν να δειχνει φυσιολογικος για να μην στεναχωρει τους αλλους κ τους κανει να τον λυπουνται,δεν τον ενδιαφερει να εχει χρηματα γιατι δεν θελει να ξανακανει κατι δεν βρισκει κανενα νοημα στην ζωη του κ απλα περιμενει να φυγει καποια στιγμη απο την ζωη,θα τρωει θα κοιμαται θα δουλευει κ αυτο μονο κατι σαν ανηδονια λοιπον.Θεωρω οτι εχει καταθληψη ομως δεν τον νοαζει κ δεν κανει προσπαθειες να παει σε εναν ειδικο.
Γιαυτους τους λογους θελησε να το παρει ολο επανω του για τον χωρισμο μας.Δεν το επετρεψα αυτο εκει που καποια αλλη θα τον παρακαλουσε κ θα τον πιεζε να επιστρεψει εγω απεναντιας,δεν του εκανα κανενα συναισθηματικο εκβιασμο κ προσπαθησα πολυ να τον απενεχοποιησω για τις τυψεις που εχει σε μενα.
Αυτο που με ποναει λοιπον επειδη τον εκτιμω αφανταστα κ ξερω ποσο καλο παιδι ειναι,και με ενδιαφερει πολυ περισσοτερο απο ποτε να γινει επιτελους καλα χωρισ να προσδοκω κατι απο εκεινον ειναι να βρισκα τροπους να τον κανω να συνελθει.Δεν το χωραει η λογικη μου να μου λεει ενας ανθρωπος στην ηλικια αυτη πως απλα φυτοζωω κ τπτ αλλο.Τι να κανω?Καθε συμβουλη δεκτη ....